Ξεχασμένες Μπάντες: Free/Bad Company

All right now! Ας πούμε και λίγα πράματα για τους Free που στα τέλη της δεκαετίας του 60 - αρχές της δεκαετίας του 70, ήταν μία από τις πιο ενεργητικές Blues-Rock μπάντες. Ελάχιστοι γνωρίζουν πολλά για τους Free που υπήρξε η προπομπός μπάντα για τους Bad Company και είτε το πιστεύεις είτε όχι, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι Free ήταν πολύ καλύτεροι ακόμα και από το όσο καλοί θα ήθελαν να είναι οι Bad Company.

Συνήθως, κατατάσσουν τους Free στο Blues Rock ή στο hard Rock, αλλά δεν ήταν οι καλύτεροι ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο. Στα τραγούδια τους, ανακύκλωναν τα standards του Blues και του folk, με θαυμάσια –πλην όμως ευκαιριακά- original riffs αλλά που αυτά, είχαν πάντα τη σωστή δόση. Ο τραγουδιστής τους, είχε πολύ σπουδαία φωνή, αλλά σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη φωνή του Rock όπως θέλουν να πιστεύουν οι fans των Bad Company.

Με την εξαίρεση του μπασίστα Andy Fraser, δεν ήταν ούτε και οι "φανταστικοί" οργανοπαίκτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν κακοί. Ο Kossoff για παράδειγμα, ήταν πάρα πολύ καλός. Υπάρχει άλλωστε και η φήμη που λέει ότι ο Eric Clapton έμαθε πολλά κιθαριστικά "κόλπα" από τον Paul Kossoff.

Στις αρχές της δεκαετίας του 70, αυτά τα παιδιά υπήρξαν σύμβολα για τη  Rock μουσική, όχι γιατί ήταν η σούπερ μπάντα, αλλά επειδή δεν προσπάθησαν ποτέ να κάνουν "μοδάτη" μουσική. Παρέμειναν "αγνοί" και "πιστοί" ροκάδες, αποφεύγοντας τα μουσικά ρεύματα της εποχής όπως ήταν τότε το heavy Metal και το glam Rock.

Και τα έξη studio albums που έκαναν, δείχνουν ακριβώς την πραγματική τους εικόνα. Ορμητικοί, αυθόρμητοι και ρομαντικοί νεαροί που με το 'All Right Now' έγιναν πρότυπα για μπάντες από τους AC/DC μέχρι τους Aerosmith και από τους Kiss μέχρι και τους ίδιους τους Bad Company τους οποίους δεν θαύμαζα ιδιαίτερα και δεν σκόπευα να ασχοληθώ μαζί τους. Το κάνω όμως λόγω Paul Rodgers και αυτός είναι ο λόγος που θα συναντήσεις ένα κενό στη δισκογραφία και στην παρουσίαση των Bad Company. Αυτό το κενό αφορά στα χρόνια της απουσίας του Rodgers από τη μπάντα.

Από αυτές λοιπόν τις δύο μπάντες του Rodgers, προτιμούσα τους Free γιατί –όπως έγραψα- τους εύρισκα αυθόρμητους και αγνούς σε αυτό που κάνανε.

Βεβαίως οι Bad Company με μπασίστα από τους King Crimson, με κιθαρίστα από τους Mott The Hoople και με τραγουδιστή από τους Free, ήταν αδύνατο να μην επιτύχουν αφού ήταν ήδη επιτυχημένοι πριν ακόμα φορμάρουν τη μπάντα.

Ο Rodgers άφησε τους Free στα 1973 και φορμάρισε τους Bad Company, τους οποίους άφησε στα 1982 και επανήλθε 16 χρόνια αργότερα (1998) για ένα reunion που είχε σαν αποτέλεσμα ένα διπλό Anthology Album (1999) που περιείχε όμως και τέσσερα καινούργια τραγούδια. Στη δεκαετία των 00’s κυκλοφόρησαν το Merchants Of Cool - In Concert (2002) με μοναδικά original μέλη τους Rodgers & Kirke και το Live In Albuquerque, 1976 (2006) στο οποίο συμμετέχουν και τα τέσσερα original μέλη των Bad Company.

*** Line-up (Free, 1968-1973):

* Paul (Bernard) Rodgers: (Δεκέμβριος 1949, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή)
"Η Φωνή", υπήρξε μέλος των Firm (1984-1986), των Law (1991) και τον είδαμε να συνεργάζεται και με τους Queen, ως Queen + Paul Rodgers (2004-2009).

* Paul (Francis) Kossoff: (Σεπτέμβριος 1950 - Μάρτιος 1976, Κιθάρα)
Πάρα πολύ καλός κιθαρίστας. Δυστυχώς πέθανε από καρδιακή προσβολή στα 26 του χρόνια.

* Simon (Frederick St George) Kirke: (Ιούλιος 1949, Τύμπανα, Κιθάρα, Φωνή)
Ο Simon, ακολούθησε τον Rodgers, στους Bad Company.

* Andy (Andrew McLan) Fraser: (Ιούλιος 1952, Μπάσο, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή).
O Andy, που είναι ο πιο ταλαντούχος από όλους, είναι υπεύθυνος για τις περισσότερες επιτυχίες της μπάντας και είναι σίγουρα μέσα στη λίστα με τους Δέκα Καλύτερους Μπασίστες ολόκληρης της Rock μουσικής σκηνής.

* 1972: + Tetsu Yamauchi (Μπάσο), + John (Rabbit) Bundrick (Πλήκτρα).

* 1973: (Disbanded).

*** Line-up (Bad Company, 1973-1982, 1998-2006):

* Paul (Bernard) Rodgers: (Δεκέμβριος 1949, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή)
Έδωσε στη μπάντα το όνομα Bad Company, από την ομώνυμη ταινία του 1972 η οποία του άρεσε πάρα πολύ.

