Συνέντευξη: Μακρινά Ξαδέρφια

Ξεκίνησαν ως «Αρμενιστές» και κατέθεσαν την πρώτη τους δουλειά έχοντας αρκετά στοιχεία με «Αποδοχή Κληρονομιάς». Εύστοχος ο χαρακτηρισμός τους από οικείο πρόσωπο και αποδείχτηκε στην πορεία προφητικός, αφού οι αλλαγές προσώπων υπήρξαν σταδιακά αρκετές. Ωστόσο, όσοι αναχώρησαν κι όσοι παρέμειναν φαίνεται να συνδέονται νοητά με το νήμα που γνέθει την ιδιοσυγκρασία τους... Το ταξίδι συνεχίστηκε «Περιμένοντας το Θείο», εκεί όπου ξε-φύτρωσε η «Άνοιξη», το στολίδι τους. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται μπροστά σε μια «Ονειροχαμένη Πόλη» και μας καλούν σε αυτή την καινούργια τους περιήγηση...

Εκ μέρους των «Μακρινά Ξαδέρφια» μίλησαν οι Θοδωρής Κοτονιάς, Νίκος Παπαδόπουλος, Θανάσης Αρχανιώτης.

Από που... κατάγονται τα «Μακρινά Ξαδέρφια»; Πως ξεκίνησαν όλα;
Θοδωρής Κοτονιάς: «Ουσιαστικά το ξεκίνημα έγινε σε ένα μαγαζί, το «Λυρικό» στη Νέα Σμύρνη. Είχαν βάλει αγγελία και έψαχναν μουσικούς για έντεχνο πρόγραμμα και είχαμε πάει εγώ με τον Σπύρο Καβαλιεράτο. Εκεί γνωριστήκαμε με τον Ανδρέα Ανδρεοσάτο που έπαιζε ακορντεόν και τζουρά. Μάλιστα, ο Ανδρέας παίζει και στο πρώτο cd, όπου είχε βάλει μουσική σε ένα τραγούδι του Πειραιώτη ποιητή, του Λάμπρου Πορφύρα, το «Πρωτοβρόχι»...»

Για ποια εποχή μιλάμε;
Θ. Κ.: «1998-2000. Τότε ήταν που πήγαμε και στις γιορτές του τρίτου προγράμματος για την αναβίωση των Δελφικών μυστηρίων...»

Τι μουσική παίζατε σε μια τέτοια εκδήλωση;
Θ. Κ.: «Ήταν πιο λαϊκό το σχήμα. Είχαμε τζουρά και ήρθε και ο Ασημάκης, που έπαιζε βιολί. Άλλαξε τραγουδίστρια και έμεινα εγώ, ο Σπύρος (σ.σ. Καβαλιεράτος), ο Ασημάκης και αργότερα προστέθηκε και η Ελένη Καπηλίδου στο τραγούδι. Έτσι αποκτήσαμε σχήμα και πρωτοπαίξαμε στο «Café Asante», νυν «Αλάβαστρον». Ήταν η Καπηλίδου, κόντρα μπάσο ο Θοδωρής Κουέλης, ο Κώστας Ασημάκης στο βιολί, ο Ανδρέας Ανδρεοσάτος έπαιζε τζουρά και ακορντεόν, ο Σπύρος Καβαλιεράτος κιθάρα και εγώ τουμπελέκι και πιατίνια»

Θοδωρής Κοτονιάς

Τα πρώτα τραγούδια ποια ήταν;
Θ. Κ.: «Ο «Γλάρος», ένα ορχηστρικό που είναι στο πρώτο cd, το «Πέρα από του κόσμου την ματιά» που το τραγουδάει ο Τσιαμούλης στην «Αύρα θαλασσινή» της Κουλλιά και «Το Σύννεφο», από αυτά που δεν μπήκαν τότε και θα μπει τώρα σε αυτόν τον δίσκο. Ήρθε κάποια στιγμή ο Γερμενίτης της SONY και μας είπε να κάνουμε δίσκο. Ε... εμείς χαρήκαμε, αλλά το διαλύσαμε»

Γιατί;
Θ. Κ.: «Για διάφορους λόγους. Ο καθένας ήθελε να κάνει διαφορετικά πράγματα. Ήμασταν αλλοπρόσαλλοι με τις ζωές μας τότε και δεν ταίριαζε αυτό με τίποτα. Αργότερα, είχα δώσει κάπου κάποια τραγούδια, τα άκουσε ο Αγγελος Σφακιανάκης, με πήρε τηλέφωνο, ξαναμαζευτήκαμε και είπαμε να κάνουμε την «Αποδοχή Κληρονομιάς», ως «Μακρινά Ξαδέρφια».

...και το όνομα, πως προέκυψε;
Θ. Κ.: «Το όνομα ήταν μια ιδέα της γυναίκας του Σπύρου Καβαλιεράτου που αυτή την στιγμή είναι στην Λάρισα. Γελάγαμε με αυτό, γιατί όντως ήμασταν εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, καμία σχέση ο ένας με τον άλλον. Το νόημα ήταν ότι είμαστε ξαδέρφια, αλλά μακρινά. Ότι έχουμε κάτι κοινό, αλλά δεν είμαστε ποτέ στην ίδια συνισταμένη. Ότι ο καθένας γούσταρε αυτό που έκανε ο άλλος, κάπως έτσι. Εμένα μου άρεσε ο Καβαλιεράτος, που έπαιζε πολύ ωραία κλασική κιθάρα, ο Ανδρεοσάτος είχε το λαϊκό στοιχείο, ο Ασημάκης έβγαζε... Ρούμελη, εγώ ήμουν ροκοβλαχοτέτοιο… Ένα μπερδεμένο πράγμα»

Συγγένεια υπάρχει ανάμεσα στα μέλη;
Θ. Κ.: «Όχι, καμία. Κάναμε λοιπόν τον δίσκο, ήταν και ένα τραγούδι που το πήγε ο Σφακιανάκης στην Αρβανιτάκη, το «Αχ να ‘μουνα» και ήθελε να το τραγουδήσει... Η «Αποδοχή Κληρονομιάς» δεν είχε κάποια πολύ καλή τύχη, αλλά κάνα - δύο τραγούδια έμειναν σε κάποια ραδιόφωνα και παίζονται ακόμα που και που. Μετά σιγά - σιγά ο ήχος έπρεπε να γίνει πιο ηλεκτρικός, είχε μπει αυτό το μικρόβιο... Αργότερα, όταν γράφαμε το δεύτερο cd, είχε φύγει ο Ασημάκης και είχε έρθει ο Επίκουρος Τριανταφυλλίδης. Είχε φύγει και ο μπασίστας ο Κουέλης, ήρθε ένας άλλος μπασίστας, ξανά άλλαξε πάλι, ήρθε ο Άρης Ποταμιάνος στο μπάσο κι από τον Άρη βρήκα και τον Θανάση Αρχανιώτη για τα τύμπανα. Έπειτα, θέλαμε και ηλεκτρική κιθάρα και φέραμε ως φιλοξενούμενο τον Νίκο Παπαδόπουλο, που έμεινε μόνιμα…»

Και ήταν και άλλη τραγουδίστρια;
Θ. Κ.: «Ναι, βέβαια... Όλα αυτά τα χρόνια σαν χώρο πρόβας και στέκι είχαμε τη «Σκιά του Φεγγαριού» στην Ασκληπιού. Από ένα σημείο και μετά ο Σπύρος Καβαλιεράτος δεν μπορούσε να έρχεται συχνά στην Αθήνα και είχαμε ανάγκη από κιθαρίστα. Έτσι, για μεγάλη μας τύχη στην «Σκιά του Φεγγαριού» βρήκαμε τον Θάνο Κολοκυθά, ο οποίος έπαιζε με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και τα Κακά Μαντάτα. Εγώ έπαιζα και σαββατοκύριακα στην «Σκιά» και έτσι γνώρισα και την Μαρία Παπαλεοντίου, τραγουδίστρια στο σχήμα του Σάκη Βλαχάβα που μας είχε βοηθήσει πάρα πολύ εκεί με την «Σκιά». Επίσης, αργότερα, για ένα διάστημα που απουσίαζε ο Επίκουρος, ήρθε στο συγκρότημα και ο Νίκος Βερύκοκος και ενσωματώθηκε πολύ γρήγορα. Κάναμε κάποια ωραία πράγματα. Ακόμη και όταν είχαμε ανάγκη για κάποια στοιχεία πιο ροκ, όπως στην ταινία του Αντώνη Μποσκοϊτη (σ.σ. «Ζωντανοί στο κύτταρο-Σκηνές ροκ») και συναντήσεις στην Θεσσαλονίκη»

