Πλάνη ήταν...

...που απλώνουν και κατακλύζουν το νου, το σώμα. Βουβές, παρατειμένες από το να βρουν διέξοδο, διαφυγή. Περιφέρονται, μέσα μου, ολόγυρά μου και με πλανεύουν. Αν σταματούσες για λίγο, αν στεκόσουν δίπλα μου θαρρώ θα τις άκουγες. Σαν κραυγές θα διαπερνούσαν το είναι σου μετατρέποντάς σε σε θρύψαλα, κοφτερά, σαν τις λέξεις που θα γίνουν σκόνη. Και τότε θα έσβηνες για πάντα, ακόμα και αν ξέρω πως δεν υπήρξες ποτέ. Δεν υπήρξες, η αλήθεια σου είναι άλλη. Η αλήθεια απέχει απο τον έρωτα. Είναι η γλυκόπικρη εξαπάτησή του αυτή που μου έδωσε φτερά, δανεικά. Μια εκούσια εξαπάτηση για να κρυφτεί η ασχήμια ή να φανερωθεί η ομορφια.