Η Θητεία

Τι όνομα να δώσω στη σιωπή μου;
Μην είναι το μάρμαρο της μάνας μου που αγιάζει;
Ή του πατέρα μου το πέτρινο χαλάζι
Μην είναι η θάλασσα που στην καρδιά φωλιάζει;
ή μια ευχή που απ' το ταβάνι αιμορραγεί

Τι όνομα να δώσω στη ψυχή μου;
του αδερφού είναι το χρόνιο μαράζι;
Ή κάποιου φίλου η αλήθεια που τρομάζει;
Μην είναι το δάκρυ φυτεμένο στο πρεβάζι
Ή κάποια λέξη ρημαγμένη απ' τη φυγή;

Τι όνομα να δώσω στη ζωή μου;
Είναι τραγούδι ή μια άδεια μελωδία;
Την λέω λύπη και παράλογη ευτυχία
Που με σαγήνευσε καθώς φεύγαν τα πλοία
Τι όνομα να δώσω στη βροχή;

Είμαι από χώμα κι από πέτρα καμωμένος
Δεν παραδέχτηκα του άνθρωπου το μένος
Δεν καταδέχτηκα μεσάζοντες στο τέλος
Ποτέ δεν έγινα επίτιμος σαν μέλος
Τι όραμα να δώσω στη σιωπή;

Όταν μιλάει εγώ τότε πάντα λείπω
Όταν λυγάει τότε την εγκαταλείπω
Όταν ριγά τότε εγώ την απορρίπτω
Μέσα μου είπα θα την κρύψω σ' ένα κήπο
Τι δύσκολα που αλλάζει η ροή

Τι όνομα να δώσω στη σιωπή μου;
Μην είναι το Άβαλον μιας άπιαστης ιδέας
Μην είναι η νύχτα μες στα σωθικά της μέρας
Είναι ο κόσμος της απέναντι κεράιας
Τι όνομα να δώσω στο μαζί;

Γιατί είναι χώρια η αλήθεια απ' το ψέμα
Στο ίδιο κρεβάτι κι ας κοιμούνται μες στο θέμα
Είναι ατέλειωτο της λογικής το ρέμα
αδιαπέραστο της εμμονής το πλέγμα
Τι όνομα να δώσω στο εκεί;

Εκεί θα λείψω στου μυαλού την ησυχία
Και τα καλώδια θα κόψω απ' τα ηχεία
Να μην ακούω της καρδιάς μου την μοιχεία
Για να εκπληρώσω την παλιά μου τη θητεία
Να γίνω πάλι εθελοντική ποινή

Τι όνομα να δώσω στη σιωπή μου;
της φώναξα κι απάντησε:"κραυγή" !!