Λουκιανός Κηλαηδόνης - Συνέντευξη στο MusicHeaven

Θέατρο, φουαγιέ-εστιατόριο και μουσική σκηνή. Όλα τυλιγμένα με ένα αίσθημα της δεκαετίας του 50 και μια διάχυτη αίσθηση οτι μπορεί και να βρίσκεσαι σε film noir. Η συνάντηση μαζί του ήταν σαν συνάντηση με φίλο παλιό. Και όμως τον έβλεπα πρώτη φορά.

Ανεβαίνοντας στον χώρο του, μου δείχνει ένα περίγραμμα αυτοκινήτου στον απέναντι τοίχο του, απο κάποιο παλιό αμερικάνικο αυτοκίνητο σε πραγματικό μέγεθος. Στην θέση της πόρτας, μια υπαρκτή πλέον τρακαρισμένη λευκή πόρτα, και δίπλα της τα γράμματα ΒΗ4530. Ήταν το τρακάρισμα που σπάζοντάς του τα πλευρά, έφτιαξε και το ομώνυμο τραγούδι του.

Αυτός ο παλιός φίλος είχε τόσα να μου πεί και εγώ τόσα να τον ρωτήσω. Τί να πρωτορωτήσεις για τα πάνω απο 40 χρόνια πορείας του στην μουσική; Σίγουρα ότι και αν τον ρωτούσα ή και αν τον ρώτησα ήταν, (και το ήξερα) λίγα. Παρόλαυτα βγήκαν περιέργως ποσοτικά πάνω απο 10 σελίδες συνέντευξης που και αυτές λίγες μου φαίνονται.

Όπως και αν έχει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είναι μια εξαιρετική και σπάνια μουσική φυσιογνωμία στην Ελλάδα. Είναι απο τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες οπου τα τραγούδια του μπορούν και παραμένουν διαχρονικά γιατί είναι σύγχρονα. Η μουσική του είναι μια μουσική νοσταλγική μα ταυτόχρονα σύγχρονη, εύθυμη και με πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα. Oi πιανιστικές του πινελιές επηρεασμένες απο τον Floyd Cramer, και πολύ συχνά συνοδευμένες απο μια αρμάδα ξύλινων και χάλκινων πνευστών γυρνάνε εύκολα απο βάλς σε march και τούμπαλιν, στρίβουν και συναντούν την country, την τζάζ, την Blues, την Λατινοαμερικάνικη μουσική, μέχρι και την παραδοσιακή μουσική Ζούκ. Παρόλαυτά με μεγάλη ευκολία συναντάει συνάμα τις Ελληνικές μουσικές του 1950: καντάδες, επτανησιακά, προσκοπικά τραγούδια, και ότι άλλο ακουγόταν στο ραδιόφωνο εκείνης της εποχής...

Η μουσική του μιλάει για χρόνια.

Ας σταματήσω λοιπόν να μιλήσει και ο ίδιος στους αναγνώστες του Musicheaven...

Πώς ήρθε η ενασχόληση με την μουσική με τόσες θετικές σπουδές;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Νέα Κυψέλη επάνω στα βουνά. Έτυχε στην γειτονιά που μεγάλωσα μια φίλη της μητέρας μου να είναι καθηγήτρια πιάνου. Στο σπίτι δεν υπήρχε προϊστορία μουσικών. Αυτή η φίλη της μητέρας μου - είχα και έναν αδερφό λίγο μεγαλύτερο από εμένα - είπε στείλε μου τα παιδιά να τα ξεκινήσω πιάνο. Και ξεκινήσαμε και οι δυο μαζί. Επειδή όμως πηγαίναμε εκεί πέρα και οι δυο μαζί και κυρίως ασχολούμασταν να καταβρέχουμε ο ένας τον άλλον, να κυνηγιόμαστε, 5 χρονών εγώ, 8 ο άλλος, είπε «δεν μπορώ και τους δυο είναι ανυπόφοροι, να συνεχίσει ο ένας», και τυχαία συνέχισα εγώ.

Λοιπόν το ξεκίνημά μου ήταν κλασικές σπουδές. Μέχρι 12-14 χρονών τραβιόμουνα σε ωδεία. Κάπου 14 περίπου άρχισα τα ιδιαίτερα, γιατί ήταν πολύ χάσιμο χρόνου από την Κυψέλη στην Πειραιώς, εδώ στο ωδείο, οπότε ή η δασκάλα ερχόταν σπίτι, ή εγώ πήγαινα σε μια δασκάλα κάπως και τ’ απλοποίησα...

Σε μια ηλικία γύρω στα 14 περίπου, γράφω τα πρώτα μου κομματάκια τα οποία είναι σκέτα πιανιστικά, με πολύ έντονες επιρροές και λίγο από κλασσική και λίγο από τα αμερικάνικα της εποχής του ’50. Εγώ γεννημένος το ’43 έζησα πολύ έντονα την δεκαετία του ’50, δηλαδή, όλη την ιστορία των πάρτι και του rock'n'roll. Έτσι γύρω στο ’56-’57 έγραψα τα πρώτα μου πραγματάκια, και συνεχίζω να έχω μια πολύ μεγάλη αγάπη στην μουσική. Κυρίως έπαιζα κομμάτια άλλων, αλλά πέρναγα καθημερινά πολλές ώρες στην εξάσκηση. Ήταν η διασκέδασή μου. Άκουγα κάτι προσπαθούσα να το βρω, [και μετά], να το κάνω...

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη: Σε νεαρή ηλικία

Πώς μπαίνω στον χώρο επαγγελματικά σιγά σιγά... Στα 18 μου, αποφασίζουν από το σπίτι να σπουδάσω κάτι. Δίνω στο Πολυτεχνείο μια χρονιά δεν μπαίνω. Δίνω την δεύτερη χρονιά δεν μπαίνω. Μπαρκάρω στα πλοία γιατί μου άρεσε η περιπέτεια, για ένα δυο μήνες ως μούτσος -ούτε εκεί μου άρεσε- ξαναγυρίζω, και την τρίτη χρονιά επειδή είχα έναν θείο καθηγητή στο πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, έβαλε ότι μπορούσε λυτούς και δεμένους, μου ’δωσαν όλα τα θέματα, έκαναν όλες τις κομπίνες που μπορούσαμε, και μπαίνω στην Αρχιτεκτονική. Εμένα με ενδιέφερε μέχρι τότε το μπιλιάρδο, οι γκόμενες και τα rock'n'roll. Μπαίνοντας στην Αρχιτεκτονική - μέτριος μαθητής -, αλλά επειδή αυτά που κάναμε στα φροντιστήρια δεν είχαν καμία σχέση με την ύλη του πολυτεχνείου, την πιάνω από την αρχή, δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω και είμαι σε καλή πορεία μέσα στην Αρχιτεκτονική. Στην Θεσσαλονίκη, λοιπόν, σε ένα μικρό διαμερισματάκι, δεν έχω πιάνο, αρχίζω να παίζω λίγο κιθάρα, [αντί του πιάνου] αλλά είχα ανάγκη να εκφραστώ. Βρίσκω στο τέλος [ένα πιάνο] στην ΧΑΝΘ στην Θεσσαλονίκη, και έπαιζα εκεί, επίσης πήγαινα για κάποιες ώρες στο Ντο-Ρε, απέναντι από τον πύργο, σε ένα κλασσικό καφέ και στο υπόγειό του είχε ένα πιανάκι και έπαιζα για εμένα γιατί ένιωθα την ανάγκη να παίζω. Εκεί αρχίζω και γράφω κάτι πρώτα τραγουδάκια. Ένα από αυτά υπάρχει στον πρώτο μου δίσκο "Το καλοκαίρι σαν θα’ ρθεί". Αυτό είναι γραμμένο τα χρόνια του πολυτεχνείου ’67-’68. Πριν τελειώσω στα μισά του 4ου προς 5ο χρόνο (γιατί 5 χρόνια είναι η σχολή), κάνω μεταγραφή και τελειώνω το Μετσόβειο (Αρχιτεκτονική).

