Freak Out

Μα ποιος είναι αυτός ο Frank Zappa. Mπορεί να μην ιδαίτερα γνωστος και να μην έφτασε ποτέ τις πωλήσεις άλλων καλλιτεχνών όπως ο John Lennon και άλλοι. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έφτασε και την ποιότητα. Ο Zappa για να ξέρετε υπήρξε ένας καλλιτέχνης, ο οποίος είχε πειραματιστεί με ένα μεγάλο εύρος μουσικών ειδών- από τζαζ και ροκ, μέχρι ηλεκτρονική μουσικη. Δίσκοι του όπως το Hot Rats, το Absolutely Free και το We're only In It For The Money θα παραμείνουν αξέχαστοι σε όποιον τους ακούσει. Ο Zappa εφάρμοζε αυτό που λέμε Experimental Rock. Για να μην μακρυγορώ θα πρεπει να σας πω ότι ένας πολύ αξίολογος καλλιτέχνης με πολύ καλή δισκογραφία. Όμως, κατα τη γνώμη μου θα πρέπει να σταθούμε στον καλύτερό του δίσκο, τον πρώτο του. Τον οποίο - δυστυχώς- δεν κατάφερε ποτέ να τον ξεπεράσει. Τον εκπληκτικό Freak Out!!

Όλα σε αυτόν τον δίσκο είναι ξεχωριστά. Και πρώτα θα έπρεπε να σταθούμε στον... τίτλο του. Ο τίτλος του στην αργκό σημαίνει ως παρακίνηση απόδρασης από τις κοινωνικές νόρμες ήταν εφεύρεση του Zappa!! Επίσης κατι άλλο ξεχριστό που έχει ο δίσκος είναι ότι αποτελεί έναν από τους πρώτους διπλούς δίσκους στην ιστορία- μαζί με το Blonde On Blonde του πολυαγαπημένου μου Bob Dylan και ένα- ίσως και το πρώτο- διπλό ντεμπούτο άλμπουμ.

Το άλμπουμ λέγεται ότι είναι concept, αλλά όπως έλεγε ο Zappa ήταν μια σατιρική στάση της κοινωνιας. Είναι ένα ανεπανάληπτο, ξεχωριστό μείγμα από υπέροχα ερωτικά- ροκάδικα όμως- τραγούδια, από πολιτικά τραγούδια και εκπληκτικών άντεργκραουντ κολάζ. Επίσης κάτι το οποίο αξίζει να τονιστεί είναι ότι τα άλμπουμ δεν είναι προσωπικό αλλά ηχογραφημένο με μια white Blues μπάντα τους The Mothers Of Invetion. Όταν ο Zappa εισχώρησε στους Mothers, ονομάζονταν Soul Giants. Ο Zappa γνώρισε τον τραγουδιστή τους Ray Collins, ο οποίος ήταν... ξυλοκόπος και τα βράδια τραγουδούσε με τους Giants. Όταν όμως ο Zappa μπήκε στους Soul Giants έφερε τα πάνω κάτω στη μπάντα προτίνοντας να παίζουν δικό τους υλικό. Η πρόταση αυτή όμως δυσαρέστησε τον αρχηγό της μπάντας τον σαξοφωνίστα Davy Coronado και έτσι τους παράτησε και έφυγε. Ο Zappa τότε πήρε τον έλεγχο της μπάντας υπόγραψε συμβόλαιο με τη Verve Records και οι Mothers άρχισαν τις ηχογραφήσεις.

Ο δίσκος αρχίζει με το Hungry Freaks, Daddy ένα εξεραιτικό κομμάτι, που μπορεί να είναι και το καλύτερο του δίσκου. Είναι κάτι διαφορετικό και μόλις το ακούς λες " Τι είναι αυτό; " και αναρωτιέσαι τι πρόκειται να ακολουθήσει. Έτσι έρχεται το I Ain't Got Any Heart το οποίο είναι και αυτό κάτσε- καλά κομμάτι, αν και δε φτάνει τη μεγαλοσύνη του του προηγούμένου. Το Go Cry On Somebody's  Εlse Shoulder είναι και αυτό εξαίσιο και είναι ίσως το πιο μελαγχολικό ερωτικό κομμάτι του δίσκου και ίσως να είναι και το πιο ευχάριστι σε άκουσμα στο δίσκο- όχι ότι τα άλλα δεν είναι. Την πόρτα σας χτυπάει μετά το Who Are The Brain Police, αλλά ρε παιδιά δε μ'αρέσει καθόλου. Μπορεί και να είναι το χειρότερο κομμάτι του δίσκου. Αλλά δεν πειράζει γιατί έτσι κι αλλιώς μπροστά στα άλλα μοναδικά κομμάτια του δίσκου, αυτό είναι απλά ένα διάλλειμα.

