Ημερολόγιο

Θέλω να του πείτε πως είναι πολύ σπουδαίος και πως μάλλον εγώ είμαι πολύ εγωιστής. Γιατί εγώ ως τότε θα αγχώνομαι με το λεωφορείο που αργεί, με το i-pod που δεν έχω, με το ότι δε ζω ξέφρενα τη φοιτητική μου ζωή, με το ότι το Μετρό ακόμη δεν πάτησε στο Αιγάλεω. Επίσης θα στενοχωριέμαι γιατί δεν μπορώ να γίνω ο Rudess και γιατί δεν θα ξέρω αν ακόμη και αυτό θα μου έδινε την ευτυχία. Θα λέω πως οδεύω σωστά στη ζωή μου όσο περνάω καλά και θα κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια. Θα μελαγχολώ κάθε πρωτοχρονιά γιατί θα συνειδητοποιώ πως η ζωή είναι μικρή και πως άλλος ένας χρόνος πέρασε και πού πηγαίνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν;

Ποιοι είναι οι άνθρωποι δίπλα μου; Ποιοι είναι οι γονείς μου; Ποιος είναι ο αδερφός μου; Ποιοι είναι οι φίλοι μου; Ποιος είμαι εγώ; Είμαι εγώ που είμαι μέσα στο σώμα μου ή είμαι κάτι άλλο;

Μια μέρα ήμουν σπίτι και όπως πάω στην κουζίνα ήταν ένας εξωγήινος, είχε ανοίξει το ψυγείο και έπινε coca-cola. Εγώ κατάπια τη γλώσσα μου, έπαθα καρδιακό, εγκεφαλικό κλπ και αφού τα ξε-έπαθα όλα, του λέω:
(12plus) : Τι είσαι;
(Εξωγήινος) : Εσύ ξέρεις τι είσαι;
[Ναι, η ιστορία είναι φανταστική, όμως δεν με τιμά που άφησα τον εξωγήινο να με φέρει σε δύσκολη θέση με την ερώτησή του... Πραγματικά ένιωσα απίστευτη ντροπή εκείνη την ώρα...]

Δυο σημεία. Το ένα είναι η γέννηση μου και το άλλο ο θάνατος μου. Εγώ, η ζωή μου, θα είμαι μόνο μια γραμμούλα που θα ενώνει τα δυο αυτά σημεία. Υπάρχει ένα μολύβι με τη μύτη κολλημένη στο χαρτί, γράφει με σαφήνεια και χωρίς γυρισμό. Ό,τι είμαι εγώ, το σώμα μου, η νόηση μου, η ψυχή μου, το θυμικό μου δεν έχουν νόημα παρά μόνο αν πιάνουν αυτά το μολύβι και διαγράφουν τη γραμμή που πραγματικά πρέπει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως οι μύτες των μολυβιών σπάνε που και που, σημαίνοντας έτσι ένα πρόωρο τέλος για τη γραμμούλα μας...

Είχα μια συζήτηση πρόσφατα με κάποιο γνωστό μου, η οποία με συγκλόνισε. Μιλούσαμε για μουσική και του είπα πως παίζω μουσική και του μίλησα για τη σχέση μου με αυτή. Μου λέει λοιπόν σε κάποια στιγμή "Εσύ είσαι ευτυχισμένος!". Δεν το έδειξα βέβαια αλλά έπαθα ένα σοκ. Για πρώτη φορά μέσα μου άρχισα να σκέφτομαι κάποια πράγματα σχετικά με την ευτυχία. Για καιρό από τότε πίστευα όντως πως είμαι ευτυχισμένος μόνο από τη μουσική και πως αυτό ήταν, η ζωή μου είχε βρει το νόημά της!

Αγαπητό ημερολόγιο, αν συναντήσεις τον κύριο που μου δίνει τη χαρά πάρε τον μαζί σου και πήγαινε εκεί που γίνονται οι πόλεμοι και δώσε τους ειρήνη. Καίω το συνθεσάιζερ μου, το βάζω στις φλόγες. Πήγαινε στην Αφρική και μοίρασε νερό στα παιδιά που δεν μπορούν να ζήσουν. Δώσε σπίτι στα παιδιά που μένουν στο δρόμο. Πετάω όλους τους δίσκους μου, τις αφίσες μου, τα τραγούδια μου. Πες στο χρόνο να μη φέρει άλλο πόνο στους πονεμένους. Δώσε μου την ευκαιρία να αγαπήσω τον κόσμο και πες στον κόσμο πως χωρίς αγάπη δε γίνεται τίποτα... Πέταξε και τα ηχεία μου και τους ενισχυτές και τις κιθάρες και τις πένες και όλα. Τη μουσική την έχω μέσα μου.



Τι μικρός που είμαι, τι δειλός αγαπητό μου ημερολόγιο, όλα από σένα τα ζητάω...