Γνωρίζοντας τον Κώστα Λεμονίδη

Γράφει ο John Deos (Deos)
33 άρθρα στο MusicHeaven

Το 2004 εμφανίστηκες δισκογραφικά Κάπως Αμήχανα, όπως ονομαζόταν η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά. Τι προηγείται αυτής της δουλειάς και πώς αποφάσισες να κάνεις αυτό το βήμα;
Έπαιζα ήδη αρκετά χρόνια σε cover bands ως κιθαρίστας. Με τον καιρό είχε μαζευτεί ένα υλικό το οποίο δεν το είχα αξιολογήσει ιδιαίτερα σοβαρά, αλλά παίζοντας είχαν δημιουργηθεί ορισμένα τραγούδια. Βρέθηκα σε ένα χρονικό διάστημα όπου δεν είχα πάντα και απλά δεν ήθελα να σταματήσω να παίζω. Μπήκα λοιπόν στο studio με σκοπό να γράψω κάποια τραγούδια σαν αρχείο. Στην επεξεργασία αυτού του υλικού γεννήθηκε η ιδέα, γι’αυτό και μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχα αποφασίσει αν θα το κυκλοφορήσω ή όχι. Κάποια κομμάτια ίσως φαίνονται να μην έχουν σχέδιο, σαν να είναι λίγο αβέβαια, γι’αυτό και αν ξανάφτιαχνα το δίσκο απ’την αρχή κάποια πράγματα θα τα άφηνα απ’έξω.

5 χρόνια μετά, έρχεται ο 2ος Σταθμός. Γιατί οι 2 δισκογραφικοί σου σταθμοί απέχουν τόσο πολύ;
Γιατί η μουσική δεν είναι η βασική μου ασχολία, άρα δεν έχω τον αντίστοιχο χρόνο να αφιερώσω. Παράλληλα γεννήθηκε και η κόρη μου. Έκανα και πολύ καιρό μετά τον πρώτο δίσκο να γράψω νέα τραγούδια. Μάλιστα βγαίνοντας το «Κάπως Αμήχανα» στην αρχή τρόμαξα, καθώς προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι έχω κάνει, γι’αυτό και άργησα πολύ να τα παίξω σε ζωντανές εμφανίσεις. Μου πήρε πάνω από 1.5 χρόνο να τα εντάξω σε ζωντανό πρόγραμμα και συνέβει σε ένα σχήμα που συμμετείχα τότε, τους 7bo4.

Ποιες είναι οι κυριότερες διαφορές μουσικά και στιχουργικά ανάμεσα στους 2 δίσκους;
O πρώτος δίσκος είναι πιο προσωπικός. Έχω γράψει σχεδόν σε όλα τα τραγούδια μουσική και στίχους, οπότε κάποια πράγματα με αφορούν περισσότερο. Ο δεύτερος δίσκος είναι πιο μελετημένος. Έχοντας πάρει το μάθημά μου από τον πρώτο δίσκο, έχω μπει στο studio με πλάνο πλέον. Τα μισά τραγούδια είναι σε στίχους άλλων δημιουργών χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι δεν τα νιώθω δικά μου, απλά δεν τα βάζω στην ίδια μοίρα συναισθηματικά μ’αυτά που έχω γράψει αποκλειστικά εγώ.

Μουσικά εξελίσσεται ο δίσκος;
Ναι, είμαι πιο σίγουρος στο παίξιμό μου. Ακόμα και από το δεύτερο δίσκο μέχρι σήμερα, αισθάνομαι ότι έχω βελτιωθεί σαν κιθαρίστας.

Στο 2ο Σταθμό εμφανίζονται και άλλοι νέοι συνδημιουργοί εκτός από σένα και μάλιστα κάποιοι είναι και μέλη του MusicHeaven.
Σωστά, συνεργάστηκα με την Ελένη Τζιαμουράνη στο Μαύρα Μάτια και την Ελένη Γελαδάρη στο Κάτω απ’την Πανσέληνο.

Πώς έγινε η προσέγγιση; Είσαι ανοιχτός σε νέο υλικό;
Είμαι πολύ ανοιχτός, δε γράφω τόσο συχνά δικούς μου στίχους, γι’αυτό και γράφω μουσική πάνω σε στίχους άλλων. Οι στίχοι της Ελένης Γελαδάρη βρίσκονταν γραμμένοι σε κάποια σελίδα του MusicHeaven και μου τράβηξαν την προσοχή. Αναφορικά με την Ελένη Τζιαμουράνη, είχα ήδη ακούσει μελοποιημένους στίχους της από άλλα μέλη του MusicHeaven, έτσι λοιπόν της ζήτησα να μου δώσει αντιστοίχως.

