Συνέντευξη του Κώστα Καράλη στο MusicHeaven

Μέσα στις δεκάδες ερμηνείες πάνω στο έργο του Νίκου Καββαδία ξεχωρίζει κυρίως μια ως η φωνή του ίδιου του ποιητή, δεν είναι άλλη από τον "ιδανικό και ανάξιο εραστή", τον Κώστα Καράλη.

 

Ύστερα από συνεργασίες με κορυφαίους συνθέτες της ελληνικής μουσικής σκηνής όπως με τον Γιάννη Σπανό, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Ηλία Ανδριόπουλο, τον Μιχάλη Τερζή, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Χρήστο Λεοντή, τον Δήμο Μούτση, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Μίμη Πλέσσα, τον Μάνο Λοίζο, τον Σταύρο Κουγιουμτζή κ.ά. και έχοντας τραγουδήσει στίχους Νίκου Καββαδία, Μάνου Ελευθερίου, Γιάννη Σκαρίμπα, Δημήτρη Ιατρόπουλου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Κώστα Βάρναλη, Άλκη Αλκαίου, Οδυσσέα Ελύτη απέχει συνειδητά από τα μουσικά δρώμενα καθώς ”διαπίστωσε σημαντική έκπτωση των αξιών στην κοινωνία, οι οποίες ενσωματώθηκαν και στη ''δημιουργική'' δραστηριότητα των μουσικών πραγμάτων και στη χώρα μας”, όπως δηλώνει στον επίσημο διαδικτυακό χώρο του.

 

 

Μετά από όλα αυτά είναι τιμή για το MusicHeaven που φιλοξενεί σήμερα τον Κώστα Καράλη σε μία από τις ομολογουμένως σπάνιες συνεντεύξεις του.

 

Από το ψαλτήρι στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, στη Σπερχειάδα, στα στούντιο της "Columbia" για την ηχογράφηση της «Τρίτης Ανθολογίας». Μίλησε μας γι αυτό το ταξίδι όπως και για τη γνωριμία σου με τον Γιάννη Σπανό.

Δε μπορώ παρά να χαίρομαι όταν βρίσκω χρόνο να επικοινωνώ με φίλους,  πόσο μάλλον με ΄κείνους που σκαλίζουν το βηματισμό μου…

Δεν ξέρω αν - σ’ αυτή τη σελίδα – μπορώ να περιγράψω όπως θα ήθελα αυτό «το ταξίδι». «Κατά ριπάς»  λοιπόν :

Δε με θυμάμαι χωρίς τη φυσαρμόνικα. Απ’ την Α΄ Δημοτικού και μετά, στις εκδρομές, έπαιζα το ακκορντεόν και χορεύανε δάσκαλοι και συμμαθητές, όπως γινόταν και στα γλέντια των γονιών μου με τους φίλους και συγγενείς τους.

Χωρίς «χειρόφρενο», όπως πάντα, κύλισαν τα χρόνια μαζί με πολλά… της εφηβείας κι έφτασαν τα φοιτητικά μου στην Αθήνα πια, όπου τα ακούσματα, τα βιβλία, οι πληροφορίες, οι παρέες και «η σχόλη» άλλαξαν τη ροή του ποταμού της σκέψης και της δράσης μου.

Έντονα θυμάμαι τις στιγμές που μ’ άκουσαν να τραγουδάω και να παίζω «μπόσα-νόβα» (νέο και δύσκολο είδος τότε) με την κιθάρα μου και… άρχισαν οι προτάσεις και οι αποδοχές να διαδέχονται η μία την άλλη:  Τάκης Χαρίτος (NCO Jazz club), ορχήστρα Γεράσιμου Λαβράνου, session κιθαριστής στις ηχογραφήσεις -studio- μεγάλων συνθετών,  καλλιτεχνικός διευθυντής στα  Δειλινά  (κορυφαίου, τότε, χώρου θεάματος-ακροάματος), ώσπου κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο …Γιάννης Σπανός!!! Έκπληξη για μένα!!! Είχε φτάσει στα χέρια του (δεν ήξερα τότε πώς), μια «ταινία» με τη φωνή μου!… Είχε κάνει, όπως μου είπε, τα απαραίτητα test και ήταν αυτό που γύρευε για το νέο του έργο, την  ΤΡΙΤΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ!!! Χαρά-Τιμή; Μεγάλη.  Μπελάδες; Πολλοί. Αποτέλεσμα;;; Ποταμός Απερίγραπτων Συναισθημάτων…. που κυλάει ακόμα…

 

 

Η ''Τρίτη Ανθολογία'' αποτέλεσε την πρώτη σου γνωριμία με το Νίκο Καββαδία;

Με τον μελοποιημένο Νίκο Καββαδία ήταν η πρώτη γνωριμία όλων μας!

