Ήχοι του Δάσους 2011 - Εντυπώσεις

Γράφει η Δέσποινα Κ. (despinakontogianni)
122 άρθρα στο MusicHeaven

Στην Καλοσκοπή Φωκίδας, στο Οροπέδιο της Αγίας Τριάδας, εκεί που είναι τα όρια της Οίτης και της Γκιώνας, μέσα σε τοπίο φυσικής ομορφιάς κι απέραντων εκτάσεων με έλατα και πλατάνια, βρίσκεται το κατασκηνωτικό φεστιβάλ "Ήχοι του Δάσους". Σωστή ονομασία, αφού είσαι εσύ, το Δάσος και η μουσική.

Από την πρώτη μέρα κιόλας καταλάβαμε πως έχουν έρθει απ' όλη την Ελλάδα. Ο χώρος ήταν απέραντος και μπορούσες να απλώσεις τη σκηνή σου, όπου ήθελες.

Ας κάνουμε μια καθημερινή επισκόπηση:

Την πρώτη μέρα φθάσαμε με το ΚΤΕΛ, μέσω Άμφισσας, τακτοποιηθήκαμε και μετά την ξεκούραση πήγαμε στο συναυλιακό χώρο. Το καλό ήταν πως όπου κι αν στεκόσουν, άκουγες τέλεια και την παραμικρή λεπτομέρεια. Αυτό ταυτόχρονα ήταν και κακό, αφού όσοι θέλαν να κοιμηθούν πριν τις 5 το πρωί, ενοχλήθηκαν. Η πρώτη μέρα κανονικά θα άνοιγε με τους Mockery, αλλά το ακύρωσαν τελευταία στιγμή. Βγήκαν κατευθείαν οι Μπλε, ξεσηκώνοντας το κοινό, το οποίο φάνηκε να το απολαμβάνει. Μετά ακολούθησε η Ελ. Ζουγανέλη, κάπου κοντά στα μεσάνυχτα, που έδωσε τη σκυτάλη στους "Κακό Συναπάντημα". Αυτό που παρατηρήθηκε όλες τις μέρες ήταν πως το κοινό έδειχνε μεγαλύτερη θέρμη και υποστήριξη, αλλά και συμμετοχή, στα πιο "φρέσκα" συγκροτήματα. Χορός κι ανεξάντλητη διάθεση μέχρι τις 4, όπου ανέλαβε DJ. Αλλά η μουσική δεν τελείωσε με τη λήξη της συναυλίας. Ξυπνώντας μέσα στον ύπνο μου, συνειδητοποίησα πως το camping δεν κουράζεται ποτέ. Το ραδιόφωνο έπαιζε Σφακιανάκη καθώς ξημέρωνε. Είναι καλό να βλέπεις ζωντανά παιδιά, αλλά μάλλον όλο αυτό ήταν κουραστικό κι επώδυνο για όσους κοιμούνταν.

Η δεύτερη μέρα μας βρήκε με την πρόβα ήχου να ξεκινά το μεσημέρι και να τελειώνει λίγο πριν αρχίσει η συναυλία. Τη συναυλία άνοιξαν οι Rumors, ένα νέο συγκρότημα, με ποικίλο ρεπερτόριο και γνωστές διασκευές. Πρόσφατα ηχογράφησαν τα πρώτα τέσσερα κομμάτια τους και έκαναν δωρεάν διανομή για τους παρευρισκόμενους. Στη συνέχεια ανέβηκε η Νατάσσα Μποφίλιου, με πολύ καλή διάθεση, αλλά δε φαίνεται να βρήκε την ίδια ανταπόκριση από το κοινό. Οι περισσότεροι εκείνη τη στιγμή τη μαθαίνανε, ίσως να την ακούγανε και για πρώτη φορά, όμως εκείνη προφανώς τους κέρδισε! Κοινό και Νατάσσα μείναμε ευχαριστημένοι. Όπως μας είπε μετά: "Είναι μια πολύ καλή διοργάνωση. Θα περίμενε κανείς να είναι ανοργάνωτο όλο αυτό, αλλά γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Μράβο!"

Την ακολούθησε ο Μίλτος Πασχαλίδης, όπου έδωσε μια κλασσική συναυλία έντεχνου, με μπύρες κι αναπτήρες. Η μπάντα του ήταν εξαίσια, όπως κι η Φρόσω Στυλιανού, που τον συνόδευε. "Είναι υπέροχο να ακούγονται τραγούδια μές στο Δάσος", είπε λίγο πριν κλείσει την εμφάνισή του με το γνωστό "Παραμύθι με λυπημένο τέλος". Αν μου επιτρέπεται να το σχολιάσω, θα μπορούσε αυτό το σημείο να ήταν πολύ καλύτερο. Δεν υπήρχε καμία απολύτως έκπληξη. Τα κομμάτια ήταν ο τυπικός σκελετός που χρησιμοποιείται σε όλες τις συναυλίες του Πασχαλίδη, καλοκαιρινές και χειμερινές, με την ίδια ακριβώς ενορχήστρωση και τα ίδια ακριβώς σχόλια σε κάθε κομμάτι. Και δεν είναι απλά το πρόγραμμα, που φεύγει από τις μουσικές σκηνές για να κάνει το θερινό γύρω της Ελλάδας. Είναι ένα σχεδόν πανομοιότυπο πρόγραμμα των τελευταίων χρόνων που παρακολουθώ.

Αντίθετα, πρέπει να γραφτούν συγχαρητήρια για το Θέμη Καραμουρατίδη, με τις διασκευές κι ενορχηστρώσεις του. Πειραματίστηκε με θάρρος και το αποτέλεσμα άρεσε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Μεγάλες Αγάπες", στο οποίο χρησιμοποιήθηκε κυρίως το μπουζούκι, αλλάζοντας εντελώς την αρχική μορφή. Κι όπως είπε κι η ίδια η Νατάσσα "Μάλλον το τραγούδι βρήκε την ταυτότητά του".

Ευχάριστη έκπληξη ήταν οι Cabaret Balkan, τους οποίους άκουγα για πρώτη φορά. Δεν είχαν δικά τους κομμάτια, αλλά πειραματίστηκαν πάνω σε ξένα κι ελληνικά, απ' όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής, με αποτέλεσμα ένα ενθουσιασμένο κοινό να ζητάει κι άλλο. Η βραδιά έκλεισε ξανά με DJ set.

Η τρίτη μέρα ήταν ελαφρώς κουραστική. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος κι όλοι ήμαστε πεπεισμένοι πως μέχρι το βράδυ θα βρέξει. Τελικά δεν έβρεξε, αλλά θα ήταν κάτι σαν εκτόνωση στη μουντή ατμόσφαιρα. Οι συναυλίες παρόλα αυτά κύλησαν ομαλά. Βγήκε ο Οδυσσέας Τσάκαλος, παρουσιάζοντας κομμάτια παλιά, αλλά και καινούργια από το νέο του δίσκο. Η ατμόσφαιρα θύμιζε τρομερά εποχή Φατμέ, καθώς και τα νέα κομμάτια. Η γεύση της ερωτικής απογοήτευσης υπήρχε και σε μουσική, αλλά και σε στίχο. Φαντάζομαι, πως οι ερωτευμένοι μόνο το ευχαριστήθηκαν πλήρως.

Στη συνέχεια βγήκαν οι Burger Project, γνωστοί για το χιούμορ και την περιέργη εμφάνισή τους. Ενθουσίασαν κάνοντας συνεχώς αστεία και παραποιώντας κομμάτια. Ο κόσμος ζήταγε κι άλλο κι εκείνοι το έδιναν. Ίσως να ήταν κι η καλύτερη εμφάνιση σ' όλο το φεστιβάλ. Συζητήθηκε αρκετά την επόμενη μέρα. Ακολούθησαν, μετά τα μεσάνυχτα, οι Los Mujeros. Είναι κρίμα, γιατί είχε μείνει λίγος κόσμος, αλλά είδα αρκετούς κατά τη διάρκεια της συναυλίας να βγαίνουν από τις σκηνές τους για να πάνε να τους δουν. Σε στυλ πάντα jazz/blues και με έντονη διάθεση παρά την προχωρημένη ώρα, έκαναν όσους έμειναν να χορεύουν στο ρυθμό του mambo και του swing! Είπαν δικά τους κομμάτια, όπως το "Ηδονή", που το γνωρίσαμε για πρώτη φορά στο Schoolwave του 2007. Το κλείσιμο της τελευταίας βραδιάς το άκουσα από τη σκηνή μου.

Καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ υπήρχε αποστολή από εργαστήρι παραδοσιακών οργάνων της Δυτικής Αφρικής. Μπορούσες να τα αγοράσεις, αλλά και να παίξεις.

Αυτό που μας είχε μείνει στην επιστροφή ήταν πως άξιζε η κούραση ως εκεί και πως του χρόνου σίγουρα θέλουμε να ξαναπάμε με μεγαλύτερη παρέα!