Ποιάν άλλωστε έχω άλλη αγαπημένη;

Αφού δε γνώρισα γυναίκας, ούτε χάδι,
αφού δε γεύτηκα, φιλί μεθυστικό,
μόνο απο σένα έχω μάθει, την αγάπη,
αγαπημένη μου μορφή, σ’ευχαριστώ.

Αφού δε πλάνεψα, τα μάτια με λατρεία,
αφού δεν ένιωσα, του έρωτα μαγεία,
κι ενώ η φλόγα στην καρδιά, σε περιμένει,
ποιάν άλλωστε έχω, άλλη αγαπημένη?

Είσαι διαμάντι, κι ανεκτίμητο στολίδι,
κι έχω σκοπό, να σου χαρίσω ένα ταξίδι,
να βρούμε τόπο, που η καρδιά να μη πεθαίνει,
δροσιά του έρωτα, μονάχα ν’ανασαίνει.

Είναι μονάκριβο πετράδι, η ψυχή σου,
κι είμαι μια θάλασσα, που παίρνει το φιλί σου,
μ’αυτή τη σκέψη, η πνοή σου μ’ανασταίνει,
ποιάν άλλωστε έχω, άλλη αγαπημένη?

Μόνο σε σένα, έχω μάθει να πιστεύω,
κάθε βραδιά, τα όνειρά μου να διαλέγω,
και να κρατώ, της ομορφιάς σου τη στολή,
αυτήν που ντύνει, με τα χρώματα η ζωή.

Μόνο απο σένα, περιμένω μιαν αυγή,
να ζωγραφίσω, κάθε ελπίδα στην ψυχή,
κι αν είναι όμορφη η αγάπη, λατρεμένη,
ποιάν άλλωστε έχω, άλλη αγαπημένη;