Ο Στάθης Δρογώσης στο MusicHeaven

Η «Άλλη Γη» είναι ένα βήμα παραπάνω...

(Με τον Στάθη Δρογώση συζήτησαν οι Beatlus και Orfeus, φωτογραφίες: Orfeus, artwork: Jorge)

Υπό μια ερμηνεία, στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, ο κερδισμένος ήταν... η αποχή. Για τον Στάθη Δρογώση, παρότι δεν είναι από... «Άλλη Γη», αυτό δεν ισχύει ως επιλογή. Αυτός είναι, απλώς, ο τίτλος της νέας του δουλειάς, η οποία όπως εξηγεί ο ίδιος στο MusicHeaven, φέρνει μαζί της αλλαγές στον προσωπικό του ήχο και σημαντικά τραγούδια στο ρεπερτόριό του. Όπως, όμως θα διαπιστώσετε στην άκρως πλούσια σε λόγο και θέσεις συνέντευξή του, έχουμε να κάνουμε με μια προσωπικότητα που καθόλου δεν απέχει από τα όσα συμβαίνουν και αποτελούν τα μικρά αλλά σημαντικά της καθημερινότητάς μας. Μετράει, ήδη, πολύτιμη εμπειρία στο χώρο της δισκογραφίας, αλλά και μια προσωπική «ήττα»...

Στο Μαθηματικό!

---

Οι ερωτήσεις οι οποίες υποβλήθηκαν από μέλη του MusicHeaven, έχουν σε σημείωση και το nickname του μέλους. Ζητάμε προκαταβολικά συγνώμη και κατανόηση γιατί ορισμένες από αυτές δεν συμπεριλήφθηκαν τελικά. Ο λόγος είναι ότι δεν «έδεσαν» με τη ροή της συνέντευξης και μόνο...

---

Ποια είναι τα μουσικά χαρακτηριστικά της νέας σου δουλειάς;
«Ο δίσκος λέγεται «Άλλη Γη» και βγήκε στα δισκοπωλεία στις 16 Οκτωβρίου. Είναι ο δεύτερος προσωπικός μου και παράλληλα ο δεύτερος στην Minos – Emi. Οι πρώτοι τρεις δίσκοι, οι δύο με τα «Φώτα που Σβήνουν» και ο πρώτος προσωπικός, είχαν ως παραγωγό τον Μανώλη Φάμελλο. Αυτή τη φορά τη διεύθυνση παραγωγής υπογράφουμε εγώ και ο Κώστας Γιαννίρης και αυτό έχει σαν συνέπεια, να αλλάξω συνεργάτες και μουσικούς, αλλά και ηχολήπτες. Αλλαγή υπήρξε, επίσης και στον ήχο της δουλειάς. Δηλαδή, είναι «διαφορετικά» τα τραγούδια και διαφορετικά ενορχηστρωμένα. Το πιάνο, για παράδειγμα, εμφανίζεται ελάχιστα. Έχουμε προσθέσει το ηλεκτρικό στοιχείο και συγκεκριμένα πολλές ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά... η φωνή μένει η ίδια, γιατί εγώ τραγουδάω (γέλια...).