Τα τραγούδια είναι κυρίως ήπιων τόνων και σκέψεων που σε ταξιδεύουν. Κατά πόσο αντικατοπτρίζουν τον ψυχικό σου κόσμο;
Αυτό είναι το μουσικό μου ύφος σαν κιθαρίστας και σκέφτομαι ως κιθαρίστας, όχι σαν δημιουργός. Αναφορικά με τον ψυχικό μου κόσμο, στον πρώτο δίσκο ενώ είμαι άσχετος με το studio νιώθω μια ψυχική ευφορία γενικότερα, ενώ στο δεύτερο δίσκο είμαι αρκετά κουρασμένος κι ας είναι πιο προσεγμένη δουλειά.

Έχεις καλλιτέχνες ως πρώτυπα; Ποιο είδος μουσικής αντιπαθείς;
Μεγάλωσα με Beatles, έχοντας μεγάλη αδυναμία στον George Harrison. Γενικά μ’αρέσουν πολύ οι κιθαρίστες όπως ο Mark Knopfler των Dire Straits και ο David Gilmour των Pink Floyd. Από Έλληνες τραγουδοποιούς εκτιμώ το Βαγγέλη Γερμανό και το Διονύση Σαββόπουλο. Τώρα το είδος που αντιπαθώ μάλλον είναι αυτά που τραγουδιούνται στις πίστες, όπου δεν ξεχωρίζεις αν τραγουδούν ποπ, ροκ ή λαϊκό, είναι ένα αχαρακτήριστο πράγμα...

Τι επιδιώκεις να έχεις πετύχει μουσικά μετά από κάποια χρόνια;
Θέλω να συνεχίσω να περνάω καλά με αυτό που κάνω, δεν έχω κάποια ιδιαίτερη επιδίωξη. Θέλω να έχω λόγο να ασχολούμαι.

Ποια από τις εμφανίσεις σου μέχρι τώρα θεωρείς ξεχωριστή και γιατί;
Δεν μπορώ να πω μια συγκεκριμένη, γιατί μπορεί να μου αρέσουν πολλές περισσότερες για διαφορετικούς λόγους. Θυμάμαι εμφανίσεις που ήμουν στο Λύκειο τη δεκαετία του ’80. Τις θυμάμαι ρομαντικά καθώς δε σώζεται κάποιο ηχητικό ντοκουμέντο κι ας ήταν μέτριες. Σίγουρα ξεχωρίζω κάποια support που είχα κάνει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στους Metro Decay και στο Σιδηρόπουλο λίγο πριν φύγει.

Θα σου αναφέρω 3 τραγούδια από κάθε σου δίσκο και παρέα με την Ερατώ (ilio) θα σε ρωτήσουμε κάποια θέματα βασισμένοι σε αυτά.

1α. Παντοτινά Δικός Σου: Δίνεσαι ολοκληρωτικά στα πάθη σου όπως η μουσική;

Θα ξεχωρίσω από τα πάθη μου τη μουσική. Σε ένα πάθος μπορεί να δωθείς ολοκληρωτικά και κάποια στιγμή να κορεστείς, ενώ με τη μουσική, παρότι ξεκίνησα επιδερμικά, είναι μια σχέση που θα κρατήσει για όλη μου τη ζωή. Να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δεν προοριζόταν για ντουέτο. Είχα μπει στο studio κι ενώ είχα γράψει όλα τα μουσικά μέρη δεν πρόσεξα σωστά την τονικότητα, με αποτέλεσμα να χρειαστεί η συνδρομή της Ναταλί Ελευθερίου, από την Ορχήστρα 5ου Γαλαξία.

Τι είναι αυτό  που αποκομίζεις από την έκθεσή σου στο κοινό είτε μέσω ενός δίσκου είτε μέσω μιας ζωντανής εμφάνισης; Ποια ανάγκη σου κάλυπτες αρχικά και αν έχει διαφοροποιηθεί ποια καλύπτεις τώρα;
Ξεκινώντας να παίζω σε εφηβικά γκρουπ αναζητούσαμε την προβολή, γι’αυτό και με προσέλκυε να γίνω δημοφιλής στο σχολείο, να υπάρχει ένα image στην παρέα. Η μουσική ήρθε σαν επακόλουθο αυτού, δεν ήταν το αρχικό μου κίνητρο. Μέσα από αυτή την ιστορία ανκάλυψα την κιθάρα και ακόμα την ανακαλύπτω.

Πώς είναι η επικοινωνία σου με το κοινό;
Δεν είμαι καθόλου καλός σε αυτό, είναι ένα μειονέκτημά μου στη σκηνή. Γι’αυτό και προτιμώ να μοιράζομαι τη σκηνή με μια τραγουδίστρια που θα είναι επικοινωνιακή ώστε να παραμένω εγώ παραδίπλα και να επικοινωνώ παίζοντας.

2α. Νυστάζω απλώς: Ποια είναι η σχέση σου με τον ύπνο;

Η σχέση μου πάντα ήταν προβληματική, δεν κοιμόμουν ποτέ ιδιαίτερα καλά. Το τραγούδι πάντως έχει να κάνει με την παραβίαση των προσωπικών ορίων του καθένα. Είναι ένα τραγούδι θυμού, όταν εσύ κοιμάσαι και κάποιος σου ανάβει τα φώτα να ξυπνήσεις βεβιασμένα.

