Apurimac

Οι Apurimac χρησιμοποιούν παραδοσιακά όργανα με ποικιλία ηχοχρωμάτων, ενώ συνδυάζουν τις λεπτές παραδοσιακές αποχρώσεις της Ινδιάνικης μουσικής των Άνδεων με το δυναμισμό του Αφροκουβάνικου ρυθμού της Καραϊβικής.

Στη συνέντευξη στην οποία παραχώρησαν αποκλειστικά στο MusicHeaven, συνομιλήσαμε με τον Daniel Armando από την Αργεντινή, ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, τον Luis Carrera από το Περού, οι οποίοι, οφείλω να ομολογήσω ότι μιλούν άψογα ελληνικά και τον Μάκη Παπαγαβριήλ από την Ελλάδα.

---

Φωτογραφίες σε πλήρες μέγεθος από την συνέντευξη των Apurimac στο MusicHeaven, θα βρείτε στην ενότητα PhotoHeaven

---

Luis Carrera (αριστερά) και Daniel Armando (στο μέσο) με την Μαρία Νώτη του MusicHeaven

Πως και γιατί προσαρμοστήκατε στην ελληνική μουσική πραγματικότητα;
Luis: Πιστεύω ότι δεν ήταν πολύ δύσκολο. Η παραδοσιακή μουσική κάποιων ορεινών περιοχών του Περού, έχει πολλά κοινά με την ελληνική παραδοσιακή μουσική της Ηπείρου. Αν κλείσεις τα μάτια σου και φανταστείς την ελληνική αυτή μουσική με στίχους από το Περού ή το ανάποδο, αυτό θα σου φανεί απόλυτα φυσιολογικό.
Έτσι αυτό που παίζαμε ή δημιουργούσαμε εμείς, ακουστικά τουλάχιστον, δεν ήταν κάτι εντελώς ξένο στο ελληνικό μουσικό κοινό.
Daniel: Συμφωνώ απόλυτα και θα έλεγα ότι η ηπειρώτικη μουσική όχι απλώς μοιάζει με την παραδοσιακή μουσική των Άνδεων, αλλά είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Τα «θέματα» και οι «δρόμοι» που χρησιμοποιούνται στα ηπειρώτικα, είναι ακριβώς το ίδια με αυτά της μουσικής των Άνδεων.
Ακόμα και στα ίδια τα όργανα υπάρχει αντιστοιχία.

Μάκης Παπαγαβριήλ: 'Η παραδοσιακή μουσική των Άνδεων έχει πολλά κοινά στοιχεία με την ελληνική παραδοσιακή μουσική'

Μάκης: Η παραδοσιακή μουσική των Άνδεων δεν είναι πολύ γνωστή στην Ελλάδα. Περισσότερο γνωστή είναι η αφροκουβανέζικη μουσική της Λατινικής Αμερικής, η οποία είναι πιο εύκολα αποδεκτή από τους έλληνες γιατί είναι πιο διασκεδαστική και πιο ρυθμική. Η παραδοσική μουσική των Άνδεων, όπως προείπαν τα παιδιά έχει πολλά κοινά στοιχεία με την ελληνική παραδοσιακή μουσική, όσο αυτό κι αν φαίνεται παράξενο.

Πάνω σ΄αυτή τη βάση το συγκρότημα προσπαθεί να βρει τρόπο
να δημιουργήσει Latin μουσική στην Ελλάδα, γεγονός το οποίο προϋποθέτει μια συγκεκριμένη αισθητική που έχει να κάνει με το λόγο και πως ο ελληνικός λόγος, οι ελληνικοί στίχοι μπορούν να παντρευτούν με τους ρυθμούς και τις μελωδίες της Λατινικής Αμερικής.
Στόχος μας είναι να δημιουργούμε Latin μουσική στην Ελλάδα και όχι να την αναπαράγουμε.

Daniel Armando και Μαρία Νώτη

Ο κόσμος πως σας αντιμετώπισε στην αρχή;
Daniel: Θα έλεγα ότι στην αρχή είμασταν ένα «εξωτικό είδος», «εξωτικό φρούτο»….
Ακριβώς αυτό νιώθαμε. Περνώντας τα χρόνια καταφέραμε να γίνουμε γνωστοί και σε εισαγωγικά «επώνυμοι», με το δίσκο «Μάνα Γη». Αυτό που κάναμε έγινε «συγκεκριμένο». Αυτοί που έρχονταν να μας δουν και να μας ακούσουν, είχαν στο μυαλό τους ότι πάνε να ακούσουν τους Apurimac και όχι «κάποιους» που παίζουν Latin μουσική.

Πως δημιουργήθηκαν οι Apurimac;

Daniel: Πριν το 1982 γυρνούσα τον κόσμο με κάποιο άλλο συγκρότημα παίζοντας στους δρόμους και στις πλάτείες, ώσπου φτάσαμε στην Ελλάδα, όπου και διαλυθήκαμε. Εδώ γνώρισα κάποιους έλληνες μουσικούς στους οποίους άρεσε η Latin μουσική, χωρίς όμως να έχουν ασχοληθεί επαγγελματκά μ’ αυτήν.
Αρχίσαμε να κάνουμε πρόβες και σε κάποια από αυτές τις πρόβες ήρθε κάποιος από τα παιδιά και μας είπε πως έκλεισε την πρώτη μας συναυλία! Ξαφνιαστήκαμε και τον ρωτήσαμε πως έγινε αυτό, αφού δεν έχουμε συγκρότημα αλλά ούτε και όνομα! Η απάντησή του ήταν τώρα έχουμε! Το όνομα βρέθηκε αμέσως από τα παιδιά και σημαίνει ο «Θεός του λόγου».
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ετοιμάσαμε την πρώτη μας συναυλία, που ήταν σε μια γιορτή νεολαίας στην Πανεπιστημιούπολη το Σεπτέμβρη του 1983.
Αυτή ήταν η πρώτη μας εμπειρία.

Ήταν εύκολο το δικό σου «δέσιμο» με τους έλληνες μουσικούς;
Daniel: Ήταν πολύ εύκολο. Δεν έχω νιώσει ποτέ «μακριά» από του έλληνες, σε αντίθεση με γερμανούς ή ελβετούς με τους οποίους έχω συνεργαστεί στο παρελθόν. Με τους έλληνες νιώθω ότι είμαστε ίδια «ράτσα». Κάνουμε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Μας αρέσει να φωνάζουμε, να χορεύουμε, να τραγουδάμε.

Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για την πορεία του συγκροτήματος και για τις διάφορες αλλαγές στη σύνθεση του, με την πάροδο των χρόνων;
Daniel: Οι αλλαγές αυτές συμβαίνουν σε όλα τα συγκροτήματα του κόσμου. Υπάρχει όμως ένας βασικός πυρήνας, αυτό συμβαίνει γενικά, ο οποίος πονάει περισσότερο, κάνει περισσότερες θυσίες, αφιερώνει περισσότερο χρόνο. Οι άλλοι από το συγκρότημα είναι «περιφερειακοί» θα έλεγα. Πολλές φορές αυτοί οι «περιφεριακοί» καταφέρνουν να μπουν στον πυρήνα, ο πυρήνας δεν είναι «κλειστός» και αυτοί που ανήκουν στον πυρήνα να απομακρύνονται. Έτσι πραγματοποιούνται αλλαγές στη σύνθεση ενός συγκροτήματος.

Από τους Apurimac έχουν περάσει μερικοί πάρα πολύ καλοί μουσικοί, ίσως από τους καλύτερους στην Ελλάδα, γιατί είναι γοητευτικό για τους μουσικούς να παίζουν Latin μουσική, αλλά πολλοί από αυτούς ήταν επαγγελματίες και μετά από λίγο καιρό αποχωρούσαν από το συγκρότημα.

Όσο για την πορεία μας, θα έλεγα ότι μέχρι την πρώτη μας σημαντική συνεργασία, η οποία ήταν με τον Λουκιανό Κηλαϊδόνη απ’ όπου προέκυψε το «Εκεί στις Μπραχάμες» (1989), είμασταν το εξωτικό συγκρότημα. Από εκεί και πέρα άλλαξαν κάπως τα πράγματα και αρχίσαμε να γινόμαστε γνωστοί.

Το εξώφυλλο του CD 'Μάνα Γη', στο οποίο συμμετέχουν ο Χάρης Κατσιμίχας, ο Παντελής Θαλασσινός και η Δάφνη Πανουργιά