 

Ποιά η σχέση σου με την  ποίηση εκείνη την εποχή;

Είχα την τύχη να έχω φίλους και καθηγητές-εισηγητές «στη χώρα» της λογοτεχνίας. Όσο εύρισκα χρόνο (πολυγευστικός πάντα ων) διάβαζα αχόρταγα. Μεγάλα αναγνωστικά ταξίδια με Γκαίτε, Έλιοτ, Ελύτη, Σεφέρη, … πολλουούς…

 

Το μέλος AlfaWolf (Νικόλας), ρωτάει αν το πραγματικό σου επίθετο είναι Καραγιαννόπουλος και θα ήθελε να μάθει αν υπήρξε καλλιτεχνικός σου νονός. Αν ναι, ποιος ήταν;

Η ΤΡΙΤΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ θα ταξίδευε για τη Γαλλία για διασκευή απ’ τον Μισέλ Λεγκράν, οπότε το Καραγιαννόπουλος, που είναι το επίσημο, θα ήταν δύσκολο-δύσχρηστο για τους γαλλόφωνους. Ο Γιάννης Σπανός ήταν γνώστης της Γαλλικής, όχι μόνο της γλώσσας αλλά και της νοοτροπίας. Σε συμβούλιο Πατσιφά-Σπανού και.. Κώστα ΄΄γεννήθηκε΄΄ ο «Καράλης», παραλλαγή του Καράλος (συνθέτης εγώ τότε) που ήταν συντομογραφία του Καρα(γιαννόπου)λος.

 

Δύο χρόνια μετά, το 1977 κυκλοφορεί ο δίσκος "Τραγούδια και μπαλάντες" με τον Γιάννη Σπανό να μελοποιεί Μάνο Ελευθερίου, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Δημήτρη Ιατρόπουλο, Κυριάκο Ντούμο κ.ά. Μίλησε μας γι αυτόν το δίσκο.

Τι να σας πω;;;  Τρελός πάντα με τις μπαλλάντες κι αποτρελαμένος με τους συντελεστές που αναφέρετε,  θα έλεγα «το σκέπτομαι;;;»

Έχω όμως κάτι να πω:  Οπαδός τότε των εσωτερικών μου ορμών, παρορμητικός δηλαδή, «απέρριψα» ένα σπουδαίο τραγούδι γραμμένο απ’το Γιάννη στον υπέροχο στίχο του Κυριάκου Ντούμου. Ήταν το ΄΄ΕΞΠΡΕΣ΄΄, που λίγο αργότερα τραγούδησε υπέροχα η Βίκυ Μοσχολιού!

Δεν ήταν βέβαια και το μοναδικό μου «παρορμητικό λάθος»…

 

Σ' αυτό το δίσκο ερμηνεύεις ένα αγαπημένο κομμάτι του σπουδαίου Μάνου Ελευθερίου, το "Μαρμαρωμένοι". Ποια η σχέση σου με τον κύριο Μάνο;

Πάντα άκουγα πολύ Jazz και ξένη μουσική, γιατί τότε ο ήχος που προσφερόταν απ’ τα ντόπια μουσικά πράγματα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν ήταν ελκυστικός για τα δικά μου γούστα. Όταν όμως διάβασα ή άκουσα κείμενα σπουδαίων νεοελλήνων δημιουργών, διαπίστωσα την εξέχουσα θέση που είχε ο Μάνος και προφανώς κάποια στιγμή τον γνώρισα από κοντά.

Το πικ-απ έπαιζε Κάλλας, ο Μάνος έγραφε στο γραφείο του κι εγώ … ΄΄μαρμαρωμένος΄΄ σ’ αυτόν τον παράδεισο …

Ξεχνιούνται αυτές οι στιγμές ;;;  …Λατρεία!!!

 

Είχες κάποια καλλιτεχνικά πρότυπα όταν άρχισες την πορεία σου;

Όποιος απαντήσει «Όχι» σ’ αυτή την ερώτηση θα είναι ψεύτης!!!

