Φοβάμαι

Θα τα βλέπω όλα από ψηλά και θα νιώθω έτσι πως έχω ξεφύγει. Αν πέσω θα με κρατήσουν τα σύννεφα, μαλακή και ήπια πτώση με το πρόσωπο στον ουρανό.

Κλείνω τα μάτια για να μπορέσω να δω μέσα μου καθαρά. Το πλάνο ανοίγει, συνηθίζω στον εσωτερικό φωτισμό κι επιτέλους κινούμαι. Είμαι μόνη αλλά νιώθω το χώρο οικείο, κάθε γωνιά την έστησα εγώ και την ξέρω σαν τις γραμμές της παλάμης μου. Τακτοποιώ και συγυρίζω, είναι εδώ που επιστρέφω κάθε βράδυ, που κλείνομαι όταν θέλω να απομονωθώ. Τα βάζω όλα στη θέση τους και νιώθω καλύτερα γιατί ξέροντας τι έχω αισθάνομαι τι μου λείπει και τι έχει νόημα να διεκδικήσω.

Θυμάμαι ωραίες στιγμές, που ήμουν μάρτυράς τους, που πρωταγωνίστησα, που τις καθόρισα, που με καθόρισαν. Βλέμματα και λόγια, χαμόγελα, λάμψεις ψυχικού συντονισμού. Ήμουν εκεί, ήμουν μέρος τους, είναι μέρος μου. Έδωσα ενέργεια και έλαβα, υπάρχει μια ροή ενέργειας που καθορίζει το πεδίο στο οποίο κινούμαι, σύνορα με γραμμές διακεκομμένες, αποτυπώματα σκιών και φαντασμάτων που υπερβαίνουν τα φυσικά εμπόδια και γλιστρούν στις σκέψεις από πόρτες που αναγνωρίζουν τα ίχνη τους.

Η σκέψη μου πετάει στους άλλους, σ' εκείνους που φοβούνται πιο πολύ, που φοβούνται για τη ζωή τους και όχι για το πώς θα την περάσουν. Παίρνω δύναμη από τη δύναμη εκείνων που θέλουν τη βοήθειά μου.

Τελυταία στάση του ταξιδιού είναι πάντα μια απροσδιόριστη βεβαιότητα πως ο ουρανός δεν είναι ακατοίκητος, όσο η πυξίδα επαναφοράς έχει φυσική ροπή προς το καλύτερο. Εκείνο που βλέπει ο καθένας είναι αντανάκλαση της ψυχής, βλέπει εκείνο που κρύβει μέσα σου γιατί απλά ξέρει να το διακρίνει.

Πια δεν φοβάμαι.