Πάω για λίγο καιρό φαντάρος, (λέω για λίγο καιρό γιατί δεν μπορούσα τον στρατό), πήρα Ι5 πήγα καθάρισα με τον στρατό, είπα δεν το μπορώ αυτό το πράγμα, και έτσι έχοντας πια ελεύθερο χρόνο, δεν είχα τίποτα να κάνω, άρχισα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια, με δικούς μου στίχους, ή κάποιων φίλων –ούτε αυτοί ήταν επαγγελματίες ούτε εγώ. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μια φίλη από την παρέα, μου λέει «Ξέρω τον Μπιθικώτση - θα στον φέρω μια μέρα εδώ» και τον οποίο λάτρευα. Λέω «Έλα ρε Μαριάννα».

Μου φέρνει τον Μπιθικώτση. Και [του] παίζω μερικά τραγουδάκια, και μου λέει [ο Μπιθικώτσης] «Ρε εσύ, εσύ είσαι ο καινούριος Ψηλός» (εννοώντας τον Θεοδωράκη) ...αυτά το 1969... Χούντα. «Τίποτα παρέα θα τα κάνουμε όλα» [μου έλεγε ο Μπιθικώτσης]. Εκείνη την εποχή μια άλλη φίλη η Κωστούλα η Μητροπούλου όπου έχει γράψει και τους στίχους στο πρώτο μου LP στην "Πόλη μας", με προτείνει στην Ραλλού Μάνου που είχε το Ελληνικό Λαϊκό χορόδραμα, απ’ όπου είχε περάσει Θεοδωράκης, Χατζιδάκις κ.ά. μεγάλη ιστορία του Ελληνικού Λαϊκού πενταγράμμου. Με προτείνει λοιπόν και κάνουμε μια συνεργασία (την πρώτη μας), θα το έλεγα musical αλλά με την καλή εκδοχή της έννοιας που λεγόταν "Η Πόλη μας". Τα κείμενα ήταν της Κωστούλας της Μητροπούλου, και δικιά μου μουσική. Αυτό έγινε παράσταση, παίχτηκε λίγο καιρό στην Αθήνα, και με αυτό το υλικό, η Ραλλού Μάνου με πάει στον Τάκη τον Λαμπρόπουλο από την Columbia. Εγώ ζήτησα για τον δίσκο τον Μπιθικώτση, αλλά αυτός ήταν περιοδεία στο εξωτερικό, και μου είπε ο Λαμπρόπουλος «αν θες να έχεις ένα δίσκο τις γιορτές, να τα πει ο Μητσιάς, γιατί ο Γρηγόρης είναι σε Καναδά, Νέα Υόρκη κλπ». Εγώ τρελαμένος να κάνω ένα δίσκο-να κάνω έναν δίσκο, ξεκινάω τελικά με τον Μητσιά. Κάνω την "Πόλη μας", που είχε την τύχη να έχει δυο τραγουδάκια. Το "Όσο αγαπιόμαστε τα δυο" και το "Μη χτυπάς", τα οποία πολύ γρήγορα βγήκαν σε 45άρι. Εκείνη την εποχή υπήρχανε χιλιάδες jukebox. Μπαίνει λοιπόν εκείνο το 45άρι εκεί πέρα και για μια χρονιά ολόκληρη, ήταν το δισκάκι που τυπωνόταν συνεχώς στην Columbia. Για μια χρονιά, δεν προλάβαιναν να τυπώνουν. Τύπωναν τρείς βάρδιες. Αυτό μου ανοίγει λίγο τον ορίζοντα, και ο Λαμπρόπουλος μου λέει για την επόμενη δουλειά θα συνεργαστείς με τον Γκάτσο, ο οποίος ήταν αποκλειστικός συνεργάτης της Columbia. Και είχα την τύχη, στην δεύτερη μου δουλειά, να συνεργαστώ με τον Γκάτσο. Τί άλλο καλύτερο. Και κάναμε την "Κόκκινη κλωστή" με τον Γκάτσο το 1972, πάλι με τον Μητσιά και την Γαλάνη, όπου πήγε καλά, είχε μέσα το "Μιά Κεφαλλονίτισα" και διάφορα σουξέ για την εποχή και έτσι μπαίνω σε έναν δρόμο. Η επόμενη δουλειά που πρότεινα και δύσκολα πείστηκε η Columbia να μου την κάνει, ήταν τα "Μικροαστικά" τα οποία "Μικροαστικά" επειδή ήταν αριστερά τραγούδια εντελώς, ενώ ήταν γραμμένα το 1971, το 1973 ένα μήνα πριν το Πολυτεχνείο, κυκλοφορεί ο δίσκος σε κόκκινο βινύλιο. Σε κόκκινο βγήκε. Εντελώς δηλαδή "μπαμ" μέσα στην χούντα. Κόψανε μερικά στην λογοκρισία αλλά και αυτά που βγήκανε

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη: Με τον Γιάννη Νεγρεπόντη

ήταν αρκετά. Τα Χριστούγεννα που ακολούθησαν το Πολυτεχνείο, που ήταν παγωμάρα και νέκρα η Αθήνα, (δεν μπορεί να φανταστεί κανείς το κλίμα μετά τα γεγονότα μετά την κατάσταση με τους νεκρούς κ.α.) αυτός ο δίσκος πούλησε πάρα πολλά. Τα "Μικροαστικά" μου άνοιξαν έναν δρόμο, επειδή δεν το πίστευαν ότι μπορεί να πάει καλά, ώστε να μπορώ να προτείνω δουλειές που δεν τις καταλαβαίνανε αλλά λέγανε: «για να το λέει αυτός να το κάνει». Και αυτό με βοήθησε σε όλη μου την [μετά] πορεία.

Κάποια στιγμή επειδή οι στίχοι στο "Όσο αγαπιόμαστε τα δυο" ήταν δικοί μου κατάλαβα ότι μπορώ να γράψω στίχους στα τραγούδια μου απλά τεμπέλιαζα και τα έδινα σε άλλους. Και κάποια στιγμή το ’78 αποφασίζω ότι θα κάνω έναν δίσκο που θα γράψω και τα λόγια. Και έκανα τον "Φτωχό και μόνο καουμπόυ". Και πήγε πάρα πολύ καλά. Από εκεί και μετά ακολούθησαν άλλοι 5 συνολικά δίσκοι μέχρι το "Γιατί θα γίνω μαραγκός" που είναι στίχοι και μουσική δική μου, και τα λέω εγώ. Εντάξει, το ’83, έκανα και το Πάρτυ στην Βουλιαγμένη και έγινε χαμός... ήταν 2 χρόνια το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και ο κόσμος είχε μια ελπίδα, ήταν ξένοιαστος. Ήρθαν παρέες των 30 και 50 ατόμων, δεν ήταν απλά ζευγαράκια. Φέτος, στο Μέγαρο έκανα μια βραδιά για κάποιους που θέλανε να δουν τί ήταν το πάρτι της Βουλιαγμένης.... Μια βραδιά που η μισή ήταν με τα video από το Πάρτυ της Βουλιαγμένης και μισή ζωντανά, ξανά με τον Βαγγέλη τον Γερμανό, την Μαργαρίτα την Ζορμπαλά, παίζοντας και εγώ μερικά... Για όσους δεν ήταν στην Βουλιαγμένη να πάρουν μια ιδέα.