 

Θέλεις να μας αποκαλύψεις ποια ηταν;

Στα παιδικά μου χρόνια είχα τον πατέρα μου, αργότερα το Γιώργο Παπασιδέρη. Όταν άρχισε να εμπλουτίζεται με περισσότερες ακροαματικές πληροφορίες το αυτί μου, ευτυχώς και η Ελλάδα και η παγκόσμια κοινότητα μου πρόσφεραν πολλά και αιχμηρά πρότυπα με κορυφαίο –τα τελευταία χρόνια- τον Andrea Bocelli.

 

Το 1978 συμμετέχεις στο 17ο φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη με το τραγούδι "Χθες" σε σύνθεση Μάικ Ροζάκη και στίχους της Σόφη Παπαδοπούλου. Πες μας τις εμπειρίες σου από εκείνη τη βραδιά.

Σ’ αυτή την ερώτηση διακρίνω μια ιδιαίτερη «διεισδυτικότητα» στις «εμπειρίες» μου. Θυμάμαι ωστόσο ότι το επώνυμο της Σόφης ήταν δισύλλαβο

και τα προγνωστικά που άκουγα απ’ όλους εκεί, ήταν πολύ καλα. Ήξερα όμως ότι το οικολογικό κίνημα ήταν  -τότε- σχεδόν άγνωστο κι ας το ενστερνιζόταν με τόση τέχνη και θέρμη ο στίχος της Σόφης και η μουσική του Μάικ, λόγοι για τους οποίους βρέθηκα, τότε, εκεί.

Αξέχαστες είναι οι αντιδράσεις όλων , τη στιγμή που παρατηρούσα ότι ο μπασίστας έπαιξε  Σι φυσικό αντί Σι μπεμόλ…,ενώ φυσιολογικά έπρεπε να έχω το νου μου στην ερμηνεία του τραγουδιού –τρελός εγώ όμως πάντα με τους ήχους….

Ωραίο & παρήγορο είναι το ότι τώρα μου το ζητάνε όλο και πιο πολλοί!!!

 

Και ερχόμαστε στο 1979 που με τον δίσκο "Είναι κάτι στιγμές" σε βλέπουμε να έχεις πέρ' από το ρόλο του ερμηνευτή, το ρόλο

του συνθέτη στα πέντε από τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου. Ήταν κάτι που το είχες ανάγκη; πιστεύεις ότι ο ερμηνευτής αν

θέλει να είναι καλλιτέχνης, έχει χρέος να είναι και ο ίδιος δημιουργός;

Όχι! Καλλιτέχνης είναι όποιος κάνει ΚΑΛΑ μια ΤΕΧΝΗ.

Ο Wes Montgomery, μοναδικός Jazz guitar player, δε διάβαζε αλλά ΕΠΑΙΖΕ μουσική. Η Μοσχολιού ούτε διάβαζε μουσική ούτε έγραφε τραγούδια. Ήταν όμως καλλιτέχνης! Πολλοί σπουδαίοι ερμηνευτές (φωνητικά ή οργανικά) δεν έγραψαν τραγούδια. Υπάρχουν πολλάαα παραδείγματα.  Αν ο Adreas Bocelli π.χ. δεν έχει γράψει μουσική ή τραγούδια,  παύει να είναι τεράστια καλλιτεχνική οντότητα;;; Για μένα απαράμιλλος!!! Ανατριχίλα!

Εγώ, λοιπόν, είχα κάποια τραγούδια και κάποιες μουσικές χωρίς στίχο. Τα τραγούδια του Τάκη ήταν επτά.  Τότε οι δίσκοι βγαίναν συνήθως με δώδεκα. Ο Γιάννης Καλαμίτσης, που ήταν αστείρευτη πηγή καλόγουστου και καλόηχου κειμένου, έγραψε πάνω σε τρείς συνθέσεις μου στίχους και… έγιναν «…Κάτι Στιγμές»... που σε βρίσκουν.. όχι μόνο τις νύχτες…  Αυτή η συνεργασία Έχει Τη Δική της (πολυτάραχη) Ιστορία…

 

Σε αυτό το δίσκο ερμηνεύεις το κομμάτι "Άννα" των Τ.Μπουγά και Γ.Καλαμίτση το οποίο ξαναθυμηθήκαμε φέτος από την επανεκτέλεση του Μιχάλη Χατζηγιάννη. Το μέλος  gjb94(Γιάννης), ρωτάει ποια είναι η άποψη σου για το γεγονός αυτό;

Μια χαρά!  Ο Μιχάλης είναι πολύ καλός τραγουδιστής. Με την ενορχήστρωση έχω κάποιες διαφωνίες, αλλά αυτά είναι γούστα. Ό,τι είναι καλό για μένα μπορεί να είναι αδιάφορο για κάποιον άλλο και «τούμπαλιν» που λέμε.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι υπάρχει ένα σπουδαίο τραγούδι που έλκει και μάλλον θα έλκει γενιές και..  τούτο είναι έπαινος για τους δημιουργούς και θετική ψήφος για τις επιλογές μου.

