Πτώση στο έδαφος

Στο δρόμο κόσμος που έτρεχε βιαστικός να χωθεί σε αγκαλιές. Το κεφάλι μου, χωριστό απ' το κορμί, να διαφεντεύει από απόσταση τα μέλη μου, διακριτικά, όσο χρειάζεται μόνο για να παραμείνουν σε ενότητα. Ο δρόμος γνωστός, τα μάτια σφαλιστά στο σημείο που αρχίζει η ροή των σκέψεων. Ανέκφραστη. Η μουσική στ' αυτιά δυνατά, πολύ δυνατά, να καλύπτει τις φωνές που μουρμούριζαν μέσα μου. Δεν ήξερα κανένα μέρος όπου θα μπορούσα να καταλήξω για να ξεκουραστώ. Πόσο εχει ακόμα; Φτάνουμε; Όχι εκεί για όπου προοριζόμαστε. Αλλά εκεί που θέλουμε. Φτάνουμε;

Μ' ενοχλεί ο θόρυβος που κάνει το παρελθόν μου, κουτάκια αναψυκτικού τελειωμένα και άδεια που σέρνονται μπλεγμένα στις ρόδες του ποδηλάτου. Ωστόσο με κρατάει ξύπνια, δε μ' αφήνει να ονειροβατώ, δε μ' αφήνει να πάρω τα πόδια μου από το πεντάλ. Όταν οι μύες χαλαρώνουν, μου κορνάρουν οι υπόλοιποι. Αν ξεχαστώ δεν θα συμβαδίσω, δε θα ενσωματωθώ, θα αυτοκαταστραφώ. Δε θέλω να πάω εκεί που περιμένω, αλλά εκεί που με περιμένουν. Θέλω χαμόγελα και βλέμματα ζεστά. Θέλω να σταματήσω αυτή την κούρσα τη φρενήρη που άρχισε χωρίς ψυχή. Κάτι να με σταματήσει πριν φτάσω στο τέρμα της διαδρομής, πριν φτάσω στα ίδια λημέρια.

Δεν έχω επιλογή, τα μάτια θολώνουν, τα δάχτυλα τραβιούνται απ' το τιμόνι, το κεφάλι τινάζεται προς τα πίσω, το σώμα κυρτώνεται αμυντικά και παραδίνεται. Πέφτω στο έδαφος, πέφτω μαζί με ό,τι με κρατούσε, συγκλονίζομαι και ξυπνώ. Πέφτω στο έδαφος γιατί μπορώ, γιατί ξέρω ότι είμαι αρκετά δυνατή ώστε να ξανασηκωθώ. Πέφτω στο έδαφος και δεν είναι δείγμα αδυναμίας, αλλά απόδειξη ικανότητας, τη στιγμή που πάλι θα σταθώ στα πόδια μου. Πονάω αλλά δε λυπάμαι, κάνω να δακρύσω αλλά ανακουφίζομαι. Αδυναμία δεν είναι το να πέφτεις, αλλά το να παραμένεις στο έδαφος. Ο πόνος με βοηθά να ξέρω πού βρίσκεται κάθε μου μέλος. Ο εαυτός μου γίνεται και πάλι το επίκεντρο των σκέψεών μου. Ελέγχω τους χτύπους μου, την αναπνοή μου κι εντοπίζω τις πληγές. Φροντίζω για μένα, το παρόν γίνεται έντονο, θα προχωρήσω διασχίζοντάς το και όχι δρασκελίζοντάς το.