Συνέντευξη: A des Potes

Οι A de Potes ήταν μια τυχαία συνένωση το 2008 και σήμερα μετά απο 3 χρόνια επέρχεται η επιτυχία. Ποιός ήταν ο στόχος της μπάντας αρχικά;

Κατ' αρχάς δεν ξέρω αν έχει έρθει η επιτυχία... Μην βάζεις λόγια στο στόμα μου (γέλια). Η λέξη επιτυχία είναι γένους θυληκού και πρέπει να προσέχεις με τις αυτές τις λέξεις όπως και με τις γυναίκες. Ο στόχος ήταν, είναι και θα είναι να είμαστε καλά μέσα απο αυτό που κάνουμε, να εκφραζόμαστε με μουσικότητα και με στίχο ομαδικά. Δεν υπάρχει ως στόχος το να γίνουμε διάσημοι και να βγάλουμε λεφτά... Αν προκύψει έχει καλώς... Είναι σαν το ανέκδοτο που λέει ήταν δύο, ο ένας ήταν μουσικός και ο άλλος δεν είχε λεφτά επίσης...Άμα θες να βγάλεις λεφτά απο τη μουσική, άλλαξε θέλω.

Ουσιαστικά η όλη συνεργασία ξεκίνησε σαν χόμπι. Ως χόμπι το βλέπεις;

Το χόμπι είναι άλλο πράγμα. Το χόμπι είναι κάτι το οποίο το κάνεις χωρίς απαραίτητα να υπάρχει συνέπεια. Αυτό που κάνουμε εμείς το κάνουμε με συνέπεια. Έχουμε μια ακατάπαυστη πορεία στα φετινά live απο το Σεπτέμβρη και δεν νομίζω οτι θα το χαρακτήριζα έτσι. Είναι κάτι παραπάνω απο χόμπι αλλά δεν είναι και δουλειά. Αν είμασταν παντρεμένοι με μια δουλειά και ήταν η γυναίκα μας, η μουσική θα ήταν η ερωμένη. Θα είμασταν εραστές...

Το τραγούδι Μαλαισίνα με τους περίεργους στίχους που βγήκε πρώτο στο Jumping Fish και αναρριχήθηκε στην δεύτερη θέση του τοπ 10 του Atlantis πως προέκυψε;

Αρχικά γράφτηκε για ένα ζευγάρι, περιπαιχτικά. Ο πρώτος στίχος χάθηκε και τελικά έγραψα άλλον που με τρίτη απόσταξη πήρε τη μορφή που ακούμε σήμερα και κατέληξε να μιλάει για μια ουτοπική πόλη. Μια πόλη που δεν υπάρχει παρά μόνο στη φαντασία μας και που αποτελεί λύση στα προβλήματα μας. Είναι η Μαλεσίνα με “αι” η οποία εμπεριέχει τη Μαλαισία άμα αφαιρέσεις το ν, κάνοντας αναγραμματισμό. Το θέμα είναι ότι αν δεν υπάρχουν τα χρήματα να πας στη Μαλαισία αυτή μπορεί να είναι και ο χώρος που βρισκόμαστε εμείς τώρα. Στην Αθήνα, σε μια καφετέρια που περιστοιχίζεται απο πράσινο. Δεν πρέπει να είμαστε φαντασιόπληκτοι...Πρέπει να έχουμε τη δύναμη με τα μέσα που διαθέτουμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Απογοητεύσαι εύκολα σαν άνθρωπος;

Απογοητεύομαι από τους ανθρώπους και κάποιες φορές απο τον ευατό μου. Θυμώνω αλλά δεν εκδικούμαι ποτέ. Θεωρώ πως αν απογοητευτώ απο κάποιον, πρέπει απλά να φύγω. Δεν θέλω να κρατήσω κακία. Θέλω κοντά μου χαμογελαστούς ανθρώπους όπως είμαι και εγώ. Και η θλίψη είναι μέσα στη ζωή αλλά δεν θελω να παίρνω αρνητική ενέργεια απο τους ανθρώπους. Όταν αρχίζω να εισπράττω όμως απο εσένα την αρνητική σου ενέργεια, σε πέντε λεπτά θα έχω φύγει.