3α. Μόνος στην πόλη: Νιώθεις μόνος στην ίδια σου την πόλη;

Το τραγούδι αυτό το έχει γράψει ο Γιάννης Ράπτης σε στίχους και μουσική, μου αρέσει πολύ και το συμπεριλαμβάνω ακόμα στις εμφανίσεις μου. Δεν μπορώ να πω ότι νιώθω μόνος στην πόλη μου. Το θετικό με την Αθήνα είναι ότι αν θέλω να είμαι μόνος μου, μπορώ να το επιλέξω σε αντίθεση με μια επαρχιακή πόλη που θα πέσεις σε κάποιον γνωστό πάνω.
Τι πιστεύεις πως λείπει περισσότερο από τη σημερινή κοινωνία;
Συλλογικότητα, κοινωνική και περιβαλλοντική συνείδηση. Γενικά είμαστε για την πάρτη μας.
Από τι πιστεύεις ότι έχουμε ανάγκη και τι είναι αυτό που φοβόμαστε;
Θα σου πω τι μου λείπει εμένα. Μου λείπει η καθαριότητα, η αίσθηση του ανοιχτού χώρου. Δεν μπορώ την αίσθηση ενός κλειστού δρόμου, με πλακώνει. Θέλω να δω τον ορίζοντα. Θέλω να πατήσω χώμα. Αυτό που φοβάμαι είναι σε τι κόσμο θα μεγαλώσει το παιδί μου, αν θα έχει νερό να πιει, αν θα είναι ασφαλές και όλα όσα σκέφτονταν οι γονείς μας, που πλέον μεταφέρονται σε μας και φοβόμαστε για τα δικά μας παιδιά.

1β. Η Μικρή μου Δανάη: Ο γονεϊκός σου ρόλος κατά πόσο έχει επηρεάσει τη δημιουργία / την έμπνευσή σου;

Δυσκολεύομαι από την άποψη να βρω προσωπικό χρόνο και να κάτσω να ασχοληθώ. Επειδή έτσι κι αλλιώς η πρωινή μου δουλειά μου παίρνει πολλές ώρες, είμαι λιγότερες ώρες στο σπίτι και είναι δύσκολο με το που μπω μέσα να πω κλειδώνομαι στο δωμάτιο και γράφω τραγούδια.

2β. Ο άλλος σου εαυτός: Τι στοιχεία πιστεύεις ότι λείπουν από το χαρακτήρα σου και θα ήθελες να τα είχες;

Τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου, αλλά στο θέμα της μουσικής όπως είπα και νωρίτερα θα ήθελα να ήμουν πιο επικοικωνιακός επί σκηνής. Στο κοινωνικό προσκήνιο δε με απασχολεί, δε με νοιάζει να είμαι η ψυχή του πάρτυ.
H ψυχή εκφράζεται μέσα από την τέχνη. Πιστεύεις πως έτσι γιατρεύεται; Πώς γιατρεύεσαι εσύ;
Μπορεί να μην είναι εμφανές αλλά σίγουρα κάτι βγαίνει από μέσα σου. Τώρα αν γιατρεύεται ή αν απλά παρηγορείται δεν είμαι σίγουρος. Κάθε καλλιτεχνικό έργο είτε είναι μουσική είτε ένας πίνακας ζωγραφικής είτε κάτι άλλο, αποτελεί κομμάτι της ψυχής μας.

3β. Τυπάκος καλών προθέσεων: Ποιες είναι οι προθέσεις σου;

Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι χιουμοριστικό και αναφέρεται σε μια δισκοκριτική που μου είχαν κάνει στο παρελθόν. Οι προθέσεις μου είναι να είμαι ευτυχής, υγειής και καλός γονιός. Αναφορικά με τη μουσική και τον κόσμο, με ενδιαφέρει να παίζω όσο το δυνατόν περισσότερο και να με ακούει ο κόσμος.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου σε εμφανίσεις;

Το Σάββατο 13 Νοεμβρίου εμφανιζόμαστε στη μουσική σκηνή Γυάλα στον Ταύρο. Θέλουμε  να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμφανίσεις στην Αθήνα, όπως επίσης επιδιώκουμε και στη Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα ηχογραφούμε καινούριο υλικό.

Τι μπορούμε να ακούσουμε σε ένα Live σου;

Επιλογές από τους 2 πρώτους μας δίσκους, υλικό ακυκλοφόρητο και διασκευές, ελληνικές και ξένες.

Κώστα σε ευχαριστούμε πολύ.

Ευχαριστώ πολύ κι εγώ!

Φωτογραφίες: Amelie

Επεξεργασία Φωτογραφιών: astarth_18

Επιμέλεια αφίσας: Pramateftis

http://www.costaslemonidis.gr/

http://www.myspace.com/costaslemonidis