 

Το 1981 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Έλα να σταθούμε αντίκρυ" σε σύνθεση Γιώργου Στεφανάκη και ποίηση Δέσποινας Τριανταφύλλου και Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ. Το μέλλος kwstasagas (Κώστας), καθότι ενθουσιασμένος με αυτόν το δίσκο, ρωτάει: Τί θυμάσαι από αυτή τη συνεργασία, πώς ηχογραφήθηκαν τα τραγούδια και αν υπάρχει πιθανότητα αυτός ο δίσκος να επανεκδοθεί και να βγει με τη μορφή cd.

Τίποτα δεν αποκλείεται στην εποχή που ζούμε. Το κακό είναι ότι με τις «τεραμπαϊτικές» ταχύτητες που τρέχουν μυαλά και μέσα παραγωγής δεν προλαβαίνεις να μάθεις τι έγινε, πόσο μάλλον να μαντέψεις τι θα γίνει. Το καλό είναι ότι ο δίσκος ξεχειλίζει από αγάπη για τη ζωή και την τέχνη, πράγμα που είναι προϊόν της πολυδιάστατης συνεργασίας μου με το Γιώργο και της δέουσας τιμής προς ποιητές-δημιουργούς. Θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις που ξεκίνησαν –θαρρώ- το 1977. Θυμάμαι συνώνυμε Κώστα ότι «πολέμησα» γερά με την εταιρία για να κατορθώσω να γίνει τελικά αυτός ο δίσκος, που περιέχει και προφητικά στοιχεία σαν μουσικό είδος και σαν κοινωνικό κείμενο. Θυμάμαι την εκτελεστική συμβολή σπουδαίων μουσικών ( Χάρη Καλέα στο πιάνο, Γιώργο Φιλιππίδη στο μπάσο, Βασίλη Ρακόπουλο στο «σιτάρ», Λάκης Ζώης ,Δημήτρης Ζαφειρέλης στις κιθάρες, …, κι εμένα να προσποιούμαι το κοντραμπάσο σε μια ξαφνική απουσία του Φιλιππίδη!). Πολλάαα θυμάμαι. Αυτά για την ώρα…

 

 

Το 1982 συνεργάζεσαι με τον Θάνο Μικρούτσικο στο ''Εμπάργκο'', δίσκο σταθμό για την ελληνική μουσική, μαζί με τη Μαρία Δημητριάδη, το Βλάσση Μπονάτσο και το Μανώλη Μητσιά. Μίλησέ μας γι αυτό το δίσκο, όπως και για τη γνωριμία σου με το Θάνο Μικρούτσικο.

Ο Μίλτος Καρατζάς μου πρότεινε να συμμετέχω με πολύ ωραία τραγούδια κι ένα ΄΄μεγάλο σουξέ΄΄- όπως μου είπε-  στο νέο δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου, με τον οποίο και  συναντήθηκα στο σπίτι του. Μου έπαιξε τα τραγούδια και διαπίστωσα ότι το ένα μου ήταν γνωστό, γιατί το έλεγε εκπληκτικά τότε η Χάρις Αλεξίου στο «Ζυγό», όπου είχαμε συνεργαστεί τη σαιζόν ’81-΄82.  Στην συνάντηση υπήρξε ενθουσιασμός. Μου έδωσε και ακόμα έχω την ταινία της πρόβας μας. Υπήρξε κατόπιν, θυμάμαι, σχετικός διάλογος  με τη Χάρις, απ’ τον οποίο πήγασαν αναστολές, αλλά,  λόγω διαμάχης των τότε εταιριών, αποφασίστηκε τελικά να το πω εγώ...  Στο στούντιο ο ηχολήπτης λειτούργησε αρνητικά. Θυμάμαι με τί συνθήκες είπα τα δύο πρώτα τραγούδια. Όταν όμως ήρθε η σειρά του τρίτου με είχε ήδη πείσει ότι δε με «πήγαινε»… Αυτό που λέγεται ήχος το λατρεύω και το κατέχω. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι τα λόγια που δεν ακούγονται, πολλές φορές, είναι πιο δυνατά.  Έτσι εγκατέλειψα το στούντιο!  Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος και άκουσα και τα τραγούδια που ερμήνευσαν η Μαρία και ο Βλάσσης καθώς και τον Μανώλη να λέει υπέροχα αυτό που δεν είπα εγώ,  ολοκληρώθηκε η άποψή μου για το σπουδαίο αυτό δίσκο. Τότε φάνηκε καθαρά κι απ’ τη στάθμη της τελικής μίξης ότι ο ήχος της φωνής μου ήταν -στο studio- «διακορευμένος»!

