Πλους φωτός

Έτρεχα μετουσιώνοντας την αποστροφή μου για όλα τα εγκόσμια,σε ταχύτητα και σε χιλιόμετρα μασημένα
και φτυσμένα με αηδία στην άσφαλτο!-Φτωχό μου φιατάκι,που τους πετάς στο καναβάτσο τους τσερόκι
και τις μερτσέντες,τρέχεις εναγώνια ν΄αντιστρέψεις τους φυσικούς κανόνες της φυγόκεντρης εγωκεντρικής δύναμης της χλιδής των λαμαρίνων.-Το ξέρω, θα τόθελες κι εσύ να μη ξανασκοτώνεις
τα πτώματα των αδέσποτων της Εθνικής,μα σου είιναι αδύνατο. Δε προφταίνεις να βγάζεις φλασάκι αριστερά για μια γάτα ή δεξια για ένα σκύλο,ή για το σκατζόχοιρο ή το χελονάκι, που δε τρέξαν αρκούντως γρήγορα,δε γραπώθηκαν έγκαιρα ,στο γεφυράκι της Ζώσας Ύπαρξης ,να περάσουν απέναντι.

Ιδρωμένα,ματωμένα χιλιόμετρα μαζεύονταν γύρω μου,μα οι αποστάσεις δε λιγόστευα ,γιατί ήταν απροσανατόλιστοι μέσα μου οι προσανατολισμοί και οι δρόμοι ,απλά προσχήματα της ατάκτου φυγής.
Το εξωπραγματικό της στιγμής ενισχύονταν απ΄τους pinkfloyd που καβάλα στον εγκέφαλό μου δια των
οπών των ώτων και των σφυγμών των φλεβών,μ΄εκαναν να καρδιοκτυπώ σα μαθητριούλα σε πρώτο
ραντεβού στα πευκάκια.Καημένε εξωγήινε ψαλιδοχέρι,διωγμένος κι απόβλητος της επίγηας κοινότητας
των ανθρώπων κι αν είσαι ,φτιάξε τους κήπους της σκέψης μας, κλάδεψε τη ματαιοδοξία που ξεπετιέται κακό ζιζάνιο και δώσε μας νέες λέξεις να τροφοδοτήσουμε το λεξιλόγιο της Αγάπης,μπάς και μπορέσουμε
να την προφέρουμε σωστά αυτή τη σωτήρια παραδείσια αίσθηση,που μας ξεγλυστράει,ανάμεσα απ΄τα δάκτυλα του καταναλωτισμού, του ακόρεστου κορεσμού της τέλειας γελοιότητάς μας.

Δε με σώζει τίποτα,σκέφτηκα.Κοντράρεις την καταθλιψάρα που σε κυνηγάει ακούραστη, μάταια.
-Φύυυυυυγε, φωνάζω, μεσ΄στο φιατάκι.-Ασε με να καταταγλω εθελοντικά στις τάξεις των ομοίων μου,τράβα από πάνω μου τα πλοκάμια της κριτικής των όντων γύτω μου.-'Ανθρωπο με βαφτίσανε και μένα και πρέπει να μάθω να ζω ανάμεσά τους! -Λυτρώσέ με!

Και τώτε-αλήθεια- ακριβώς εκείνη τη στιγμή ,κοίταξα φευγαλέα πάνω στις κορφές των δένδρων
το αεράκι να τρεμοπαίζει με το φως του ήλιου.Φώναξα ξανά και ξανά, Φύυυυυυυγε!
Κι έφυγε! Έκοψα ταχύτητα και το φιατάκι διψασμένο,έτρεξε στις πηγές μιας ΕΚΟ.Πήρα να χαμογελώ!
Στο βενζιωάδικο έριξα νερό στα μούτρα μου και ζήτησα ένα βαρύγλυκο με φουσκάλες.
Είχα καιρο να χαμογελάσω και ν΄αστειευθώ με το ανθρώπινο είδος γύρω μου.Ο βενζινάς τον πέτυχε
το βαρύγλυκο και μουπε ένα πανέμορφο στίχο,-Ωραία μέρα σήμερα!

Πήρα την ωραία μέρα στο φιατάκι και ξοπίσω της έτρεχα ,ως το ηλιοβασίλεμα!

Το φως της ωραίας μέρας στοίχιωσε μέσα μου και το χαμόγελό μου,φώτισε το διάβα μου,ως αργά τη νύχτα.Κοιμήθηκα γαλήνια κι ονειρέφθηκα ένα ταξίδι στο φως.Ηταν αληθεινό όνειρο και διδαχτικό
συνάμα.Ο πλους του φωτός μακάρι να κρατάει ίσα ,στη ρότα της ισορροπίας κι εγώ καντίνι το καντίνι
να ζω με τους ομοίους μου,αντέχοντάς τους,'οσο τον εαυτό μου.