Κομάτια ενός μπερδεμένου μυαλού σε ένα πάζλ που δεν μπορεί να σχηματιστεί....

Τι είναι αυτό που με ωθεί,να γράφω συνέχεια τελευταία;

Να πλάθω ιστορίες και να ζω φανταστικά κάπου αλλού;

Καθώς με φυσά ο άνεμος όλο παραπέρα.

Οι σκιές μας απειλητικές,ψηλότερες του ουρανού.

Αυτή η χάρη θα με οδηγήσει σπίτι,ή κάπου αλλού.

Καθώς περνάνε οι εποχές,οι τοίχοι ίδιοι στα υπόγεια.

Οι σκέψεις,τα όνειρα μας ίδια πάντα λειτουργούν.

Μελλοθάνατοι καταδικασμένοι,αποφεύγοντας τα όρνεα.

Παγιδευμένοι μαζί,σε άλλες εποχές,επικοινωνούμε.

Ένα αιώνα διαφορά έχουμε.Σε άλλο κόσμο.Δεν συναντηθήκαμε.

Δεν κοιταχτήκαμε ποτέ,μα βρίσκουμε πάντα τρόπο να τα πούμε.

Γιατί φωλιάζουμε στο ίδιο μυαλό,και ας χωριστήκαμε.

Δύο ταυτότητες,δύο πρόσωπα σε ένα.Μια ζωή διπλή.

Kάθε εμπόδιο και μια νέα προσωπικότητα μέσα.

Πίσω από ένα χαμόγελο,ένας εχθρός και κατάληψη.

Φωνές,διαφωνίες,κομφούζιο στου μυαλλού την πρέσα.

Tα λευκά φώτα,οι πολλές φωνές και πρόσωπα που κοιτώ.

Πάντα σε ένα καταλήγουν,πάντα ενώνονται με κρότο.

Ξάφνικά απομακρύνονται και φαίνονται παράξενα όσο τα ζώ.

Παιχνίδια του μυαλού σαν νανούρισμα από βρόντο.

Και εκείνη η ιστορία για κάποιον,κάπου,σε κάποια ζωή άλλη,

είναι αυτό που μια με τρομάζει και μια με ηρεμεί ανάλογα,

Γιατί εκεί που υπάρχει κόσμος μαζεμένος,γίνεται μέσα μου πάλη,

Γιατί μας χώριζε πάντα ένα γυαλί,και όλα καταλήγουν παράλογα......