Στην «Αποδοχή κληρονομιάς» υπήρχε έντονο το στοιχείο του λυρισμού και τα παραδοσιακά στοιχεία. Στο «Περιμένοντας το Θείο» προσθέσατε ένα ιδιότυπο χιούμορ ως κριτική ματιά στα σημεία των καιρών. Τι χαρακτηρίζει την τρίτη σας δουλειά την «Ονειροχαμένη Πόλη»;
Θ. Κ.: «Στην «Ονειροχαμένη Πόλη» τα πιο πολλά τραγούδια είναι, κατά κάποιο τρόπο, λίγο από τον πρώτο και λίγο από τον δεύτερο… Δηλαδή, υπάρχουν κομμάτια που είναι προς την παράδοση και σε κάποια άλλα υπάρχει πιο έντονο το ροκ στοιχείο. Και ο στίχος είναι λίγο διαφορετικός.»

Πάντα σε ένα γκρουπ μπορεί να υπάρχει αυτός που τραβάει μπροστά ή κάνει τα περισσότερα ή γράφει και μπορεί να συντονίζει οτιδήποτε. Αλλά είτε από λάθη αυτού ή από λάθη των άλλων είναι δύσκολο. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει αυτός τον εαυτό του και τους άλλους

Για να βάλω και τον Νίκο στην κουβέντα θέλω να ρωτήσω το εξής. Η «Ονειροχαμένη Πόλη», σε τι εξυπηρετεί εσάς εσωτερικά; Τι βγάζει από εσάς;
Νίκος Παπαδόπουλος: «Είναι λίγο πιο free.. Πιο αυτοσχεδιαστικός. Έγινε, εδώ στο στούντιο. Είχαμε πολύ περισσότερη ώρα κι ήμασταν άνετα, χαλαρά…»

Είναι καινούργιο το στούντιο;
Ν. Π.: «Είναι δυόμισι χρόνια που υπάρχει και βγάζει έναν ήχο που μας αρέσει. Κάτι που δεν έχει να κάνει με τα άλλα στούντιο, αλλά με τον τρόπο που το αντιμετωπίζουμε εμείς»

Πήρατε τον καιρό σας, τον τρόπο σας...
Ν. Π.: «Δοκιμάζουμε...»
Θ. Κ.: Ο Νίκος έχει παραχωρήσει ώρες από τον εαυτό του και την δουλειά του. Δοκιμάζουμε ελεύθερα. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις, όταν έχεις έναν συγκεκριμένο προϋπολογισμό και προγραμματισμό για τις ώρες ενός στούντιο… Εδώ, όμως μπορούμε να κάνουμε δοκιμές... Έχουν αλλάξει κομμάτια, τελείως. Για παράδειγμα, την «Ονειροχαμένη Πόλη» την είχαμε φτάσει μέχρι ένα σημείο και ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι είναι καλύτερα να παίζουμε τπ τραγούδι, όπως στην πρόβα... και έτσι ξανάγινε από την αρχή»

Ποιος κάνει ενορχηστρώσεις;
Ν. Π.: «Όλοι μαζί παρέα. Κρατάμε τα στοιχεία του δημιουργού, όσα θέλει. Δεν είναι κλειδωμένα αυτά, δεν λέει «αυτό είναι και τελείωσε», αλλά κάποια πράγματα που τα φαντάζεται και τα θέλει έτσι, ο καθένας τα δίνει με τον δικό του τρόπο»
Θ. Κ.: «Ο Νίκος είναι ο εγκέφαλος, ο χειρούργος.»

Δηλαδή, αυτή την φορά λειτουργήσατε περισσότερο σαν γκρουπ; Σαν ενωμένη ομάδα;
Θ. Κ.: «Πολύ περισσότερο. Ο καθένας έβαλε το δικό του στοιχείο. Εγώ τις προηγούμενες φορές ήμουν λίγο πιο συγκεκριμένος. Όταν γράφεις ένα τραγούδι, αυτό έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία. Την μελωδία, το ένα, το άλλο που θέλεις να είναι... κάπως. Αλλά, όσο χτίζεται και υπάρχει όρεξη και είμαστε όλοι, μαζί ο καθένας προσθέτει και μια ωραία ιδέα»

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας ως «Μακρινά Ξαδέρφια»;
Θ. Κ.: «Έχουμε πάρει χαμπάρι ότι αυτό που κάνουμε σε σχέση με το «προς τα έξω», δεν γίνεται γρήγορα, αλλά αργά και σταθερά. Αυτό μας ικανοποιεί. Δεν έχει γίνει μέχρι στιγμής το σούπερ σουξέ, αν εξαιρέσεις κάποια κομμάτια που τα έχουμε δώσει αλλού και πουλάνε πιο εύκολα. Σημαντικό είναι το να μπορούμε να ζούμε από αυτό που κάνουμε. Αν μπορέσουμε ποτέ. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί δεν είναι ποτέ τέτοια, δηλαδή ότι σώνει και καλά πρέπει να γίνει χαμός με ένα τραγούδι. Από την άλλη, αν ακουστεί ένα, αυτό θα βοηθήσει να ακουστούν και τα υπόλοιπα τραγούδια μας»

Εσένα, Νίκο ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου;
Ν. Π.: «Ούτε περιμένω να γίνει ο χαμός, ούτε να υπογράφω αυτόγραφα (γέλια...) Εντάξει, ακόμα και από τα παλιά που συναντάω ένα φίλο, ήρθε στο στούντιο επειδή έμαθε ότι είμαστε τα «Μακρινά Ξαδέρφια»... Αυτό έχει μια ιδιαιτερότητα. Ήταν εδώ προηγουμένως, πριν έρθει ο Θοδωρής, μιλάγαμε και έλεγε τη γνώμη του για τα κομμάτια, το τι πιστεύει αυτός, τι του αρέσει.
Είναι ωραίο να σε γνωρίζει ο κόσμος, δεν είναι άσχημο. Δεν κρύβουμε περηφάνια και ματαιοδοξία. Θα μπορούσαμε να είμαστε και επιπλοποιοί, ας πούμε. Το να βλέπεις ότι κάποιος από την άλλη άκρη της Ελλάδας έχει ένα έπιπλο δικό σου και του αρέσει και κάθεται, είναι ωραίο»

Υπάρχει κάποιο περιστατικό που να σας έχει μείνει, να σας έχει συγκινήσει;
Θ. Κ.: «Ο σκηνοθέτης Αντώνης Μποσκοΐτης είχε συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ στην Τσεχία με την ταινία του «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές Ροκ», στην οποία εμφανιζόμαστε κι εμείς ως backing band. Είχε πάρει μαζί του κάποια CD μας, για προώθηση στο πλαίσιο αυτού του κινηματογραφικού – μουσικού φεστιβάλ. Το μοναδικό που πουλήθηκε, το πήρε ο Τζόνι Ρότεν των Sex Pistols, ο οποίος βρισκόταν κι αυτός εκεί, αφού του είχαν αφιέρωμα! Μου τηλεφωνεί, λοιπόν, ο Αντώνης και μου λέει: «Αυτή τη στιγμή, ο Τζόνι Ρότεν έχει το CD σας στα χέρια του»! Καταλαβαίνεις ό, τι από μια φιλική κίνηση του Αντώνη, από το τίποτα σχεδόν, προέκυψε μια σημαντική στιγμή στο δρόμο μας!»

