Το ράφι με τα βινύλια: Eloy - Power And The Passion

Με αυτήν τη δημοσίευση θα παρουσιάσω έναν από τους πλέον αγαπημένους μου δίσκους, τον οποίον, από τότε που ενέταξα στη δισκοθήκη μου [έτος 1987 από το, θρυλικό πλέον, δισκάδικο Happening της οδού Χαρ. Τρικούπη αντί τιμήματος 700 δραχμών !!!] μέχρι σήμερα, τον ακούω με τον ίδιο ενθουσιασμό.

Πρόκειται για τον δίσκο των Eloy με τίτλο Power And The Passion, που εκδόθηκε το 1975. Είναι, ίσως, ο πιο ερωτικός ροκ δίσκος που έχω ακούσει. Πράγματι, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο αυτού του δίσκου είναι διάχυτο ένα έντονο ερωτικό αίσθημα, ένας βαθύς ερωτισμός. Δεν θα ξεχάσω τον Κώστα Μυλωνά που πριν αρκετά χρόνια σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή του [Τα Παιδιά της Νύχτας] είπε : "είναι πολύ όμορφο να κάνεις έρωτα ακούγοντας το Power And The Passion" !!!!

Οι Eloy είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της Γερμανίας, το οποίο οι μελετητές της ροκ κατατάσσουν στο "progressive Rock" [κάποιοι τους έχουν κατατάξει, εσφαλμένα κατ' εμέ, στην kraut Rock σχολή]. Σχηματίσθηκαν το έτος 1969 από τον ταλαντούχο κιθαρίστα και τραγουδοποιό Frank Bornemann και το 1971 ηχογράφησαν τον πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους, ο οποίος εκινείτο σε χαρντ ροκ μονοπάτια. Όμως, οι προβληματισμοί - μουσικοί και κοινωνικοί - του "πεφωτισμένου" Bornemann δεν εξαντλούνταν στις χαρντ ροκ φόρμες. Αυτό που είχε κατά νου εκείνη την εποχή ήταν να φτιάξει μια μπάντα που : α/ να παίζει "δυνατό" προγκρέσσιβ, απρόβλεπτο και πολύπλοκο, με τους ρυθμούς και τις μελωδίες να εναλλάσσονται, β/ να φτιάχνει δίσκους concept, που να διηγούνται μια ιστορία, που το κάθε τραγούδι τους, κάθε μέρος τους, να είναι συνέχεια του προηγούμενου και γ/ οι στίχοι τους, αλλά και οι ολοκληρωμένες ιστορίες [concept] των δίσκων τους, να κινούνται αφενός μεν στο χώρο του "παραμυθιού", αφετέρου δε να αφήνουν περιθώριο για προβληματισμό επί κοινωνικών και πολιτικών θεμάτων !!! Έτσι, με βάση τα προπεριγραφόμενα "οράματα" του ιθύνοντος νου της μπάντας F. Bornemann βγήκαν οι επόμενοι δίσκοι των Eloy, ήτοι ο Inside [1973] και ο Floating [1974], που είναι concept [δίσκοι με συγκεκριμένο θέμα] και χαρακτηρίζονται από τις πολύπλοκες και ευρηματικές μελωδίες τους, οι οποίες, όμως, σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν τον ακροατή. Όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, η κορύφωσή τους επήλθε στον τέταρτο δίσκο τους, Power And The passion, για τον οποίο θα γίνει λόγος.

Μετά από αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, η ομάδα που συνέδραμε στην ηχογράφηση του Power And The passion αποτελείται από τους εξής μουσικούς : Frank Bornemann - vocals / quitar, Manfred Wieckzorke - organ / piano / melotron / synthesisers, Lutjen Janssen - bass, Detlev Schwaar - quitar και Fritz Randow - drums.

Πριν προχωρήσουμε στην ακρόαση του δίσκου, είναι, νομίζω, απαραίτητο να ειπωθούν μερικά πράγματα για το πώς πήραν την ονομασία τους οι Eloy. Το όνομά τους το διάλεξαν από το βιβλίο του H.G. Wells "Time Machine" [Η μηχανή του χρόνου]. Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, αλλά έχω δει στην τηλεόραση την ταινία που βασίστηκε σε αυτό, γυρισμένη το 1960 από τον σκηνοθέτη George Pal. Τούτο συνέβη κάποιο Σάββατο μεσημέρι πριν πολλά χρόνια, όταν πήγαινα ακόμα Γυμνάσιο [εκείνες τις εποχές η Κρατική Τηλεόραση έβαζε τα μεσημέρια Σαββάτου και Κυριακής ταινίες για ... όλη την οικογένεια !!!]. Λοιπόν, όπως θυμάμαι την υπόθεση της ταινίας, ο πρωταγωνιστής της έφτιαξε μια μηχανή του χρόνου και ταξίδεψε από τη βικτωριανή εποχή πολλέεεες χιλιετηρίδες μετά, όταν, μετά από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα και μια μακρά περίοδο παγετώνων, ζούσανε, λέει στον πλανήτη Γη δύο "φυλές" : Οι αγαθιάρηδες [αλλά πανέμορφοι] Eloy και οι "τερατόμορφοι" Morlocks !!!

Έτσι και στο Power & The Passion : επιβιβαζόμαστε στη Μηχανή του Χρόνου και, με οδηγό τον Bornemann και την παρέα του, κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο. Όμως ... όχι στο μέλλον, όπως συμβαίνει στο βιβλίο του Wells, αλλά στο παρελθόν : στο Παρίσι του 1358 παρακαλώ !!! Το δε "στόρι", που στοιχειοθετεί τον εν λόγω "κόνσεπτ - δίσκο" έχει ως εξής : Ο νεαρός Jamie μόλις έχει τελειώσει το σχολείο και κάθεται στο υπόγειο του σπιτιού του, το οποίο, όμως, ο πατέρας του - που ασχολείται με επιστημονικά πειράματα κλπ - χρησιμοποιεί ως εργαστήριο !!! Εκεί δοκιμάζει κάποιο φάρμακο, εφεύρεση του πατέρα του, που .... θα τον φέρει πίσω στο χρόνο [time - erodig drug] και, συγκεκριμένα, στο Παρίσι του 1358, όπως προανέφερα !!! Εκεί θα γνωρίσει την Jeanne, την οποία θα ερωτευθεί και ... θα την σώσει από τα χέρια του μοχθηρού Zany Magician, ο οποίος την είχε φυλακισμένη στον πύργο του !!!! Κι ο δίσκος τελειώνει με τον Jamie να γυρίζει ξανά στο παρόν και να θυμάται - υπό τους λυγμούς μιας ηλεκτρικής κιθάρας - τις καμπάνες της Notre Dame κι έναν έρωτα που χάθηκε στα βάθη των αιώνων [στο σημείο αυτό .... ένα "ευχαριστώ" από καρδιάς σε εκείνο το παλικάρι από το στρατό που πριν από χρόνια μάς είχαν στείλει μαζί να φυλάμε ένα απομακρυσμένο φυλάκιο στη Σκύρο και, για να περάσει η ώρα μέχρι να λήξει η βάρδια μας, μού διηγήθηκε την ιστορία του δίσκου !!!!!] !!!!