Τον μουσικό σας εκφραστικό δρόμο από τα 9/8 και 4/4 της Πόλης μας με σαντούρι, μπουζούκι και φλάουτα το 1970 στα 3/4 και στα Blues της επόμενης δεκαετίας και μετά τζαζ των 90's τον κάνατε συν-το χρόνω μέσω αυτο-ωρίμανσης, ή ήταν μια διαδικασία που ήταν κάπως προ-σχεδιασμένη μέχρι να έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες πολιτικές οικονομικές κ.α.;

Εγώ ξεκινάω με αυτά τα λαϊκότροπα αυτά του Μητσιά, έντονα επηρεασμένος από την δεκαετία του ’60, από τους συνθέτες της εποχής. Κυριαρχεί ο Θεοδωράκης στις επιρροές μου, Ξαρχάκος, Μούτσης, Μαρκόπουλος, Λοΐζος, οπωσδήποτε κάπου υπάρχει και ο Χατζιδάκις [στις επιρροές], αλλά ο Χατζιδάκις δεν είναι να σε επηρεάσει, είναι ένα πράγμα από μόνο του - να μην το ακουμπάς.

Στα "Μικροαστικά", επειδή ήτανε στίχοι που ήρθαν στα χέρια μου μέσα στην καρδιά της χούντας και επειδή δεν πίστευα ότι μπορούσανε ποτέ να βγούνε, γιατί δεν ξέραμε αν θα τελείωνε και πότε θα τελείωνε η χούντα. Ξέραμε ότι στην Ισπανία ο Φράνκο ήταν από το ’36 και ήταν ’70 τόσο, και ακόμα ήταν ο Φράνκο. Και ο Σαλαζάρ στην Πορτογαλία. Και λέγαμε «Ρε θα τελειώσει ποτέ αυτή η χούντα;» Έτσι λοιπόν επειδή μου άρεσαν οι στίχοι, είπα θα τους κάνω, για μένα, γιατί γουστάρω να τους κάνω. Εκεί, λοιπόν, αφέθηκα ελεύθερος ξέχασα το αν θα είναι εμπορικοί - δεν θα είναι εμπορικοί και έβγαλα επιρροές μου ενός μεγάλου φάσματος. Δηλαδή, εγώ είμαι μεγαλωμένος με ακούσματα ραδιοφωνικά - ότι έπαιζε το ραδιόφωνο της εποχής. Ελαφρά, καντάδες, εμβατήρια, στα πάρτυ του ’50 ακούγαμε Αμερικάνικα, αυτή όλη η μίξη υπήρχε μέσα μου. Έτσι λοιπόν στα "Μικροαστικά" βγήκαν κάποιες πρώτες εμφανείς επιρροές από τα είδη που αγαπώ. Όταν αυτό είχε την απήχηση που είχε, κατάλαβα ότι μπορώ να μπαινοβγαίνω σε διάφορα είδη όποτε θέλω, γιατί τα αγαπώ. Γι’ αυτό, δεν υπάρχει γιατί. Και [ότι] μπορώ να μπλέκω και είδη που φαινομενικά δεν έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους. Δηλαδή επτανησιακά με country μια χαρά μπλέκουν, εμβατήρια με Swing μια χαρά μπλέκουν κλπ.

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη

Έτσι λοιπόν στο αποτέλεσμα της δουλειάς μου είναι προς τα έξω εμφανείς οι επιρροές από τα ετερόκλητα ακούσματα με τα οποία μεγάλωσα. Δεν μεγάλωσα με ρεμπέτικα, δεν μεγάλωσα με δημοτικά, πιο πολύ το ελαφρό Ελληνικό κυριαρχεί στην δουλειά μου. Αυτά είναι αναγνωρίσιμα σε όλους αυτούς τους 5 δίσκους.

Πώς ήταν ο Νίκος Γκάτσος σαν συνεργάτης και σαν άνθρωπος και τί σας άφησε σαν διδαχές προσωπικές ή βιωματικές;

Αισθάνομαι πραγματικά τυχερός στην ζωή μου που γνώρισα και τον Γκάτσο. Για τρείς, τέσσερεις ανθρώπους το αισθάνομαι αυτό - για τον Γκάτσο ιδιαίτερα. Ο Γκάτσος τα είχε όλα· είχε και βάθος αμέτρητο σε αυτά που έλεγε και χιούμορ, ήταν γενναιόδωρος σε όλα του, και είχε το καταπληκτικό χάρισμα το οποίο άντεξα μέχρι ένα σημείο: να σου επηρεάζει τον τρόπο της σκέψης σου. Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι όπως π.χ. η Μούσχουρη, ο Ξαρχάκος, ο Μούτσης, οι οποίοι έχουνε επηρεαστεί θα έλεγα απίστευτα πολύ με τον Γκάτσο. Ακόμα και τώρα κουβαλάνε την σκέψη του Γκάτσου. Πέρασα από αυτή την φάση, μέχρι που τρόμαξα. Δηλαδή για πέντε χρόνια πέρα από την συνεργασία μας εξακολουθήσαμε να βλεπόμαστε πάρα πολύ συχνά. Να πηγαίνω στον Φλόκα τα μεσημέρια και να μιλάμε. Και κάποια στιγμή είπα φτάνει. Αυτός θα μου χει γαμ**** το μυαλό. Τόσο μεγάλη προσωπικότητα.

Υποθέτω ότι και η σχέση του με τον Χατζιδάκι δεν ήταν τυχαία, ο Μάνος του είχε μια εξαιρετική εκτίμηση έναν σεβασμό - ήταν μεγάλου ειδικού βάρους. Εγώ λοιπόν ως αλήτης της Κυψέλης είπα [τότε - στον εαυτό μου] «είναι καλός αυτός αλλά εγώ είμαι άλλο πράγμα». Και σταμάτησα να κάνω και παρέα γιατί ήταν ένα πράγμα που σε πλάκωνε. Ήταν αυτό που λένε too much. Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική. Εκτός από την "Κόκκινη κλωστή" κάναμε έναν δίσκο που δεν είναι πάρα πολύ γνωστός, του ποδαριού δουλειά και από εμένα και από εκείνον, που λέγεται "Ο περίπατος". Τα έχει πει ο Μητσιάς. Μέτρια δουλειά. Και κάναμε και αρκετά 45άρια. Ήταν μια εξαιρετική τύχη ότι έπεσα πάνω στον Γκάτσο. Τόσο πολύ που είπα φτάνει.