Υπάρχουν πιο εσωτερικές φιλοδοξίες; Εσύ, Θοδωρή θέλεις να γίνεις καλύτερος συνθέτης ή να γράφεις καλύτερο στίχο, ερμηνευτικά να απογειωθείς; Εξυπηρετείς κάτι που υπάρχει μέσα σου;
Θ. Κ.: «Κάνω κι άλλη δουλεία. Τραγουδάω σε ένα λαϊκό μαγαζί, Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή, κάτι το οποίο με γεμίζει απόλυτα γιατί τα είχα παρατήσει πολύ καιρό, επειδή είχα χαθεί από αυτόν τον κύκλο. Εσωτερικά, «τρίβεσαι» με κάποια τραγούδια και επειδή δεν έχω μουσικές σπουδές, με ενδιαφέρει να μαθαίνω δρόμους, να έχω τριβή με όλο αυτό. Σαν κρυφό όνειρο, με ενδιαφέρει περισσότερο αυτό που γράφουμε, σαν μουσική και σαν στίχος. Αν μπορούσα να καταλάβω κάτι και από ανάγκη να το πω.»

Η επικοινωνία είναι πρώτα με εσένα και μετά βγαίνει αυτό προς τους άλλους...
Θ. Κ.: «Εννοείται. Πρώτα από όλα, να είμαστε πιο ήρεμοι, για να μπορέσουμε να είμαστε εμείς. Αυτό είναι ένα μέσο έκφρασης. Ό,τι είσαι, είναι καθρέφτης. Άμα είσαι εσύ καλά με τον εαυτό σου ή αν είσαι ψωνισμένος, βγάζεις αυτό το ψώνιο προς τα έξω. Το ψώνιο παραμονεύει...»

Νίκος Παπαδόπουλος: Είναι ωραίο να σε γνωρίζει ο κόσμος, δεν είναι άσχημο. Δεν κρύβουμε περηφάνια και ματαιοδοξία. Θα μπορούσαμε να είμαστε και επιπλοποιοί, ας πούμε. Το να βλέπεις ότι κάποιος από την άλλη άκρη της Ελλάδας έχει ένα έπιπλο δικό σου και του

Εσύ Νίκο πως αυτοπληρώνεσαι σαν μουσικός μέσα από την διαδικασία του γκρουπ;
Ν. Π.: «Αφού πέρασα παλιότερα από σκυλάδικα για 5-6 χρόνια και... τρελάθηκα, τώρα μου κακοφαίνεται να πληρώνομαι! Σαν να κάνω δουλειά που δεν είναι δουλειά. Γιατί αν γουστάρεις και παίζεις, τι δουλειά είναι αυτό; Τώρα από εκεί και πέρα, εμένα αυτή είναι η επαγγελματική μου ασχολία, εδώ στο στούντιο. Στα... κουμπάκια που πάντα ήθελα από πιτσιρικάς. Το γούσταρα, βρήκα τα κατάλληλα άτομα και το κάνω»

Έχετε σκεφτεί να ρισκάρετε περισσότερο;
Θ. Κ.: «Η παραγωγή ενός δίσκου είναι ένα ρίσκο από μόνο του, γιατί για 6 μήνες θα πας πίσω όλες τις άλλες υποχρεώσεις σου, αλλά είναι το ψώνιο μας. Από την μια δεν το παίρνεις και πολύ στα σοβαρά, δεν είναι αυτοσκοπός και από την άλλη είναι ένα μικρόβιο. Με το που θα κάνεις δίσκο, οι πρώτες μέρες είναι περίεργες. Ειδικά, υπάρχει μια ανασφάλεια, το ρίσκο του ότι θα φτιάξεις ένα κομμάτι. Με το που θα ξεκινήσεις υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια. Φτιάχνεις κάτι που δεν ξέρεις πως θα βγει. Μπορεί να σε... βρίζουν μετά. Να λένε «τι είναι αυτό»; Χαλάς τα αυτιά των άλλων. Επίσης, ένα άλλο ρίσκο είναι ότι πολλές φορές βγάζουμε απωθημένα που έχουμε ως ακούσματα, ροκ, ποπ, ανατολίτικα. Η εποχή απαιτεί συγκεκριμένο στυλ. Εμείς έχουμε ένα ρίσκο, ένα μπερδεμένο πράγμα σαν άκουσμα το οποίο δεν το δέχονται εξολοκλήρου ποτέ ούτε οι παραγωγοί, ούτε οι εταιρείες»

Τι σας λένε;
Θ. Κ.: «Θα σου πω... Είχαμε πάει μια μέρα σε έναν τύπο, γνωστό ατζέντη, για να ακούσει ένα κομμάτι και με πήρε τηλέφωνο και μου λέει «δεν μπορώ να σας βάλω ούτε στα ροκ, ούτε στα πιο έντεχνα»

Υπάρχει όμως «ταμπελοποίηση» στην μουσική; Το δέχεσαι ως σκοπιμότητα εσύ;
Θ. Κ.: «Όχι δεν το δέχομαι ως σκοπιμότητα, αλλά όμως δεν δέχομαι κι αυτό το μπάχαλο που... υπάρχει μέσα μας. Το ότι επειδή δεν μπορούμε να παντρέψουμε κάποια πράγματα και τα βγάζουμε λίγο... παρανοϊκά προς τα έξω (γέλια)»

Κι αν αυτό είναι από μόνο του κάτι;
Θ. Κ.: «Αν είναι από μόνο του κάτι, αυτό θα το δούνε οι άλλοι, δεν μπορούμε να το πούμε εμείς. Αλλά αν ήταν θα το είχαν δει και άλλοι. Δηλαδή, αυτό το ‘χουν κάνει στις μέρες μας πολύ καλά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Μάλαμας, ο Περίδης. Το συγκεκριμένο στοιχείο που έχει να κάνει και με εμάς. Γιατί όλοι αυτοί έχουν ανατολίτικα και δυτικά στοιχεία. Για να το κάνεις καλά αυτό, πρέπει να το έχεις βιώσει, να υπάρχει μέσα σου και να βγει σαν κάτι πολύ εσωτερικό. Να μην είναι επί τούτου, δηλαδή να βάζουμε έναν ρυθμό και να κάνουμε μια διασκευή σε ένα παραδοσιακό τραγούδι. Αυτό δεν έχει καμία αξία. Να είναι παντρεμένο όντως. Αυτό είναι το σημαντικό»

Εσένα Νίκο, σαν μουσικός, σου βγαίνει καλά αυτό το στοιχείο; Επειδή παίζεις και ηλεκτρική κιθάρα δεν θα ήθελες περισσότερο ηλεκτρισμό;
Ν. Π.: «Έχω παίξει και ηλεκτρικό ροκ, το έχω ευχαριστηθεί. Ήταν ξένο στην αρχή, αυτό που μου ζήταγε ο Θοδωρής να παίξω. Υπάρχουν όμως όργανα στο σχήμα, όπως το βιολί και το νέι που βγάζουν αυτά τα στοιχεία. Πάντως, όχι πιο πολύ ηλεκτρισμό, δεν θέλω. Ο Θοδωρής μου ζητάει «γκάζι» και εγώ του λέω όχι!»

Να πούμε λίγο για τις επιρροές σας.... Οι δικές σου, Νίκο ποιες είναι;
Ν. Π.: «Οι επιρροές μου δεν έχουν καμία σχέση με το συγκρότημα. Επιρροή μου είναι το συγκρότημα, αυτό που ακούω από τα παιδιά. Δηλαδή, και απλά κομμάτια που παίζουν και διασκευές τα άκουσα από τα παιδιά. Πολλά που παίζουν δεν τα είχα ακούσει στην πρώτη εκτέλεση πιο πριν»

Θανάση, ο Επίκουρος τι ακούσματα είχε;
Θανάσης Αρχανιώτης: «Από ροκ μέχρι παραδοσιακά και ιρλανδικά... Και από πιο καινούργια, progressive»

Οι δικές σου επιρροές, Θανάση;
Θ. Α.: «Εγώ ακούω τα πάντα, εκτός από έντεχνο!»