Αλλά το ταξίδι αρχίζει από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δίσκου, τα οποία κοσμούν δύο καταπληκτικές φωτογραφίες. Στο εξώφυλλο : Ένας ουρανός γεμάτος σύννεφα κι από κάτω μια βουνοκορφή που ξεχειλίζει από έλατα !!! Στο οπισθόφυλλο : Μια λίμνη ή ποτάμι, με το φως του ήλιου να σχηματίζει ένα χρυσαφί ποτάμι καταμεσίς του και στο βάθος βουνοκορφές περιτριγυρισμένες από μαύρα σύννεφα !!! Βλέποντας το εξώφυλλο ... θαρρείς ότι κι εσύ ακολουθείς τον Jamie στο ταξίδι του στο χρόνο, ανάμεσα από σύννεφα, πάνω από βουνά, λίμνες κλπ και ... τον παρακολουθείς την ώρα που "πετάει" για να συναντήσει την αγαπημένη του !!!

SIDE 1 :

Με το που βάζεις τη βελόνα στην πρώτη πλευρά του δίσκου .... το δωμάτιο πλημμυρίζει από την υπέροχη μουσική του αρμονίου, το οποίο θυμίζει εκκλησιαστικό όργανο, σαν κι αυτό που ακούμε στη μουσική του Bach "Τοκκάτα και Φούγκα" !!! Κι όμως ... όσο κι αν ο πληκτράς έχει επηρεασθεί από το εν λόγω έργο του Bach, τελικά αυτό που υπερισχύει είναι η δική του προσωπικότητα και το δικό του στίγμα !!! Έτσι ο δίσκος ήδη από την Introduction του σε έχει πλήρως μαγέψει !!! Πάμε παρακάτω : Journey Into 1358. Την "α λα Bach" εισαγωγή την έχουν διαδεχθεί τα τρυφερά λόγια του Bornemann, που υποδύονται τον Jamie : "in this lonely room, where my father plays with science" .... Κι εδώ σε έχει κερδίσει, πλέον, η φωνή του Bornemann : χωρίς να είναι Ο τραγουδιστής, διαθέτει φωνή θαμπή, γλυκόπικρη, ψιθυριστή .... σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις δίπλα σου έναν φίλο που σού ανοίγει την καρδιά του και σού διηγείται με κάθε ειλικρίνεια την ιστορία του !!! Αλλά εμένα, προσωπικά, με "πορώνει" αυτή η ... "αγγλο - γερμανική" προφορά του [αυτό όπου το έχω πει με έχουν κοιτάξει με απορία !!! ] !!!! Εν συνεχεία ... Love Over Six Centuries : Εδώ, με μουσική υπόκρουση τους ονειρικούς ήχους από τα πλήκτρα και το μπάσο οι πρωταγωνιστές του δίσκου, αφού μάς συστήνονται, διηγούνται την ιστορία τους. Αρχικά ο Jamie και μετά η Jeanne. Μετά, όμως, από το αφηγηματικό μέρος, θαρρείς ότι αρχίζει ... ένα σπαραχτικό πανηγύρι : Στην αρχή ακούγονται κραυγές και μετά τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς παίζουν πιο γρήγορα και με περισσότερο νεύρο, προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα "τσιριχτό" σόλο ηλεκτρικής κιθάρας !!! Κι αυτό το, γεμάτο τραγικότητα, προγκρέσσιβ - ροκ πανηγύρι κορυφώνεται με το τελευταίο τραγούδι της 1ης πλευράς, το 9λεπτο Mutiny, για πολλούς κορυφαία στιγμή του δίσκου !!! Σε αυτό το άσμα προτείνω να προσέξετε το τελευταίο "επικό" μέρος του [ιδίως οι οπαδοί των Iron Maiden που, ενδεχομένως, ενδιαφέρονται για τις επιρροές της αγαπημένης τους μπάντας].