Πιστεύω ότι η «Άλλη Γη» είναι ένα βήμα παραπάνω... όσον αφορά στον ήχο μου. Υπάρχουν τραγουδοποιοί, όπου ο ήχος απλώς ντύνει τα λόγια τους, οι στίχοι είναι το κρίσιμο σημείο της τραγουδοποιίας τους κι όπως και να το κάνουμε, με μια κιθάρα μόνο ή και με ένα μπάσο δεν αλλάζει κάτι σημαντικά.
Προσωπικά, από τον καιρό που ήμουν στο συγκρότημα, πρόσεχα ο ήχος να είναι μέρος της δημιουργίας, μέρος του τραγουδιού. Μου αρέσει και στις συναυλίες μου να αλλάζω τον τρόπο, με τον οποίο παρουσιάζω ένα τραγούδι. Βαριέμαι εύκολα...
Ειδικά, για την «Άλλη Γη» είμαι υπερήφανος για την παραγωγή της. Νομίζω πως κάναμε πολύ καλή δουλειά με τον Κώστα (σ.σ. Γιαννίρη), ενώ έχουν παίξει και πάρα πολύ καλοί μουσικοί... Ο Θάνος Μιχαηλίδης, ο ντράμερ και του Σωκράτη Μάλαμα, ο Κώστας Μιχαλός κιθάρες, ένας –επιτέλους- τρομερός Αθηναίος κιθαρίστας και το λέω γιατί οι περισσότεροι είναι από τη Θεσσαλονίκη, όσοι παίζουν ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο –βέβαια- ο Κώστας Γιαννίρης, που είναι πολλά χρόνια συνεργάτης μου, έχουμε και κρουστούς. Συνεργαστήκαμε, τέλος, με δύο εξαιρετικούς ηχολήπτες, τον Θοδωρή Ζευκίλη και τον Άρη Χρήστου, στο στούντιο SCA, οι οποίοι έχουν δουλέψει με αγγλόφωνα συγκροτήματα και αυτό έχει ένα νόημα επιπλέον»



Βλέπεις τα τελευταία χρόνια, μια πιο έντονη ενασχόληση της γενιάς σου με τον αγγλόφωνο στίχο...
«Στην Ελλάδα, πάντα υπήρχε το αγγλόφωνο τραγούδι και προσωπικά μου αρέσουν πάρα πολύ οι Last Drive, π.χ., όλα αυτά τα σχήματα που είχαν βγει τη δεκαετία του ’90, αλλά ποτέ δεν είχαν πλατιά απήχηση.
Υπάρχουν τραγούδια που με αγγλικό στίχο σου φαίνονται καλά, αλλά αν τα ακούσεις στα ελληνικά σου ακούγονται... γελοία. Εξετάζω το γεγονός, όχι ως θέμα γλώσσας, αλλά παραγωγών. Τα αγγλόφωνα συγκροτήματα έχουν κάνει παρά πολύ καλές παραγωγές. Συγκροτήματα όπως οι Raining Pleasure, Earthbound -που αποτελούνται από μέλη παλιότερων συγκροτημάτων- η Ονειροπαγίδα, παρότι ήταν συγκρότημα με ελληνικό στίχο...
Σε αυτό το στούντιο, λοιπόν, οι συνεργάτες μας, ασχολούνται κυρίως με αγγλόφωνα συγκροτήματα και αυτό πέρασε και στο δίσκο. Είναι πιο ηλεκτρικός, πιο εναλλακτικός ο ήχος. Χωρίς να σημαίνει αυτό κάτι για τους παλιότερους συνεργάτες μου, είναι λογικό, ακριβώς όταν αλλάζεις συνεργάτες να παίρνεις καινούργιες ιδέες»

Εξαρχής είχες κάτι τέτοιο στο νου σου ή προέκυψε στην πορεία...;
«Είχα την πρόθεση να αλλάξω τον ήχο μου, όχι γιατί δεν μου άρεσε πριν, αλλά γιατί ήθελα να κάνω ένα βήμα παραπάνω και ήθελαν και τα ίδια τα τραγούδια μια τέτοια αντιμετώπιση. Μπορεί να έχεις στο μυαλό σου διάφορα μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά μερικές φορές τα ίδια τα τραγούδια σου «μιλάνε». Και είναι πολλά τραγούδια, που δεν μπορούν ενορχηστρωτικά να γίνουν αλλιώς. Στιχουργικά, μελωδικά και στα πλαίσια της παραγωγής. Και είναι ευχάριστο αυτό, γιατί έτσι βγαίνουν πολύ εύκολα και δεν έχω πάντα το ίδιο και το ίδιο. Αν και αυτό, στην Ελλάδα συνήθως είναι κακό, γιατί σου βάζουν μια στάμπα και αν αλλάξεις...»

