Η πέτρα που μεταμορφώνεται

Μη μ΄ ενοχλείτε, παρακαλώ. Απουσιάζω. Βαρέθηκα την αδιαφορία τους κι είπα να πετάξω σ΄ ένα μακρινό αστέρι, μπας και βρω την "πέτρα που μεταμορφώνεται". Πολύ σπάνια, τ΄ ομολογώ. Στη γη, άντε να τη βρεις στην καρδιά κάποιου δάσους – δεν έχει, όμως, μείνει και κανένα – ή το πολύ-πολύ σε κανα παραμύθι για παιδιά. Οι μεγάλοι τα έκαναν θάλασσα. Έχασαν για τα καλά την παιδική τους ψυχή και τρέχουν μόνο για να βγάλουν λεφτά ή άμα πάρει φωτιά το σπίτι τους. Μεγάλη αποτυχία...

Τις προάλλες ήμουν στο βουνό πάνω απ΄ την πόλη. (Το έλεγα εγώ, ότι άμα θες να πας πάνω απ΄ την πόλη, ανέβα σε κανένα σύννεφο, αλλά οι φίλοι μου απαντούσαν ότι ούτε και τα σύννεφα είναι, πια, ασφαλή.) Υπήρχαν φήμες για ένα θηρίο, που ερχόταν από το πουθενά και κατέτρωγε τα πάντα στο πέρασμά του...

Περπατούσα μέσα στο Τελευταίο Δάσος. Φοβόμουν λίγο, δε λέω. Οι φίλοι μου ήταν ριζωμένοι για τα καλά στον τόπο που γεννήθηκαν. Υψώνονταν στον ουρανό χορεύοντας, καμιά φορά, με τον άνεμο – αυτό ήταν το πεπρωμένο τους. Είχαν κι αυτοί ακούσει για το θηρίο, μα δε μπορούσαν να κάνουν και πολλά. Είχε, λέει, βάλει στο μάτι το βουνό και οι άρχοντες είχαν προσλάβει ανθρώπους να προσέχουν τα περάσματα κι είχαν αγοράσει ολόκληρο στόλο από αεροπλανάκια και πυροσβεστικά "για σιγουριά"...

Σηκώθηκε αέρας. Λίγος αέρας δεν είναι πάντα κακό. Παίρνει την κάψα του ήλιου, ανανεώνει το οξυγόνο και μεταφέρει τη γύρη. Αλλά μερικές φορές είναι...Γιατί τα περάσματα δεν ήταν όλα φυλαγμένα ( ; ) και το θηρίο όρμηξε την ώρα που όλοι κοιμόντουσαν…

Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε εγκαίρως. Τα πυροσβεστικά – τα πιο πολλά – έμειναν από βενζίνη. Οι φύλακες την είχαν πέσει για ύπνο. Τα αεροπλανάκια ήταν στο συνεργείο για σέρβις. Οι άρχοντες διακοπές. Μόνο αφού όλα είχαν γίνει πια παρανάλωμα του πυρός έτρεχαν να προλάβουν, όχι για το δάσος, αλλά για να σώσουν το κόμμα από τυχόν αποτυχία στις επόμενες εκλογές. Βγαίνανε μετά στις ειδήσεις κι έκλαιγαν, ότι για όλα φταίει το θηρίο που όρμηξε νύχτα: «ΘΑ αναδασώσουμε. ΨΗΦΙΣΤΕ ΜΑΣ!»

Η θλίψη μου είναι μεγάλη. Οι φίλοι μου όσο πάει και λιγοστεύουν. Νιώθω στ΄ αλήθεια πολύ μόνη κι οι άρχοντες δυσκολεύονται, λέει, να αναπληρώσουν το αβάσταχτο κενό. Γι΄ αυτό σας λέω. Βαρέθηκα την υποκρισία τους κι είπα να πετάξω σ΄ ένα μακρινό αστέρι, μήπως και βρω "την πέτρα που μεταμορφώνεται". Η γη ήταν κάποτε γεμάτη. Ο καθένας έκρυβε από μια, μέσα στην καρδιά του. Αλλά είπαμε. Οι μεγάλοι τα έκαναν θάλασσα. Έχασαν για τα καλά την παιδική τους ψυχή και τρέχουν μόνο για να βγάλουν λεφτά ή άμα πάρει φωτιά το δικό τους σπίτι. Οι πέτρες τους έμειναν για πάντα πέτρες. Ούτε ένα λουλούδι, ούτε καν ένα πράσινο φύλλο στην ξερή τους καρδιά. Μεγάλη αποτυχία. Έτσι, άντε, πια, να βρεις την "πέτρα που μεταμορφώνεται" στην καρδιά κάποιου δάσους – δεν έχει, όμως, μείνει και κανένα – ή το πολύ-πολύ σε κανα παραμύθι για παιδιά…