Ωστόσο, αυτό το τραγούδι, το λέω παντού όπου εμφανίζομαι και απολαμβάνω την αντίδραση-χαρά του κόσμου.

 

Μιλάς για το κομμάτι θρύλος του Άλκη Αλκαίου “Ερωτικό”, ένα τραγούδι που κατά τη γνώμη μου απογειωσε την καριέρα του Μανόλη Μητσιά. Έχεις μετανιώσει για το ότι έφυγες από το στούντιο;

Όχι. Γιατί το τραγούδι υπάρχει … και είναι σπουδαίο…

 

Σε αυτό το δίσκο, ερμηνεύεις δύο σπουδαία κομμάτια το "Πρωινή ή βραδινή σερενάτα" και το "Υστερόγραφο", ενός από τους μεγαλύτερους και συνάμα πιο αφανείς στιχουργούς της Ελλάδας, του Άλκη Αλκαίου. Έχετε γνωριστεί;

Ατυχώς όχι! Ο θαυμασμός μου για την ποιητική του δύναμη είναι μεγάλος.  Μεγάλο όμως είναι και το δέος της στάσης μου απέναντι στην έννοια του χρόνου που ο καθένας διαθέτει ανεπιστρεπτί. Πάντως ο χρόνος δικαιώνει αυτούς που εξέπεμψαν τη θετική τους ενέργεια στην ανθρωπότητα. Ο ήλιος, όταν βγαίνει απ’ τη θάλασσα είναι ωραίος. Όταν βγαίνει απ’ το βουνό είναι φίλος.

 

Η δεκαετία του '80 είναι πολύ παραγωγική, μετά το "Εμπάργκο" έρχεται η "Μακρινή γειτονιά" (1982) με την αδελφή σου Ελπίδα,

"Τα τραγούδια της θάλασσας" (1983) του Μιχάλη Τερζή στον οποίο δίσκο ερμηνεύεις ξανά Νίκο Καββαδία, το "Σινιάλο" (1985)

και το "Τραγούδια της αγάπης"(1989) με την Ισιδώρα Σιδέρη και την Αιμιλία Σαρρή και το μαγικό "Αν μ'αγαπάς". Πες μας για τις συνεργασίες αυτές.

Είναι και οι «Ακροβασίες» των Γιάννη Σπυρόπουλου και Μιχάλη Μαρματάκη (1986) και «Χάθηκες» των Χρήστου Γκάρτσου και Αντώνη Ανδρικάκη (1987).

«Χάθηκες»,  «Μακρινή γειτονιά»  και «Τραγούδια αγάπης» έγιναν - χωρίς καμιά πίεση – άνετα.  Για τις «Ακροβασίες» και τα «Τραγούδια της θάλασσας» έγιναν ομηρικές μάχες με την εταιρία, η οποία ήθελε το καλό μου, αλλά εγώ ήθελα περισσότερο το καλό των νέων συνθετών…

 

Η δεκαετία του '90 ξεκινάει με το "Μηδέν" (1990) του Γιάννη Κιουρτσόγλου, και συνεχίζεις την σπουδαία πορεία με το "Μουσικό τοπίο" του Ηλία Ανδριόπουλου σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, Διονύση Καρατζά, Οδυσσέα Ελύτη και Αγγελικής Ελευθερίου. Η δισκογραφία σου τελειώνει ξαφνικά το 1994 με τον δίσκο " Πιο πολύ κι απ'τους ανθρώπους...τα τραγούδια τους αγάπησα " του Γιάννη Καλογερόπουλου σε στίχους Κυριάκου Ντουμου και Νινα Ναχμια. Τι συντέλεσε σε αυτή τη ξαφνική διακοπή της μουσικής σου πορείας;