* Simon (Frederick St George) Kirke: (Ιούλιος 1949, Τύμπανα, Κιθάρα, Φωνή).

* Mick (Michael Geoffrey) Ralphs: (Μάρτιος 1944, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φωνή).
Ήρθε στη μπάντα από τους Mott The Hoople και πρόσφερε στον Rodgers την επιτυχία στο πιάτο με το Ready For Love.

* Boz (Raymond) Burrell: (Αύγουστος 1946 – Σεπτέμβριος 2006, Μπάσο, Κιθάρα, Φωνή).
Ο Boz, παρά λίγο να βρεθεί τραγουδιστής στους Who όταν εκείνοι -στα μέσα της δεκαετίας του 60- σκέφτονταν να απολύσουν τον Roger Daltrey, παραλίγο να βρεθεί στους Deep Purple -στα τέλη της δεκαετίας του 60- όταν ο Blackmore "έστηνε" τη μπάντα και τελικά, στις αρχές της δεκαετίας του 70 ανέλαβε το πόστο του τραγουδιστή (λίγο αργότερα και του μπασίστα) στους King Crimson. Πέθανε στην Ισπανία από καρδιακή προσβολή στα 60 του χρόνια.

*** Δισκογραφία (Free, Λίστα):

1968: Tons Of Sobs
1969: Free
1970: Fire And Water
1970: Highway
1972: Free At Last
1973: Heartbreaker

*** Δισκογραφία (Bad Company, Λίστα):

1974: Bad Company
1975: Straight Shooter
1976: Run With The Pack
1977: Burnin' Sky
1979: Desolation Angels
1982: Rough Diamonds
1999: The Original Bad Company Anthology

*** Albums:

** Tons Of Sobs (1968)

* Tracks: 1) Over The Green Hills Pt. 1, 2) Worry, 3) Walk In My Shadow, 4) Wild Indian Woman, 5) Goin' Down Slow, 6) I'm A Mover, 7) The Hunter, 8) Moonshine, 9) Sweet Tooth, 10) Over The Green Hills Pt. 2.

Δεν είναι σίγουρα ότι καλύτερο θα μπορούσαν να μας προσφέρουν και αυτό επειδή κυρίως ο Andy Fraser, δεν έχει αρχίσει ακόμα να ασχολείται με την τραγουδοποιία. Εδώ υπογράφει μόνο δύο κομμάτια μαζί με τον Paul Rodgers, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι αποκλειστικά του Rodgers. Εκτός αυτού, ο Fraser μένει σ’ αυτό το album πίσω και δίνει πολύ χώρο στους Rodgers & Kossoff, ο οποίος Kossoff είναι εδώ πολύ καλύτερος από οποιοδήποτε άλλο album των Free. Ο Paul Rodgers, είναι μία άλλη ιστορία. Έχει βρει και έχει μάθει τον τρόπο να κουμαντάρει τη φωνή του και την κουμαντάρει πολύ καλά. 

Τα τραγούδια κινούνται στο ύφος του Blues-Rock και συνθέτουν ένα πολύ καλό Blues-Rock album, εκτός ίσως από το οκτάλεπτο 'Goin' Down Slow'. Η ακουστική μπαλάντα 'Over The Green Hills' ανοίγει το album εντυπωσιακά και συνεχίζει το ίδιο καλά με το 'Walk In My Shadow' με έναν Rodgers στα καλύτερά του. Το 'Hunter' είναι επίσης πάρα πολύ καλό, αλλά το καλύτερο από όλα, είναι το 'Worry'. Τα κομμάτια σε γενικές γραμμές κινούνται –όπως έγραψα- στη φόρμουλα του Blues-Rock, εκτός από το 'Goin' Down Slow' που είναι "ο αδύνατος κρίκος" και τα 'Over The Green Hills' & 'Moonshine' που ξεφεύγουν. Όλα πάντως είναι εντυπωσιακά και η φωνή του Rodgers τα κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντα.

* Σχόλιο: Οι Free με το δικό τους στυλ, προσεγγίζουν –κατά τη γνώμη μου- το Blues με έναν πολύ πιο ενδιαφέροντα τρόπο από τους πρώιμους Fleetwood Mac. Δεν είναι το σούπερ ντεμπούτο, αλλά έχει όμορφα τραγούδια με πολύ καλή ενορχήστρωση και πολύ καλό τραγούδισμα.

* Να το πάρω; Μπορείς να το αγνοήσεις, αλλά μπορείς και να το πάρεις χωρίς να Worry.  

** Free (Το Καλύτερο, 1969)

* Tracks: 1) I'll Be Creepin', 2) Songs Of Yesterday, 3) Lying In The Sunshine, 4) Trouble On Double Time, 5) Mouthful Of Grass, 6) Woman, 7) Free Me, 8) Broad Daylight, 9) Mourning Sad Morning.

Υπέροχο album. Όσο το ακούς, τόσο πιο πολύ σου αρέσει. Ο Paul Rodgers είναι εδώ ο star.

Το 'I'll Be Creepin', σε βάζει κατ’ ευθείαν στο κλίμα και τα 'Woman' & 'Trouble On Double Time' συνεχίζουν με περισσότερο Blues-Rock. Στο δε 'Woman', ο Rodgers δηλώνει ότι η 'Woman' έρχεται τρίτη στις προτεραιότητές του, αφού πρώτη είναι η κιθάρα του και δεύτερο το αυτοκίνητό του. Αυτό που ξεχωρίζει και είναι καλύτερο από όλα, είναι το 'Songs Of Yesterday'. Εναλλάσσεται πολύ έξυπνα από το γρήγορο στο αργό και οι  Andy & Kossoff τα δίνουν όλα. Ακόμα όμως και τα ακουστικά κομμάτια είναι πάρα πολύ όμορφα. Το 'Lying In The Sunshine' είναι υπέροχο κομμάτι όπως είναι και το 'Free Me' και ας έχει κλέψει το riff του 'Dazed And Confused'. Το καλύτερο από αυτά τα ακουστικά, είναι το 'Mourning Sad Mourning' που -για μένα- είναι το δεύτερο καλύτερο του δίσκου και η καλύτερη μπαλάντα που έγραψαν ποτέ. Υπάρχουν βέβαια και τα "τυπικά" Free κομμάτια όπως το instrumental 'Mouthful Of Grass' που θα μπορούσε να μην υπάρχει στο album, αφού χρησιμοποιεί τη μελωδία του 'Lying In The Sunshine' και το 'Broad Daylight' που είχε ήδη κυκλοφορήσει σε single και δεν είχε καταφέρει σπουδαία πράγματα.