Γιατί δεν ακούς «έντεχνο»;
Θ. Α.: «Έχω μεγαλώσει με ξένη κουλτούρα και όσες φορές επιχείρησα να μπω στο έντεχνο βαρέθηκα μετά από ένα διάστημα. Ακούω ό,τι καλό, ας είναι και μια κιθάρα μόνο, ας είναι της δεκαετίας του ’70, του ‘80 ή του 2000»

Ο,τι είναι πιο κοντά στον αυτοσχεδιασμό;
Θ. Α.: «Όχι απαραίτητα. Αυτό είναι Free Jazz. Είτε ακούς μουσικούς-παίκτες, είτε ακούς συνθέσεις. Τώρα πια μόνο παίκτες βλέπουμε, δεν ακούμε συνθέσεις. Και παίκτες στο εξωτερικό υπάρχουν παρά πολλοί περισσότεροι από ό,τι στην Ελλάδα. Επίσης, ακούω πολύ ηλεκτρονική μουσική»

Για παράδειγμα, Massive Attack;
Θ. Α.: «Και πολύ πιο καινούργιο υλικό»

Θέλεις να περάσεις κάποια στιγμή κάποια στοιχεία εδώ στο συγκρότημα;
Θ. Α.: Στο συγκρότημα, ναι, αλλά δεν ξέρω αν περνάνε εμπορικά αυτά τα στοιχεία στην Ελλάδα»

Σκέφτεστε να κάνατε κάποια στιγμή κάποιο remix τραγουδιών σας;
Θ. Κ.: «Αν είχε μια κάποια αισθητική...»
Θ. Α.: «Είναι εμπορικό κόλπο. Το remix το κάνει κάποιος για να παιχτεί στο ραδιόφωνο λίγο παραπάνω κάποιο τραγούδι. Δεν είναι ανάγκη του καλλιτέχνη να κάνει ρεμίξ το κομμάτι του, αλλά ανάγκη του εμπόρου να το σπρώξει στα κλαμπ»

Δεν θα μπορούσε όμως να είναι και η δική σου ανάγκη για να εκφραστείς;
Θ. Α.: «Αν εννοείς άλλη ενορχήστρωση, που την κάνουμε στα λάιβ μας, μια φορά στα 2-3 χρόνια, ναι... αλλάζουμε τα κομμάτια μας. Αυτό είναι το δικό μας remix. Το άλλο είναι εμπορικό τελείως»

Δεν είναι και αυτό, όμως, μια πτυχή; Δεν θα θέλατε να ζείτε από αυτό το πράγμα κάποια στιγμή και άρα να δουλεύετε πιο ελεύθερα;
Θ. Α.: «Αυτό ονειρευόμαστε από μικροί όλοι, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις εδώ στην Ελλάδα με αυτό γιατί είναι μικρή η αγορά. Πολύ λίγη η αγορά για να σε ζήσει. Να σε «ζήσουν» 100-150 άτομα στα λάιβ σου; Πόσο καιρό θα μπορούν να σε ζήσουν; Δέκα χρόνια που θα βγαίνουν έξω το βράδυ; Μετά θα κάνουν οικογένειες. Δύσκολο. Εγώ σαν μουσικός πρέπει να ζήσω από τα λάιβ και το συγκρότημα, επίσης»
Θ. Κ.: «Εγώ έχω το καλό, σαν ηθική και σαν οικονομική ανταμοιβή, από κάποια πράγματα που μπορεί να βγουν. Για παράδειγμα, η «Άνοιξη», το τραγούδι που έδωσα, άρεσε στην Γλυκερία και είδα ότι μπορούν να προκύψουν κάποια λεφτά από εκεί. Αλλά δεν είμαι και κάποιος ο οποίος γράφει κι όλη την ώρα, οπότε και εγώ αντιμετωπίζω τον εαυτό μου»
Θ. Α.: «Κανονικά αν θέλαμε να είμαστε συγκρότημα έτσι όπως τα μάθαμε τα συγκροτήματα θα έπρεπε σε όλα τα τραγούδια να γράφει «Μακρινά Ξαδέρφια». Τίποτε άλλο. Αλλά, αυτό δεν γίνεται»

Γιατί δεν γίνεται;
Θ. Κ.: «Γιατί έχει αλλάξει πια η αγορά. Τώρα πιο εύκολα περνάει ένα πρόσωπο»

Να ρωτήσω κάτι πολύ αντικειμενικό. Πόσο εύκολο είναι να υπάρξει συνοχή σε μια συνύπαρξη μουσικών, ουσιαστικά στο πλαίσιο ενός γκρουπ;
Ν. Π.: «Δεν νομίζω να αντέξει τέταρτο σπάσιμο το γκρουπ. Θα γίνει συνήθεια μετά. Θα το κάνουμε κάθε χρόνο»
Θ. Κ.: «Ζούμε μια ατομιστική εποχή. Είναι δύσκολα, γιατί δεν είμαστε τόσο απλοί και ο τρόπος επικοινωνίας μας είναι λίγο επικίνδυνος. Πάντα σε ένα γκρουπ μπορεί να υπάρχει αυτός που τραβάει μπροστά ή κάνει τα περισσότερα ή γράφει και μπορεί να συντονίζει οτιδήποτε. Αλλά είτε από λάθη αυτού ή από λάθη των άλλων είναι δύσκολο. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει αυτός τον εαυτό του και τους άλλους κάνει το όλο πράγμα δύσκολο και αυτό φαίνεται σε όλων των ειδών τις ομάδες, όχι μόνο στα γκρουπ. Δεν υπάρχει εύκολα ομάδα. Δες και στο γήπεδο. Δεν παίζουμε πια για την φανέλα. Εμείς τώρα αυτό προσπαθούμε. Είναι πιο δύσκολο. Το στοίχημα είναι αυτό. Να ξεφύγω εγώ από το ότι είναι δικά μου τα κομμάτια και να πάω προς το γκρουπ, όπως και τα παιδιά του γκρουπ, σε αυτό το θέμα το συγκεκριμένο, να ξεφύγουν από αυτό και να πάνε προς τα μένα. Δηλαδή, ο καθένας να βάλει αυτό που έχει χωρίς να το κάνει με εγωιστικό τρόπο. Είναι μια πάλη με τον εαυτό σου. Αλλά όταν συμβαίνει, γίνεται κάτι ωραίο, είναι κάτι που έχει δύναμη.»

Οι δικές σου επιρροές Θοδωρή, ποιες είναι;
Θ. Κ.: «Από το ροκ του ’60 και του ‘70, λίγο από το ’80. Συγκροτήματα ψυχεδελικά, όπως οι Sweet smoke, Thirty floor elevators, Ten years after.Υπήρχαν διάφορα γκρουπ που άκουγα και στα τότε κλαμπ...»

Κάπου εκεί είχες γνωρίσει κι ένα φίλο μας, μέλος του σάιτ, τον Αλβέρτο, έτσι δεν είναι;
Θ. Κ.: «Α, βέβαια! Όταν ήμουν 15 χρονών και έβγαινα από την γειτονιά μου, πήγαινα με τα πόδια εκεί που εμφανίζονταν! Ο Αλμπέρτο έπαιζε στους Scoria. Υπήρχε ένα κλαμπάκι στο Φάληρο που λεγόταν «Σκιάχτρο» και μετά έγινε «Rock Palais». Εκεί που παίξανε κάποια στιγμή οι Stress και είχαν έρθει διάφορα άλλα σχήματα. Δίπλα από το σπίτι μου ήταν και πήγαινα στα κλεφτά κι έβλεπα. Είχα παίξει κι εγώ μια φορά, για να τζαμάρω! Έβαζε διάφορες μουσικές τρελές εκεί. Είχα έναν ξάδερφό μου που έβαζε μουσική εκεί. Μέσα σε αυτούς που είχαν το «Σκιάχτρο» ήταν και οι Scoria. Σε αυτούς έπαιζε τύμπανα ο Αλμπέρτο. Ήταν φοβερός! Εκείνη τη εποχή όσοι τον έβλεπαν, είχαν να λένε. Έπαιζε με πολύ πειραματικό τρόπο...»

Από που κατάγεσαι, Θοδωρή;
Θ. Κ.: «Από την Αμυγδαλιά Φωκίδος, κοντά στο Λιδορίκι. Και από εκεί επειδή είχα αυτά τα μουσικά βήματα, μου αρέσει και η Ήπειρος και πολλά άλλα ακούσματα από τα νησιά. Μπορώ να σου πω, ότι από ένα σημείο και έπειτα, άφησα τελείως το ροκ και μου αρέσει πιο πολύ να ακούω πράγματα από την παράδοση, ανατολίτικα, Τουρκία. Ο Θάνος Κολοκυθάς είχε ακούσει περισσότερο κλασσικό ροκ και έντεχνο. Επίσης, επιρροές μας είναι και οι Περίδης, Παπάζογλου, Ζερβουδάκης, Θ.Παπακωνσταντίνου, Μάλαμας κι ο Σαββόπουλος παρότι δεν τον προλάβαμε τόσο πολύ. Δεν είμαστε τόσο παλιοί.»