Ο Ηλίας και οι δύο Γιάννηδες με βρήκαν σε περίοδο που είχα στείλει εξώδικο επιστολή για να απαλλαγώ  απ’ τα δεσμά της εταιρίας, πράγμα που κατάφερα. Απέναντι στους Γιάννηδες αισθάνομαι γενναιόδωρος. Με τον Ηλία κάναμε αρκετές συναυλίες, είχαμε και συνεργασία μιας σαιζόν στο Κύτταρο. Η ηρεμία της μουσικής του σε στίχους σπουδαίων ποιητών-στιχουργών ήταν το προσκλητήριο για τη συμμετοχή μου στο «Μουσικό Τοπίο», τίτλος εμπνεύσεώς μου στα καμαρίνια, στο Κύτταρο.

Το ότι δεν είχα άμεση έκδοση δίσκων μετά το  ΄94 δε σημαίνει διακοπή της μουσικής μου πορείας, αν και στο επάγγελμα, ΑΥΤΟ σημαίνει. Γι’ αυτό εγώ πάντα λέω ότι ο Κώστας είναι ερασιτέχνης και ότι ο Καράλης είχε μπλέξει άσχημα μαζί του…

 

Ποιά η σχέση σου με την μουσική μετά το 1994; Ασχολήθηκες επαγγελματικά σε διαφορετικό μουσικό πόστο η απομακρύνθηκες τελείως από την μουσική;

Η μουσική είναι η ζωοποιός κραδασμική ενέργεια των κυττάρων μου. Δε μπορώ να φανταστώ πώς είναι η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ακούει κάτι που ακούω ακόμα κι όταν κοιμάμαι…Θυμάμαι τον μικρό Κώστα, κοιτάζοντας τον ουρανό με τη δυνατή παιδική του όραση,  να βλέπει μουσικούς να παίζουν άγνωστα, πρωτόγνωρα, αλλά υπέροχα ακούσματα, που είναι.. ανέκδοτα, άλλα στο συρτάρι κι άλλα, ακόμα!, στη μνήμη μου.

Οι ασχολίες μου ήταν.. πολλές. Όμως, κάποιες χειρονακτικές, κράτησαν το μυϊκό μου σύστημα ακμαίο, «υπηρετώντας με» στην εφαρμογή πολύχρονης μελέτης του φαινομένου «ΗΧΟΣ», με αποτέλεσμα ένα καλό εργαστήρι ΗΧΟΥ. Όπως καταλαβαίνετε, η μουσική είναι πάντα ο βηματισμός του είναι μου, είναι η αγάπη που δεν την έκανα στυγνό επάγγελμα, είναι το ιπτάμενο χαλί που δανείστηκα για την απόγεια πορεία μου προς τη «θολή γραμμή των οριζόντων». Η καλή μουσική είναι… η σωτηρία της ψυχής μας …που ΄΄είναι  και πολύ μεγάλο πράγμα΄΄ - Γειά σου Λίνα μεγάλη !!!

 

Το μέλος AlfaWolf (Νικόλας), ρωτάει την γνώμη σου για τα μουσικά πράγματα σήμερα, αν ενημερώνεσαι για ό,τι νέο βγαίνει και αν ξεχωρίζεις κάποιους νεότερους ερμηνευτές ,τραγουδοποιούς κλπ.

«Για ό,τι βγαίνει»;;; Δύσκολο!  Θέλει πολύ χρόνο και δεν μου δανείζει κανείς!

ενώ, παρ’ όλη την κρίση, «λεφτά βρίσκεις», έστω με άγριο επιτόκιο!

Αρκετά αιχμηρά μουσικά πράγματα «σκαλίζουν ωραία» τ’ αυτιά μου και τα μάτια μου. Αν αρχίσω να λέω για κάποιους ονομαστικά, είμαι βέβαιος ότι κάποιους θα αδικήσω. Ελπίζω ότι πολλοί (ίσως όλοι) θα συμφωνούν ότι οι αδερφοί Κατσιμίχα είναι ένα  “peak” ερμηνευτών-τραγουδοποιών των τελευταίων ετών.

 

Το μέλος ilio(Ερατώ),θέλει να μάθει αν σκέφτεται να επανέλθεις δισκογραφικά στα μουσικά μας πράγματα και αν ναι με ποιους σκέφτεσαι να συνεργαστείς;

Ναι! Το σκέφτομαι. Πολύ μάλιστα… στην απόφαση δυσκολεύομαι. Έχω πολλά στο μυαλό μου… με τί ν’ αρχίσω;;;  Μου λένε διάφοροι, διάφορα… Όταν πατήσω το “enter”, σίγουρα θα είναι κάτι…  κάποιου που αγαπώ πολύ.

