Κάθομαι ανήσυχος μπροστά στον υπολογιστή μου. Ναι! Καλά καταλάβατε! Είμαι ο ανήλιξ που συγχίζει και μπερδεύει τον εαυτό του πιο πολύ απ' ότι οποιοσδήποτε άλλος. Πρωτοεμφανιζόμενος μεν, δεν δεν έχει. Και ενώ λοιπόν κάθομαι στον υπολογιστή προσπαθώ να λύσω το μυστήριο του κόσμου.
Όμως μάλλον πρέπει να λύσω το ίδιο το δικό μου...
Δεν ξέρω ποιος είμαι. Ή μάλλον παραδόξως πιο σίγουρα δεν ξέρω αν το ξέρω κλπ όπως έχει άλλωστε προειπωθεί σοφώς και ασαφώς υπό του Σωκράτους. Όμως ακόμα σιγουρότερα λυπάμαι που ο άνθρωπος έχει χάσει τη δύναμη να υποτάσσει το τι θέλει. Θλίβομαι για το ποιος ήμουν και ποιος είμαι, το ποιος είμαι και το ποιος ξέρω πως είμαι. Και είμαι πολύ μικρός για να θλίβομαι. Είμαι πολύ παράξενος για να προλάβω να καταλάβω τη ζωή πριν μου δείξει πως τελικά ποτέ δε φτιάχτηκε για να την καταλαβαίνουμε αλλά για να τη ζούμε. Κι όμως εξακολουθώ να θέλω να την καταλάβω. Είμαι εκείνος που καταστρέφει τα δημιουργήματα του πριν τα δημιουργήσει.
Τάσις στριφνή και άναρχη
Έρεβος λέξη άγνωστη
Λίγη ζέστη μέσα στο καλοκαίρι
Ο πόλεμος που θα έρθει
Σαν ένα ανκόρ
Από τώρα; Ναι. Έστω και προσωρινό. Και ένα ανκόρ ξερό. Κακό. Άσχημο. Κανείς δε το θέλει στα αλήθεια! Κανείς; Δεν το γνωρίζω. Γράφω όμως. Πάντα γράφω. Η ζωή βιάζεται η παγαποντέσσα. Αν δεν δημιουργήσει κανείς δεν θα έχει πλησιάσει το δημιουργό του. Δεν θα λύσει ποτέ το μυστήριο του κόσμου! Δε θα δημιουργήσει ποτέ μυστήρια δικά του. Κι ούτε κόσμους δικούς του. Ποτέ.
Κύκλος.
Καταστροφή.