Πρωταγωνιστές

Γράφει η Αυγή (kithara-woman)
16 άρθρα στο MusicHeaven

Πρωταγωνιστές τρεις άνθρωποι που είχαν μια πορεία λίγο πολύ γνωστή. Βιάστηκαν να φύγουν, αφού είχαν πρώτα αφήσει ένα εξαιρετικά σημαντικό έργο, είχαν αφήσει ο καθένας το στίγμα του, σε αυτό που διάλεξαν να αφιερώσουν τις προσπάθειες τους.

Ο Νικόλας, η Κατερίνα, ο Παύλος… Αλλιώς, ο Άσιμος, η Γώγου, ο Σιδηρόπουλος.

Δεν θα σταθώ στην ιστορία τους, στο βιογραφικό τους. Όλοι όσοι ασχολούμαστε στοιχειωδώς με τη μουσική ξέρουμε και θαυμάζουμε-τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση- αυτούς τους ανθρώπους που πρόσφεραν τόσα στην εποχή εκείνη και μόνο με το γεγονός ότι την είχαν ήδη ξεπεράσει με το έργο τους και κυρίως με τις ιδέες τους.

Στην εκπομπή μίλησαν διάφοροι που τους είχαν γνωρίσει τότε, ο Δ. Πουλικάκος, ο  Γ. Χρονάς, ο Α. Καφετζόπουλος, η Σ. Λεονάρδου, μέλη των ‘’Σπυριδούλα’’ και πολλοί άλλοι. Προβλήθηκαν αποσπάσματα από ταινίες που είχε παίξει η Γώγου, όπως «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο(1959)», «μια τρελή, τρελή οικογένεια(1965)», «βαρύ πεπόνι(1977)», «παραγγελιά(1980)», ακούστηκαν τραγούδια του Άσιμου, του Σιδηρόπουλου, προβλήθηκαν φωτογραφίες τους, σκιαγραφήθηκε εν μέρει το προφίλ τους. Μίλησε και ο αδελφός της Γώγου και η αδελφή του Σιδηρόπουλου.

Γενικά μου άρεσε η εκπομπή. Γιατί εμείς οι νεότεροι δεν είχαμε την τύχη να τους γνωρίσουμε και να τους δούμε από κοντά να παίζουν. Με τα τραγούδια τους παίξαμε αρκετοί- μεταξύ τους κι εγώ –τα πρώτα ακκόρντα δειλά- δειλά στην κιθάρα. Τα τραγούδια του Άσιμου πιστεύω πως είναι και θα είναι διαχρονικά. Κοφτεροί στίχοι, αυτοσαρκαστικοί και χτυπάνε βαθιά.

Φλέρταραν και οι τρεις έντονα με την αυτοκαταστροφή. Βιάστηκαν να φύγουν. Θύματα της εποχής τους. Γιατί ακριβώς τόλμησαν. Τόλμησαν να διαφέρουν σε δύσκολους καιρούς. Θα έβρισκε τρόπο το σύστημα να τους αποβάλλει. Και βρήκε. Και μόνο αυτούς θα μου πεις; Χιλιάδες άλλους. Απλά εκείνοι ίσως να μην μας έγιναν γνωστοί. Αφανείς ήρωες.

Κάποτε είχα κάνει δώρο τα πρώτα ποιήματα της Γώγου, αφού πρώτα τα είχα διαβάσει ατέλειωτες φορές, το «τρια κλικ αριστερά».

Σκέψεις μου:

Γεννιούνται με αφορμή την εκπομπή, αλλά γενικά με την κατάντια της μουσικής σήμερα. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν καλοί δημιουργοί, δεν είναι ότι δεν υπάρχουν καλές φωνές. Μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, σε τελική ανάλυση. Πάντα υπάρχουν  ταλέντα.

Όμως η εποχή ευνοεί το τραγούδι- καταναλωτικό προιόν. Όπως πας στο σουπερ- μαρκετ, παίρνεις τα προιόντα και ξέρεις την τάδε ημερομηνία θα λήξουν, έτσι και το σκυλό- ποπ- τσιφτετελοειδές εκτρωματικό τραγούδι που σήμερα χορεύουν όλοι και κάνει ‘’σουξέ’’ (μια λέξη αηδιαστική απ’ τη φύση της), αυτό λοιπόν το χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα ,δεν έχει περισσότερη ζωή από το αναψυκτικό που πίνεις και θα πεταχτεί και θα ανακυκλωθεί, θα αντικατασταθεί από κάτι άλλο, εξίσου αηδιαστικό. Η ίδια η εποχή, η τόσο αντιερωτική, αγχώδης, και όλα τα α- στερητικό γενικότερα, πώς να ευνοήσει να βγούν ξανά στο προσκήνιο άνθρωποι σαν τους προαναφερθέντες, πως θα ξαναβγεί ένας Χατζιδάκις, ένας Θεοδωράκης, πως θα γραφτούν τα τραγούδια του Βαμβακάρη, πως θα ξαναβγεί καλύτερη φωνή απ’ του Ξυλούρη; Πιστεύω ούτε σε 100 χρόνια.

Η εποχή μας το βόλεμα ευνοεί, την ‘’καρεκλοκατοχή’’ (πιάνω-με μέσο εννοείται- μια καρέκλα στο δημόσιο, να πέφτει ο μισθός και να καααθομαι…). Την ευκολία ευνοεί, την εκμετάλλευση ευνοεί, την αποχαύνωση ευνοεί, την απάθεια ευνοεί. Ποιος αφήνει το βόλεμα και τη σιγουριά του; Θεός το χρήμα, θεός το ακριβό αμάξι. Από κει και πέρα… Το χάος.

Η κάθε ατάλαντη επιδεικνύει τα κάλλη της για να βγει στην πίστα. Στόχος ζωής!! Όλη μέρα πλύση εγκεφάλου με την κάθε ατάλαντη και το κάθε ψώνιο που καλπάζει πάνω στο καλάμι. Κλείνεις την τηλεόραση να μην βλέπεις, λες ‘’θα ανοίξω το ραδιόφωνο’’. Μήπως έμεινε και κανένας σταθμός να διαφοροποιείται; Δυο –τρεις έχουν μείνει, αλλά κι αυτοί ‘’κολλημένοι από χρόνια στις ίδιες κασέτες’’. Γι’ αυτό κλείνεις το ραδιόφωνο καλύτερα και βγαίνεις βόλτα ή πιάνεις την κιθάρα σου- αν έχεις λέμε- και παίζεις κάτι. Πατάς στα διαμαντάκια του παρελθόντος. Αν το τραγούδι δεν μιλάει στην ψυχή σου… Τι να το κάνεις; Αν το τραγούδι σου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα που σου προκαλεί ένα … γιαούρτι στο ψυγείο όταν το κοιτάς, δηλαδή δεν σου λέει τίποτα(ατυχές παράδειγμα) τότε τι κάνεις; Παίρνεις το γιαούρτι και το ρίχνεις σε αυτόν που το έγραψε;

Γενικά όμως η χώρα μας- γιατί αναφέρομαι στα εγχώρια τραγούδια, στο εξωτερικό είναι αλλιώς τα πράγματα, αλλά δεν νομίζω και πολύ ‘’αλλιώς’’- έχει ένα θεματάκι με τους νέους, δεν τους πολυγουστάρει. Θέλει περαιτέρω εξήγηση αυτό που λέω; Δεν νομίζω, κάποια πράγματα δεν κρύβονται. Διαφορετικά δεν θα στεκόταν πάντα ένας ‘’μεγαλοκαρχαρίας’’ που μπορεί να έχει οποιοδήποτε ρόλο- κλειδί, να σου ψαλιδίσει τα φτερά την στιγμή που πας να τα ανοίξεις και να πετάξεις. Γι’ αυτό, με λύπη μου το λέω, αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα την σέρνουν πίσω, θα κρατάνε κόντρα με τον συντηρητισμό τους. Πόσες φορές με έχουν απασχολήσει όλα αυτά… Γιατί όλοι μας- κι εγώ- είμαστε μέρη του συστήματος αυτού αλλά δεν έχουμε και πολύ μεγάλες δυνατότητες να το πολεμήσουμε. Τουλάχιστον όχι όσο δεν είμαστε ενωμένοι και αγαπημένοι. Αλλά πώς να είσαι ενωμένος και αγαπημένος ,με ποιον, σε μια εποχή που αποθεώνει το ‘’εγώ’’ και αγνοεί το ‘’εμείς’’;

«Για πόλεμο δεν έκανα ποτέ εγώ το μάγκα

Και ούτε νεροπίστολο δεν έχω στην παράγκα».

Πολεμάμε όμως με τις ιδέες.

Κρατάτε γερά. Μην σας κλέψουν τα όνειρα.

Ποιήματα Κατερίνας Γώγου:

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά                                                                                            
"Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου."

“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.

Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σου ε;”

"Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ".