Ονειρικός κόσμος

Γράφει η Μαρία (creativeburst)
6 άρθρα στο MusicHeaven

Ήρθε τελείως ξαφνικά σήμερα και μου χτύπησε την πόρτα....

Δεν ένιωσα αμηχανία, ούτε εντυπωσιασμό, παρά μόνο άναψα ένα τσιγάρο και κάθησα σκεφτική. Στεκόταν και με κοιτούσε αλλά δεν μπορούσα να βρώ το κουράγιο να πώ κάτι, έτσι σηκώθηκα να φτιάξω καφέ και του άφησα χώρο να μπεί μέσα.

<<Γλυκό όπως πάντα?>> ρώτησα.

<<Ναι>> απάντησε εκείνος με την βραχνή φωνή του και ο λογισμός μου ταξίδεψε σ’εκείνα τα βράδυα που μου μιλούσε για τα όνειρα. Το βλέμμα μου για λίγο θαρρώ ήταν απλανές σαν αναπολούσα εκείνες τις συζητήσεις, μα ο ελλήνικός καφές με επανέφερε στην πραγματικότητα δημιουργώντας μου ένα μικρό καψιμο στο χέρι. Παραφούσκωσε και χύθηκε λίγο.

Τον είδα να ξεφυλλίζει ένα περιοδικό. Ήταν ακόμα το ίδιο όμορφος και απλός.Οι κινήσεις του μετρημένες και τρυφερές. Ότι και αν συνέβη στο περελθόν, αυτόν τον άνθρωπο τον αγάπησα και τώρα κάθεται στον δερμάτινο καναπέ μου κι εγώ δεν ξέρω τι να πώ.Τελικά πέρασε αρκετή ώρα. Εγώ χαμένη στις σκέψεις μου κι εκείνος διαβάζοντας ένα άρθρο για την κηπουρική. Αυθόρμητα, τον ρώτησα

<<Απο πότε ασχολείσαι με την κηπουρική?>>.

<<Δεν είναι τόσο ασχολία, όσο ενδιαφέρον>> απάντησε, έκλεισε το περιοδικό και με κοίταξε.

<< Τι κάνεις εδώ Ορφέα? Πάει πολύς καιρός...>>

<< Διάβασα το πρώτο άρθρο σου για την ονειρική φυγή στο περιοδικό και ήρθα να σε συγχαρώ για το βήμα που έκανες. Ήξερα ότι ο φόβος σου για την κριτική των άλλων εμπόδιζε το ταλέντο σου κι αυτοκριτική σου το περιόριζε μέσα στα φυλαγμένα σου τετράδια.Μου το είχες αναφέρει τότε στο..>>

<< Ξέρω.Θυμάμαι>>Τον διέκοψα.

<<Κι εγώ.>>

Άραγε θυμόταν πόσο τον είχα λατρέψει εκείνη την μέρα?Ένιωσα τα δάκρυα μου να θέλουν να χορέψουν ξέφρενα πάνω στο πρόσωπο μου..

<<Αν ήξερα ότι ήσουν στην Ελλάδα, θα το είχα στείλει πρώτα σε σένα ψέλλισα>>

<< Το ξέρω>>

Ήδη ένιωθα καταβεβλημένη. Δεν είχα άλλο κουράγιο να τον αντιμετωπίσω. Νόμιζα ότι είχα τελείωσει με το παρελθόν, ότι το χα αφήσει πίσω μου. Αν δεν μου το θύμιζαν τα όνειρα μου θα έλεγα ότι δεν έζησα εγώ τότε. Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο μου και μου έκλεισε τα μάτια με τις παλάμες του, ξανανιωσα την δροσιά των χεριών του και αφέθηκα στο χάδι των δαχτύλων του καθώς σκούπιζε τα δάκρυα μου. Ήταν ένα από τα παιχνίδια μας, μόνο που το έκανα κι εγώ ταυτόχρονα σ’εκείνον και λέγαμε μια σκέψη μας δυνατά. Τις γράφαμε σ’ένα χαρτί με κεφαλαία γράμματα και τις χωρίζαμε σε δυο στήλες. Έπειτα ψάχναμε λέξεις που σχετίζονται με τις σκέψεις αυτές, τις συμπληρώναμε στο χαρτί και αναλύαμε ποιο κομμάτι του εαυτού μας εξέφραζαν. Σηκώθηκε να φύγει, με κοίταξε και έκλεισε την πόρτα. Έμεινα μόνη για άλλη μια φορά κι έκλαψα τόσο πολύ για τότε, στο λούνα πάρκ που μπήκαμε στα συγκρουόμενα και μου είπε <<πάμε μια βόλτα σ’ένα όνειρο?>> Σε ποιό τον ρώτησα χαμογελώντας και εκείνος με αγκάλιασε και είπε τρυφερά <<στο σ’αγαπάω σμαραγδένια μου>>. Έτσι μου έλεγε πάντα, ακόμα κα τα πρωινά, πρίν φύγει το έγραφε σε σημειώματα και τ’άφηνε παντού μέσα στο σπίτι για να τα βρώ όταν ξυπνήσω. Αποκοιμήθηκα μέχρι αργά το ξημέρωμα...