Μετά ήρθε η συνεργασία με το Βασίλη Καζούλη, στο δίσκο του «Κάτι να Γυαλίζει» (1993), όπου παίξαμε ινδιάνικα όργανα και από κει ο Καζούλης μας χάρισε ένα βιβλίο με ινδιάνικα ποιήματα, το οποίο έπεσε κάποια στιγμή στα χέρια του Χάρη Κατσιμίχα και έτσι προέκυψε η συνεργασία μας μαζί του με το «Μάνα Γη» (1997), όπου μελοποιήσαμε ινδιάνικα ποιήματα σε στιχουργική απόδοση του Χάρη και με τη συμμετοχή του ίδιου, του Π.Θαλασσινού και της Δ.Πανουργιά.
Μετά συνεργαστήκαμε με τον Βαγγέλη Γερμανό (1998) και στο δίσκο αφέρωμα στον Τσε Γκεβάρα, με πολλούς γνωστούς έλληνες καλλιτέχνες (2000).
Το αποκορύφωμα στις συνεργασίες μας, θεωρώ, πως ήταν με τη Mercedes Sosa, στο δίσκο μας «Στις γειτονιές του Νότου» (2001)

Πως βλέπετε την ελληνική μουσική σκηνή;
Daniel: Εγώ είμαι αρκετά «εκνευρισμένος» και δεν το κρύβω με όλα αυτά που συμβαίνουν. Όταν η Ελλάδα ασχολείται επί ένα μήνα με το Σάκη Ρουβά και τη Eurovision, θεωρώ τα πράγματα δεν πάνε πολύ καλά. Όταν σε μια εκδήλωση όπως είναι τα βραβεία «Αρίων», παίρνει όλα τα βραβεία η Χαρούλα Αλεξίου σκέφτεσαι ότι υπάρχει μια ελπίδα.

Να διευκρινήσουμε ότι δεν έχω κάτι με το Σάκη Ρουβά, αλλά με τη Eurovision, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μικρό κομματάκι της μουσικής βιομηχανίας.
Όταν κάνουμε λοιπόν εθνικό θέμα αν θα κερδίσει ο Σάκης ή όχι, δεν είμαστε σε καλό δρόμο. Σκεφτείτε να είχε κερδίσει τι θα γινόταν! Θα λέγαμε ότι ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική μουσική είναι το «Shake it»!
Όταν βλέπω τέτοια πράγματα δεν μπορώ να νιώθω καλά.
Ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν ακόμα καλλλιτέχνες στην Ελλάδα όπως ο Θ. Παπακωνσταντίνου, ο Αλ. Ιωαννίδης, ο Σ. Μάλαμας, η Χ. Αλεξίου και πολλοί άλλοι.
Δυστυχώς όμως για να μπεις στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον σταρ, για να σε προβάλουν.

Πιστεύεις ότι αυτό προέρχεται από τα μέσα επικοινωνίας ή αυτό είναι που ζητάει, που έχει ανάγκη ο κόσμος σήμερα;
Daniel: Όχι δεν πιστεύω ότι είναι αυτό που έχει ανάγκη ο κόσμος. Έχουν κάνει τον κόσμο να το έχει ανάγκη. Το επιβάλλουν στον κόσμο. Και με την επιβολή των δισκογραφικών, που έχουν τεράστια δύναμη.

Luis Carrera: 'Λιγοστεύουν οι ώρες όπου μπορείς ν’ ακούσεις καλή μουσική'

Luis: Γίνεται ένας συνεχής βομβαρδισμός από κακή ποιοτικά μουσική. Δυστυχώς στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στα μαγαζιά λιγοστεύουν οι ώρες όπου μπορείς ν’ ακούσεις καλή μουσική.

Πως μπορούμε να αντιδράσουμε;
Daniel: Πρέπει να αντιδρούμε, αλλά το «παιχνίδι» δεν παίζεται «επί ίσοις όροις», όταν τα κανάλια έχουν δικιές τους δισκογραφικές εταιρίες. Φανταστείτε την προβολή που έχουν οι καλλιτέχνες που ανήκουν σ΄αυτές και την προβολή άλλων καλλιτεχνών που ανήκουν σε μικρότερες εταιρίες.
Ευτυχώς αυτό που έχουμε εμείς και εννοώ όλους σαν και μας, είναι η επαφή μας με τον κόσμο.

Πως είναι η επαφή σας με τον κόσμο;
Daniel: Θεωρώ πως είμαστε πολύ τυχεροί σ’ αυτό, γιατί επαφή μας με τον κόσμο είναι πολύ καλή. Εμείς «παίζουμε» με το κοινό και το κοινό «παίζει» μαζί μας, συμμετέχει, τραγουδάει, χορεύει.