SIDE 2 :

Με το που βάζεις τη βελόνα του πικάπ στη 2η πλευρά του δίσκου .... ακούς ήχους από ... βαριές πόρτες που ανοιγοκλείνουν [προφανώς από κελλί κάποιου κάστρου], από κλειδαριές κλπ. Κι αυτοί οι ήχοι συμπλέκονται εν συνεχεία με τα απαλά αρπέζ της ηλεκτρικής κιθάρας του Bornemann, αλλά και την ψιθυριστή / εξομολογητική φωνή του. Όμως, εκεί που με το Imprisonment - το οποίο μόλις περιέγραψα - έχουμε .... "νταουνιάσει", έρχεται ξαφνικά ... η λύτρωση : Μπαίνει απότομα το χαρούμενο, "φωτεινό" Daylight και ... νιώθουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι αποδράσαμε από το σκοτεινό κελλί του κάστρου και βγήκαμε έξω στο φως :  "Daylight, back to daylight, see the sun break through the trees. Daylight, back to daylight, turning darkness into peace" !!! Ακολουθεί το διάρκειας 1 : 04 λεπτών Thoughts Of Home - μικρούλι αλλά απίστευτα συγκινητικό και τρυφερό - και μετά .... The Zany Magician !!! Εκεί την ενορχήστρωση έχουν αναλάβει οι ηλεκτρικές κιθάρες με σκληρή παραμόρφωση, οι οποίες θυμίζουν κάπως Black Sabbath. Και πάνω από τις σκληρές κιθάρες .... το σατανικό, μοχθηρό, τρομαχτικό γέλιο του κακού μάγου !!! Όμως .... το βινύλιο που έχω στη δισκοθήκη μου ... θαρρείς ότι έχει τιμωρήσει, με τον τρόπο του, τον μοχθηρό μάγο : ακριβώς πάνω στο σατανικό γέλιο του υπάρχει μια ωραιότατη γρατζουνιά [βλέπετε, όταν ήμουν μικρός, από τη λαχτάρα μου να παίξω τα βινύλια στο πικάπ καμιά φορά τα κακομεταχειριζόμουν !!!! ] !!! Ακολούθως ο Jamie, αφού νίκησε τον κακό Zany Magician, επιστρέφει ξανά στο παρόν του : Back Into The Present λέγεται το επόμενο κομμάτι, αρκετά ρυθμικό και χαρούμενο, κάπως "χορευτικό" [εκεί προτείνω να προσέξετε τους ήχους με τους οποίους η ηλεκτρική κιθάρα "ζεσταίνει" το κομμάτι στην αρχή του] !!! Κι ο λόγος που το τραγούδι αυτό έχει κάπως "χορευτική" υπόσταση είναι επειδή ο ήρωάς μας διηγείται, πλέον, τα κατορθώματά του στους φίλους του, τους οποίους συναντά στην ντισκοτέκ όπου μαζεύονται : "Waiting in the Disco, tell my friends just what I've seen, They won't believe my story when I tell them where I've been" !!!! Και ο δίσκος τελειώνει με το καταπληκτικό σλόου ροκ The Bells Of Notre Dame, ένα σπάνιο ροκ διαμάντι !!! Εκεί ο ήρωάς μας κάνει την αναπόλησή του και θυμάται το Παρίσι των περασμένων αιώνων που για λίγο έζησε !!! Θυμάται και την κοπέλα που για λίγο γνώρισε, ερωτεύθηκε, τον ερωτεύθηκε και μετά .... χαθήκανε για πάντα, στα βάθη των αιώνων !!! Και αυτή η αναπόληση τελειώνει με ένα σπαραχτικό σόλο κιθάρας, που παίζει πάνω από τους "ονειρικούς" ήχους των πλήκτρων. Ακούγοντας την ηλεκτρική κιθάρα ... έχεις την εντύπωση ότι ξεσπάει σε λυγμούς !!! Ω ναι, και τα μουσικά όργανα έχουν κι αυτά ψυχούλα .... Κατά την προσωπική μου άποψη, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα σόλο ηλεκτρικής κιθάρας που έχουν παιχθεί ποτέ σε ροκ δίσκο ....

Στο σημείο αυτό ο .... παραμυθο - δίσκος των Eloy έλαβε τέλος !!!
Ευχαριστώ για την ανάγνωση!!!!

Κώστας Άγας