Διαβάσαμε σε μία συνέντευξη ότι η φωνή του Μπιθικώτση δεν ήταν αυτή που σας άρεσε την δεκαετία του ’60, χαμένη από το μέταλλό της, όσον αφορά 5 τραγούδια που είχατε ηχογραφήσει με την φωνή του. Θα θέλατε να είχανε σβηστεί αυτές οι ηχογραφήσεις;

Ναί. Όχι τόσο για μένα [αλλά] και για τον Γρηγόρη. Πήγαμε ένα βραδάκι στην Κολούμπια και έγραψα πέντε τραγούδια. Μπαμ μπαμ. Για την "Κόκκινη κλωστή" ήταν αυτά. Ήθελα πάντα τον Μπιθικώτση, δεν ήθελα τον Μητσιά με την έννοια ότι αυτός ήτανε [το όνειρο] - για αυτόν πήγα εγώ στην Κολούμπια. Εκείνη την ώρα δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Πήρα όμως αντίγραφα τα άκουσα την άλλη μέρα και διαπίστωσα ότι ο Μπιθικώτσης πια είχε χάσει αυτό το ξύλινο που λέει ο Μίκης - αυτήν την ξύλινη χροιά και είχε γίνει μπελκάντο. Δηλαδή είχε ήδη τραγουδήσει το "Μια γυναίκα φεύγει", "Το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου", είχε δικά του τραγούδια πολύ μπελκάντο και δεν είχε καμία σχέση η χροιά που αγάπησα με το μετά. Και πήγα στον Λαμπρόπουλο: «Ευχαριστώ που μου δίνετε τον Μπιθικώτση, αλλά τώρα που μου τον δώσατε δεν είναι ο Γρηγόρης που ήθελα». Κακώς κρατήθηκαν αυτά. Σαν demo ήτανε αυτά και τα κράτησε η γαμ***** EMI , πήγανε μετά κάτι κωλόπαιδα στην εταιρεία ο Φαληρέας και διάφοροι, τα βρήκαν στο αρχείο και τα κυκλοφόρησαν. Εγώ έχω ένα tape από εκείνη την ηχογράφηση και νόμιζα ότι το είχα μόνο εγώ. Δυστυχώς το είχανε και αυτοί. Για τον Γρηγόρη δεν θα ήθελα να έχουν κυκλοφορήσει. Είναι δηλαδή ο Γρηγόρης του: "Θα ποτίσω με ένα δάκρυ μου αρμυρό", και "Στα περβόλια μες στους ανθισμένους κήπους" - δεν έχει καμία σχέση με τον Γρηγόρη στα προσχέδια τα δικά μου.

Το 1978 είχατε εκδώσει το τραγούδι της Βουλιαγμένης, και το 1982 το τραγούδι Πάρτυ, όταν ακριβώς έναν χρόνο μετά διοργανώσατε το μυθικό πια "Πάρτυ της Βουλιαγμένης". Ενώ αναφέρετε το γέμισμα του Λυκαβηττού σαν έναυσμα ρωτώ πονηρά μήπως ήταν μια ενδόμυχη σκέψη ή ελαφρά προσχεδιασμένο από το 1978 μέχρι να έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες;

Όχι. Έχουν μια σχέση με το Λυκαβηττό αυτά που λες. Κάνω την πρώτη μου βραδιά στον Λυκαβηττό το ’82. Με κόσμο, όπως το περιγράφω και στο τραγουδάκι. Δηλαδή χωράει ο Λυκαβηττός 3.500 ήταν άλλοι 1.500-2.000 και κάτσανε μπροστά και κάτω. Για να ευχαριστήσω τον κόσμο στον Λυκαβηττό που ήρθε και ήταν τόσο ζεστός, και επειδή μεταδόθηκε και ζωντανά από την τηλεόραση, έγινε ένα μεγάλο μπαμ γύρω από αυτόν τον Λυκαβηττό, είχα μια ιδέα: (που δεν ξέρω ακριβώς πότε συνελήφθη, όπως δεν ξέρω και για πολλά τραγούδια πότε συνελήφθηκαν)... Είπα λοιπόν για να ευχαριστήσω αυτόν τον κόσμο να κάνω κάτι που να μην είναι συναυλία, να κάνω ένα πάρτυ, να καλέσω δηλαδή τον κόσμο του Λυκαβηττού 3.500-4.000-5.000 κόσμο να τους ευχαριστήσω για την βραδιά του Λυκαβηττού. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να το κάνω σε ένα παρκάκι στο Ψυχικό. Μετά είπα [μέσα μου] τί μαλακίες λές αφού είναι τα δέντρα πώς θα στήσεις; κλπ.

Και μου ήρθε η πλαζ της Βουλιαγμένης. Η οποία έχει μία σχέση με τον Λυκαβηττό όσον αφορά το αρχιτεκτονικό μέρος δηλαδή είναι ένα πέταλο και στο κέντρο είπα θα βάλω μια πλατφόρμα με την ορχήστρας μες στην θάλασσα. Και επίσης είπα ότι εδώ δεν κινδυνεύουμε από φωτιά και από άλλους παράγοντες και ο κόσμος δεν θα κάθεται σε αυτές τις άθλιες τσιμεντένιες κερκίδες των γηπέδων. Διάλεξα να είναι και πανσέληνος, και έτσι ενώνεται το "Πάμε μια βόλτα στην Βουλιαγμένη" το "Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι" και "Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά". Αυτά τα τρία τραγούδια μου έδωσαν την ιδέα Γενάρη μήνα με χιονόνερο μέσω της Μελίνας Μερκούρη να πάω να ζητήσω από τον ΕΟΤ, την πλαζ της Βουλιαγμένης για τον Ιούλιο, με την πανσέληνο. Και έτσι έγινε το πάρτυ στην Βουλιαγμένη. Προέρχεται δηλαδή από ένα συνονθύλευμα σκέψεων.

Πώς ήρθε η συνεργασία με τους Apurimac την δεκαετία του ’80;

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη 1988/89 με τους Αpurimac στις εμφανίσεις τους στο club Τexas

Είχα ένα χώρο το "Texas" στην πλατεία Μαβίλη για δυο χρονιές το οποίο ήταν ένα είδος βαριετέ με διάφορα είδη διασκέδασης σε καμπαρέ που τελευταία κιόλας είναι στην μόδα αυτά στην Αμερική. Έχοντας λοιπόν διάφορες μνήμες από τσίρκο, από Φελίνι, εκτός που τραγουδούσα τα δικά μου τραγούδια, έβαλα σε έναν χώρο που δεν ήταν τεράστιος, και μάγο και ακροβάτη, και κλακετίστες και τον διάολο μέσα μου, εν πάσει περιπτώσει. Μεταξύ των άλλων, συνεργάστηκα και με μια μπάντα από το Ζαΐρ, που ήταν φοιτητές εδώ, και παίζανε "Ζουκ" ένα δικό τους είδος και μετά κάποιος μου πρότεινε τους Apurimac που είναι Λατινοαμερικάνοι. Να ’ρθούνε και οι Apurimac. Ήρθαν και οι Apurimac. Δουλέψαμε κάναμε μια σεζόν -ούτε- και λιγότερο, μέσα σε όλα τα άλλα μου είπανε έχουμε τον "Μαύρο τον θεό", βάζεις εσύ τα ελληνικά να το πούμε; Αυτό ήταν. Ούτε πριν, ούτε μετά είχα [τίποτ' άλλο] με τους Apurimac.