Μπορείτε να γίνει σύγκριση της ελληνικής κουλτούρας και της κουλτούρας της Λατινικής Αμερικής;
Daniel: Είναι πολύ δύσκολο να οριοθετήσεις αυτό που λέγεται κουλτούρα μιας χώρας.
Οι δικές μας διαφέρουν πολύ. Δυστυχώς οι έλληνες δεν έχουν διατηρήσει την «αρχαία» κουλτούρα στην καθημερινή τους ζωή. Η Λατινική Αμερική έχει μια κουλτούρα που ακόμα είναι ζωντανή, γιατί υπάρχουν πολλοί ινδιάνοι που τη διατηρούν. Στη μουσική μας κουλτούρα και η Ελλάδα και Λατινική Αμερική δέχονται επιρροές από αμερικάνικα και αγγλικά ακούσματα, αλλά ευτυχώς κρατάνε ακόμα οι έλληνες τις ρίζεςτους. Αρέσει στους έλληνες να ακούν λαϊκή και παραδοσιακή μουσική.

Luis Carrera, Daniel Armando και Μαρία Νώτη

Η πειρατεία όντως σκοτώνει τη μουσική;
Daniel: Πιστεύω πως ναι. Εμείς έχουμε τη τύχη να μην πωλείται το cd μας στο δρόμο, φαίνεται ότι δεν είμαστε πολύ εμπορικοί. Να πω ότι υπάρχει και πειρατεία στο Internet. Γι’ αυτού του είδους την πειρατεία όμως τα «συναισθήματα συγκρούουνται». Γιατί μου συνέβει το εξής περιστατικό. Ήρθε κάποιος και μου είπε ότι έψαχνε επί ένα μήνα το «Λουλούδι του Δάσους» και το βρήκε με πολύ κόπο και το κατέβασε από το Internet. Από τη μια σκέφτεσαι ότι αυτός δεν πρόκειται να αγοράσει το δίσκο. Από την άλλη όμως θεωρώ ότι είναι τιμή για τους Apurimac κάποιος να ψάχνει τραγούδια τους με τόση θέληση. Και πολλοί άλλοι φίλοι ψάχνουν για δικά μας τραγούδια στο Internet. Δε με ενοχλεί καθόλου πλέον. Έτσι κι αλλιώς κάτι πρέπει να κάνουν οι εταιρίες για να κατεβάσουν τη τιμή των cd.

Πείτε μας για το νέο cd που ετοιμάζετε.
Daniel: Το νέο μας cd, που θα κυκλοφορήσει περίπου τέλη Σεπτεμβρίου από τη LYRA, θα περιέχει διασκευές πολλών γνωστών ελληνικών τραγουδιών. Οι διασκευές αυτές, τις οποίες εμείς μεταξύ μας τις ονομάζουμε «διασκεδές» γιατί διασκεδάζουμε πολύ όταν τις κάνουμε, είναι μια «τρέλα» που την έχουμε εδώ και πολλά χρόνια.
Έχουμε κάνει πολλές τέτοιες διασκευές σε τραγούδια του Χατζηδάκι, του Χιώτη, του Τσιτσάνη, του Πλέσσα, του Θηβαίου και πολλών άλλων. Αυτές οι διασκευές έχουν ένα κοινό μεταξύ τους στην ενορχήστρωση και στον τρόπο που φέραμε εμείς τα τραγούσια στα μέτρα μας. Νιώθουμε ότι τα έχουμε γράψει εμείς, ιδιαίτερα κάποια που είναι πολύ διαφορετικά μετά την ενορχήστρωση. Μάλιστα μερικοί από τους δημιουργούς των τραγουδιών μας έδωσαν συγχαρητήρια για τη διασκευές και αυτό είναι κάτι που μας κάνει να αισθανόμαστε περήφανοι και να συνεχίζουμε με μεγαλύτερη δύναμη.

Μαρία Νώτη

Οι Apurimac επί το έργον

ΟΙ Apurimac ΕΙΝΑΙ:

DANIEL ARMANDO (Αργεντινή) : κρουστά, ινδιάνικα πνευστά, κιθάρα, φωνή

LUIS CARRERA (Περού) : κρουστά, ινδιάνικα πνευστά και έγχορδα, φωνή

ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΕΛΑΣ: μπάσο

ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΝΕΣΗΣ: πλήκτρα, φωνή

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ: άλτο, σοπράνο σαξόφωνο, κρουστά

ΜΑΝΟΣ ΘΕΟΔΟΣΑΚΗΣ: τρομπέτα, κρουστά

ΜΑΚΗΣ ΠΑΠΑΓΑΒΡΙΗΛ: φωνή, κιθάρα, κρουστά.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ: τενόρο σαξόφωνο,κρουστά

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: κιθάρα, κρουστά, φωνή

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ: τρομπόνι, συνθεσάϊζερ, κρουστά

ΚΩΣΤΑΣ ΙΑΞΟΓΛΟΥ: πιάνο, φωνή