Το album πάντως λειτουργεί και κάνει όλα αυτά που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει. Μας παρουσιάζει τους Free όπως είναι. Μία μπάντα που "πίνει" από τις ρίζες του Rock και μεθάει. Μία μπάντα με πολύ δυνατές folk και Blues επιρροές. Μία μπάντα που δεν είναι hard-Rock, αλλά Blues-Rock, εκτός βέβαια εάν συμφωνείς με την άποψη που λέει ότι η φωνή του  Paul Rodgers είναι hard-Rock από μόνη της. Γράφω "εάν συμφωνείς", γιατί εγώ είμαι έξω από αυτή τη συμφωνία. Εγώ Blues-Rock τους "βλέπω" και αυτό που ακούω, Blues-Rock είναι.

* Σχόλιο: Πάρα πολύ καλό album. Είναι "δυνατό" ακόμα και στα αργά κομμάτια.

* Να το πάρω; Ναι, χωρίς να σκέφτεσαι ότι πρόκειται για Songs Of Yesterday.

** Fire And Water (Το Πεμπτουσιακό, 1970)

* Tracks: 1) Fire And Water, 2) Oh I Wept, 3) Remember, 4) Heavy Load, 5) Mr Big, 6) Don't Say You Love Me, 7) All Right Now.

Το album αυτό, τους ανεβάζει στο ζενίθ της καριέρας τους. Περιέχει τρία από τα πιο γνωστά τους τραγούδια και είναι το πιο επιτυχημένο τους. Τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια 'Remember', 'Oh I Wept', 'Heavy Load' & 'Don't Say You Love Me' δεν είναι απαραίτητα άσχημα, αλλά επισκιάζονται τόσο πολύ από αυτά τα τρία γνωστά, που καταντάνε….ανούσια.

Από αυτά τα τρία λοιπόν, σίγουρα θα σκέφτεσαι ότι το 'All Right Now' είναι το καλύτερο, αλλά εγώ θα σου πω ότι δεν είναι, παρ’ όλο που σαν κομμάτι μου αρέσει και εμένα πάρα πολύ. Το καλύτερο από όλα είναι το "Fire And Water". Άκουσέ το και πες μου. Τι υπέροχη γραμμή μπάσου είναι αυτή; Τι σολάρισμα είναι αυτό; Από πού το έβγαλε ο Kossoff? Α τον άτιμο…. Το ίδιο καταπληκτικό είναι και το 'Mr Big' που κινείται στη σφαίρα της "κοινωνικής διαμαρτυρίας". Ο δε Andy Fraser σολάρει εδώ με το μπάσο του και το κομμάτι απογειώνεται. Άκουσέ το και πες μου αν έχεις ακούσει ξανά κάτι τέτοιο. Και βέβαια, θα φτάσω και στο 'All Right Now' που αποτελεί τη μεγαλύτερη επιτυχία τους. Διάσημο για το απλούστατο riff του, συναγωνίζεται με άνεση το 'Smoke On The Water' και εντάξει, δεν χρειάζεται ούτε να συμφωνήσεις ούτε να διαφωνήσεις με αυτή την άποψη. Θεώρησέ τη περισσότερο σαν έμφαση για την τεράστια επιτυχία που έκανε το συγκεκριμένο κομμάτι και έγινε για τους Free το σήμα κατατεθέν.

* Σχόλιο: Σούπερ album.

* Να το πάρω; Αφού ο "Mr. Big" δηλώνει 'All Right Now' ευρισκόμενος ανάμεσα σε "Fire And Water", να το πάρεις.

** Highway (1970)

* Tracks: 1) The Highway Song, 2) The Stealer, 3) On My Way, 4) Be My Friend, 5) Sunny Day, 6) Ride On A Pony, 7) Love You So, 8) Bodie, 9) Soon I Will Be Gone.

Παρ’ όλο που στο Blues και στο folk τα κατάφερναν θαυμάσια, εδώ αποφάσισαν να ασχοληθούν με το country Rock.

Ανοίγουν με το 'Highway Song' που είναι ένα πολύ καλό country-Rock κομμάτι και συνεχίζουν με το 'Stealer' που είναι το καλύτερο από όλα και φιλοδόξησε να συνεχίσει την επιτυχία του 'All Right Now'. Στην ουσία, είναι το μοναδικό κομμάτι από ολόκληρο το album που ροκάρει και ο Andy κλέβει την παράσταση με το μπάσο του. Τα υπόλοιπα κομμάτια βρίσκονται σε δεύτερη μοίρα.

Το 'On My Way' προσπαθεί να μεγαλώσει και γίνει ένα 'Highway Song' και το 'Be My Friend' είναι αποτυχία. Με έναν Phil Spector στην παραγωγή ίσως να είχαν καλύτερο αποτέλεσμα. Ο Rodgers σίγουρα μπορεί να τραγουδήσει καλύτερα, το έχει αποδείξει και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο προσπαθεί να μιμηθεί τον Rod Stewart. Ο Kossoff δεν παίζει πολύ κιθάρα. Είναι σα να απουσιάζει από την ηχογράφηση και όταν επιτέλους έρχεται η σειρά του, μοιάζει σα να μην ξέρει τι να παίξει. Μπορεί όντως να έλειπε και ξαφνικά βρέθηκε μέσα στο studio, άρπαξε μία κιθάρα και έκανε του κεφαλιού του.

Το 'Ride On A Pony' που δεν είναι και τίποτα το σούπερ, γίνεται σούπερ άμα το βάλεις δίπλα στα ανούσια 'Sunny Day', 'Love You So' & 'Bodie' στα οποία δεν καταλαβαίνω ποιον/ποια προσπαθεί να μιμηθεί ο Paul Rodgers. Τον Elton John ή τη Joan Baez? Το δε 'Bodie' σε στέλνει κατ’ ευθείαν για ύπνο. Καλύτερα να το ακούσεις το βράδυ όταν θα ετοιμάζεσαι να ξαπλώσεις. Αφού έχω ήδη νυστάξει και είναι ακόμα μεσημέρι. Όσο για το 'Soon I Will Be Gone' σε κάνει να συμφωνήσεις με τον τίτλο του. Εντάξει παιδιά, με πείσατε. Θα φύγω!

* Σχόλιο: Τέτοιοι δίσκοι κυκλοφορούν με το τσουβάλι. Όσο για τους Free,  αυτός ο συγκεκριμένος ακύρωσε για πάντα όλες τους τις ελπίδες για μία διεθνή καθιέρωση. Ειπώθηκε ότι αυτή την περίοδο οι Free ήταν fan των Band. Ok, αλλά οι Band ήταν μεγάλοι μάστορες ενώ εδώ δεν έχει τίποτα. Ούτε ατμόσφαιρα, ούτε τραγούδισμα, ούτε έμπνευση, ούτε κιθάρες, ούτε τους Free που ξέραμε.

* Να το πάρω; Όχι γιατί μπορεί να πούνε ότι είσαι ο Stealer που έκλεψε το country-Rock από τους Band και το έδωσε στους Free.

** Free At Last (Το Χειρότερο, 1972)

* Tracks: 1) Catch A Train, 2) Soldier Boy, 3) Magic Ship, 4) Sail On, 5) Travellin' Man, 6) Little Bit Of Love, 7) Guardian Of The Universe, 8) Child, 9) Goodbye.

Στα 1971 οι διαφορές μεταξύ των Rodgers & Fraser γίνονται εντονότερες, ενώ το πρόβλημα του Kossoff με τα ναρκωτικά διογκώνεται. Για να σιγάσουν τις φήμες περί οριστικής διάλυσης, κυκλοφορούν το Free Live και στα 1972 κάνοντας τα προβλήματα στην άκρη, έρχονται να αποδείξουν στον κόσμο ότι είναι ακόμα εδώ. Επιστρέφουν στη Rock "περιοχή" αλλά το πράγμα δεν λειτουργεί. Εννέα κομμάτια και δεν μπορείς να ακούσεις κανένα μέχρι το τέλος. Οι Free στα καλύτερά τους, ήταν μία Rock μηχανή που έπαιζε αυθόρμητα και οι μελωδίες σου έμεναν στο μυαλό και δεν έφευγαν με τίποτα. Εδώ παίζουν επιτηδευμένα, φορτώνουν τα κομμάτια και στο τέλος καταφέρνουν να κάνουν ένα album που είναι το χειρότερο των …Bad Company.

Από τα εννέα κομμάτια υπάρχουν δύο που –τουλάχιστον- καταφέρνουν να φτιάξουν λίγη ατμόσφαιρα και από αυτά τα δύο, το 'Little Bit Of Love' είναι –αν πρέπει να ξεχωρίσω οπωσδήποτε κάποιο- το καλύτερο. Το άλλο είναι το 'Catch A Train' που ροκάρει και είναι –έστω- καλοδεχούμενο. Στο 'Magic Ship' φλερτάρουν με την ψυχεδέλεια, στο 'Soldier Boy' κάνουν update στις επιρροές τους από τους Band, στο 'Travelling Man' δεν έχουν καθόλου ενδιαφέρουσα μελωδία και στο 'Catch A Train' που ανοίγει το album έχουν πολύ αδύνατο rhythm section. Λες να φταίει το mix? Μπορεί. Πάντως, είτε φταίει το mix είτε όχι, στο 'Guardian Of The Universe' ο Rodgers δεν ακούγεται με τίποτα και στο 'Child' που προσπαθούν να κάνουν αναπαραγωγή της σκοτεινής folk ατμόσφαιρας στην οποία ήταν πάρα πολύ καλοί, ακούγονται χωρίς έμπνευση και μοιάζουν σαν τους Jefferson Airplane με την Grace Slick να τραγουδάει σε ημι-κωματώδη κατάσταση. Τέλος, κλείνουν με το 'Goodbye' που είναι ένα 'farewell song', έχει Ντυλανικό ρεφρέν, έχει έναν δυνατό Kossoff και αποτελεί για το album μία έκπληξη.

Μπορεί όμως αυτή έκπληξη του 'Goodbye' μαζί με το 'Little Bit Of Love' που ξεχωρίζει με το ζόρι και το 'Catch A Train' που ροκάρει καλοδεχούμενα να σώσουν το album? Όχι! Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα που τρία κομμάτια (ή και ένα πολλές φορές) σώζουν ένα album και το μετατρέπουν ακόμα και σε αριστούργημα, αλλά εδώ αυτό δεν συμβαίνει.

* Σχόλιο: Προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι η πιο βαρετή μπάντα σε ολόκληρο τον πλανήτη (για να μη γράψω σε ολόκληρο το σύμπαν).

* Να το πάρω; Μόνο εάν νιώθεις για τους Free έστω και Little Bit Of Love.

** Heartbreaker (Το Υποτιμημένο, 1973)

* Tracks: 1) Wishing Well, 2) Come Together In The Morning, 3) Travellin' In Style, 4) Heartbreaker, 5) Muddy Water, 6) Common Mortal Man, 7) Easy On My Soul, 8) Seven Angels.