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη, 1988/89 με την μπάντα απο το Zair στις εμφανίσεις τους στο club Τexas

Είστε από τους λίγους μουσικούς που ηχογραφούν με καθαρά δυτικότροπα μουσικά όργανα. Μπάντζο, ξύλινα πνευστά και χάλκινα πνευστά με μία καθαρή γεύση Blues και Jazz, ακόμα και στην σύνθεση. Αυτή η big band που μου έκανε εντύπωση που καθότανε στην πλωτή εξέδρα και δεν έχω δει πουθενά αλλού big band εν πλω... Η παραγωγή πόσο σημασία έπαιξε και παίζει για εσάς σε μία δουλειά; Δεχτήκατε ποτέ πρόταση αλλαγής ενορχήστρωσης σε κάποιο κομμάτι σας;

Ένα-ένα. Πρώτα για την big band της Βουλιαγμένης. Επειδή, εκείνο το βράδι, ήθελα να ακουστούνε είδη μουσικής που αγάπησα -καθαρά- πέρα από τα δικά μου τραγούδια, η βραδιά ξεκίνησε με την Έλλη την Σεμιτέκολο μια κλασσική πιανίστα πολύ καλή, όπου την ώρα που ερχόταν ο κόσμος το σούρουπο, έπαιξε 6-7 κομμάτια Scott Joplin, με το πιανάκι - μόνο. Εξαιρετικά. Τα έπαιξε, όπως τα παίζει ένας κλασσικός πιανίστας. Μετά ήθελα Glenn Miller οπωσδήποτε και η βραδιά ξεκίνησε με την big band με το "Μoonlight serenade" του Glenn Miller. Και έπαιξε 5 τραγούδια στην σειρά. Στο video δεν υπάρχουν και τα πέντε υπάρχουνε κάνα-δυο. Για αυτό το είδος ο καταλληλότερος ήταν ο Μικέλλης. Ο οποίος, ήξερε και τους μουσικούς και μπορούσε να κάνει ενορχηστρώσεις, ακριβώς στο πνεύμα του Glenn Miller. Και έτσι έγινε αυτή η big band - μια mini big band (στην κανονική μπορεί π.χ. να είναι 25 όλα τα όργανα - εμείς ήμασταν 15 περίπου), αλλά τηρήθηκε όλη η ατμόσφαιρα μιας κανονικής big band. Όσον αφορά τις ενορχηστρώσεις, δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα. Ειδικά μετά τα "Μικροαστικά", έβαλα και της Παναγιάς τα μάτια από χαβάγιες μέχρι φιλαρμονικές, στην πρώτη μου περίοδο με τον Μητσιά, ο Λαμπρόπουλος π.χ. άκουγε τα δείγματα και έλεγε «βγάλε το μεταλλόφωνο, βάλε ένα σαντούρι». Αυτά, σταματήσανε πολύ νωρίς. Από εκεί και πέρα έκανα τις ορχήστρες που χρειάζονταν τα κομμάτια. Δεν έκανα ποτέ κατάχρηση- ότι μπορούσε η εταιρεία να πληρώσει. Ας πούμε στην "Χαμηλή πτήση" έχω την Decadenza. Ένα κομμάτι που είναι με ένα πιάνο. Γιατί έπρεπε να είναι με ένα πιάνο. Όσο για το banjo, στις ενορχηστρώσεις δεν ήταν πραγματικό banjo. Είχα ένα κιθαρίστα ο οποίος έκανε κάτι κόλπα στην κιθάρα και μου έβγαζε την μίμηση του banjo. Τώρα, έχω αληθινό banjo. Tότε δεν είχα. Και μας έκανε τότε, ο Τίτος ο Καλλίρης, πατέντες με διάφορα πανάκια κ.ά. τεχνάσματα για να βγαίνει ο ήχος του banjo. H αλήθεια είναι, ότι στα "Μικροαστικά" που παίχτηκαν στο πάρτι του ’50, οι τζαζίστες, άρχισαν να με αγαπάνε γιατί ήταν άνεργοι... Είχε μεσολαβήσει η λαίλαπα Θεοδωράκη που ήταν δύο μπουζούκια, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και αυτοί οι καλοί μουσικοί, παίζαν στα καμπαρέ της Τρούμπας όσο υπήρχαν τέτοια. Όταν, λοιπόν, τους μάζεψα και ξαναήρθαν στα studio της Columbia είπαν «Ρε σύ αυτός δικός μας είναι!» Αυτούς τους κράτησα μέχρι το τέλος - μέχρι την "Media Luz" κ.α.

Όταν άκουσα ότι συνεργαστήκατε με τους Preservation Hall Jazz band είπα από μέσα μου, πόσο τυχερός και περήφανος πρέπει να είναι αυτός ο άνθρωπος... Όταν άκουσα την ηχογράφηση είπατε ακριβώς αυτά τα λόγια. Τυχερός και περήφανος. Τελικά τυχεροί και περήφανοι πρέπει να νοιώθουμε  εμείς οι Έλληνες που κάνατε τέτοιες συνεργασίες. Πώς προέκυψε το ταξίδι
σας στην Νέα Ορλεάνη και πώς η συνεργασία με την συγκεκριμένη μπάντα;

Υπεύθυνος για την γνωριμία ήταν ο Μιχάλης ο Αδάμ. Ήταν μια εποχή όπου ο Μιχάλης ζούσε στην Νέα Υόρκη, και είχε και μια ραδιοφωνική εκπομπή. Υπάρχει μια συχνότητα στην Αμερική, την οποία νοικιάζουνε διάφορες μειονότητες από όλον τον πλανήτη, και κάνουν την εκπομπή τους. Παραδείγματος χάριν κάθε Τετάρτη 4 με 6 έχει Βραζιλιάνους, την Παρασκευή 6-8 έχει Εσκιμώους. Υπήρχε και μια άλλη ζώνη, μια άλλη μέρα, που ήταν Ελληνική και την έκανε ο Μιχάλης ο Αδάμ. Πήγα σε αυτήν το ’94 με το "Αχ πατρίδα μου γλυκειά" που είχε γίνει και παράσταση στο Λυκαβηττό (λόγω του Μουντιάλ ήθελαν και διάφορες Ελληνικές συμμετοχές στην Αμερική. Και είχανε καλέσει τον Λαζόπουλο, νομίζω την Χαρούλα, την Άλκηστη, και κάλεσαν και εμένα με το "Αχ πατρίδα μου γλυκειά"). Πριν πάω εκεί λοιπόν, επειδή είχε ανακοινωθεί, με πήρε ο Μιχάλης ο Αδάμ από τον σταθμό -δεν τον ήξερα τότε- να του πω μερικά πράγματα για την δουλειά. Όταν πήγα εκεί γνωριστήκαμε, γίναμε φίλοι, και κάποια στιγμή ο Μιχάλης άρχισε να πηγαινοέρχεται μεταξύ Νέας Ορλεάνης - Νέας Υόρκης - Αθήνας, και έφερνε από εκεί μερικά πραγματάκια εδώ, και πήγαινε μερικά Ελληνικά εκεί. Εκεί έκανα και μια δουλειά με τους Cafe aman America.

Σε αυτή την φάση λοιπόν, του πήγαιν’ έλα, έφερε τους Preservation, στην Θεσσαλονίκη κατ’ αρχήν. Την δεύτερη φορά που τους έφερε, νομίζω, τους έφερε και στην Αθήνα, στο θέατρο Μινώα στην Πατησίων. Και μου είπε μέρες πριν «να έρθεις να τους ακούσεις θα σου αρέσουνε πάρα πολύ». Το βράδυ λοιπόν που παίζανε στην Αθήνα, ενώ το ήξερα, βαριόμουνα είχα κακή διάθεση. Με πήρε τηλέφωνο ο Μιχάλης και μου λέει

«Δεν είσαι εδώ; - Έλα ρε Μιχάλη του λέω "γάμησε το". - Ρε μαλάκα, μου λέει, πάρε ένα ταξί και έλα, θα τους καθυστερήσω λίγο».

