Συνέντευξη με τον Γιάννη Νικολάου

Γράφει το μέλος sunnybeach
1 άρθρα στο MusicHeaven

Σε ένα καφέ που θυμίζει νησί, κάπου στη Φρεατύδα, μοιράστηκε κάθε σκέψη παρέα με την Sunnybeach και τον Deos.

D – Γιάννη σε ποια γειτονιά μεγάλωσες; Που γεννήθηκες;
Γεννήθηκα στην οδό Κλεισόβης στον Αγ. Νείλο του Πειραιά.

D – Τι σε δένει με τον Πειραιά? Τι σε κρατάει εδώ;
Τα πάντα. Η θάλασσα, ο ορίζοντας. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που γεννήθηκε δίπλα στη θάλασσα, που έπαιξε δίπλα στη θάλασσα, που βράχηκε από τη θάλασσα, που ο πατέρας του ήταν ναυτικός να μείνει π.χ στο Μαρούσι, στα Βόρεια Προάστια. Δε θα το άντεχα. Θες είναι κόλλημα, θες εμμονή. Άλλωστε ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τις εμμονές του.

D – Ο Πειραιάς υποστηρίζει τη μουσική;
Όχι

D – Υπάρχουν οι κατάλληλοι χώροι;
Χώρους μπορείς να φτιάξεις. Το θέμα είναι ότι οι παράγοντες κοιμούνται όρθιοι. Είναι πολιτικάντιδες, δεν παίζουν για τη φανέλα. Μόνο από μεμονωμένους ανθρώπους μπορούμε να περιμένουμε κάτι. Από τους πολιτκούς τίποτα. Είναι καθεστώς πλέον οι πολιτικοί να μην αγαπούν τους πολίτες και την πατρίδα. Γιατί αν μας αγαπούσαν θα μας φρόντιζαν.

S – Αν δεν κάνω λάθος, η κιθάρα ήταν η πρώτη σου ενασχόληση με τη μουσική. Πώς προέκυψε αυτό, σε ποια ηλικία;
Από πολύ μικρός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είχε ο πατέρας μου μια κιθάρα και την βασάνιζε, δεν ήταν επαγγελματίας, κι εγώ την έπαιρνα συνέχεια και την γρατζούναγα, όπως ακριβώς κάνει τώρα ο πιτσιρικάς μου. Δέκα χρόνων έπαιζα συμπαθητικά. Πήγα μετά στο δάσκαλο όπου έπαιζα κλασική κιθάρα, αλλά με έδιωξε γιατί έπαιζα παπαγαλία αντί να διαβάζω τις παρτιτούρες. Μετά έμπλεξα στα 18 μου χρόνια με τον H. Stewart ένα Σκοτζέζο μουσικό, ο οποίος με έκανε τζίνι στα Rock’n’roll και την Rock μπαλάντα που παίζαμε τότε. Από κει και πέρα άρχισα να γράφω τραγουδάκια. Από πολύ μικρός, άρχισα να γράφω χαζά ερωτικά τραγουδάκια για τη γειτόνισσα για να της πω τον πόνο μου.

S – Πότε έρχεται η πρώτη επίσημη δουλειά ως συνθέτης;
Το ’87 με τους Λαθρεπιβάτες, οπού ξεκινήσαμε ακριβώς από δω απέναντι, στο τότε Πέτρα & Φως, σε ένα υπόγειο. Τώρα έχει γίνει γκαράζ.

S – Να υποθέσω ότι εκείνη την περίοδο έχουν γίνει και οι πρώτες δημόσιες εμφανίσεις ή έχουν ξεκινήσει από πριν;
Όχι, από πολύ νωρίτερα. Από 18 χρόνων παίζω επαγγελματικά με το Σκοτσέζο. Στη Γλυφάδα, στον Πειραιά, στο Town Pub που ήταν στην Υψηλάντου και αποτελούσε το Soho του Πασαλιμανιού. Εσείς θα ήσασταν αγέννητα! Υπήρχε και το Salon des Temps, όπου παίζανε πολλά Πειραιώτικα συγκροτήματα, όπως οι Μασέλες του Τάσου Βουγιατζή. Εκεί έπαιζα ως τροβαδούρος, μετά εμφανίστηκα support στα 22-23 μου στους 2002 GR όταν είχαν κάνει το «Εσύ Μου’Πες Πως Μ’αγαπάς». Συνέχισα να παίζω έως ότου πήγα στρατό κι εκεί μπήκα στην ορχήστρα. Φεύγοντας, συνέχισα με τον Σκοτσέζο, πήγαμε Γερμανία, Αγγλία και παίξαμε. Γυρίζοντας πηγαίναμε τα καλοκαίρια στη Σαντορίνη και παίζαμε, στο Sail In.

