Πολλές φορές ακόμα

΄

Κι αυτός εκεί. Να επιμένει να εμφανίζεται μπροστά μου σε πείσμα όλων όσων παραλλάζουν όψεις. Να διεκδικεί με την αιώνια σιωπή του την απορία αν ακόμα είναι εδώ. Όσο διακριτική η απουσία, τόσο ηχηρή η επαλήθευση της ψυχικής δοτικότητας. Ίδιο βλέμμα, που περιγράφει πάντα τα ίδια συναισθήματα, λες και φτιάχτηκε για να τα κουβαλά. Λες και αφαιρώντας τα θα περιπέσει σε αχρηστία και θα σβήσει.

Τον συνάντησα τότε και τώρα, εδώ κι εκεί, συνωμοτικά, τυχαία, αναγκαστικά, απελπισμένα. Περίμενα χρόνια να μάθω από τι εξαρτάται η αγάπη του. Ακόμα δεν ξέρω. Μοιάζει πρωτογενής, ακατάλυτη, αφού τίποτα δεν την επηρεάζει. Καμιά φορά αγαπούμε μόνο αυτούς που μας δείχνουν πώς να αγαπούμε. Κι εγώ συναίνεσα ασυνείδητα στη μέθοδό του.

Τι άδικο που είναι για τους άλλους, για όσους ανυποψίαστα πλησιάζουν και αδιαμαρτύρητα ακολουθούν ως τη στιγμή που αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι μόνοι.

Πόσο ξεκούραστο για μένα να ΄χω φτιάξει μία γωνιά πάνω στον κόσμο που θα περιμένει, αθέατη απ' όλους αλλά με θέα παντού.

Πόσα ειπωθηκαν, πόσα. Κι ό,τι λέγεται για πρώτη φορά δε λέγεται ποτέ μηχανιστικά. Μετά αρχίζει η συστηματοποίηση, η επανάληψη. Το πρωτόγονο ένστικτο χάνεται και γίνεται επεξεργασμένο, ραφιναρισμένο, υποβλητικό.

Ό,τι ακολούθησε και ό,τι θα ΄ρθει, θα ΄χει πάντα ένα άρωμα από τα πρώτα ξενύχτια, τις πρώτες κουβέντες, τα αγγίγματα, τα γέλια, το δέσιμο.

Ακόμα κι αν ποτέ ξανά, κάθε στιγμή, σε κάθε σώμα, δικαιούται να ανασταίνεται ένα κομμάτι του.