Τελευταίο και καλό album για τους Free. Ανοίγουν με το 'Wishing Well' που θυμίζει Band αλλά πώς είναι οι Band αφού το album είναι των Free? Ναι αλλά πώς είναι οι Free αφού παίζουν σαν τους Band? Και πάλι πώς γίνεται να είναι οι Band αφού το κομμάτι είναι πιο hard από το στυλ των Band? Αααα….κατάλαβα… Αυτοί που παίζουν μπορεί να μην είναι οι Band, αλλά δεν είναι ούτε οι Free. Είναι οι ….Iron Band.

Σε κούρασα με τα λογοπαίγνια; Συνεχίζουν λοιπόν με το 'Come Together In The Morning' που έχει υπέροχο ρεφρέν, με το 'Travellin' In Style' που θυμίζει λίγο το 'Highway Song', αλλά είναι καλύτερο και είναι μάλιστα ένα από τα καλύτερα country που έχουν γραφτεί ποτέ και η πρώτη πλευρά τελειώνει με το σκοτεινό και φοβιστικό "Heartbreaker" που το riff του, θυμίζει λίγο Page, αλλά σε πιο αργό στυλ.

Η δεύτερη πλευρά είναι λιγότερο εύκολη στην πρόσβαση, γιατί απαιτεί διάθεση για να ακούσεις …Band και …southern Rock. Έχει τέσσερα country-gospel κομμάτια που σε αντίθεση με το Highway, καταφέρνουν να σου τραβήξουν την προσοχή. 'Muddy Water', ή 'Common Mortal Man', ή 'Easy On My Soul', ή 'Seven Angels' είναι και τα τέσσερα υπέροχα κομμάτια. Στα πλήκτρα βρίσκεται πλέον ο John 'Rabbit' Bundrick (έγινε ευρύτερα γνωστός από το 1979 που έπαιζε με τους Who), ο οποίος κλέβει την παράσταση και με το παίξιμό του σε κάνει να ξεχνάς ακόμα και τις μελωδίες των τραγουδιών.

* Σχόλιο: Πολύ καλό album και υπέροχο "Κύκνειο Άσμα" για τους Free. Μετά από αυτό, οι Andy Fraser & Paul Kossoff τους εγκαταλείπουν και ο Paul Rodgers διαλύοντας τους Free, παίρνει μαζί του τον Simon Kirke για να φορμάρει τους Bad Company.

* Να το πάρω; Και βέβαια ναι. Να θυμηθείς όμως να τους Wishing Well στον καινούργιο τους δρόμο.

** Bad Company (1974)

* Tracks: 1) Can't Get Enough, 2) Rock Steady, 3) Ready For Love, 4) Don't Let Me Down, 5) Bad Company, 6) The Way I Choose, 7) Movin' On, 8) Seagull.

Τα στιχάκια των Bad Company μπορεί να μην είχαν άρωμα από το  Harvard, αλλά είχαν τον τρόπο να τα "φρενάρουν" πριν αυτά "κατρακυλήσουν" σε επίπεδα ανοησίας. Με την κληρονομιά των Free στο τσεπάκι -που ήταν από τους πρώτους διδάξαντες στα στιχουργικά σεξουαλικά υπονοούμενα- έρχονται και δηλώνουν 'Well I take Whatever I want, and baby I want you'. Η πρώτη φράση από το πρώτο τραγούδι του πρώτου τους δίσκου που τους εξασφαλίζει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία, αντικατοπτρίζει το πνεύμα 'I take Whatever I want' που κυριαρχούσε στα μέσα της δεκαετίας του 70 και το 'baby I want you', που βέβαια ερμηνεύεται "θέλω εσένα", σημαίνει ότι θέλει να "κοιμηθεί" με όσα περισσότερα 'babies' μπορεί, αφού αυτό το "you" δεν απευθύνεται σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι ένα μήνυμα ανοιχτό προς πάσα κατεύθυνση αφού το κάθε "baby" το ερμηνεύει σε "me" και το παραλαμβάνει για λογαριασμό του. Αυτό ήταν που τους ένοιαζε. Τα ουρλιαχτά των κοριτσιών που ερμηνεύονταν σε περισσότερα εισιτήρια για τα lives και σε περισσότερες πωλήσεις δίσκων. Το τραγούδι άλλωστε, το δηλώνει στο φινάλε στα ίσια: "Let’s put it to bed".

Εκτός λοιπόν από το 'Can’t Get Enough', το album έχει άλλα τρία κομμάτια που το εκτίναξαν στα ύψη. Έχει το 'Rock Steady' με ένα riff που είναι a la 'Foxy Lady' (ποιος νοιάζεται;) και το 'Ready For Love' που ήταν μεγάλο σουξέ για τους Mott The Hoople και εδώ ο Ralphs, που είναι δικό του κομμάτι και ξέρει πώς να επαναλάβει τη γλυκιά μελαγχολική του ατμόσφαιρα, θέλει να το ξανακάνει επιτυχία και φυσικά, με τη φωνή του Rodgers το καταφέρνει πολύ εύκολα. Το album έχει και το 'Bad Company' που μου θυμίζει Lynyrd Skynyrd και Ronnie Van Zant, αλλά παρ’ όλα αυτά, καταφέρνει και αυτό να είναι ένα καλό κομμάτι. Το 'Movin' On', είναι το πιο ήσυχο από τα Rock κομμάτια.

Οι μπαλάντες όμως, με ….ενοχλούν! Το 'Don't Let Me Down' που δεν είναι διασκευή από τους Beatles γιατί στο ρεφρέν πηγαίνει ακριβώς όπως το τραγούδι των Beatles? Και γιατί το 'The Way I Choose' μοιάζει με το 'Don't Let Me Down'? Μόνο το 'Seagull' είναι κάπως διαφορετικό και …επιπλέει.

* Σχόλιο: Rock Steady!

* Να το πάρω; Ναι για να Rock Steady!

