Φτερό στον απάνεμο

Ένα πουπουλένιο φτερό πέφτει από ψηλά……
Πέφτει, πέφτει, πέφτει και συνεχίζει να σκίζει τις στρώσεις της ατμόσφαιρας έως ότου…
Σηκώθηκα νοερά από την θέση μου και βγήκα έξω. Νεκρική σιωπή..
Το φως ακολουθεί τα βήματα μου, μα δεν ήρθε ακόμη η χαραυγή της καινούργιας μέρας. Κι ούτε πρόκειται να φανεί…
Το φτερό εξακολουθεί να πέφτει..
Νοιώθω μια υγρασία να μου χαϊδεύει τα πόδια αλλά δεν δίνω σημασία καμιά..
Η ιστορία λέει πως,….
Εκείνη την γλυκιά νύχτα της Άνοιξης, τα πουλιά έπαψαν να τραγουδούν κατά την τρίτη ώρα, την στιγμή που η σελήνη θα φιλούσε τον ουρανό. Η απόλυτη σιγή έπνιγε τις κραυγές στο πηγάδι του Ωρίωνα, να ξεπλύνει την ντροπή του τόπου, όσα πλάσματα βρέθηκαν έξω κείνη την νύχτα, θα θυμούνται για πάντα.Oι σκιές ποτέ δεν ξεχνούν.
Στην απομονωμένη πλευρά του βάλτου βρισκόταν ο τόπος που κάποιοι ονόμαζαν Κόσμος.Μεγαλη για λέξη αν σκεφτεί κανείς πως οι κάτοικοι τούτου του Κόσμου, ευημερούσαν και άκμαζαν πάνω και μέσα, σε ένα νούφαρο. Ναι.. Κάποιος ίσως γελάσει με τούτη την υπαρκτή τους ανυπαρξία, αλλά τους περιφανούς κατοίκους του Κόσμου, ε, όσο στάζει μια σταγόνα σε ένα νούφαρο τους ενδιαφέρει. Είναι υπαρκτοί κι ζουν σχεδόν ειρηνικά,, κατά εκατομμύρια νομάδες,