Ποτέ δεν έφυγες

Κι απόψε μόνος άγγιξα τη σιγαλιά του δρόμου,
μ΄ ένα λεβάντε να κρατά της νύχτας το σιγόντο
καθώς των πεύκων γαργαλά τις φυλλωσιές,
σε ξαναθυμήθηκα στων αστεριών το φόντο
και τ΄ άδειο το στρατί μου γέμισε δροσιές.

Ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου
κι ας είμαι μόνος μου στην άκρη της χαράς
να γεύομαι το χάδι σου που νοητά τ΄ αφήνεις
στα κλειστά τα βλέφαρά μου,
ταξίδι ατελείωτο του νου και της καρδιάς
σε μιαν αγάπη που αλλού κορίτσι μου τη δίνεις.

Δεν είσ΄ εδώ να μοιραστείς μαζί μου τους ψιθύρους
από το κύμα σαν φιλά τη γη του αλωνάρη,
τους στίχους που γεννά το φως του φεγγαριού
σιμά στη μελωδία του βραδυνού βαρκάρη,
για έρωτες που γίναν φως καλοκαιριού.

Ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου
κι ας είμαι μόνος μου στην άκρη της χαράς
να γεύομαι το χάδι σου που νοητά τ΄ αφήνεις
στα κλειστά τα βλέφαρά μου,
ταξίδι πονεμένο του νου και της καρδιάς
σε μιαν αγάπη που αλλού κορίτσι μου τη δίνεις.

Δεν είσ΄ εδώ να ξαναμπείς στου δειλινού το χρώμα,
με τ΄ ουρανού το πορφυρό να συμβολίσεις πάθος
πάνω στη λαχτάρα για ένα σου φιλί,
ν΄ αλλάξεις το μοιραίο μου και πιο μεγάλο λάθος
που ήσουν φως και σ΄ άφησα χωρίς ανατολή.