Ο Απών

Ο ΑΠΩΝ

Πάει καιρός που το νόημα
έχασε για πάντα το δρόμο του.
Από τότε που το πνεύμα
βρήκε το δικό του δρόμο.

Όταν η ουσία των πραγμάτων
αυτοθυσιάστηκε,
τη μέρα που η ζωή
ακρωτηριάστηκε.

Από τότε η πόρτα του δρόμου
στέκει στο κατώφλι ορθάνοιχτη,
όλο προσμονή κι ο χρόνος,
μπαινοβγαίνει ανενόχλητος,
χωρίς επιθυμίες...

Εσύ πού να γυρίζεις;

Αμέτοχος, αθώος
και απελπιστικά απών!

Οι τοίχοι ολόρθοι ανυπομονούν
να δεχτούν την ηχώ των λέξεων.

Πού είσαι;

Οι χτύποι του ρολογιού
πηγαινοέρχονται
ανυπόμονα, ρυθμικά,
πάνω-κάτω.

Πού να γυρίζεις;

Άργησες πάλι κι ο γνώριμος
ανήφορος ξέχασε τον προορισμό του,
να σε φέρνει.

Πού νάσαι;

Να φανείς, να ξεπλυθούν τα μάτια μας.
Τρεχάτος σαν αγέρι,
με τους χτύπους της καρδιάς,
να τραγουδούν στο σφυγμό σου.

Καβάλα στην ελπίδα να προφτάσεις
τ΄όνειρο και να το ξεπεράσεις.

Πού να γυρίζεις;

Να μπεις απ΄την πόρτα του δρόμου,
να σε δει,να χαρεί.

Να γυρίσεις το μέσα έξω στο χρόνο
και το χθες να το κάνεις σήμερα.

Έλα, να σου δείξει και το γιασεμί
πόσο μεγάλωσε κι ομόρφυνε.
Να σταματήσει και η επιθυμία
να ροκανίζει την ψυχή.

Νάρθεις αλαφιασμένος
κρατώντας παραμάσχαλα τη νύχτα
που σε ξελόγιασε και να πέσεις
για ύπνο, στα γνώριμα και τα ζεστά.

Να ξεφορτώσεις τις έγνοιες
στο προσκεφάλι σου και να κοιμηθείς.
Βαθειά...
Να περάσει το Φθινόπωρο...

Έλα κάνε το χθες, να γίνει σήμερα,
κι άφησέ το να τρέχει,
στη ρουτίνα που είναι όμορφη!!!

Να σφαλίσει επιτέλους και η πόρτα
του δρόμου πίσω σου να ησυχάσει.

Μα πού γυρίζεις;

Σε πεθύμησα!!!