Λευκό μου σεντονάκι

ΛΕΥΚΟ ΜΟΥ ΣΕΝΤΟΝΑΚΙ… ΔΙΑΦΑΝΟ ΠΑΝΙ
Μια παιδική μνήμη που αναστήθηκε βλέποντας ακόμα παιδιά σε μαχαλάδες να στήνουν …λευκά πανιά.



Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μερικές γκρίζες φιγούρες πάνω σ’ ένα λευκό πανί είναι λαϊκή δημιουργία και καταστάλαγμα ζωής. Αυτή η απλότητα συναισθημάτων που βγαίνει μέσα από χάρτινους καθημερινούς ήρωες όπως ο καραγκιόζης, συνεχίζει μετά από τόσα πολλά χρόνια να μας ανοίγει τα μάτια, την καρδιά, και την μίζερη ζωούλα που χαντακώνουμε πολλοί από εμάς μέσα σε ανόητους συμβιβασμούς και σε πολιτιστικές καρικατούρες. Ένα πανί, τρεις λάμπες πετρελαίου, και τριάντα ξύλινα καρεκλάκια φωτίζουν την ζωή σου αγαπημένε μου νεοέλληνα, αντάρτη της πόλης και της καρδιάς μου. Πολλά γράφτηκαν για το θέατρο σκιών και άλλα τόσα θα ειπωθούν ακόμα που ίσως είναι το περιτύλιγμα αυτού του λαϊκού μύθου. Καθόλου δεν σκοτίζομαι για την προέλευση του ούτε φυσικά για τις αναλύσεις του κάθε ξιπασμένου «ερευνητή». Αυτό που με νοιάζει πιο πολύ είναι οι εικόνες που είχα από παιδί μέσα από αυτές τις γλυκές παραστάσεις. Ένα γλυκό ανακάτεμα με αυγουστιάτικα φεγγάρια, φτηνό εισιτήριο, άβολα καθίσματα , και περίεργης λαλιάς πίσω από ένα λευκό σεντόνι. Οι μοναδικές σκιές που δεν φοβήθηκα ποτέ στην ζωή μου. Οι μοναδικές σκιές που φώτισαν τα άγουρα παιδικά μου όνειρα.
Πρώτο κουδούνι και τα μάτια μου καρφωμένα σε΄αυτόν τον καθρέφτη της ζωής. Δεύτερο κουδούνι και φανερώνομαι κουρελής και ξυπόλητος , κατεργαράκος για ένα πιάτο φαΐ, διαολεμένος στα καμώματα του βεζίρη, και ανθρώπινος. Τόσο ανθρώπινος που όταν κλείνει η λάμπα δραπετεύω απ’ την άσπρη μου σκηνή, και έρχομαι και σου σφυρίζω στ’ αυτί το μυστικό της ζωής και της χαράς. Τόσο ανθρώπινος που είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσω και να ξεχαστώ. Η παράσταση έχει πάρει φωτιά και γω προσπαθώ να διακρίνω το «καταραμένο φίδι». Έχω μπροστά μου έναν ψηλολέλεκα που μου δυσκολεύει την ζωή. Τεντώνω το κεφάλι μου και να’ σου μπροστά μου ο Μ. Αλέξανδρος με την καπνισμένη πανοπλία του. Από την κρυμμένη ορχήστρα ακούω ρεμπέτικα τραγούδια και τσακισμένες φωνές. Το φεγγάρι συνεχίζει για όλο το βράδυ να συνηγορεί με όσο φως του περισσεύει. Οι λάμπες κάποια στιγμή όμως σβήνουν και αυτές οι μικρές αλήθειες καμωμένες από ξύλο τυλίγονται με προσοχή σε βελούδινα πανιά και μπαίνουνε στο ντουλάπι της λησμονιάς. Η εξέλιξη και η πολιτιστική μας ιστορία μας επιφυλάσσει καινούργια πράγματα για το μέλλον. Τα παιδιά μας θα γνωρίσουν στα επόμενα χρόνια τι σημαίνουν οι γκρίζες σκιές, και τότε δυστυχώς δεν θα έχουν κανέναν καραγκιόζη δίπλα τους να τους πει κανά καλό κόλπο να την σκαπουλάρουν. Οι μορφές του Ελληνικού πολιτισμού όσο πάνε και αγριεύουν , αλλοιώνονται μπροστά στην αδυναμία πραγματικής δημιουργίας , και της λήθης. Διανοούμενοι του δερμάτινο καναπέ και των τηλεπαραθύρων χτίζουν με λάσπη και χώμα το επόμενο οικοδόμημα. Κάποιοι άλλοι όπως θα έλεγε και ο΄Πλάτωνας επιμένουν να ζουν στον μακρινό τόπο των «μακάριων».Μακάριοι στον πνευματικό τους πλούτο προφητεύουν μέσα από «γυάλες» το κατάντημα μας. Λευκό μου σεντονάκι…διάφανο πανί καλά μας γιατροπόρευσες εκείνα τα χρόνια. Τώρα που άρχισαν τα δύσκολα που είσαι φίλε μου καραγκιοζάκο να μου δώσεις ένα κομμάτι ψωμί και τυρί. Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια πάντως δεν πάψαν φίλε καραγκιόζη να φωτίζουν διάφανα πανιά. Μόνο που τα πανιά αυτά καταντήσαν να είναι από χρυσάφι και μετάξι. Τα κουρέλια σου πετάχτηκαν μαζί με κείνα τα καλοκαιρινά μου βράδια πίσω από την παλιά σου παράγκα,..την θυμάσαι νομίζω ακόμα;. ¨Οσο για την ξυπολυταρία μας βολεύτηκε με καινούργια γυαλιστερά σκαρπίνια. Ευτυχώς που δεν μας έχει πάρει χαμπάρι ακόμα ο Κυρ Γιώργης ο τσέλιγκας. Αυτός δεν χαρίζεται σε κάτι τέτοια. Θα μας έπαιρνε στο κατόπι με την μαγκούρα του και ποιος γλίτωνε μετά.
Αρχίζει και βαραίνει το χέρι μου πια. Μου είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρω εκείνα τα φωτεινά μου βράδια σε μια κόλλα χαρτί. Μου είναι πολύ δύσκολο να μην παρεξηγηθώ σε΄αυτήν την εμμονή μου στον παλιό καλό καιρό. Αλλά δεν σας κρύβω ότι ποτέ μου δεν έπαψα να στήνω λευκά σεντόνια στις αυλές της ψυχής μου. Ποτέ μου δεν σταμάτησα να περπατώ δίπλα στο ξυπόλυτο βάδισμα του δικού μου καραγκιόζη. Ένα μεγάλο παιδί που βαρέθηκε το θέατρο σκιών στην καθημερινή του ζωή και προτιμά το θέατρο σκιών των παιδικών του χρόνων. Εξάλλου ο σκοπός της τέχνης είναι να διασώζει την παιδική μας μορφή, και την αφέλεια της ψυχούλα μας, δίχως να γίνεται φορτική και ξένη.


Α και να μην ξεχάσω φίλε καραγκιόζη!! Κάπου στην κόσμο είναι κάτι παιδιά που ζουν κάτω απ’ την φοβερή σκιά των χαλασμάτων του πολέμου. Εκεί που το λευκό σεντονάκι τυλίγει άψυχα παιδικά κορμιά. Δώσε εκεί την τελευταία σου παράσταση , και μην πάρεις εισιτήριο. Βάλτα πρωταγωνιστές σε μια από τις πιο γλυκές σου ιστορίες. Κανείς δεν ξέρει αν θα προλάβουν να μεγαλώσουν ποτέ για να σε θυμούνται. Δεν δικαιούνται μέλλον, ούτε καν παρελθόν, μόνο παρών. Αν δεις τα δύσκολα πες καμιά καλή κουβέντα στον βεζίρη μήπως μπορεί και κάνει τίποτα.

ΣΤΑΥΡΑΚΟΥΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