Κυρίως λόγω του παντρέματος Δύσης κι Ανατολής;
Θ. Κ.: «Από εκεί βγήκαν όλα τα συγκροτήματα. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο που το κάνουμε εμείς, απλά μπορούμε να το κάνουμε ελεύθερα. Άνοιξαν το δρόμο τόσοι άνθρωποι, όπως και ο Μάλαμας, που το κάνανε και πολύ ωραία και δεν είναι πια ξένο το άκουσμα. Γιατί όταν άκουγες τον Παπάζογλου να παίζει το «Θα ‘ρθεις μια νύχτα βροχερή» και έκανε αυτό τον αμανέ μέσα και έπαιζε από πίσω τζαζ, ήταν κάτι πρωτόγνωρο»

Αυτό τον καιρό που γράψατε τη νέα σας δουλειά, σε ποια μουσικά στοιχεία στράφηκαν τα αντανακλαστικά σας;
Θ. Α.: «Βασικά σε αυτές τις επιρροές που μόλις αναφέραμε...»
Θ. Κ.: «Από την άποψη του ηλεκτρονικού, οι λούπες κ.λπ, μπορώ να πω ότι είναι κάτι καινούργιο. Μας βγήκαν από μόνες τους, λούπες αυτοσχέδιες»
Θ. Α.: «Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό αυτό ή εκσυγχρονιστικό το να βάζεις μια λούπα, γιατί πια όλοι το κάνουν. Πρέπει, πιστεύω να στραφούμε και αλλού»

Σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο;
Θ. Α.: «Έχω πάρα πολύ καιρό να ακούσω κάτι και να μου αρέσει. Από την δουλειά του Παύλου Παυλίδη, πέρυσι»

Η δουλειά του Αγγελάκα με τους «Επισκέπτες»;
Θ. Α.: «Μου άρεσε το δισκάκι, αλλά δεν ήταν και κάτι για να πω «αμάν» Του Παυλίδη μου άρεσε περισσότερο σαν ήχος. Προτείνει μια καινούργια άποψη»

Έχεις ακούσει κάτι από ελληνικό ή ξένο ρεπερτόριο που να σου έχει κάνει εντύπωση;
Θ. Κ.: Σε ό, τι αφορά το ξένο ρεπερτόριο έχω χαθεί λίγο. Βγαίνουν ωραία πράγματα, αλλά δεν τα ακούω πια. Ίσως δεν με «πιάνουν», ίσως δεν είναι πολύ δυνατά. Ακούω πιο αραιά πράγματα που με «πιάνουν».

Beatlus & XeniaRodo

Μήπως έχεις γίνει πιο αυστηρός, όσο μεγαλώνεις, με τα ακούσματά σου;
Θ. Κ.: «Στην εποχή που ζούμε τώρα και με τα ακούσματα και τα ερεθίσματα που έχω, ίσως δεν μπορώ να εντυπωσιαστώ τόσο πολύ γιατί είμαι σε άλλη ηλικία. Το τελευταίο συγκρότημα με το οποίο εντυπωσιάστηκα σε σχέση με το ξένο ροκ, σχετικά πρόσφατα, ήταν οι Red Hot Chili Peppers's και οι Rage Against the Machine. Τον καιρό που ήθελα να «χτυπηθώ» άκουγα Iggy Pop. Περίμενα να έρθει ο Iggy εδώ για να πάω στη συναυλία του»

Και τώρα που ήρθε; Πήγες;
Θ. Κ.: «Δεν μου λείπει το γκάζι τώρα. Πέρασα και λίγο από την αρρώστια Joy Divison, Cure. Ήμουν κολλημένος με αυτά. Ο πεσιμισμός. Μου άρεσε πολύ αυτό το μελαγχολικό»
Ν. Π.: «Εγώ έχω κολλήσει με έναν πιτσιρικά Άγγλο, τον Mika, που μοιάζει πολύ η φωνή του με του Mercury. Τον έχω ανακαλύψει από το youtube»
Θ. Κ.: «Επίσης, δεν θα ήθελα να παραλείψω τους μεγάλους Αντώνη Απέργη και Haig Yazdjian»
Ν. Π.: «...και από ελληνικά Φοίβο Δεληβοριά γούσταρα, όπως και «Συνήθεις Υπόπτους», Μικρούτσικο, αλλά και Ζερβουδάκη, με το οποίο είχα «κόλλημα» και μετά τον γνώρισα κι από κοντά όταν παίξαμε και περάσαμε τις πιο ωραίες μας στιγμές. Τώρα μένει να γνωρίσουμε και τον Δεληβοριά (γέλια)»
Θ. Κ.: «Τον Ζερβουδάκη τον ακούγαμε από μικροί. Ξέρεις Παπάζογλου, Ζερβουδάκης ήταν κάτι όλο αυτό και όταν παίξαμε μαζί, ήταν από τις λίγες φορές που ήταν ονειρικό για εμάς. Ξέρεις, μας φάνηκε κάπως το ότι «παίζουμε με τον Ζερβουδάκη»

Πως σας φάνηκε όταν πήρε την «Άνοιξη» και την τραγούδησε;
Θ. Κ.: «Εντάξει, την έχει πει πάρα πολύ ωραία, Ζερβουδάκης είναι αυτός.»

Εσύ, Θανάση, τι ακούς αυτό τον καιρό;
Θ. Α.: «Δεν έχω ακούσει κάτι τώρα τελευταία που να μου αρέσει και να το ευχαριστηθώ»
Θ. Κ.: «Από ένα σημείο και μετά όταν παίζεις πολύ μουσική, δεν μπορείς να ακούσεις. Γίνεσαι αυστηρός... Όταν έχεις -και καλά- άποψη αρχίζεις να μην ακούς σαν ακροατής. Πω, πω, τι πράγμα είναι αυτό; Δεν ξέρεις τι ακούς. Είναι σαν να χειρουργείς μια γυναίκα επί 50 χρόνια και μετά να πρέπει να την παντρευτείς. Χάνεις όλη την φαντασία»

Σε ένα τοπίο αμηχανίας στην δισκογραφία, ποιο δρόμο επιλέγετε, ώστε να μην κάνετε εκπτώσεις στο αποτέλεσμα της δουλειάς σας, αλλά και να τη διακινήσετε προς τον κόσμο;
Θ. Κ.: «Να σου πω τι κάνουμε. Καταρχήν, συνεργαζόμαστε με ανθρώπους που γουστάρουν πραγματικά, όπως είναι η Μελίνα (σ.σ. Κανά) και ο Ψαραντώνης που συμμετέχουν στην καινούργια μας δουλειά και είναι τιμή μας. Όπως κάναμε παλιότερα με τον Ζερβουδάκη και την Αρβανιτάκη. Αυτό είναι ένα που κάνεις. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Κάποιον που γουστάρεις και νομίζεις ότι ταιριάζει με το κομμάτι, τον καλείς και αν του αρέσει το τραγούδι, σε βοηθάει»

Πως φτάσατε στη συνεργασία με τη Μελίνα Κανά και τον Ψαραντώνη;
Θ. Κ.: «Από γνωριμίες, από χώρους που παίζαμε. Τους πήραμε τηλέφωνο, άκουσαν τα κομμάτια και τους αρέσαν. Ο Ψαραντώνης και η Μελίνα ήταν άτομα με τα οποία ταιριάξαμε. Ο Ψαραντώνης μας πήγε και για ρακές σε ένα κρητικό μαγαζί στους Αμπελοκήπους, μας φέρθηκε άψογα. Ήταν άρχοντας! Και ήρθε στο στούντιο για να τραγουδήσει... σαν παιδάκι. Ήταν φοβερός. Όπως και με τη Μελίνα περάσαμε στο στούντιο πολύ καλά, γλυκύτατη...»

Ποια τραγούδια είπε η Μελίνα;
Θ. Κ.: «Είπε «Το έλα να σε δω». Τώρα που το σκέφτομαι... και άλλη μια έκπτωση που κάνω είναι ότι καμιά φορά βάζω ένα ρεφρέν, ενώ δεν πρέπει»

Δεν θα ήθελες, δηλαδή;
Θ. Κ.: «Όχι θα ήθελα, αλλά καμιά φορά μπαίνει ο πειρασμός και σου λέει «βάλτο άλλη μια φορά το ρεφρέν». Αυτό υπάρχει και κάποιες φορές σου βγαίνει… Από την μια φορά στο «Παμ-Παμ» λέμε «62 φορές ρεφρέν» και από την άλλη στο «Καλό ταξίδι» πλησιάζουμε τις... 50 (γέλια). Αυτό είναι πράγματα για τα οποία ντρέπεσαι, αλλά τι να κάνεις; Έχεις φθορές!»

Ποιες αντιλαμβάνεστε πως είναι οι διαφορές και ποιες οι ομοιότητες στο τοπίο της μουσικής σήμερα, σε σχέση με παλιότερες εποχές;
Ν. Π.: «Η διαδικασία έχει αλλάξει. Ο τρόπος που γινόντουσαν τα πράγματα κάποτε, ως προς την ηχογράφηση, οι εταιρείες ήταν λιγότερες, λιγότερος ο ανταγωνισμός... χαμός. Τώρα, ψάχνεις να βρεις ένα όνομα για συγκρότημα και ό,τι και να βάλεις υπάρχει. Δύσκολα να ξεχωρίσει κανείς...»

Εσείς πως βρίσκετε το δρόμο σας μέσα σε αυτή την αγορά; Αντιμετωπίζετε φθορά μέσα από αυτή τη διαδικασία;
Θ. Κ.: «Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πια πολύ καρδιά σε αυτά που γράφονται. Τα περισσότερα είναι νους. Δεν λειτουργεί κανείς εύκολα με την καρδιά. Γιατί είναι ο τρόπος που δρουν οι άνθρωποι πλέον. Δεν υπάρχει πολύ καρδιά. Γενικώς τα τραγούδια είναι πιο εγκεφαλικά… παντού. Νομίζω ότι ο εγκέφαλος υπερισχύει της καρδιάς, πια»

Δεν είναι και ευθύνη των παραγωγών αυτό;
Θ. Κ.: «Να το πούμε κι αλλιώς... Δεν υπάρχουν και παραγωγοί με καρδιά, πια. Παλιά υπήρχε ο Πατσιφάς και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι ήξεραν, όπως ο Χατζηδάκης ότι πρέπει να βοηθήσουν ανθρώπους, επειδή υπάρχει κάτι και εξυπηρετεί την τέχνη και την μουσική. Τώρα δεν υπάρχει αυτό. Πλέον -και δεν θέλω να προσβάλλουμε τους σημερινούς παραγωγούς που και οι ίδιοι μπορεί να το ξέρουν- να το πω πιο ευγενικά, οι παραγωγοί κοιτάζουν και την τσέπη τους, γιατί ξέρουν πώς αν βγάλουν κάτι με καρδιά δεν θα πάρουν τίποτα. Οπότε όσο περνάνε τα χρόνια χρειαζόμαστε μεγάλους ήρωες, που όμως δεν υπάρχουν...»
Θανάση, ανασφάλεια είναι αυτό;
Θ. Α.: Τρόπος ζωής είναι... μέσα στο σύστημα. Δεν μπορείς χωρίς χρήματα να κάνεις κάτι. Δεν έχεις τα χρήματα να πας στο χωριό του Θόδωρου να κόψεις ένα κλαδί για να φτιάξεις μια φλογέρα. Πρέπει να αγοράσεις»

Θα πηγαίνατε στην τηλεόραση;
Θ. Κ.: «Έχουμε πάει. Υπάρχουν εκπομπές που έχουν αξιοπρέπεια. Στην Μπίλιω Τσουκαλά είχαμε πάει και στη Θεσσαλονίκη στην ΕΤ 3 και αλλού... Η Μπίλιω έχει την καλύτερη εκπομπή που υπάρχει αυτή την στιγμή στην τηλεόραση και όπου μπορούν να εμφανιστούν ωραία πράγματα. Βέβαια, με κάποιες ερωτήσεις που μας έκανε, δεν περάσαμε πολύ καλά. Ίσως να ήταν λίγο αμήχανη και να μας δημιούργησε και εμάς αμηχανία.»

Και τι δεν ήταν πάνω στο τραπέζι την ώρα της συνέντευξης...

Δεν πρέπει όμως κάποιες αξιόλογες προσπάθειες να προωθούνται;
Θ. Κ.: «Ξέρεις πόσες προσπάθειες υπάρχουν, πέρα από εμάς, που δεν προωθούνται; Εμείς είμαστε πολύ τυχεροί. Υπάρχουν άπειρα συγκροτήματα που παίζουν μουσική και μας «σκίζουν». Πολύ καλύτεροι από εμάς και σαν μουσικοί. Σίγουρα αν προσπαθήσει κάποιος θα βρει τον δρόμο του, αλλά πολλοί δυσκολεύονται γιατί κανείς δεν τους προωθεί. Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό σε άλλη χώρα, γιατί με το εξωτερικό δεν έχω καλή σχέση. Το ραδιόφωνο, ας πούμε έχει γίνει χάλια. Όλοι οι παραγωγοί που έχουν μαζευτεί στο ραδιόφωνο, παίζουν αυτά που τους λένε οι εταιρείες. Το «Δεύτερο Πρόγραμμα» έχει απομείνει και λίγο ο «Μελωδία». Ξεκάθαρα πράγματα...»

Είστε ικανοποιημένοι από την απήχηση που έχει η δουλειά σας;
Θ. Α.: «Υπάρχει κόσμος που το έχει ακούσει το όνομα, ίσως κάποιο τραγούδι του Θοδωρή, κάπου, κάπως, κάποτε. Εμπορικά, δεν έχουμε κέρδη...»
Ν. Π.: «Τώρα πέσαμε στην λούμπα...»

Στο δεύτερό σας δίσκο, στο «Περιμένοντας το Θείο» υπάρχει μια χαλαρότητα από πλευρά σας, Φαίνεται να περνάτε καλά...
Θ. Κ.: «Το έχουμε λίγο μετανιώσει αυτό. Ήμασταν πιο άπειροι, δεν είχαμε τόσο μεγάλη επιρροή στα πράγματα. Εντάξει, δεν ήταν και άσχημο ό,τι βγήκε... Δηλαδή, σοβαροφάνεια δεν υπάρχει, το αντίθετο θα έλεγα. Δεν παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας και αυτό είναι ίσως και λίγο αρνητικό καμιά φορά»

Η «Άνοιξη», το πιο γνωστό τραγούδι σας, έχει ακουστεί ήδη σε τρεις εκτελέσεις... Υπάρχει κάποιος συμβολισμός ή ιστορία που να την αποκωδικοποιεί;
Θ. Κ.: «Η «Άνοιξη» είναι μια εμμονή δική μου. Η Άνοιξη είναι μια εποχή αρκετά έντονη. Οποιαδήποτε εποχή και αν έχει γεννηθεί κανείς το καταλαβαίνει, αλλά αυτοί που έχουν γεννηθεί Άνοιξη ίσως το βιώνουν καλύτερα. Για να σου μιλήσω πολύ ειλικρινά και πέρα από ντροπές, η «Άνοιξη» είναι ένα κομμάτι που βγήκε μόνο του. Αν ορίσεις τι είναι αυτός που έχει ένα μολύβι και όλο το υπόλοιπο, μένει όλο το υπόλοιπο. Εξαφανίζεται το μολύβι. Σε αυτό το κομμάτι για μένα δεν υπήρχε ο νους. Βγήκε έτσι...»

Το κομμάτι αυτό βγήκε σε μια ώρα, σε μια μέρα; Πόσο σου πήρε;
Θ. Κ.: «Συνήθως το πιο νορμάλ είναι να πιάσεις ένα χαρτί και να γράψεις. Συγκεκριμένα αυτό το κομμάτι την συγκεκριμένη μέρα που επισκέφτηκε τα χαρτιά μου, ήμουν λίγο κάπως. Ήταν μια δύσκολη μέρα, πέρασα μια δύσκολη νύχτα. Ήταν τελείως απρόσμενο. Ήμουν λίγο νευριασμένος. Θέλεις να σου πω ειλικρινά; Ήμουν τελείως «βαρεμένος» όλο το βράδυ...»