 

 

Έχεις προγραμματίσει ζωντανές εμφανίσεις για τον χειμώνα;

Όχι. Όχι ακόμα δηλαδή. Υπάρχουν κάποια πράγματα που συζητώ. Μετά τις εκλογές.. θα δούμε…

 

Επίσης, η Ερατώ ρωτάει πώς βλέπεις το νέο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί με την πτώση των δισκογραφικών εταιριών, αλλά και τη διάθεση της μουσικής μέσω διαδικτύου, εφημερίδων κλπ.
Τι γνώμη έχεις για τη λεγόμενη πειρατεία της μουσικής και την ελεύθερη διακίνησή της στο διαδίκτυο;

Αυτό, Ερατώ, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε μεταιχμιακή περίοδο. Η περιπέτεια της «πνευματικής ιδιοκτησίας» βρίσκεται ακόμα σε ημιεπίσημη πειρατεία. Επειδή όμως όλα τρέχουν, πιστεύω ότι σύντομα θα επικρατήσει κάποια μέθοδος. Δεν περιμένω βέβαια αναβίωση παλιών μοντέλων διακίνησης.. Ακόμα και τα βιβλία θα τα έχουμε σε κάποια “I-pod” μορφή !

Ο Ηράκλειτος κι ο ποταμός δε γυρίζουν πίσω!

 

Ποιό τραγούδι απ' όσα έχεις ερμηνεύσει σε εκφράζει περισσότερο;

Ανάλογα με τις στιγμές. Άλλοτε «Είναι ν’ απορείς» και.. ζεις «της Χαλιμάς τα παραμύθια»,  άλλοτε με μια «Άννα» μπορεί να νιώσεις «Ιδανικός εραστής» και να ταξιδεύεις μ’ ένα «Σπασμένο Καράβι» μέχρι εκεί που,  «Αν Είσαι» καλός καπετάνιος, φτάνεις κάπου… Ευτυχώς, η ζωή είναι μεγάλη κι ωραία περιπέτεια.. Δε μ’ αρέσει καθόλου η ρουτίνα, φιλαράκι.

 

 

Αλήθεια, γράφονται σήμερα μεγάλα τραγούδια;

Ναι! Γράφονται. Το ζήτημα είναι αν και πότε και πώς δημοσιοποιούνται.

 

Το μέλος leonidasm (Λεωνίδας), ρωτάει αν υπάρχει κάποιο τραγούδι που θα ήθελες να έχεις πρωτοερμηνεύσει ο ίδιος κι αν ναι, ποιο είναι αυτό;

Δεν αποφεύγω ούτε υπεκφεύγω… Απλά, είναι τόσα τα ωραία τραγούδια που θα γεμίσουν πολλές σελίδες οι αναφορές τους. Άλλωστε, τα πολλά.., είναι αυτά που δεν έχω πρωτοερμηνεύσει. Ευτυχώς, πολλά, Ελληνικά και ξένα, μπορώ και τα λέω σε live.

 

Ας φύγουμε λίγο από τη μουσική, ποια η γνώμη σου για την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα; είμαστε θύματα τις παγκοσμιοποίησης ή του κακού μας εαυτού;

Υπάρχουν κι άλλα κράτη μες τον κυκλώνα της παγκοσμιοποίησης, αλλά δεν έχουν τα προβλήματα που έχουμε εμείς. Ζούμε στη χώρα όπου  ερευνήθηκαν, κωδικοποιήθηκαν και έγιναν υλικό της γλώσσας μας οι σπουδαιότερες έννοιες που κυρίαρχα αποτελούν τη θεμέλια γνώση των έλλογων όντων. Κληρονόμοι εμείς αυτών των πολυδιάστατων εννοιών, φροντίσαμε να τις συρρικνώνουμε και να πορευόμαστε στην «επιπεδομετρία» τους μόνο, με κίνδυνο να πάσχουμε από «πνευματική πλατυποδία»!   Αυτά που ζούμε δεν είναι παρά απλή συνέπεια..