** Straight Shooter (1975)

* Tracks: 1) Good Lovin' Gone Bad, 2) Feel Like Makin' Love, 3) Weep No More, 4) Shooting Star, 5) Deal With The Preacher, 6) Wild Fire Woman, 7) Anna, 8) Call On Me.

Η συνέχεια του 'All Right Now' ανοίγει το album και ονομάζεται 'Good Loving Gone Bad'. Καλό κομμάτι με πολύ καλή εναλλαγή από το γρήγορο στο αργό όπως ακριβώς κάνει και το επίσης καλό 'Feel Like Makin' Love'.

Το τρίτο 'Weep No More', όπως και το 'Anna' είναι καταστροφικά και ανήκουν και τα δύο στον Simon Kirke που αποφάσισε να το παίξει τραγουδοποιός. Το 'Anna' που στερείται εντελώς από αυτό που λέγεται μελωδία, έχει μέσα το "αριστουργηματικό" στιχάκι: 'I found a simple woman for a simple man' αν και νομίζω ότι για έναν "simple man" χρειάζεται μία "simplest woman" για να ταιριάζει καλύτερα με το άλλο "αριστουργηματικό" στιχάκι: 'she's there when I need her, she understands when I say go'. Έλεος ρε Kirke. Ούτε ο Ραμσής Β’ να ήσουνα.

Το 'Deal With The Preacher' ροκάρει και ο Ralphs δίνει ρέστα όπως κάνει και στο 'Wild Fire Woman'. Το album περιέχει και το 'Shooting Star' που είναι ένα από τα πιο γνωστά κομμάτια των Bad Company. Μιλάει για έναν τύπο που βέβαια ονομάζεται Johnny, που βέβαια ακούει τους Beatles στο 'Love Me Do', που βέβαια αποφασίζει να γίνει star, που βέβαια τα καταφέρνει, αλλά βέβαια πεθαίνει από υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών.

Μια αλλαγή σε οποιοδήποτε από αυτά τα δεδομένα στοιχεία θα είχε καταστρέψει τη σεναριακή δομή και θα είχε βυθίσει τον κόσμο σε τεράστια σύγχυση. Ευτυχώς όμως, μπορούμε πάντα να βασιζόμαστε στους Bad Company, γιατί όσον αφορά στα βασικά δεδομένα δεν παρεκκλίνουν ποτέ.

Για κάποιο λόγο, το τραγούδι αυτό μου αρέσει. Είναι απλό κομμάτι αλλά καταφέρνει να σου εντυπωθεί στη μνήμη. Βλέπεις Rodgers πώς λειτουργεί το πράγμα; Δεν χρειάζεται να στέλνεις μηνύματα για να "τσιμπάνε" οι …γκόμενες. Ένα πράγμα που παρατηρούμε σε αυτά τα δύο πρώτα τους albums, είναι ότι έχουν λίγα κομμάτια τα οποία είναι βέβαια μεγάλα σε διάρκεια. Για ποιο λόγο επαναλαμβάνει -ας πούμε- το 'don't you know that you are a shooting star, don't you know, don't you don't you know, don't you know that you are a shooting star' καταναλώνοντας τόσο χρόνο όσο χρειάζεται μία μπάντα για να ηχογραφήσει έναν ολόκληρο δίσκο; Υπερβάλλω είπες; Ε καλά το ξέρω, αλλά θέλω να σου πω ότι καταντάει βαρετό. Από την άλλη μεριά βέβαια, το τραγούδι έχει τελειώσει, δεν έχω πατήσει το play για το επόμενο, συνεχίζω να γράφω και το μυαλό μου εξακολουθεί να τραγουδάει 'don't you know that you are a shooting star, don't you know, don't you don't you know, don't you know that you are a shooting star'. Το trick λειτουργεί θαυμάσια και αυτός είναι φυσικά ο λόγος που το κάνουν. Θέλουν να σου εντυπωθεί το ρεφρέν και το καταφέρνουν. Όχι βέβαια ότι το εφηύραν αυτό οι Bad Company, αλλά νομίζω ότι το ανέβασαν –τουλάχιστον- ένα level παραπάνω. Ευτυχώς όμως, δεν έχουν πάρει την κάτω βόλτα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

* Σχόλιο: Ένα πράγμα για το οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Paul Rodgers, είναι ο σεξουαλικός του προσανατολισμός. Το άτομο είναι όντως "Straight".

* Να το πάρω; Δεν είναι κακή ιδέα. Να το βάλεις να παίξει και να Feel Like Makin' Love.

** Run With The Pack (1976)

* Tracks: 1) Live For The Music, 2) Simple Man, 3) Honey Child, 4) Run With The Pack, 6) Silver, Blue And Gold, 7) Young Blood, 8) Do Right By Your Woman, 9) Sweet Lil' Sister, 10) Fade Away.

Η ακουστική μπαλάντα 'Simple Man' συνεχίζει στο δρόμο που χάραξε ο Rodgers. Επαναλαμβάνει την ίδια φράση πολλές φορές. "I am just a simple man, working with my hands, oh it ain't easy, I am just a simple man, working on the land, oh believe me" και ο Mick Ralphs μας συστήνει το 'Live For The Music' που βασίζεται σε ένα ακόρντο αλλά –ευτυχώς- καταφέρνει να σώσει το album από την καταστροφή.

Τα 'Honey Child', 'Silver Blue' & 'Gold' έχουν καλό ρεφρέν, το ομότιτλο ακολουθεί τη συνταγή γρήγορο/αργό και το 'Sweet Lil' Sister' θυμίζει τους Rolling Stones στο 'Dance Little Sister'. Το 'Do Right By Your Woman' προσπαθεί να μιμηθεί τους Free του 1969, αλλά δεν τα καταφέρνει.

* Σχόλιο: Θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Κομμάτια των τριών ακόρντων με στιχάκια του νηπιαγωγείου, μπορεί να είναι καλοδεχούμενα για ένα-δύο τραγούδια, αλλά για ένα ολόκληρο album είναι Packέτο. Ταλαντούχοι μουσικοί όπως οι Rodgers & Ralphs, ξέρουν και μπορούν να κάνουν καλύτερα πράγματα και είναι κρίμα να τους βλέπεις να σπαταλάνε το ταλέντο τους άδικα.

* Να το πάρω; Έλα τώρα… μην είσαι σπάταλος!

** Burnin' Sky (1977)

* Tracks: 1) Burnin' Sky, 2) Morning Sun, 3) Leaving You, 4) Like Water, 5) Knapsack, 6) Everything I Need, 7) Heartbeat, 8) Peace Of Mind, 9) Passing Time, 10) Too Bad, 11) Man Needs Woman, 12) Master Of Ceremony.

Πήρε Φωτιά ο Ουρανός. Εδώ δεν έχουμε ούτε ένα riff, δεν έχουμε ούτε ένα ενδιαφέρον σολάρισμα, και το μπάσο είναι χαμένο κάπου στο βάθος, λες και χρειάζονται δίπλωμα Mott The Hoople ή King Crimson για να παίξουν τα οργανικά μέρη των κομματιών. Αλλά και αν ακόμα χρειάζονται τέτοια διπλώματα, τα έχουν. Δεν τα έχουν; Αφού τα έχουν κορνιζώσει στον τοίχο. Το ένα λέγεται Mick Ralphs και το άλλο Boz Burrell.

Τα 'Morning Sun' & 'Like Water', είναι απολύτως βαρετά και μονότονα, δεν έχουν καμία μελωδική στροφή και τα 'Leaving You' & 'Heartbeat', είναι μία χλωμή σκιά του παλιού καλού Rodgers. Πέρα απ’ αυτά, δεν καταλαβαίνω τι ρόλο παίζει το 'Knapsack', δεν καταλαβαίνω πώς τους ήρθε να παίξουν Funk στο 'Master Of Ceremony' και δεν καταλαβαίνω γιατί ο Paul Rodgers προσπαθεί να μιμηθεί τον James Brown.

Θα διαλέξω σαν καλύτερο το 'Everything I Need' επειδή ο Paul Rodgers τραγουδάει σε στυλ Buddy Holly και δεν πειράζει που το κομμάτι κλέβει το riff του 'Louie Louie'.

* Σχόλιο: Hard Rock? Ποιο hard Rock? Εδώ λέμε ότι σ’ αυτή τη φάση ακόμα και οι Eagles ροκάρουνε σκληρότερα από τους Bad Company. Το album είναι βαρετό και κανένα κομμάτι δεν στέκεται όρθιο.

* Να το πάρω; Να το πάρεις μόνο εάν είσαι DJ, γιατί θα σου φανεί πολύ χρήσιμο. Το ρίχνεις στο player και παίρνεις άνετα έναν υπνάκο.

** Desolation Angels (1979)

* Tracks: 1) Rock 'N' Roll Fantasy, 2) Crazy Circles, 3) Gone, Gone, Gone, 4) Evil Wind, 5) Early In The Morning, 6) Lonely For Your Love, 7) Oh Atlanta, 8) Take The Time, 9) Rhythm Machine, 10) She Brings Me Love.

Έχει πλάκα να βλέπεις το πώς η Disco επηρέασε ένα σωρό καλλιτέχνες και μπάντες αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο και βέβαια δεν γλύτωσαν ούτε οι Bad Company απ’ αυτό.

Το 'Rock'n'Roll Fantasy' ροκάρει με Disco και με τύμπανα …ηλεκτρονικά.
Το 'Rhythm Machine' όμως, δεν αξίζει κανένα θετικό σχόλιο. Η δημιουργικότητα των Bad Company αρχίζει στην πρώτη νότα και τελειώνει πριν καν ακουστεί …η δεύτερη. Τα υπόλοιπα κομμάτια κινούνται στα πλαίσια του Burnin' Sky που …ξανακαίγεται και οι 'Άγγελοι της Συμφοράς' τρέχουν από δω κι’ από κει πανικόβλητοι.

Ωστόσο, τα 'Crazy Circles' & 'Early In The Morning' αξίζουν την προσοχή σου. Ακούγονται ευχάριστα και ας μοιάζουν σα να έχουν βγει από δίσκο των Eagles. Δε νομίζω να σε στεναχωρώ με αυτά που γράφω, εάν είσαι fan του Paul Rodgers. Προσπαθεί να κάνει ότι μπορεί για να είναι καλός και με το 'She Brings Me Love' καταφέρνει να "σπρώξει" το album, παρ’ όλο που τα 'Gone Gone Gone' & 'Evil Wind' είναι καλύτερα. Το 'Gone Gone Gone' μας θυμίζει έναν Mick Ralphs από τα παλιά και το 'Evil Wind' είναι κάτι που δεν έχουν ξανακάνει σε κανένα από τα προηγούμενα albums τους. Όσο για το 'Lonely For Your Love' ροκάρει κλισαρισμένα, ενώ το 'Oh Atlanta' μας στέλνει ξανά στους Eagles.

* Σχόλιο: Το Desolation Angels σηματοδοτεί την δημιουργική στασιμότητα της μπάντας και το τέλος της εμπορικής τους επιτυχίας.  

* Να το πάρω; Ουφ! Με δυσκολεύεις με αυτή σου την ερώτηση κάθε λίγο και λιγάκι. Εκεί που λέω "πάει κι’ αυτό το album" και πάω να ανασάνω, ξεπετάγεσαι από τη γωνία λες και μου την έχεις στημένη. Τι να σου πω τώρα; Δεν βλέπεις ότι εδώ γίνεται του …Αρμαγεδδώνα; Δεν βλέπεις ότι ο Burnin' Sky ανάγκασε τους Desolation Angels να πάρουν τα βουνά για να γλυτώσουν; Δεν τα βλέπεις όλα αυτά;

** Rough Diamonds (1982)

* Tracks: 1) Electric Land, 2) Untie The Knot, 3) Nuthin' On The TV, 4) Painted Face, 5) Kick Down, 6) Ballad Of The Band, 7) Cross Country Boy, 8) Old Mexico, 9) Downhill Rider, 10) Race Track.

Σήμερα ξύπνησα πιο νωρίς από τις άλλες μέρες. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Ίσως να φταίει ένας πονοκέφαλος που έχω, αλλά θα σου εξηγήσω. Έφτιαξα τον καφέ μου, άνοιξα τον υπολογιστή, είδα τα mails μου και αποφάσισα να συνεχίσω και να τελειώσω αυτό το άρθρο, για να περάσω στο επόμενο. Είδες τι είναι η τεχνολογία και η εξέλιξη; Νιώθω ευτυχής που ο υπολογιστής και το internet μου δίνουν αυτή τη δυνατότητα και παθαίνω "ψυχολογικό τρα λα λα" όταν τυχόν υπάρξει κάποιο πρόβλημα και δεν έχω υπολογιστή και internet. Έχω την εντύπωση ότι απλώνεται γύρω μου ένα σκοτάδι και δεν μπορώ να δω τίποτα. Γυρίζω μέσα στο σπίτι και δεν ξέρω τι να κάνω. Ε μα τι να κάνει και αυτός ο υπολογιστής; Μηχάνημα είναι και όπως όλα τα μηχανήματα παθαίνει και αυτός βλάβες και έρχεται μια στιγμή και σου λέει "Όπα μεγάλε! Δεν αντέχω άλλο. Χρειάζομαι service".

Είναι σα να τρως συνέχεια Μεξικάνικα φαγητά, οπότε κάποια στιγμή το στομάχι σου θα τα παίξει. Θα αρχίσει να σε πονάει, θα έχεις πονοκέφαλο και διάφορα άλλα τυχόν προβλήματα υγείας. Κάτι τέτοιο παθαίνω και όταν ακούω heavy Metal ή Disco. Δεν ακούω βέβαια τέτοια πράγματα, αλλά καμιά φορά τυχαίνει να είσαι κάπου και τα ηχεία να αναπαράγουν διάφορους τέτοιους ήχους, οπότε κατ’ ευθείαν αρχίζω και νιώθω διάφορες ενοχλήσεις.

Είναι λοιπόν μερικές ημέρες τώρα που γράφω αυτό το άρθρο και σήμερα ξύπνησα με πονοκέφαλο και με μια ανακατωσούρα στο στομάχι, ενώ δεν έχω φάει Μεξικάνικα. Απλά ακούω συνεχώς Bad Company. Πώς να συνεχίσω τώρα αυτό το άρθρο; Με το 'Old Mexico' θυμάμαι τα Μεξικάνικα φαγητά. Νομίζω ότι βρίσκομαι στη Santa Fe και το στομάχι μου ανακατεύεται περισσότερο. Στο 'Ballad Of The Band' ο Mick Ralphs παίζει κάποια όμορφα πράγματα a la Chuck Berry και ίσως να υπάρχουν κι’ άλλα που να ηχούν το ίδιο όμορφα, αλλά πώς να ακούσω τώρα και να ψάξω για να τα αναφέρω; Δεν αντέχω.

* Σχόλιο: Αφού σου είπα ότι έχω πονοκέφαλο.

* Να το πάρω; Σου βρίσκεται κανένα Depon?

*** Επίλογος:

Δεν είναι ούτε παράλογο ούτε περίεργο που ο Paul Rodgers τους άφησε μετά από αυτό το album. Στο κάτω-κάτω, ποιος θέλει να είναι σε μία μπάντα που δεν πουλάει και δεν μπορεί να του εξασφαλίσει τα ….προς το ζην; Εκτός αυτού, "he's just a simple man, working on the land, and you know it ain't easy".

** The Original Bad Company Anthology (1999)

* Tracks: CD 1: 1) Can't Get Enough, 2) Rock Steady, 3) Ready For Love, 4) Bad Company, 5) Movin' On, 6) Seagull, 7) Superstar Woman, 8) Little Miss Fortune, 9) Good Lovin' Gone Bad, 10) Feel Like Makin' Love, 11) Shooting Star, 12) Deal With The Preacher, 13) Wild Fire Woman, 14) Easy On My Soul 15. Whiskey Bottle.

* Tracks: CD 2: 1) Honey Child, 2) Run With The Pack, 3) Silver, Blue And Gold, 4) Do Right By Your Woman, 5) Burnin' Sky, 6) Heartbeat, 7) Too Bad, 8) Smokin' 45, 9) Rock And Roll Fantasy, 10) Evil Wind, 11) Oh Atlanta, 12) Rhythm Machine, 13) Untie The Knot, 14) Downhill Ryder, 15) Tracking Down A Runaway, 16) Ain't It Good, 17) Hammer Of Love, 18) Hey, Hey.

Με την επιστροφή του στη μπάντα στα 1998, εξέφρασε την επιθυμία να κυκλοφορήσουν μία Ανθολογία για τους θαυμαστές των Bad Company. Η Ανθολογία αυτή, περιείχε και τέσσερα καινούργια τραγούδια, από τα οποία το "Hey, Hey" έγινε μεγάλη επιτυχία.

* Σχόλιο: Αξίζει αυτή η συλλογή.

* Να το πάρω; Ναι, για να ξεμπερδεύεις. Σε καλύπτει από παντού.

*** Ποιο album να πάρω τελικά;

1: Free (Free, 1969)
2: Fire And Water (Free, 1970)
3: Heartbreaker (Free, 1973)
4: The Original Bad Company Anthology (Bad Company, 1999)

*** Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)
5: Keith Moon: The Life and Death of a Rock Legend (Tony Fletcher)
6: Free At Last: The Story of Free & Bad Company (Steven Rosen)

*** Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Free (Discography)
2: Bad Company (Discography)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…