Αλίκη

Κάποτε σου είπα πως επιστρέφω στη μαμά μου για να βρω επιτέλους τον γαλάζιο μου πρίγκιπα.
Ήταν ξανθός, με μακριά μαλλιά και μπλε μάτια, χωρίς άλογο. Έμοιαζε με πρίγκιπας που βγήκε από παραμύθι.
Αλλά η ζωή δεν είναι παραμύθι.
Γι' αυτό μετά από ένα άγγιγμα, τον αποχαιρέτησα με ένα φιλί στο μάγουλο.
Πριν με αφήσω να ανακαλύψω μόνη μου αν είναι όντως πρίγκιπας ή μήπως κάποιος δράκος που χάρη στις εκπλήξεις που ο ουράνιος θόλος κρύβει, φαντάζει πρίγκιπας. Και τότε έρχεται στο μυαλό μου ένα κινέζικο ποίημα, από αυτά τα μικρά που είναι ενός μόνο στίχου.

"Αναρωτιέμαι πόσους μικρούς χωρισμούς θα μπορέσει η καρδιά μου ν' αντέξει"

Αλλά εγώ δεν είμαι Κινέζα, ούτε καν ζω στην Κίνα. Και γνωρίζω -δεν αναρωτιέμαι- πως δεν θα αντέξει.
Γιατί όσο χάνω δικούς μου ανθρώπους, χάνομαι. Και δεν πονάω τόσο που χάνομαι, αλλά που χάνω...
Αποχαιρέτησα και αυτόν και τον επόμενο.
Γιατί η ζωή δεν είναι παραμύθι.
Πρίγκιπες δεν υπάρχουν στη ζωή, μήτε νεράιδες.

Η χώρα των θαυμάτων έγινε ασημόσκονη, που σκορπίστηκε με την πνοή του ανέμου.
Η Αλίκη έγινε πλέον φάντασμα και κατοικεί σ' ένα παλιό, σχεδόν απαρχαιομένο, και εγκαταλελειμένο θέατρο σκιών.
Μόνη της απασχόληση: να ατενίζει το χθες και να προσμένει το αύριο. Ένα αύριο ίσως πιο φωτεινό. Κι ας ξημερώνει πάντα σκοτεινότερο... Γιατί στη χώρα των θαυμάτων έμαθε να ελπίζει!
Συχνά-πυκνά ακούγονται "ενθουσιώδους παρακμής χειροκροτήματα" και έπειτα μια φωνή

"Ω, Θεοί του Κάτω Κόσμου! Ο καθένας μονάχος πορεύται... και 'μένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα"

Το αύριο...ξημερώνει και μοιάζει αβέβαιο!
Το παρελθόν...μουντό και σιωπηλό σβήνει στο μυαλό μου, ξεθωριάζει σαν παλιά φωτογραφία!
Το τώρα...αβάσταχτο!
Κλείνω τα μάτια και αφήνω τη μοίρα να κυβερνήσει το καράβι της ζωής μου...

Με υπέρμετρη, άτεχνη αγάπη
Αλικη
31/07/06