Τη στιγμή που έγραφες το κομμάτι, τι εικόνα ήρθε μέσα σου;
Θ. Κ.: «Ότι έρχεται η Άνοιξη, αυτή η χαρμολύπη, η εποχή που όλα ανθίζουν, αλλά ταυτόχρονα υπάρχει πολύ έντονη και μια αίσθηση του θανάτου. Υπάρχει θάνατος, αλλά και κάτι γεννιέται»

Για εσένα, Νίκο; Έχει υπάρξει ανάσταση στη ζωή σου;
Ν. Π.: «Κοίτα... Είναι λίγο «φλατ» τα πράγματα στη ζωή μου. Είναι και θέμα χαρακτήρα, δεν έχω περάσει τις φοβερές εμπειρίες για να γράψω κομμάτια. Όχι, δεν περιμένω, λοιπόν, κάτι τέτοιο. Είμαι ήσυχο παλικάρι. Δεν έχει έρθει ακόμα τέτοια στιγμή. Δεν έχω φρικάρει, δεν έχω τρελαθεί ακόμα. Δεν θα βρεις κάτι τρομερό στη ζωή μου. Βέβαια, δεν ξέρω αν θα γίνει κάτι στο μέλλον, αλλά δεν με χαλάει»

Σε ποια εποχή βρίσκεται το συγκρότημα;
Θ. Α.: «Σε ποια εποχή; Στην άνοιξη φυσικά, συνέχεια... Εγώ είμαι, ωστόσο, συνέχεια... χειμώνας. Έτσι γεννήθηκα. Για μένα ο χειμώνας φέρνει χαρά και γι’ αυτό νιώθω έτσι. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου»

Στο συγκρότημα, δηλαδή, είστε καλά δημιουργικά;
Θ. Α.: «Με τις ώρες μας, αλλά ναι καλά»
Θ. Κ.: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει «καλά» σε αυτά τα πράγματα. Όταν γεννάει μια γυναίκα, έχει πόνους. Για να βγει κάτι καλό υπάρχει πόνος, ασυζητητί. Δεν νομίζω ότι ακόμα, ο καθένας μας εδώ, τώρα, έχει βγάλει αυτό που έχει μέσα του. Όποιος το βγάζει, σταματάει κάποια στιγμή, γιατί είναι γιατρεμένος. Το ΄λεγε κι ο Φρόυντ αυτό… Εμείς, τώρα καθόμαστε και γράφουμε τραγούιδα για να γεμίσουμε ένα CD και από αυτά μπορεί να είναι κάνα - δύο μόνο τα οποία να είναι από εδώ κάτω (σ.σ. καρδιά).»

Υπάρχουν στον καινούργιο δίσκο κομμάτια που να σημαίνουν κάτι περισσότερο για εσάς;
Θ. Α.: «Αν διάλεγα ένα, θα ήταν το «Πλοίο - φάντασμα». Αν διάλεγα δύο, θα ήταν και το «Φαινόμενο του θερμοκηπίου». Κομμάτια, που παρόλα αυτά, δεν έχουν καμία σχέση με τα ακούσματά μου»
Ν. Π.: «Εγώ επειδή τα έχω ακούσει περισσότερες φορές και από τον Θοδωρή ίσως, γιατί κάθομαι επί ώρες και τα ακούω, δεν μπορώ να κρίνω. Μου αρέσουν πολύ. Μου φαίνονται σαν παιδάκια, που τα βοηθάμε τώρα να μεγαλώσουν, τα ταΐζουμε και τα στολίζουμε. Ή στολίζοντάς τα, καμιά τα καταστρέφουμε και τα κάνουμε ξανά από την αρχή»

Σας έχει παιδέψει κάποιο περισσότερο;
Ν. Π.: «Ξέρεις πόσα έχουμε ξαναγράψει; Αν είχαμε αυτή την ευκαιρία να το κάνουμε άνετα αυτό...»
Θ. Κ.: «Ουσιαστικά, δεν υπάρχει αρχηγός εδώ μέσα. Εγώ μόνο που γκρινιάζω και καλά»
Ν. Π.: «Αυτό που λέει ότι γκρινιάζει, είναι φοβερό να το ζήσεις. Μια κρίση του αλλάζει όλο το δίσκο. Μπορεί να... τρελαθεί ας πούμε, να αλλάξουμε μια κιθάρα και να γίνει κάτι φοβερό!»
Θ. Κ.: «Πάντως, από τον καινούργιο δίσκο, το «Πλοίο – Φάντασμα» μου αρέσει πολύ, ο «Ουρανός και ο γκρεμός», το «Σουσάμι» και το «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου». Γενικώς μου αρέσουν αυτά, οπότε είναι πλήρη από μόνα τους»

Γιατί αφήσατε κάποια κομμάτια να μην είναι κάπως πιο εσωτερικά σε σχέση με άλλα;
Θ. Κ.: «Όταν λέω δεν είναι από «μέσα», εννοώ ότι δεν είναι από πολύ «μέσα». Τελικά, όλα από «μέσα» είναι… Αυτό συμβαίνει πάντα, όταν κάθεσαι να γράψεις κάτι. Ωστόσο, υπάρχουν πάντα 2-3 κομμάτια τα οποία «παίζουν». Να τα βάλουμε, να μην τα βάλουμε. Αυτή την φορά υπήρχαν και άλλα κομμάτια που δεν τα βάλαμε και μας άρεσαν.»

Υπάρχει η αναζήτηση για σουξέ, τραγουδιών που να αρέσουν σε πολύ κόσμο ή πιστεύετε πως τα κομμάτια με λόγο ύπαρξης θα βρουν τον δρόμο τους;
Θ. Α.: «Ούτως ή άλλως αναγκαστικά εμπορευόμαστε τις ιδέες μας. Αλλά, δεν βάζουμε στις δουλειές μας κάτι που να μην μας αρέσει. Πιστεύω ότι αν κάτι έχει αξία, θα βρει το δρόμο του»
Θ. Κ.: «Εγώ το σκέφτομαι με την έννοια του δυνατού. Υπήρξαν άνθρωποι στην Ελλάδα που κάνανε σουξέ, αλλά ήταν πολύ δυνατό αυτό, δεν ήταν ένα τυχαίο σουξέ. Το να γίνει ένα κομμάτι γνωστό από τον... χίπι μέχρι τον δημόσιο υπάλληλο είναι μεγάλη υπόθεση. Ο Ρασούλης, ας πούμε... Κλασικό παράδειγμα. Την εποχή που πηγαίναμε στις συναυλίες του, έβλεπες μέσα φρικιά, πάνκηδες, σκυλάδες, το είχε περάσει παντού και είχε μια αξία. Μέσα σε αυτό που του πρόσφερε ο Ρασούλης, ο καθένας άκουγε αυτό που ήθελε, γιατί έκρυβε εκεί μέσα πολλά. Το να είναι κάτι πολύ δυνατό, αλλά να το κάνεις πολύ απλό για να το καταλάβει, να το νιώσει και ο πιο απροβλημάτιστος είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Γιατί τότε και ο απροβλημάτιστος θα προβληματιστεί. Ο ήδη προβληματισμένος, θα το νιώσει, κάτι θα του δώσει. Το μόνο σουξέ να το πούμε έτσι ήταν όταν πήγαμε για πρώτη φορά με την Μαρία (σ.σ. Παπαλεοντίου) και όλοι μαζί σε μια συναυλία στον Ζερβουδάκη, ένα χρόνο μετά την «Άνοιξη». Ξαφνικά, όταν παίχτηκε το κομμάτι, όλο το κοινό τραγουδούσε την Άνοιξη»

Δηλαδή, πως ένιωσες εκείνη τη στιγμή;
Θ. Κ.: «Ήταν λίγο σοκαριστικό. Είναι πολύ περίεργο να έχεις ένα τραγούδι, το οποίο να το τραγουδάνε 500 άτομα σε μία αίθουσα.»

Την ώρα που τα Μακρινά Ξαδέρφια ηχογραφούσαν το απόσπασμα για τα μέλη του MusicHeaven

Εκείνη τη στιγμή με την «Άνοιξη» τη θυμάσαι σαν μια δικαίωση ή σαν βάρος;
Θ. Κ.: «Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Σε αυτές τις φάσεις μου βγαίνει μια αυτοκαταστροφή. Ότι αυτό δεν είναι τίποτα. Το «γειώνω» εντελώς. Ίσως γιατί φοβάμαι να μην το πάρω αλλιώς, αντίθετα».