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Με τους Preservation Hall Jazz Band (Ιερά οδός - Μάρτιος 1997)

Τέλος πάντων παίρνω ένα ταξί και πάω. Πηγαίνω, μου αρέσανε όντως πάρα πολύ και στο διάλλειμα στο φουαγιέ που καπνίζαμε ήρθε κόσμος άγνωστος και μου έλεγε «κάνε μια συνεργασία με αυτούς σου πάνε». Σε αυτή την φάση που ήταν λοιπόν στην Αθήνα, είπα στον Μιχάλη πάρε κάνα δύο, όσους μπορείς, να έρθετε να φάμε σπίτι μου σαν φιλοξενία. Ήρθανε λοιπόν, ήρθε ο τρομπετίστας μαζί με την τρομπέτα του (σου λέει δεν ξέρεις τί γίνεται). Λέει, λοιπόν, ο Μιχάλης στον τρομπετίστα «γράφει ο Λουκιανός κάτι τραγουδάκια» και μου λέει «βάλτου να ακούσει μερικά». Του βάζω λοιπόν αυτά που έπρεπε να του βάλω. Την "Βουλιαγμένη", "Το κάνει καλό", "Το κλαρίνο", την "Νύχτα καταστροφής", και λέει ο τρομπετίστας «Αυτά μπορούμε να τα παίξουμε και εμείς και να τα παίξουμε μια χαρά, δηλαδή είναι σαν δικά μας». Αυτοί δεν έχουν παίξει κανενός άλλου συνθέτη στον κόσμο εκτός από τα δικά τους, τα παραδοσιακά. Έτσι ξεκίνησε μια συνεργασία, και το καλοκαίρι που ήρθε, πήγαμε στην Νέα Ορλεάνη με τον Μιχάλη τον Αδάμ και τον Γρηγόρη τον Ψαριανό. Φίλοι οι τρείς. Το τρίο στούτζες στην Νέα Ορλεάνη. Και κάνουμε κάτι πρόβες στο κλαμπάκι τους, για να κάνουμε τον Λυκαβηττό. Η πλάκα είναι, ότι οι Preservation έχουν πέντε ίδιες ορχήστρες. Με τα ίδια όργανα, ίδιο ντύσιμο, ίδιο ρεπερτόριο. Η μία περιοδεύει εκεί, η άλλη στον βορά, η άλλη στην Ιαπωνία, μία στο κλαμπ κλπ. Κάνουμε λοιπόν, πρόβα μια εφτάδα, εφτά ήταν αυτοί πάντα τα ίδια όργανα, όμως για την συναυλία του Λυκαβηττού ήταν εκεί οι δύο από τους εφτά. Με άλλους έκανα πρόβα, άλλοι παίξανε. Άλλα κάνουνε οι δυό τους, πρόβες έτσι στο πόδι, και γίναν αυτές οι βραδιές στο Λυκαβηττό. Στην Νέα Ορλεάνη όμως, έχουνε το Mardi Gras. To Mardi Gras είναι σαν τις απόκριες τις δικές μας. Και γίνεται κόλαση στην Νέα Ορλεάνη. Είναι γαλλικό το όνομα επειδή ήταν Γαλλική αποικία. Έτσι λοιπόν βρίσκουμε και τον μαέστρο-τελετάρχη που ήταν εκεί, και κάναμε και την κηδεία να φαίνεται στο video...

Έγιναν λοιπόν, εκείνες οι δυο βραδιές στο Λυκαβηττό. Πραγματικά αισθάνομαι τυχερός και περήφανος. Συνήθως τραγουδάω παίζοντας πιάνο ο ίδιος. Έχω την σιγουριά, ξέρω πώς θα κυλήσει η βραδιά. Ήταν η μόνη φορά που αισθάνθηκα, ότι μπορώ να βγω να τραγουδήσω όρθιος μπροστά στο κοινό και από πίσω να αισθάνομαι ότι έχω αυτό που θέλω να έχω -ήταν σαν να είχα σωματοφύλακες από πίσω μου. Αισθανόμουν απίστευτη ασφάλεια μαζί τους, απίστευτη σιγουριά.

Αυτό το είδος της "big band-τύπου" σύνθεσης στο "Νύχτα καταστροφής" πχ. όταν ήρθε η New Orleans Jazz band θα έπρεπε να είχατε μια πάρτα για όλους...

Τίποτα. Αυτό ειδικά το κομμάτι, το οποίο ήταν έξω από το ....

...κάνανε δηλαδή αυτοί τους αυτοσχεδιασμούς τους...

...Ναι-ναι ...Αυτό το ξεχωρίσανε από την πρόβα. Μου είπαν: «αυτό είναι κάτι διαφορετικό, μας αρέσει πάρα πολύ». Έπαιξαν, βέβαια τις Βουλιαγμένες, αυτά τα dixieland στο ύφος το δικό τους, αλλά για αυτό μου είπε ο τρομπετίστας που ήταν ο αρχηγός της μπάντας: «Τhis is a piece of gold». Σε αυτά τα κομμάτια, υπήρχαν κάτι υποτυπώδεις οδηγοί - ακόρντα κυρίως - αυτά ήθελαν, τους τα έπαιξα δυο φορές στο πιάνο, πήγαν βγήκαν και τα έπαιξαν κατευθείαν.

Aπο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Νέα Ορλεάνη 1997 Με τους Preservation Hall Jazz band.

Έχουμε δει, και κυρίως ακούσει ότι καταφέρατε το πετυχημένο  πάντρεμα όλων αυτών των ειδών μουσικής που σας επηρέασαν και αγαπήσατε. Πόσο δύσκολο ήταν από πλευράς ενδοιασμών αν θα είναι εύπεπτο στο κοινό, και πόσο δύσκολο ήταν από τεχνικής άποψης η κάθε τέτοια παραγωγή;

Έκανα πάντα του κεφαλιού μου. Αδιαφορώντας για τον κόσμο. Απόδειξη, ότι το 1975-’76 έκανα την "Media Luz" ήταν soundtrack μιας ταινίας noir, όταν όλη η Ελλάδα τραγουδούσε Θεοδωράκη και αντάρτικα. Δηλαδή, έλεγα αυτό θα κάνω και όσοι πιστοί προσέλθετε. Τα "Μικροαστικά" πάλι, όταν τα έβγαλα, όλη η Ελλάδα τραγουδούσε "Επιπόλαιο με λες" και κάτι τέτοια. Ήτανε χούντα και ήταν ο Κατσαρός, "Ο Σταμούλης ο λοχίας" κλπ. Στֹ’ αρχίδια μου. Εγώ είπα, τώρα αυτό θα κάνω. Το ίδιο έκανα και με τον "Καουμπόυ" και με τα άλλα... δεν με ενδιέφερε η μόδα. Δεν με ενδιέφερε η μόδα στο ντύσιμο, δεν με ενδιέφερε στα μαλλιά. Μου έλεγε ο κουρέας μου -χρόνια με έψηνε- ότι δεν είναι της μόδας τώρα τα μακριά μαλλιά, μετά από καιρό μου έλεγε τώρα ήρθανε τα μακριά μαλλιά, εγώ είχα μακριά μαλλιά. Το ίδιο και στο ντύσιμο. Το ίδιο και στα τραγούδια. Το έκανα για πάρτη μου. Που λέει και ο Μπόρχες κάπου, -ο μέγας Μπόρχες ο συγγραφέας- , «γράφω για μένα, για μερικούς φίλους μου, και για να απαλύνω την ροή του χρόνου».