Όταν χάνει η ομάδα μας, δεν φταίει μόνο ο διαιτητής, ακόμα κι αν το παιχνίδι είναι στημένο! Ας το στήναμε εμείς!!   Το «ή όλα ή τίποτα» μπορεί να το λέει ένα αφελές τραγουδάκι. Η ζωή όμως έχει διδάξει πολλά αδιάσειστα, μεταξύ των οποίων και «το μη χείρον βέλτιστον». Ακόμα κι αν όλα τα διαθέσιμα φαγητά βρωμάνε, προσωρινά τουλάχιστον,  θα φάμε αυτό που μυρίζει λιγότερο.  Λειτουργεί καλά η όσφρησή μας;;;  αν όχι, την πατήσαμε… ούτε για «μαμ, κακά, κοκό και νάνι» δεν θα μπορούμε… Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, λέει ο σοφός λαός. Κι όμως παρασύρεται σαν έλκηθρο στο χιόνι. Αν το παν είναι «το λέγειν», τότε τι είναι «το επιλέγειν»;;; Χωρίς γερά θεμέλια φτάνουν λίγα ρίχτερ για να πέσει το σπίτι… κι ας έχει τα πολυτελέστερα.. είδη υγιεινής…

 

Γίνεται πολύς λόγος για την στάση τον καλλιτεχνών τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Για πολλούς δεν είναι η επιθυμητή και τη θεωρούν απαθή. Πιστεύεις ότι πρέπει να έχει ενεργότερο ρόλο ο καλλιτεχνικός χώρος σε εποχές όπως τη σημερινή; με μαζικές συναυλίες διαμαρτυρίας λόγου χάρη.

Ο καλλιτέχνης πάντα θα έχει περιθώρια δράσης για διαμαρτυρία, αν οι εσωτερικές του απαιτήσεις έχουν δύναμη και έκταση να στηρίζουν πρώτα απ’ όλα την έννοια «καλλιτέχνης». Η άποψη που έχει γι’ αυτό που λέγεται κοινωνία και γενικότερα ζωή αποτελούν τα κριτήρια που κινητοποιούν την εκάστοτε ενέργειά του. Μερικοί επιστήμονες είπαν ευθαρσώς «εγώ δε θα κάνω αυτό το εμβόλιο». Κάποιοι λέγανε «ποιοι ήταν μέσα στους δίδυμους πύργους εκείνο το πρωί;;;» Κάποιοι άλλοι λέγανε και λένε «από πού πήγασαν Λάντεν και Χουσείν;;;» Κάποιοι καλλιτέχνες μας είπαν, πριν μερικά χρόνια,  «είμαστε τουρκόσποροι» και  «την μπριζόλα μου εγώ να έχω…» και «Καραμανλής ή τανκς» και άλλα… Όλοι είχαν δίκιο;;;  Όταν γίνεται πολύς λόγος για τα αυτονόητα, υπάρχει.. πρόβλημα, αν δεν είναι δόλος!

 

 

Τελικά η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;

Φυσικά! Όλες οι τέχνες. Ακόμα κι αν δεν είναι καλλιτεχνικές. Ευκολότερα μάλιστα οι κακές τέχνες, αφού οι καλές είναι πάντα λιγότερες, γιατί είναι δύσκολες και κουραστικές!!!

 

Τι θα συμβούλευες νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς; Με ποιο τρόπο να αναδείξουν το έργο τους;

Να είναι εντάξει, φιλαράκια με τον εαυτό τους. Να έχουν εσωτερική γαλήνη, που έρχεται μόνο από τη βαθειά γνώση του αντικειμένου τους, κάτι που θέλει και κόπο και χρόνο. Τα ακριβότερα πράγματα στη ζωή είναι αυτά που δεν αγοράζονται με χρήματα!!!  Ένα απ’ αυτά είναι το ταλέντο!!! Και.. είναι σαν το λουλούδι. Αν δεν το ποτίσεις ξεραίνεται.

Οι τρόποι ανάδειξης ποικίλουν, αναλόγως με το είδος και τον όγκο του έργου.

Δεν είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα της ανάδειξης όσο η δημιουργία του έργου.

Το σπουδαίο έργο, αργά ή γρήγορα θα βρει το δρόμο του. Το ..άλλο, θα βρει πολύ γρήγορα το… απορριμματοφόρο.  Και να σκεφτεί κανείς ότι πληρώνουμε ένα σωρό δημοτικά τέλη…

 

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το profile του Κώστα Καράλη (Kostas Karalis ) : http://www.facebook.com/profile.php?id=100001029201120

καθώς και την επίσημη σελίδα του (Kostas Karalis official page) : http://www.facebook.com/pages/Kostas-Karalis-official-page/123097597715588 στο facebook.