To χειμώνα του ’85 γνώρισα τον Παντελή Θαλασσινό. Είχα έρθει ένα βράδυ στο Πέτρα & Φως και τον άκουσα να παίζει και διέκρινα αυτό που έχει ο Παντελής, μια μοναδικότητα στη φωνή κι ένα λυρισμό. Έπαιζε πολύ ωραία τραγούδια, πράγμα το οποίο δεν έκαναν οι άλλοι συνάδελφοι, έπαιζαν την πεπατημένη. Αρχίσαμε να παίζουμε μαζί, του έπαιξα τα τραγούδια μου τότε, το «Ανησυχώ», το «Ρεμάλι» από τον πρώτο δίσκο και άλλα και κάποια κομμάτια που είχε γράψει στίχους ο Παντελής και τα μελοποησα εγώ, φτιάχνοντας έτσι τον πρώτο δίσκο. Μπήκαμε studio to ’86, αλλά κυκλοφόρησε Νοέμβρη του ’87, μας καθυστέρησαν ένα χρόνο. Έκανε μεγάλη επιτυχία το «Απόψε Λέω Να Μην Κοιμηθούμε», είχαμε τη συμμετοχή της Ελένης Δήμου με το «Ανησυχώ» κάνοντας τεράστια ραδιοφωνική επιτυχία. Αργότερα με τη Χαρούλα Αλεξίου παίξαμε στο Ζυγό και μετά γυρίσαμε όλη την Ελλάδα με τη Χαρούλα και τη Γαλάνη σε περιοδείες με το γκρουπ να καθιερώνεται.

S - Μια που ήρθαμε στο θέμα Λαθρεπιβάτες, δε θα ρωτήσω γιατί διαλύθηκαν. Μου κάνει εντύπωση η στιγμή που διαλύθηκαν. Είχατε κάνει τρεις δίσκους πολύ πετυχημένους, με  ανοδικές πωλήσεις, συνεχόμενες περιοδείες κι ενώ είστε στο απόγειο και μπορείτε να δώσετε πολλά πράγματα, διαλύονται.
Έτσι είναι, πράγματι. Διότι εμείς είμαστε ούτως ή άλλως αιθεροβάμωνες. Δεν είμαστε υπολογιστές. Ούτε καν ξέραμε πώς ακτινοβολεί το γκρουπ. Όταν παίζεις μες στο γήπεδο δε βλέπεις πάντα τις αντιδράσεις της εξέδρας, ασχολείσαι με το πώς να βάλεις γκολ. Εκείνη τη στιγμή αισθανθήκαμε ότι φτάσαμε στον κορεσμό, ότι δεν μπορούσαμε να παίξουμε άλλο μαζί.
Είχε ο καθένας και τις προσωπικές του αναζητήσεις. Αν δεις και τον πρώτο δίσκο του Παντελή, θα δεις ότι έχει μέσα νησιώτικα, παραδοσιακά . Τον ήχο των Λαθρεπιβατών τον είχα εγώ, γιατί θα έπρεπε ο Παντελής να ακολουθήσει τον ήχο μου. Εγώ ερχόμουν από μια σχολή δυτικής καταβολής, της Rock, της Blues, της Pop.

S – Καθορίσατε όμως μια εποχή. Οι Λαθρεπιβάτες για την εποχή του ήταν πολύ πρωτοπόρο συγκρότημα.
Είχαμε βέβαια και ελληνικά στοιχεία. Εγώ είχα πάντα πρόβλημα με τις ετικέτες. Δεν ήθελα να λέω ότι κάνω ένα συγκεκριμένο μουσικό στυλ. Εν πάσει περιπτώσει τώρα π.χ. κάνω ethnic στον τελευταίο δίσκο. Έχει Latin μέσα, μεσογειακό ήχο, μαντολίνα και παίζω κι ένα τραγούδι αφιερωμένο για τους Beatles μόνος μου με μια κιθάρα. Πιστεύω στους ακομπλεξάριστους μουσικούς, οι οποίοι ρισκάρουν στο να μείνουν και στην άκρη.