Φοβάσαι μήπως καβαλήσεις το καλάμι;
Θ. Κ.: «Υπάρχουν άνθρωποι στην εποχή μας που γράφουν πολλά ωραία κομμάτια. Το ότι γράψαμε ένα κομματάκι που το άκουσαν και πέντε παραπάνω δεν σημαίνει τίποτα.»

Μα υπάρχουν κι άλλα κομμάτι σου που είναι γνωστά. Δεν σε ικανοποιεί αυτή η όποια αποδοχή;
Θ. Κ.: «Εντάξει μου δίνει μια χαρά...»

Υπάρχουν κάποιοι με τους οποίους θα θέλατε να συνεργαστείτε στο μέλλον;
Ν. Π.: «Πολλοί. Απωθημένο θα βγει, πιστεύω. Τον Φοίβο Δεληβοριά! Μαζί με έναν φίλο μου ξέρουμε όλα τα τραγούδια του από έξω, όλα. Αλλά και με τον Ζερβουδάκη έχω... τρέλα, όπως και με τον Θηβαίο»
Θ. Α.: «Αν γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω και ζούσαμε στη δεκαετία του ‘80 θα ήθελα να ήμασταν παρέα με τον Παπάζογλου...»

Θοδωρής Κοτονιάς

Θ. Κ.: «Υπήρχε άλλος αέρας τότε. Η Θεσσαλονίκη ήταν σαν ένα χωριό τότε.... Αυτά που γινόντουσαν τότε εκεί, η «Εκδίκηση της γυφτιάς», «Δήθεν»... Λειτουργούσαν φυσιολογικά τα πράγματα, από κάτω προς τα πάνω. Τώρα θέλουμε να ξεκινήσουμε από πάνω προς τα κάτω. Δεν γίνεται»

Τώρα αυτό γιατί δεν γίνεται;
Θ. Α.: «Υπάρχει μια χαλιναγώγηση»

Μήπως φταίει ο αστικός τρόπος ζωής; Μήπως γίνονται πράγματα στην επαρχία που δεν φτάνουν στα αυτιά των παραγωγών;
Θ. Α.: «Δεν νομίζω. Τώρα, με το ίντερνετ και με τα ταξίδια, αυτά έχουν απλοποιηθεί. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Ιδέες ίσως δεν υπάρχουν»
Θ. Κ.: «Αναλώνεται η ενέργεια των ανθρώπων σε άσκοπα πράγματα. Μας έχουν δώσει πολλά παιχνιδάκια και η ενέργεια αντί να βγαίνει δημιουργικά, βγαίνει μηχανικά και περνάει απλώς η ώρα μας.»
Θ. Α.: «Η πιτσιρικαρία έχει ενέργεια και τη βγάζει στα ηλεκτρονικά παιχνίδια στα ίντερνετ καφέ...»

Είστε πολιτικοποιημένοι;
Θ. Α.: «Μας ενδιαφέρει ό, τι γίνεται γύρω μας. Η «Ονειροχαμένη πόλη» στον καινούργιο δίσκο είναι ένα πολιτικό τραγούδι»
Θ. Κ.: «Πάντως, δεν είμαστε πολιτικοποιημένοι με την έννοια ότι ανήκουμε κάπου. Θα μπορούσαμε να παίξουμε οπουδήποτε με τη δική μας αισθητική. Πήγαμε στην Αυλώνα στις φυλακές μια μέρα. Αυτή ήταν η πιο ωραία εμπειρία!»

Πώς ήταν εκεί τα πράγματα;
Θ. Α.: «Μας σέρβιρε τον καφέ και γνωρίσαμε έναν τύπο που πριν από 6-8 μήνες στην Κόρινθο είχε σκοτώσει με κλωτσιές μια κοπέλα....»
Θ. Κ.: «Είχε ένα αγγελικό πρόσωπο, ένα ομορφόπαιδο που έλεγες «πως είναι δυνατόν;». Μας αποκάλυψε την ιστορία ο διευθυντής των φυλακών, ο Αραβαντινός»
Θ. Α.: «Ενώ, αυτό το παιδί, θα μπορούσε να σου χτυπήσει φιλικά και την πλάτη, μετά τον έβλεπες λίγο παγωμένα»

Το λάιβ εκεί στις φυλακές πως βγήκε;
Θ. Κ.: «Ήταν πολλοί αλλοδαποί και επειδή δεν καταλάβαιναν αυτά που παίζουμε, δεν παίξαμε πολλά δικά μας, αλλά διασκευές. Κάποια στιγμή, στο τέλος, καταλάβαμε ότι έπρεπε να παίξουμε κάτι πολύ λαϊκό. Έτσι παίξαμε το «Ένας μάγκας στον Βοτανικό» και βγήκαν όλοι να χορέψουν. Κάτι φοβεροί τύποι... εκεί το ευχαριστηθήκαμε πιο πολύ»
Θ. Α.: «Ήταν έντονη η αίσθηση. Περνούσαμε ανάμεσα στα κελιά και ήταν όλα βρεγμένα για να περάσουμε εμείς. Μας κοιτούσαν όλοι από τα κελιά τους καθώς διασχίζαμε το διάδρομο για να πάμε στο αμφιθέατρο που υπήρχε εκεί»
Θ. Κ.: «Εγώ ένιωσα πολύ ωραία, γιατί περίμενα ότι η ψυχολογία τους θα ήταν πολύ πεσμένη, ενώ αντιθέτως μας έδωσαν χαρά»
Θ. Α.: «Πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι που επιδιώκουν να μπουν στη φυλακή γιατί δεν έχουν που να μείνουν, τι να φάνε, που να δουλέψουν... Είναι ένας τρόπος ζωής γι’ αυτούς»

Ποια ήταν η ανταπόκρισή τους στα δικά σας τραγούδια;
Θ. Κ.: «Δικά μας δεν παίξαμε πολλά. Από την άλλη έβλεπες ότι ήθελαν να κινηθούν, να χορέψουν. Όταν στο τέλος παίξαμε λίγο πιο λαϊκά, χόρευαν λες και ήθελαν να ξεσπάσουν. Τους άρεσε. Η πιο συγκινητική στιγμή είναι όταν περάσαμε από ένα κελί, είδαμε κάποιον να έχει φτιάξει μια πολύ ωραία ζωγραφιά. Έναν σπασμένο τοίχο και από πίσω βουνά κι ένα ηλιοβασίλεμα»

Τι σημαίνει καλλιτέχνης;
Ν. Π.: «Άνθρωπος που κάνει κάτι αβίαστα και του βγαίνει ωραίο. Δεν μπορούν να θεωρηθούν πολλοί ως καλλιτέχνες... Μπορεί κάποιος να μελετάει επί χρόνια μουσική, αλλά να μην του «βγαίνει» και ένας πιτσιρικάς να πιάνει ένα μικρόφωνο και πολύ σύντομα να γίνεται φοβερός. Είναι κάτι που το ‘χεις, δεν αποκτιέται»
Θ. Κ.: «Θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει... Αυτή η διαδικασία είναι κάτι σαν μετατροπή. Παίρνεις τη φύση, όπως ο ζωγράφος που βλέπει διάφορες εικόνες, τις περνάει από μέσα του και τις ζωγραφίζει όπως θέλει αυτός. Δεν είναι μια φυσική φωτογραφία, αλλά κάτι που περνάει από μέσα μας, βγαίνει καλαίσθητα με το δικό μας τρόπο και δημιουργεί κάτι στον άλλο που έχει σχέση με τη φύση, αλλά δεν είναι η ίδια η φύση»

Μπορείτε να δώσετε κάποια συμβουλή στα μέλη του musicheaven, που έχουν φιλοδοξία να βγάλουν δουλειές δικές τους;
Θ. Α.: «Όποιος ασχολείται με τη μουσική, θέλει να το αποτυπώσει κάπου, σίγουρα...»
Θ. Κ.: «Να κάνουν υπομονή και να επιμένουν σε αυτό που κάνουν»
Ν. Π.: «...και να μην βιάζονται»

Τα μέλη του MusicHeaven που πήραν τη συνέντευξη: Beatlus, Jorge, XeniaRodo.

Ο Θοδωρής Κοτονιάς σε ώρα ηχογράφησης, λίγο πριν τη συνέντευξη