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης Λούκυ Λουκ

Εγώ έγραφα τραγούδια για να περνάω καλά, και από εκεί και πέρα άμα περάσετε και εσείς καλά, (ήξερα ότι θα περάσουν καλά – για μερικά τραγούδια το ήξερα δηλαδή από χέρι-), αλλά ήταν κατ’ αρχήν να περνάω εγώ καλά. Να το γράφω στο κασετόφωνο εκεί, να τ’ ακούω μόνος μου να γελάω, να περνάω καλά και να λέω «ε ρε πούστηδες τώρα θα πάθετε την πλάκα σας».

Πώς βλέπετε την κατάσταση με τις πολυεθνικές απρόσωπες εταιρείες δίσκων σήμερα, και την κατάσταση εκμετάλλευσης των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών, χωρίζοντας τό κάθε μουσικό κομμάτι από σύνολο πολυκάναλης ηχογράφησης σε κανάλι ηχογράφησης και μετατροπής του ή χρησιμοποίησής του σε κάποιο άλλο μουσικό κομμάτι;
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Εννοώ ότι μέχρι μια εποχή, τέλος του ’80 περίπου, και οι δισκογραφικές εταιρείες ήταν με Έλληνες διευθυντές που ξέρανε τους καλλιτέχνες και το υλικό, επίσης τα Μ.Μ.Ε., ήταν δυο κανάλια στην τηλεόραση και τρία ραδιόφωνα. Αυτό ήταν όλο. Ήταν δηλαδή μια κατάσταση ελεγχόμενη κατά κάποιο τρόπο.

Από το 1989 περίπου, που κάνει ο Έβερτ την ελεύθερη ραδιοφωνία (984), στην συνέχεια παίρνουν μπρός τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Εκεί, αρχίζει ένα νταραβέρι με τις δισκογραφικές, πάρα πολύ άγριο. Παίξε μου αυτό, μήν παίξεις εκείνο, σου δίνω τόσα -πάρε αυτό- κάνε αυτό, αλλαξοκωλιά μεγάλη, η οποία συνεχίζεται, μπήκαν και τα lifestyle περιοδικά μέσα στην μέση... εκεί, λοιπόν, χάθηκε ο έλεγχος. Εκεί έφυγε το πράγμα και εξακολουθεί να είναι φευγάτο εντελώς. Ήρθαν διευθυντές που δεν ξέρανε τίποτα, κοίταζαν μόνο τις πωλήσεις, λέγανε αυτόν να μου «σπρώξεις» που πουλάει... προωθούσανε ότι νά ’ναι σκυλιά, γατιά, κλπ.

Πολύ νωρίς, διέκοψα την συνεργασία μου με τις εταιρείες. Έκανα ελεύθερες παραγωγές. Έδινα μια εδώ, μια εκεί. Τα "Φανταρίστικα" π.χ., τα έδωσα στον Γιαννίκο (Legend) που είναι στη φυλακή, όπως και ένα διπλό cd από το Ηρώδειο το "Μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά". Ήταν μια συνεργασία με την Κ.Ο.Ε.Μ., μια πολύ καλή ορχήστρα που έχει ιδρύσει ο Ξαρχάκος εδώ και πάρα πολλά χρόνια την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής. Συνεργαστήκαμε ένα καλοκαίρι και έγιναν αρκετές συναυλίες ανά την Ελλάδα, καμιά δεκαπενταριά-είκοσι, και μετά που ήμασταν πολύ έτοιμοι κάναμε και στο Ηρώδειο. Αυτό το διπλό cd έχει και την πρώτη περίοδο με τα τραγούδια του Μητσιά, αλλά και νεώτερα παιγμένα με την ορχήστρα. Συμμετέχουν δυο τραγουδιστές, ο Δώρος Δημοσθένους και η Ηρώ Σαϊα.

Απο το αρχείο του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Στο Ηρώδειο με την Κ.Ο.Ε.Μ., Δώρο Δημοσθένους, Ηρώ Σαϊα

Τώρα... όσον αφορά το ότι παίρνουνε και κάνουνε... δεν είμαι κατά του να παίρνει ο κόσμος τσάμπα την μουσική, να μην παίρνω δηλαδή δικαιώματα. Εγώ γράφω για τον κόσμο. Δεν γράφω για τον Μάτσα, δεν γράφω για τον Λαμπρόπουλο. Καλά κάνουν και παθαίνουν αυτή τη ζημιά γιατί τον καιρό που το cd κόστιζε ας πούμε 1 ευρώ το πουλούσανε 17. Να τους τιμωρήσει ο Θεός. Ήμουν και υπέρ της πειρατείας της κασέτας κλπ. Η μουσική να φτάσει στον κόσμο. Αυτός είναι ο προορισμός της. Να φύγουν από τη μέση όλοι. Πώς θα ζήσω; Θα κάνω πέντε συναυλίες θα βγάλω χρήματα από εκεί. Δεν με ενδιαφέρει. Αρκεί να περνάνε τα τραγούδια στον κόσμο.

Βλέπετε λύση σε αυτό να παίρνουν ένα κανάλι ηχογράφησης μια τρομπέτα ή ένα πιανάκι, που παίζετε κάπου και να το βάλουν κάπου αλλού; Βρίσκετε κάποια λύση σε αυτό;
Με νευριάζει όταν κάνουν πειράγματα τέτοιου τύπου σε δικά μου κομμάτια. Δεν έχουν κάνει και πολλά. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτή η εποχή δεν παράγει καλά τραγούδια. Και ψάχνουν να βρούνε από τα παλιά σαν να ψάχνουν στα σκουπίδια μήπως βρούνε κανένα κομματάκι... έτσι. Είναι μεταβατική η εποχή. Θα έρθει η ώρα που όλο αυτό το σύστημα θα δώσει τους καινούριους π.χ. Beatles· γενικά τα νέα μεγάλα ταλέντα.

Ποιά είναι η μουσική ερώτηση που θα θέλατε να σας κάνουνε αλλά δεν σας έχουν κάνει ώστε να την απαντήσετε λόγω του χαμηλών τόνων χαρακτήρα σας.
Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχω εκφράσει. Μου έχουν κάνει αρκετές ερωτήσεις. Και να μην μου έχουν κάνει τις ερωτήσεις, έχω ήδη δώσει τις απαντήσεις, πριν τις ερωτήσεις.

Να κάνουμε και δυο/τρεις ερωτήσεις για την κατάσταση των ημερών μας;
Πράγματι, είναι μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων. Πράγμα που περνάει και η Ελλάδα. Το θέμα της οικονομικής κρίσης είναι μόνο μία παράμετρος, υπάρχει πολιτιστική κρίση, είναι γενικότερο το πρόβλημα. Είναι ένα πράγμα που βράζει, το οποίο μπορεί να πάρει κάποια χρόνια για να ξεκαθαρίσει, για να βγει κάτι καινούριο και λαμπερό. Αν σκεφτεί κανείς ότι ένα μεγάλο μπαμ ήταν η αρχαιότητα η δικιά μας, το επόμενο μεγάλο μπαμ ήταν η Αναγέννηση, είναι 1500 χρόνια περίπου που μεσολάβησαν, αυτή την στιγμή αυτό το βράσιμο μπορεί να πάρει π.χ. άλλα 600 χρόνια, δεν ξέρουμε. Είμαι σίγουρος πάντως ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Γιατί είμαι σίγουρος; Ε είμαι σίγουρος!