Θα έδινες δεύτερη ευκαιρία σε κάποιον;

Θα έδινα...πολλές ευκαιρίες. Αν υπάρχει καλή διάθεση πολλές. Για παράδειγμα είχαμε δώσει ραντεβού με μία φίλη. Η αλήθεια είναι πως άργησε μια ώρα. Οπότε γυρίζω και της λέω : Αν με ξαναστήσεις στο δεύτερο ραντεβού, δεν θα υπάρξει τρίτο. Χαχαχαχαχ.... Δίνω γενικά ευκαιρίες ...

Τα τραγούδια έχουν τρελό και ταυτόχρονα καυστικό στίχο με μια δόση ειρωνίας. Πως αντλείς την έμπνευση σου;

Καταρχάς γράφω και εγώ και ο Νίκος. Όσον αφορά τον δικό μου τρόπο γραφής στο συγκεκριμένο project νομίζω είναι χιουμοριστικός, καυστικός και πικάντικος,όχι όμως ειρωνικός, με στίχο πολλών αποχρώσεων και στρώσεων. Γενικά πάντως, τα τραγούδια γράφονται κυρίως ορμώμενα απο την παρατήρηση. Μου αρέσει να παρατηρώ...Να σε βλέπω να πίνεις το καφέ σου και να το αποτυπώσω με στίχους ώστε να θέλω να δώσω μια ωραία εικονα. Τα τραγούδια έχουν πολλές εικόνες μέσα τους και πολλά βιώματα. Και γράφονται σε άσχετους χώρους, χωρίς απαραίτητα την εικόνα του τύπου που μόνος σε ένα δωμάτιο με ένα πιάνο γράφει... Η οριστική μορφή της Μαλαισίνας για παράδειγμα δόθηκε σε ένα γραφείο με 15 ανθρώπους μέσα. Γινόταν χαμός. Εγώ είχα πιάσει μια γωνίτσα και απλά έγραψα το στίχο.

Το ύφος της μπάντας είναι ρέγγε...Θα δοκιμάζατε να ενσωματώσετε ήχους και απο άλλα είδη ή ενδεχομένως να γράψετε και σε άλλο μουσικό ύφος;

Δισκογραφικά χρησιμοποιοήσαμε κυρίως ρέγγε-σκα ρυθμούς. Συναυλιακά έχουμε μεν καταβολές ρέγγε αλλά και επιρροές από σουίνγκ, φάνκ, σόουλ, τζαζ, ρόκ. Είναι λίγο από πολλά , αλλά με το δικό μας τρόπο.Το μουσικό μας ύφος εξελλίσεται αλλά διατηρει τον α ντε ποτ χαρακτήρα του.

Το άλμπουμ αποτελείται απο 12 τραγούδια δικά σας. Εσύ πιο ξεχωρίζεις απο όλα;

Κατά τη γνώμη μου το πιο εμπορικό κομμάτι του δίσκου είναι το ντουέτο με την Ηλιάννα Τσαπατσάρη με τίτλο «Σ’αγαπάω». Είναι το πιο straight στιχουργικά κομμάτι. Λέει ουσιαστικά οτι σ’αγαπάω, έχεις άλλον, δεν μ’αγαπάς. Δεν έχει άλλο επίπεδο μέσα (γέλια). Ξεχωρίζω επίσης το «Υποβρύχιο». Είναι κατά βαθος ένα πολιτικό τραγούδι που το περνάς με τρόπο.