D – Το όνομα του συγκροτήματος πώς προέκυψε;
Το έβγαλα εγώ. Έγραψα ένα κομμάτι που έλεγε «Λαθρεπιβάτης της αγάπης σου θα γίνω»..
Το είχα γράψει στη Σαντορίνη, για την ίδια κοπέλα που είχα γράψει και το «Ανησυχώ», στην οποία είναι αφιερωμένος και ο δίσκος «Απόψε Λέω Να μην Κοιμηθούμε»

D – Έχεις σκεφτεί καμιά δισκογραφική επανένωση υπό το όνομα Λαθρεπιβάτες;
Όχι όχι. Αυτοί είναι λαϊκισμοί. Σαν κάτι συγκροτήματα που προσπαθούν μη έχοντας να δώσουν κάτι στο παρόν, να απομυζούν από το παρελθόν. Το παρελθόν είναι ωραίο όταν το σκέφτεσαι χωρίς να το αγγίζεις. Είναι βέβηλο όταν το αγγίζεις. Αυτές είναι μικρότητες που δεν αφορούν ούτε εμένα ούτε τον Παντελή. Όλοι ξέρουν ότι είμαστε οι Λαθρεπιβάτες. Γιατί πρέπει να βαφτιστούμε πάλι? Τι διαφορά έχει όταν παίζουμε μαζί? Δυο παιδιά ήταν εκείνο τον καιρό, δύο είμαστε όταν παίζουμε πάλι μαζί.. Απλώς δε λέγονται έτσι πλέον.

S - Φεύγοντας από εκείνη την περίοδο, ποια είναι τα βήματα που ακολουθείς;
Είμαι ένας τύπος που θα μπορούσα να με φανταστώ σαν καράβι που δεν μπορεί να βρει λιμάνι. Δηλαδή με βρίσκεις παντού και πουθενά.

S – Έχουμε μια σόλο καριέρα, αρκετές εμφανίσεις ως συνθέτης χωρίς συμμετοχή κι αρκετό διάστημα εκτός μουσικής.
Ποτέ δεν έμεινα εκτός πραγματικά. Απλά δεν έτυχε να στηρίξω όλες τις δουλειές μου με τόσο πάθος. Ποτέ δε σταμάτησα. Με το που διέλυσε το στγκρότημα, ο πρώτος που έκανε δίσκο ήμουν εγώ. Το ’94 κάνω τα «Αυθαίρετα Όνειρα» και φιλοξενώ τη Λένα Αλκαίου με 6 σημαντικά τραγούδια όπως το «Τίποτα». Αν δεν την είχα προτείνει στο δίσκο τότε, ίσως η Λένα να μην είχε προχωρήσει. Η δεύτερη δουλειά, το ’95, είναι το «Χωρίς Πυξίδα» που έχει μέσα τη «Μαντινάδα του Φεγγαριού», την «Τσιγγάνα», το «Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω» στη δική μου εκτέλεση. Μετά, το ’98, βγάζω τρίτο δίσκο το «Κακό Παιδί» με ανεξάρτητη πλέον εταιρεία, απογοητευμένος από το καθεστώς των εταιριών. Οι δίσκοι μου αποδείχτηκε ότι ήταν προπομποί του έντεχνου, γιατί κανένας συνάδελφος μου δεν είχε κάνει παραδοσιακό τότε. Μετά έκανα τη «Μπάντα του Δρόμου», ένας δίσκος που πήγε χάλια, ενώ θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος δίσκος μου.

D – Θα σου πω τρία τραγούδια, που θα ήθελα να μου πεις ποιοι θα μπορούσαν να τα είχαν τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση.
Οκ.

D – Του Αυγούστου η Φωτιά
Εγώ. Αυτό δεν μπορεί να το πει άλλος εκτός από μένα, είναι εγωιστικό! (γέλια)
Για μένα ο καλύτερος τραγουδιστής αυτού του στυλ είναι ο Χάρης Κατσιμίχας, αυτός θα ήθελα να το πει.

D – Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω.
Κι αυτό ο Χάρης. Ή ο Πάνος, που το είπε καταπληκτικά στον τελευταίο μου δίσκο.

D – Ταξίδι στο Όνειρο.
Είναι λίγο δύσκολο αυτό. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Ίσως ο Δάντης την καλή του εποχή, όχι τώρα που φωνάζει.