Φταίει μέχρι και ο Χατζηπετρής για εδώ που φτάσαμε;
Φταίμε και οι τρείς καταρχήν. Φταίνε και οι άλλοι. Και ο Χατζηπετρής. Φταίει και η αριστερά. Φταίει και ο Χατζηπετρής...

Τώρα σας τρομάζουν τα νέα μέτρα και αυτοί που τα βάζουν;
Όχι βέβαια... Δεν μας τρομάξανε άλλες εποχές. Κάτσε να σου δείξω κάτι που είναι προφητικό. Το ’79 κάνω τον δίσκο "Ψυχραιμία παιδιά" και έχω μέσα και το "Δεν μας τρομάζουνε τα νέα μέτρα". Έχω έναν φίλο εξαιρετικό, ο οποίος έχει κάνει το εξώφυλλο, όπου έχει θέματα από τα τραγούδια που υπάρχουνε μέσα στον δίσκο. Για τα νέα μέτρα δες τί έχει εδώ... Νέα μέτρα... Πιο νέα μέτρα... Ακόμα πιο νέα μέτρα... Το ’79... Λοιπόν οι ανατολίτες λένε «Πλούσιος είναι αυτός που είναι ευχαριστημένος με όσα έχει». Εγώ είμαι από αυτούς. 

Ποιό πιστεύετε ότι είναι αυτό το σάπιο που έλεγε ότι "υπάρχει εδώ" ο Μαυρογιαλούρος στον Γκρούεζα στο τέλος της ταινίας "Υπάρχει και φιλότιμο";
Δεν βλέπω Ελληνικές ταινίες - δεν ξέρω. Δεν βλέπαμε ποτέ. Η γενιά μου δεν έβλεπε Ελληνικές ταινίες. Η γενιά μου έβλεπε καουμπόικα και αστυνομικά. Τα αγόρια. Τα κορίτσια μπορεί να βλέπανε και ελληνικό σινεμά. Εμείς δεν έχουμε δει καθόλου ελληνικό σινεμά. Και δεν τα μπορώ στην τηλεόραση. Μου φαίνονται χοντροκομμένα και βλακώδη. Εκτός από τον Φωτόπουλο και κανέναν δυο που συμπαθώ, όλα τα άλλα δεν τα αντέχω.

Παρόλο που έχετε εκφράσει ότι περισσότερο εκφράζεστε βιωματικά θα κάνατε ποτέ μελοποίηση τον Σουρρή ή τί σχέδια έχετε για το μέλλον;
Είμαι εναντίον της μελοποιημένης ποίησης... Ακόμα δηλαδή, δεν συμφωνώ με τον Θεοδωράκη που ασχολήθηκε τόσο πολύ με αυτό. Δεν κατάφερε π.χ. να περάσει τον Σεφέρη στον κόσμο, που τραγούδησε το "Περιγιάλι το κρυφό". Δηλαδή, ο Σεφέρης παραμένει άγνωστος. Θα μπορούσα να το κάνω σαν άσκηση, αλλά το να βάλεις χιούμορ επάνω σε ένα ήδη χιουμοριστικό κείμενο δεν προσθέτεις τίποτα. Είναι σαν τους ηθοποιούς που παίζουν εξαιρετικά κωμικά κείμενα, και κάνουνε κωμικά πάνω στα κωμικά. Δεν χρειάζεται. Ας πούμε έχω δουλέψει με τον Μποστ και έχω δει καλούς ηθοποιούς οι οποίοι πάνω σε αυτά τα κωμικά εξαιρετικά κείμενα του Μέντη, προσπαθούσαν να κάνουν και κάτι περισσότερο κωμικό, και ήτανε γελοίο. Όσοι παίξανε αυστηρά αυτά που έλεγε ο Μέντης ήτανε μια χαρά.

Είναι σαν να δώσεις σε έναν μουσικό ένα πάρα πολύ ωραίο θέαμα και να θέλει να κάνει κολπάκια πάνω του. Παίξ’το όπως το έχει γράψει ο καταραμένος, φτάνει δεν χρειάζεται, μην κάνεις κάτι άλλο. Έτσι λοιπόν δεν θα μου έλεγε τίποτα να μελοποιήσω Σουρρή. Νομίζω ότι μια χαρά είναι εκεί που είναι ο Σουρρής.

Και ποιά τα σχέδια για το μέλλον; ...Αόρατον προς το παρόν. Προς το παρόν με απασχολεί αυτό που κάνω. Η αρχειοθέτηση. Κάποια στιγμή κάτι θα κάνω. Μπορεί να είναι μικτό θέαμα - πάλι με στοιχεία θεάματος δηλαδή να έχει και μουσικές, δικές μου ξένες ανακατεμένες κ.ά. Στην ώρα του. Δεν βιάζομαι. Είμαι 40 χρόνια σε αυτή την ιστορία και έχω κάνει 11-12 δίσκους... άρα δεν αισθάνομαι καθόλου την πίεση του χρόνου να με κυνηγάει.


Τελειώνοντας με τις γραπτές ερωτήσεις της συνέντευξης που είχα, η συζήτηση συνέχισε χαλαρή για κάποια ώρα ακόμα. Είπαμε κάποια πράγματα για τα υπέροχα και δυσεύρετα δημιουργήματα του όπως πχ το κυνήγι για κάποιο κλειστό και απείραχτο βινύλιο της Media Luz, ή έστω κάποια ανατύπωσή του, (αρκούμενος και σε μια κόπια έπειτα), τις καταπληκτικές παραστάσεις του Λυκαβηττού με τους Preservation Hall Jazz band και πόσο θα ήθελα να βρισκόμουνα παρών τότε άμα γνώριζα το συμβάν, και άλλες "χαζομάρες" που μπορεί να λέει κάποιος θαυμαστής σε έναν καλλιτέχνη. Καθώς αποχωρούσα δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω τις καταπλητικές ζωγραφιές του Edward Hopper, που ήταν τοποθετημένες στο επάνω μέρος απο το φουαγιέ-εστιατόριο  Θυμάμαι ( στον γενικότερο θαυμασμό που έννοιωθα για αυτή μου την εμπειρία ) οτι είπα για τις ζωγραφιές "Άν τα φίλμ νουάρ είχαν χρώμα - αυτό θα ήταν" παρατηρώντας τες. Συμφώνησε μαζί μου. Η όλη ατμόσφαιρα ήταν βουτηγμένη στην τέχνη και στην ομορφιά. Την νοσταλγία και την αναπόληση σε μία εποχή που ή την έζησε ή δεν την έζησε κάποιος, μπορεί μόνο να την ζηλέψει για την κλασική ομορφιά που αποπνέει, και ο Λουκιανός δεν έφυγε ποτέ απο αυτήν. Είτε καουμπόης, είτε τραγουδώντας την πατρίδα μας την γλυκειά, είτε κάνοντας πάρτι στην Βουλιαγμένη είτε τραγουδώντας νύχτες μες στα θερινά τα σινεμά, όλες του οι εκφράσεις προσπαθούν όσο έντονα γίνεται να περάσουν την ομορφιά μιας εποχής. Αυτής που ζεί και διδάσκει ο Λουκιανός μέσα απο αυτή. Λουκιανέ σ'ευχαριστώ πάρα πολύ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΥΚΑΜΙΩΤΗΣ