Εξομολόγηση

Ήταν κάποτε δυο σταλαγματιές μελάνι πάνω σε ένα άσπρο μαντήλι.
Η κόρη που το είχε το φύλαγε βαθιά μέσα στον κόρφο της ,για να την θυμίζει
Τα μαύρα μάτια που είχε δει στον κυριακάτικο περίπατο της.
Έτσι κρύβονται τα μάτια μες στις ζωές μας και τα τραγούδια μας.
Τα δακρυσμένα, τα χαμογελαστά, τα αγαπημένα,τα μεγάλα.
Η αρχόντισσα του Τσιτσάνη, η αλανιάρα του Μάρκου,τα λησμονημένα του Αττίκ.
Παντού μάτια αγαπημένα που μας κλείνουν το μάτι, ενώ εμείς τσακιζόμαστε σε
ανέξοδους χωρισμούς και σε πλαστικά τραγούδια.
Πάντα αγαπούσα τα μάτια, αυτές τις πορτούλες με τα βαριά τσίνορα και την μεγάλη αλήθεια.
Πάντα άκουγα το τραγούδι τους και αλμυριζόμουν στο δάκρυ τους.
Ήταν κάποτε δυο σταλαγματιές μελάνι πάνω σε μια κόλλα χαρτί.
Το γέμιζα με στιχάκια , και λόγια καρδιάς ,το διάβαζα για να ηρεμεύω
Και μετά ήθελα να το σχίσω.
Δεν ήθελα να με πουν φαντασμένο και οπισθοδρομικό τα σημερινά ερωτικά στοιχειά της καθημερινότητας μας.
Το έκρυβα έτσι και γω κάθε φορά που σε έβλεπα , έτσι κρυφά, με τρόπο, μέσα στα μάτια σου για να τα κάνω αθάνατα.
Ο μόνος μου φόβος ήταν πάντα μην κάνω αυτά τα μάτια και δακρύσουν και μου
σκουριάσουν τα σπαράγματα μου…..
…κρύβω τα λόγια της καρδιάς μες σε δυο μάτια
όταν με βλέπουν στην γωνιά σιωπηλό
να μην ρωτούν, να ξέρουνε μονάχα
ότι τα αγάπησα και θα τα αγαπώ…
…αφιερωμένο σε όλους αυτούς που ακόμα θυμούνται αυτά που τους ψιθύρισαν κάποτε δυο μεγάλα όμορφα μάτια…

ΣΤΑΥΡΑΚΟΥΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