D - Υπάρχει κάποιο τραγούδι που περιγράφει καλύτερα τη ζωή σου; Κάτι σαν αυτοβιογραφικό.
Το Ρεμάλι. Ή το «Εκείνο που φοβόμουν» του Κατσούλη από τον καινούριο δίσκο.

S – Πολύ αγαπημένο τραγούδι το Ρεμάλι. Πώς ο συνθέτης και στιχουργός από το Ρεμάλι είναι τώρα οικογενειάρχης; Τι έχουν μεσολαβήσει όλα αυτά τα χρόνια κι επήλθαν αλλαγές;
Εγώ πιστεύω οι χορτασμένοι άνθρωποι γίνονται οι καλύτεροι οικογενειάρχες. Όχι ότι χορταίνεις τις εμπειρίες, απλά ξέρεις πώς είναι. Κάποια στιγμή μπορεί να ξαναπάς στο μηδέν και να ξαναερωτευτείς..άλλη! (γέλια) Αλλά η οικογένεια είναι αυτή που σε κρατάει μακριά από αυτό. Η οικογένεια είναι ένα κάστρο που μπαίνεις μέσα για να μην είσαι αλήτης μέχρι να πεθάνεις. Πιστέυω ότι στα 50 μου (τώρα είμαι 48) δε θα μπορούσα να κάνω αυτά που έκανα στα 20,  25 ή 30.

S – Στο ρωτάω γιατί το Ρεμάλι δεν είναι απαραίτητα ο τρόπος που ζεις αλλά και η νοοτροπία.
Στην πραγματικότητα το Ρεμάλι δεν είναι δική μου ιστορία, αλλά του Πάνου Ροδινού.
Ήταν ένας δάσκαλος από την Πάτρα που τα παράτησε κι άνοιξε σουβλατζίδικο κι έγραψα ένα τραγούδι εμπνεόμενος από την ιστορία του. Μου΄χε δώσει ένα πεζό που είχε γράψει που έλεγε «έγινα πατέρας, άραξα υπάλληλος..» και το έκανα τραγούδι. Αλλά εκείνη την εποχή, λίγο πολύ όλοι ρεμάλια ήμασταν που γυρίζαμε στα νησιά σαν τα αδέσποτα σκυλιά, ρουφάγαμε τις εμπειρίες. Πρέπει να αλλάζεις, γιατί σε οποιαδήποτε εμοννή χαθείς, είναι κακό.

S – Μια που θίξαμε το θέμα οικογένεια, έχεις πλέον δυο παιδάκια.
Πώς θα σου φανεί αν μια μέρα γυρίσουν και σου πουν ότι θέλουμε να ακολουθήσουμε καλλιτεχνικούς δρόμους;
Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Το παιδί, αν το κάνει καλά κι έχει ταλέντο, ναι να το ακολουθήσει. Αλλιώς να κάνει κάτι άλλο, πιο χειροπιαστό. Να ανοίξει κανένα εστιατόριο, το φαγητό έχει πάντα ζήτηση..

S – Θα τους μάθεις κιθάρα;
Γιατί όχι, όσο μπορώ να δείξω θα δείξω.

S – Έχεις κάνει συνεργασίες σημαντικές όπως Λένα Αλκαίου, Βασίλης Σκουλάς, Ελένη Δήμου, Δήμητρα Γαλάνη, Χάρις Αλεξίου. Πες μας λίγα λόγια
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι τεράστιες προσωπικότητες κι έχουν γράψει ιστορία. Για μένα ήταν τιμή να βρεθώ δίπλα τους και να ανασάνω στο ίδιο πάλκο ή να γράψω τραγούδια γι’αυτούς. Μόνο και μόνο που τους γνώρισα ήταν σπουδαίο.

S – Σημαντικό βιογραφικό για έναν καλλιτέχνη.
Θα ήθελα να είχα κάνει περισσότερα, αλλά είμαι και λίγο μονόχνωτος..

S – Όπως;
Να γράψω κι άλλα τραγούδια. Μερικές φορές που ακούω κάτι βλακείες τραγούδια, λέω «γιατί δε μου είπανε να γράψω σε αυτό το δίσκο, θα μπορούσα να βοηθήσω».

D – Σε ποιον θα ήθελες να γράψεις και δεν έχεις γράψει ακόμα;
Σε πολλούς. Στο Λιδάκη ας πούμε που μου αρέσει, είναι πολύ καλός τραγουδιστής.
Και με τη Χαρούλα θα ήθελα να κάνω ένα δίσκο. Με τη Μελίνα Κανά, αλλά και με την Ελένη Δήμου θα ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω, η οποία έχει κι αυτή μοναδικότητα.

D – Γυναικείες φωνές περισσότερο.
Και αντρικές. Θα ήθελα με το Βασίλη Σκουλά να κάνουμε μια ολοκληρωμένη δουλειά.
Και για τον Παπακωνσταντίνου θα μπορούσα να γράψω. Να πω την αλήθεια, κάνοντας τους Άγγελους του Έρωτα με τον Παντελή ένιωσα ότι έκανα έναν πολύ σημαντικό δίσκο. Ο Παντελής είναι πολύ κοντά μου σαν φωνή. Πάντως, όλοι ξέρουν ότι γράφω τραγούδια αλλά δύσκολα μου ζητάνε. Ίσως με θεωρούν περίεργο. (γέλια)

S – Από τα ονόματα που ανέφερες και μόνο, γνωρίζοντας παράλληλα τη δουλειά σου, είσαι ένας άνθρωπος που παίζει σε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής: ροκ, ποπ, λαϊκό, παραδοσιακό, έντεχνο. Ποιο απ’όλα αυτά τα είδη θεωρείς ότι σε χαρακτηρίζει;
Αυτά που έκανα με τους Λαθρεπιβάτες και ο δίσκος που έκανα τώρα, το «Δε Φταίω Εγώ που Μεγαλώνω». Πιο σοβαρές ενορχηστρώσεις, πιο ethnic, να έχει και δυτική και ανατολική κατάθεση. Σε μια μεσογειακή χώρα ζούμε. Να είναι πολυποίκιλο. Φαντάσου να είχα ένα συγκεκριμένο στυλ, θα κοιμότανε ο κόσμος. Για το μόνο που δεν μπορούν να με κατηγορήσουν είναι ότι πλήττουν μαζί μου. Είναι καλό να κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα και αυτό να βγαίνει με αγάπη, να μην είναι επιτηδευμένο. Δε μου αρέσουν οι καλλιτέχνες που θυσιάζουν την ποικιλομορφία στο βωμό του στυλ.

D – Σε άλλους η έμπνευση έρχεται από ιστορίες πραγματικές, σε άλλους φανταστικές. Σε σένα πώς προκύπτει;
Τα περισσότερα τραγούδια μου είναι βιωματικά, γιατί δεν είχα ποτέ πίεση να γράψω τραγούδια. Όταν ήθελα να πω πράγματα, τα έλεγα. Αν μπεις μέσα σε μερικά τραγούδια μου, θα δεις ότι έχουν ειπωθεί βαρυσήμαντα πράγματα, όπως για την αιωνιότητα: «Όλα μου λεν ο άνθρωπος μπορεί να τα νικήσει, ακόμα και στο θάνατο να πάει και να γυρίσει».

D – Για πες μας δυο λόγια για την ιστορία της Μαντινάδας του Φεγγαριού.
Είχα αυτοεξοριστεί τότε στη Νεάπολη στο Λασίθι. Ήμουν σε ένα πολύ ωραίο πέτρινο καφενεδάκι που λεγότανε Πέρι, όπου ερχόταν ένας λαογράφος, γραφικός τύπος, ο οποίος έλεγε συνέχεια μαντινάδες. Μου είπε «έμαθα είσαι μουσικός, θα σου δώσω μερικές μαντινάδες για να γράψεις». Του είπα ότι δε γράφω Κρητικά. Μου λέει «θα γράψεις». Μου τις έδωσε και τις μελοποίησα. Βρήκα κι έναν μικρό λυράρη, τον Κωστή το Χρονάκη, που ότι είχε αρχίσει να παίζει και του είπα «όταν θα κάνω δίσκο, θα σε φωνάξω να το γράψουμε». Για μένα ήταν πρωτόγνωρο αυτό. Όταν έκανα το Χωρίς Πυξίδα, τον φώναξα και παίξαμε μαζί και ξαφνικά γεννήθηκε ένα τραγούδι που έγινε ύμνος στην Κρήτη.

S – Ένας άνθρωπος με πολλές ιδιότητες. Κιθαρίστας, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός.
Ποιο νομίζεις ότι σε εκφράζει περισσότερο απ’όλες;
Του μάγειρα (γέλια) Φτιάχνω ωραία έτοιμα φαγητά από το super market.
Πραγματικά δεν ξεχωρίζω κάποια. Θεωρώ τη μουσική σα μια πορεία του τι είσαι. Δεν είναι ανάγκη να φοράς τίτλο. Απλά προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος σε ότι κάνω. Προσπάθησα να γίνω καλύτερος τραγουδιστής. Ζήλευα τους καλούς τραγουδιστές.

S – Έχεις πει δύσκολα τραγούδια.
Έχω διορθωθεί σαν τραγουδιστής. Παλιότερα ήμουν αυθόρμητος, αλλά δεν είχα ιδιαίτερες δυνατότητες. Βασικά ζήλευα τον Παντελή και ήθελα να τον φτάσω, μέχρι που κατάλαβα ότι εκείνος γεννήθηκε έτσι. (γέλια). Μετά είπα δε θα τον φτάσω και θα έχω το δικό μου στυλ και θα απευθύνομαι σε ανθρώπους που αγαπούν αυτό το στυλ.

S – Έχεις αντιληφθεί ότι έχεις χαρακτηρίσει γενιές με τη μουσική σου;
Δε νομίζω ότι έχω κάνει τόσο σημαντικό έργο. Άλλοι έχουν κάνει περισσότερα από μένα.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι ευτυχής γιατί ζω από αυτό που αγάπησα. Το άλλο που μπροώ να πω είναι ότι είμαι πάντα ειλικρινής, είτε αν είμαι χάλια είτε αν είμαι καλός.

D – Έχεις μετανιώσει για κάτι όλα αυτά τα χρόνια;
Μπα όχι. Και να είχα μετανιώσει τι θα γινόταν. Όπως σου είπα νωρίτερα, δε θέλω να αγγίζω το παρελθόν. Δε θα μπορούσα να ήμουν ο Indiana Jones.

S – Έχουμε λοιπόν ένα νέο δίσκο που κυκλοφορεί λίγους μήνες, με κομμάτια αγαπημένα από όλα τα στάδια της πορείας σου.
Δεν είναι ακριβώς κάτι τέτοιο. Απλά διάλεξα τα κομμάτια που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των συναυλιών μου. Δεν είναι πραγματικά όλα όσα θα μπορούσα να βάλω. Ήθελα να φτιάξω ένα δίσκο που να έχει μια καλλιτεχνική υπόσταση. Αλλιώς δε θα έβαζα και τα 4 καινούρια τραγούδια, θα έκανα απλά ένα Greatest Hits. Διάλεξα τραγούδια που μοιάζουν, που έχουν κοινή συνισταμένη και λίγο πολύ κάποια από αυτά έχουν σκιαγραφήσει την πορεία μου. Επειδή πολύ μου ζητούσαν τα κομμάτια αυτά να τα πάρουν μαζεμένα, αλλά έπεφταν σε άλλες εταιρίες, τα σκέπασα κάτω από το ίδιο ενορχηστρωτικό πέπλο. Αποκατέστησα έτσι και την κυριότητα, την πατρότητα των τραγουδιών. Έμπαινες στο ίντερνετ κι έβλεπες «Δεν Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω: Παντελής Θαλασσινός», μα είναι Γιάννης Νικολάου.

D – Έλλειψη πληροφόρησης;
Ο κόσμος δε δίνει σημασία στους δημιουργούς και γι’αυτό αποφάσισα να δηλώσω την πατρότητα των κομματιών μου. Πάνω σε αυτό το τραγούδι πατήσανε Πυξ Λαξ και άλλοι πολλοί. Όλοι έλεγαν «τι ωραίο τραγούδι» αλλά κανείς δεν έγε ότι είναι του Νικολάου. Ούτε ο Μητροπάνος όταν το έλεγε, ούτε οι Κατσιμίχα. Μάλιστα οι τελευταίοι έλεγαν «και τώρα θα παίξουμε ένα τραγούδι από κάτι φίλους μας, τους Λαθρεπιβάτες». Με πιάνει το παράπονο.

D – Ο τελευταίος δίσκος είναι αφορμή για τα 20 χρόνια πορείας ή θα έβγαινε ούτως ή άλλως;
Όχι είναι αφορμή. Όφειλα στον εαυτό μου έναν επετειακό δίσκο και είναι η πρώτη φορά που υπογράφω ένα δίσκο και με τα δύο χέρια. Έκανα ακριβώς ότι ήθελα να γίνει, γιατί δεν υπήρχε κανένας που θα μου έλεγε τι να κάνω και βγήκε ένα αποτέλεσμα Νικολάου 300%.

D – Δηλαδή είσαι ευχαριστημένος.
Πολύ. Και είμαι ευτυχισμένος που κάναμε με τον Παντελή το Νύχτα Γλυκιά Καλοκαιριού και ανοίγει με αυτό τις συναυλίες του. Επίσης που ο Πάνος Κατσιμίχας είπε υπέροχα το Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω. Αν τον προσέξεις είναι πολύ καλύτερος ερμηνευτικά απ΄ότι στο δίσκο το δικό του. Ίσως επειδή είναι απαλλαγμένος απ’το ότι λέει δικά του τραγούδια και δεν έχει το άγχος να τα περάσει στον κόσμο.

D – Είσαι ικανοποιημένος και με το air play των τραγουδιών;
Ναι πάει καλά. Βεβαίως ζούμε σε μια εποχή που είναι σικέ τα πάντα. Το ρόλο του παραγωγού τον έχουν πάρει τα computer και τα playlist. Έχουν απωληθεί παραγωγοί και δεν παίρνουν τους δίσκους να τους ακούσουν. Το format επίσης έχει υποβαθμιστεί, γιατί παλιά έπαιζαν δίσκους και cd, ενώ τώρα mp3 που ο ήχος τους είναι σε συμπιεσμένη μορφή κι αρχίζει ο μύθος της μουσικής να κατακρυμνίζεται. Κάνουμε download και λέμε κάποια στιγμή θα το ακούσουμε, ενώ κάποτε αγόραζες το δίσκο και είχες μεγάλη χαρά να τον ακούσεις αμέσως. Κοιτούσες φωτογραφίες, πληροφορίες. Τώρα βαριέσαι. Λες το έχω μέσα στο φάκελο και κάποια στιγμή θα το ακούσω.

D – Τι θα γίνει με τα playlist? Μέχρι πότε θα είναι της μόδας;
Αυτό δεν είναι μόδα, είναι σχέδιο για να ελέγχεται η μουσική. Όταν ένα κομμάτι είναι «βλαβερό» και άκρως αφυπνιστικό, καταργείται αμέσως. Οι «εξυπνάκηδες» δημιουργοί. Οι «επαναστάτες» καταργούνται.

D – Φταίει κι ο κόσμος.
Αφού ο κόσμος είναι πρόβατο. ‘Ο,τι του δώσεις τρώει.

D – Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει το ραδιόφωνο να πάει παρακάτω.
Το αλλάζει, αλλά δε βρίσκει. Μόνο το Δεύτερο Πρόγραμμα παίζει χωρίς playlist.
Και λίγο ο Μελωδία, αλλά όχι πάντα.  Κατά τη γνώμη μου, η μόνη επανάσταση που μπορεί να γίνει είναι με τα Live. Εγώ πουλάω τα cd  μου και στα live. Το ραδιόφωνο σε λίγο θα είναι άχρηστο αν δεν το προσέξουν. Θυμάμαι κάτι καλοκαίρια που μπορούσες να κοιμάσαι στην ταράτσα σου και άκουγες από το τραντζιστοράκι τη φωνή του βραδυνού εκφωνητή, όπως λέει και το τραγουδάκι μας.. Θυμάμαι το θέατρο που είχε στο ραδιόφωνο, υπήρχε μια ωραία ατμόσφαιρα. Έβγαινε ο Πετρίδης κι έλεγε τώρα θα ακούσουμε το τάδε τραγούδι από τον τάδε δίσκο, έψαχνες στο δισκοπωλείο να το βρεις να το αγοράσεις, υπήρχε ένας μύθος. Τώρα έχουμε την κατακρύμνηση των μύθων. Κατακρυμνίζοντας λοιπόν τη μουσική, χάνεται η μαζικότητα που μπορείς να εξασφαλίσεις  μέσα από τη μουσική. Μπορείς να περάσεις μηνύματα μέσα από τη μουσική, μπορείς να μαζεύεις ανθρώπους κοντά σου. Η μουσική είναι οικουμενική. Μην ξεχνάς ότι ο Lennon τότε με το Βιετνάμ έκανε μεγάλη ζημιά. Πάθανε μεγάλη ήττα οι Αμερικάνοι, όταν μέσα στην πατρίδα σου φωνάζουν «φέρτε τα παιδιά μας πίσω», ενώ στο Ιράκ δε γίνεται τίποτα παρόμοιο γιατί δεν υπάρχουν στρατευμένοι καλλιτέχνες. Είναι όλοι κότες. Ποιος θα πάει? Η Madonna ή ο George Michael? Άρα όλοι αυτοί θα έχουν καλή θέση στο air play πάντα.

D – Ακούς ραδιόφωνο;
Ακούω πολύ ραδιόφωνο. Όσο μπορώ να ακούω. Γιατί πλέον οι σταθμοί που άκουγα δεν παίζουν καλή μουσική και παίζουν τρεις καλλιτέχνες. Ο Μελωδία έχει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Μας έχει ψοφήσει σε τρεις συγκεκριμένους καλλιτέχνες. Δε θα πω ονόματα, όλοι ξέρουμε. Και είναι άκρως πληκτικοί, δεν έχουν πολυποίκιλο ήχο. Βγαίνουν με τη μουντρούχικη, τη λυπημένη φωνή συνέχεια, με τα ίδια τραγούδια συνέχεια, ε δε γίνεται, το γυρίζεις. Και βάζεις Ξενοφώντα Ραράκο και ακούς θαυμάσια μουσική. Διαλέγεις παραγωγούς και ακούς. Ακούς π.χ. στον ΣΚΑΪ την Ελληνοφρένεια, που έχει πλάκα. Έχω τσεκάρει τι θα ακούσω.

D – Radio MusicHeaven έχεις ακούσει;
Έχω ακούσει. Μια χαρά είναι. Έχει ποικιλία στα ακούσματα. Δεν υπάρχουν playlist.

D – Είσαι μέλος στο MusicHeaven. Τι σχέση έχεις; Πώς το έχεις προσεγγίσει;
Δεν μπαίνω αρκετά. Γενικά δεν κάνω τίποτα σωστά. Δεν είμαι γνώστης (γέλια).
Το MusicHeaven είναι μία από τις πιο σοβαρές κοινότητες. Μου αρέσει που έχει πληροφορίες, μουσικές αγγελίες π.χ. για όργανα, γενικώς αυτές είναι χρήσιμες κοινότητες και άλλο τόσο που ασχολούνται με τα live και τα δρώμενα.

D – Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
Άλλα παιδιά δε θα κάνω πάντως! (γέλια) Γιατί δε θα μπορώ να τα ταΐσω σε λίγο!
Στόχος μου είναι να βγάλω ένα δίσκο με την Ιφιγένεια Κορολόγου, μια Πειραιώτισσα τραγουδίστρια που έχω ανακαλύψει. Γράφω κάτι τραγούδια με παραδοσιακό χαρακτήρα, έχω 3-4 τραγούδια για τον επόμενο δίσκο μου, παίζουμε τώρα με τα παιδιά.. Με τους Αρμόζ επίσης θα συνεργαστώ. Οι Αρμόζ είναι κάτι παιδιά από την Κρήτη που έκαναν ένα δίσκο με το Λιδάκη, πολύ ωραίος δίσκος, έντεχνος.

S – Αυτά σε επαγγελματικό επίπεδο. Σε προσωπικό; Ασχολείσαι με το μεγάλωμα των παιδιών;
Εννοείται, θέλοντας και μη. Όταν είσαι στο σπίτι κάνεις ό,τι μπορείς να βοηθήσεις.

D – Θα μπορούσες να ζήσεις αλλού εκτός Πειραιά;
Ναι αμέ, σε κανένα νησί. Στην Κρήτη ας πούμε.

S – Είναι κι ένα υγιεινό περιβάλλον να μεγαλώσεις τα παιδιά μακριά από την Αθήνα.
Είναι αλήθεια, αλλά από το να το πεις μέχρι να το κάνεις υπάρχει μεγάλη απόσταση.

D – Πότε ερωτεύτηκες την Κρήτη?
Να πω την αλήθεια την ερωτεύτηκα όταν έμεινα στα Χανιά, γιατί πολύ νωρίτερα είχα πάει και στον Αγ. Νικόλαο. Έχω πολύ καλούς φίλους στα Χανιά. Είχα κάνει κι ένα τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό, τον TOP FM., ήμουν διευθυντής του σταθμού. Κάναμε κι έναν χώρο που λεγόταν Εκεί Στο Νότο, στα Νεώρεια στα Χανιά.

S – Διακρίνω μια νοσταλγία.
Ό,τι έχει σχέση με το «φεύγω» μου δημιουργεί μια νοσταλγία.

S – Γιάννη σ’ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου.
Εγώ σας ευχαριστώ για την παρέα.