Να υποθέσω πως είσαι επηρεασμένος και από τη σόλο πορεία του Lennon στα πρώτα χρόνια αφότου διαλύθηκαν οι Beatles;
«Είναι, πιστεύω, απίστευτοι οι δίσκοι που έβγαλε ο Lennon εκείνη την περίοδο... Βέβαια και ο McCartney μ’ αρέσει, αλλά προσωπικά είμαι πιο κοντά στον Lennon... Να συμπληρώσω σε σχέση με τους Beatles, πως αποτελούν το υπόδειγμα για το πως εξέλιξαν τον ήχο τους. Μέχρι το ’65 παίζανε ένα ρυθμικό Rocknroll και ξαφνικά… πρόσθεσαν σύνολα εγχόρδων και σιτάρ. Υπάρχουν συγκροτήματα που ζουν από τους Beatles. Ας πούμε οι Oasis, γράφουν πάνω στο «I am the Warlus» και το ‘χουν κάνει… δέκα άλμπουμ»

Στην Ελλάδα, ποιοι πιστεύεις πως ασχολούνται ακριβώς με αυτή τη λεπτομέρεια, την εξέλιξη του ήχου τους;
«Στην ελληνική σκηνή, πιστεύω πως ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τα «Ξύλινα Σπαθιά». Επίσης, ο Μανώλης Φάμελλος και δεν το αναφέρω επειδή είναι παραγωγός μου... τον εκτιμώ σαν καλλιτέχνη. Έχω πρότυπα ανθρώπους –χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχω καταφέρει κάτι σαν κι αυτούς- που αλλάζουν τον ήχο τους. Δηλαδή, η αλλαγή των «Σπαθιών» προς το ηλεκτρονικό και το Post Rock, που σόκαρε τους οπαδούς του συγκροτήματος με το ’98 με το EP που είχαν βγάλει, με είχε αφήσει άφωνο...»



Ο προσωπικός ήχος του Παυλίδη, τώρα στην προσωπική του καριέρα;
«Ναι, βέβαια, μου αρέσει πάρα πολύ... Πιστεύω ότι ο Παυλίδης είναι από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς, μαζί με τους Πορτοκάλογλου, Σαββόπουλο, Φάμελλο και Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Παυλίδης με συγκινεί ιδιαιτέρως και τα «Σπαθιά» είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Νομίζω πως είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχει βγάλει η ελληνική μουσική, γενικά....»

Όχι, οι Τρύπες;
«Στο δίπολο, φυσικά... θα βάλω και τις Τρύπες... Τα «Εννιά πληρωμένα τραγούδια», ας πούμε, είναι ένα κλασικό άλμπουμ. Αν με έβαζες να διαλέξω, φυσικά, μέσα στο τοπίο που ζούμε θα έλεγα Τρύπες και Σπαθιά, αλλά αν με ρωτούσε κανείς «σε ένα έρημο νησί ποιους θα πάρεις μαζί;» θα έπαιρνα τα «Σπαθιά», λόγω ιδιοσυγκρασίας, όχι γιατί θεωρώ πως είναι καλύτεροι, δεν μπορείς να το κρίνεις αντικειμενικά αυτό. Υποκειμενικά, λοιπόν, μου αρέσουν ίσως περισσότερο, από άποψης μελωδίας, ενώ οι Τρύπες χαρακτηριζόντουσαν κυρίως από μια απαγγελία στίχων του Αγγελάκα, μέσα από τρομερές μουσικές στιγμές του Καρρά, αλλά προτιμώ τα Σπαθιά για τις μελωδίες, γιατί για παράδειγμα το «Φωτιά στο Λιμάνι» είναι μελωδικό, αλλά ταυτόχρονα έχει και στίχους που σε κάνουν και ανατριχιάζεις... Πιστεύω ότι οι στίχοι τους είναι ποιήματα...
Σε κάθε περίπτωση, όλους αυτούς τους ανέφερα γιατί είχαν το θάρρος να αλλάξουν τον ήχο τους... και οι Τρύπες. Είχαν το θάρρος να μην εγκλωβιστούν στη μανιέρα και να γίνουν απλώς συνεχιστές ενός ήχου που τους έκανε γνωστούς...»