50 χρόνια Γιάννης Σπανός

Γράφει η Δέσποινα Κ. (despinakontogianni)
122 άρθρα στο MusicHeaven

Ένας συνθέτης, που δε χρειάζεται λόγια για να παρουσιαστεί. Σεμνός, όπως πάντα, κουβαλώντας ένα σημαντικό κεφάλαιο, που λέγεται Νέο Κύμα, αποφάσισε να γιορτάσει τα 50 του χρόνια στην Ελληνική Δισκογραφία με μία συναυλία αφιερωμένη στο Σύλλογο παιδιών με καρκίνο "ΕΛΠΙΔΑ".

Ήταν η μόνη συναυλία που πήγα εντελώς μόνη μου. Κι όμως, δεν αισθάνθηκα λεπτό πλήξη ή ανία. Το Καλλιμάρμαρο γιορτινό, γεμάτο με άτομα όλων των ηλικιών. Πόσοι ήρθαν για να τον τιμήσουν; Δεν έμαθα ακριβή αριθμό, κάτι χιλιάδες...Κάθομαι υπομονετικά, ενθουσιασμένη από το γεγονός πως θα έβλεπα καλλιτέχνες όπως η Καίτη Χωματά ή ο Σταμάτης Κόκοτας για πρώτη φορά, αφού δε μας έχουν συνηθίσει σε συναυλιακές εμφανίσεις. Υπήρχε καθυστέρηση, γιατί τα γεγονότα στην Κηφισίας δημιούργησαν πρόβλημα στην προσέλευση του κοινού. ’ξιζε, όμως, η αναμονή!

Μετά από κανά μισάωρο περίπου τα φώτα έκλεισαν κι ακούστηκε μια εισαγωγή από το αγαπημένο τραγούδι "Αν μ'αγαπάς" από μία ορχήστρα διαλεγμένη από τον ίδιο τον κο Σπανό, έναν προς έναν. Στη σκηνή βγαίνει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος όπου και θα προλογίσει. Κάλεσε το συνθέτη να πει δυο λόγια: "Τι να πώ; Όλα τα είπατε εσείς. Εγώ όταν έκανα τραγούδια δεν τα σκεφτόμουνα αυτά..."

Η συναυλία άνοιξε επίσημα με το αγαπημένο μου "’σπρα Καράβια τα όνειρά μας..." από το Μιχ. Βιολάρη και την κα Πέννυ Ξενάκη, η οποίο αντικαθιστούσε την Καίτη Χωματά. Αυτή ήταν μια λυπηρή είδηση, αφού πολλοί την περιμέναμε με ανυπομονησία.  Μετά από τις εξαίρετες ερμηνείες αυτών των δύο, στη σκηνή ανέβηκε η Μελίνα Ασλανίδου κι η, έκπληξη της βραδιάς, η Πέγκυ Ζήνα, η οποία τραγούδησε το ιστορικό "Αν μ' αγαπάς".

Τη σκυτάλη πήρε η Ελένη Δήμου, με μια λαμπρή εμφάνιση, ερμηνεύοντας τραγούδια όπως το "’κου λοιπόν" και "Τραγούδι γενεθλίων", ώσπου ένα δυσάρεστο γεγονός ν' αφήσει μια μικρή μαύρη κηλίδα στη βραδιά. Κάποιος από το κοινό, μην αντέχοντας τη ζέστη και πιθανότατα να είχε και κάποια προβλήματα υγείας, χρειάστηκε ασθενοφόρο, οπότε υπήρχε μια μικρή διακοπή πέντε λεπτών.

Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή ο Κώστας Καραφώτης, που για να είμαι ειλικρινής, έμεινα έκπληκτη με το πόση σεμνότητα έδειξε τραγουδώντας το "Θα με θυμηθείς", που μέχρι τότε είχα ακούσει μόνο με τη φωνή του Γ. Πάριου. Ήταν μια ευχάριστη ακρόαση, αλλά εγώ ανατρίχιασα με τον άλλον Κώστα, που ήταν κι ο επόμενος. Ο Κώστας Καράλης! Μια μορφή, άμεσα συνδεδεμένη με τη μελοποιημένη ποίηση. Δεν έκανε μεγάλη εισαγωγή, είχαν πλέον όλα ειπωθεί. Τι άλλο θα μπορούσε να μας προσφέρει εκτός από τα τρία ανατριχιαστικά άσματα: Ιδανικός κι ανάξιος εραστής, Σπασμένο Καράβι, Είναι ν' απορείς. Δεν ήξερα πως ο πρώτος που μελοποίησε Καββαδία ήταν ο Σπανός.

Ακολούθησαν Μακεδόνας και Μητσιάς. Και τότε άκουσα ένα τραγούδι που δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Όλοι λέγανε πως έκανε επιτυχία τη δεκαετία του '70 στις μπουάτ κι είχε να τραγουδηθεί από τότε. Ήταν το "Μαρικάκι". Και μετά απ' αυτό λες κι ο ουρανός άνοιξε: Μια Κυριακή...ποιος το περίμενε πως θα 'ταν Κυριακή...Μέσα σε μόλις δύο ώρες είχα δει την ελληνική μουσική να κάνει παρέλαση μπροστά μου.

Και τότε άλλαξε εντελώς το κλίμα. "Μια φίλη, που κατέβηκε από τις Σέρρες"! Ε, ποια άλλη; Κατερίνα Κούκα. Και τι άλλο; "Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο"! Ξεσηκώθηκε όλο το στάδιο. Μικροί μεγάλοι το χόρευαν. Κάποτε είχα ακούσει από το Λευτέρη Παπαδόπουλο πως ήταν το πρώτο "σκυλάδικο" της Ελλάδας. Πολύ το χάρηκα! Στη συνέχεια ανέβηκε ο Αντώνης Ρέμος, που επίσης ενθουσίασε το κοινό.

Και για το τέλος ήταν δύο μεγάλα ονόματα της Ιστορίας της Μουσικής στην Ελλάδα: Κώστας Χατζής και Σταμάτης Κόκοτας. Ο πρώτος μ' ένα πολύ φιλικό ύφος, τραγούδησε δύο απ' τα πιο αισθαντικά τραγούδια του κου Σπανού. Την "Κίτρινη Πόλη" και την "Οδό Αριστοτέλους". Μπορεί, σαφώς, να μην ήταν το ίδιο με τη Χαρούλα Αλεξίου, αλλά ήταν συγκινητικό. Αν κι είχε πάει ήδη 01:00 π.μ., κανένας δεν έφυγε από τη θέση του. Όλοι χειροκροτήσαμε το Σταμάτη Κόκοτα, ο οποίος ερμήνευσε από τις πιο γνωστές του επιτυχίες κι είχε τον περισσότερο χρόνο πάνω στη σκηνή. Ως τις 01:35 π.μ.! Η συναυλία έκλεισε με τους στίχους: "Πες πως μ' αντάμωσες μια νύχτα σ' ένα όνειρο. Πες πως με ξέχασες σαν ήρθε το πρωί..."

Το μόνο που με λύπησε σ' αυτή τη συναυλία ήταν πως δεν είχε ομαδικό φινάλε. Βγήκα από το Στάδιο τραγουδώντας:

"Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια
ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω.
Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια
λένε πάντα πως για πάντα σ' αγαπώώώ"