Όπως είπα έιναι πράγματι ένα διάλλειμα. Γιατί μετά αρχίζει -για μένα τουλάχιστον- το πιο καλό μέρος του δίσκου. Το Motherly Love μπαίνει δυνατά και μιλάει για τη μητρική αγάπη - που είναι καλύτερη από την αδερφική όπως λέει ο φιλαράκος μου ο Frank. Εξεραιτικό κομμάτι και ένα από τα καλύτερα του δίσκου. Ύστερα ακούμε το Ηοw Could Be Such A Fool, που είναι και αυτό πολύ καλό και έπειτα φτάνουμε στο Wowie Zowie. Αν υπάρχει ένα τραγούδι του Zappa που πρέπει να ακούσετε τότε είναι σίγουρα αυτό. Είναι επίσης το τραγούδι το οποίο όπως είπε ο Zappa, "ουρλιάζουν τα εξάχρονα για να το παίξουμε" . Έπειτα μπαίνει το You Didn't Try To Call Me που είναι και αυτό ψυχωτικό και τελειώνει με έναν ακατάπαυστο μονόλογο ενός εφήβου- υποτίθεται, ο οποίος λέει έναν μονόλογο για την κοπέλα του, η οποία δεν το κάλεσε. Τυπική ερωτική ιστορία που αποδίδεται με μοναδικό τρόπο από το δεξιοτένη Frank Zappa. Kαι τότε έρχεται το αριστουργηματικό Αnyway The Wind Blows. Είναι πιθανόν κάποιος να πει μόλις το ακούσει: "Μάγκα μου, αυτό είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει ποτέ!!" Είναι πραγματικά ΤΟ κομμάτι. Αν έχετε λεφτά αξίζει μόνο και μόνο για αυτό να αγοράσετε το δίσκο για αυτό το κομμάτι. Εντάξει μπορεί να τα λέω κάπως υπερβολικά, αλλά πιστέψε με. Το κομμάτι αξίζει και αξίζει πολύ!!

Μετά από αυτη την αξέχαστη κομματάρα έρχεται ένα άλλο καλό κομμάτι το I'm not Satisfied, που όπως και τα πιο πολλά εδώ μέσα είναι υπέροχο. Αφού τελειώνει το I' m not Satisfied έρχεται ένα άλλο τραγουδάκι το οποίο θα το χαρακτήριζα μέτριο. Όχι ότι είναι άσχημο, αλλά μπροστά στα αλλά, κάπως χάνει βρε παιδί μου. Eίναι το You re Probably Wonderin Why I am Here. Αλλά δεν τρέχει τίποτα, γιατί ξεκινά το Τrouble Every Day, το οποίο ίσως και να είναι το πιο ροκαδικό μες το δισκό. Kαι αυτό επισης είναι κάτσε καλό και μ'αρέσει... μ'αρέσει πολύ!!

Όλα αυτά δεν σε υποψιάζουν καθόλου για το τι θα ακολουθήσει μετά. Νομίζεις ότι θα ακούσεις κάτι παρόμοιο με τα προηγούμενα. Αλλά οι υποθέσεις σου δεν επαληθεύονται. Έχει φτάσει η ώρα για το άντεργκραουντ κολάζ... Το ανεπανάληπτο αυτό κράμμα από φωνές, ουρλιαχτα και παράξενους ήχους ξεκινά με το Help! I' m A Rock! Σ' αυτό το τραγούδι ο Zappa μας δείχνει τις επιρροές του στα... αλαμπουρνέζικα!! Και αυτό γιατί διαθέτει εδώ έναν Ray Collins να λέει ότι του κατέβει στο μυαλό. Μετά έρχεται σαν φυσική συνέχεια το Can't Happen Here, που μπορεί να είναι ότι πιο αστείο κα παλαβό έχετε ακούσει στη ζωή σας. Δεν ξέρω πώς να το πω ,εδώ ο Frank και η παρέα του, λένε πραγματικά ότι τους περνάει εκείνη την στιγμη από το κεφάλι τους. Και το κομμάτι τελειώνει με ένα Susie??? και με έναν διάλογο μεταξύ της Susie και της παρέας του Frank και συνεχίζεται και στο επόμενο τεράστιο και τελευταίο κομμάτι του δίσκου, που λέγεται Τhe Return Of The Son Of Monster Magnet που ξεκινά μ' ένα ακόμα διάλογο του Zappa και της Susie. Σας τον παραθέτω πιο κάτω:

Male voice: Suzy?

Female voice: Yes?

Male voice: Suzy Creamcheese?

Female voice: Yes?

Male voice: This is the voice of your conscience baby ... uh, I just want to check one thing out with you ... you don't mind, do ya?

Female voice: What?

Male voice: Suzy Creamcheese, honey, what's got into ya?

Και το κομμάτι συνεχίζεται. Έχουμε ακόμη ένα αλαμπουρνέζικο μονόλογο, διάφορους παράξενους ήχους μπερδεμένους μεταξύ τους και ξαφνικά ο δίσκος τελειώνει!! Έτσι ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, ακούγεται ένα πιάνο και αυτό ήταν. Ο δίσκος τελείωσε. Ευρηματικό, ε;

Αυτή ήταν η περιγραφή, ενός από τους καλύτερους καοι πιο... αλλοπρόσαλλους δίσκους της ιστορίας. Το αλλοπρόσαλλος φυσικά δεν το λέω, επειδή ο δίσκος είναι για πέταμα, αλλά γιατί πραγματικά αξίζει. Για αυτόν αγοράστε τον και κάντε τη μέρα σας, λίγο καλύτερη...


Ευχαριστώ για τη ανάγνωση....