Το άλμπουμ σας έχει τον πρωτότυπο τίτλο «Μες στο Υποβρύχιο». Σαν τρίτο μάτι το υποβρύχιο θα με παρέπεμπε σε εξερεύνιση σε άγνωστα νερά και παράλληλα μια δόση απο διακοπές λόγω του υγρού στοιχείου. Τι συμβολίζει το υποβρύχιο για σένα;

Το υποβρύχιο είναι ένα μέσο το οποίο θα μας σώσει απο μια καταστροφή. Αυτό το νοήμα έχει όπως λέει και το τραγούδι. Και πρέπει να διαλέξουμε τι να πάρουμε μαζί για να σωθεί. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Η ευχάριστη διάθεση και η καλή ενέργεια μπορούν να βοηθήσουν το άτομο σε αυτές τις εποχές. Να βασιστούμε σε αυτά για να προχωρήσουμε. Όχι μόνο σε αυτά όμως. Χρειάζεται και πολλή δουλειά...

Εσύ σαν Νικόλας Αδέσποτος τι θα πρότεινες;

Αυτό που προτείνω είναι μια επανάσταση ατομική που θα έχει μαζική αντανάκλαση και όχι μαζοποιημένη . Πιστεύω πάρα πολύ στην ατομικότητα όσο πιστεύω στην ομαδικότητα με συνείδηση του ρόλου στα άτομα που απαρτίζουν τις ομάδες. Όταν λοιπόν ο καθένας πάρει τις αποφάσεις του και τα βρει με τον ευατό του τότε οι ομάδες θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα. Η μαζοποιημένη επάνασταση είναι οχλαγωγία. Δεν μου κάνει . Δεν θα βγω σε δρόμους να διαδηλώσω για κάτι. Νομίζω είναι καλύτερα να μη δίνουμε εύκολο στόχο. Μπορούμε να γίνουμε καλοί καταναλωτές με συλλογική ατομικότητα στην επιλογή π.χ. να μποϋκοτάρουμε ακριβά προϊόντα, υπηρεσίες (βλέπε διόδια), ακόμα και κυβερνήσεις... Μην ξεχνας οτι ψηφίζουμε ένας ένας , και τόσα χρόνια βγάζουμε τους ίδιους που μετά βρίζουμε... Ας τα βρούμε με τον εαυτό μας λοιπόν και όταν θα είμαστε πολλοί που τα βρήκανε, τότε θα έχει γίνει η επανάσταση χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να γίνει αγώνας στους δρόμους. Εγώ βλέπω οτι βράζει κάτι. Ίσως αυτό που σου λέω εγώ να συμβαίνει μέσα μας. Δηλαδή γίνεται η μάχη και κάποια στιγμή θα αλλάξουν όλα δια μαγείας γιατί θα έχουμε αλλάξει εμείς οι ίδιοι.

Αν σε έστελναν σε ένα έρημο νησί κάπου στη Καραιβική, τυχαία επιλογή, ποιά 3 πράγματα θα έπαιρνες μαζί σου και για γιατί;

Τίποτα. Με τρία πράγματα δεν σώζεσαι. Δεν μου φτάνουν ούτε τρία ούτε δέκα πράγματα. Τα θέλω όλα. Βασικά δεν θα ήθελα να ζω σε ένα ερημονήσι. Θέλω να ζω τα πάθη, να βλέπω τους ανθρώπους να παθιάζονται και να βγάζω πράγματα μέσα απο τη παρατήρηση. Μ’αρέσει να παρατηρώ τη φύση, τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Βέβαια τη φύση την παρατήρησαν άλλοι όπως και τους νόμους της. Για παράδειγμα το μήλο πέφτει κάτω απο τη μηλιά. Εντάξει. Εμένα με ενδιαφέρει αν δεν πέσει απο μόνο του, τότε ποιός το έριξε και που θα πάει.

Πέφτεις έξω συνήθως στην πρώτη εντύπωση που έχεις για ένα άτομο;

Όχι. Σχεδόν ποτέ. Βασίζομαι πάντα στην πρώτη ενέργεια που θα λάβω. Σου είπα ότι έχω ανοιχτές πόρτες. Θα πάρω μια φορά την ενέργεια σου, μπορεί να μην σου ξαναμιλήσω αλλά ξέρω μελλοντικά με τι άνθρωπο έχω να κάνω μόλις σε ξανασυναντήσω.

Ποιό είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει και για το οποίο δεν έχεις μετανιώσει;

Ουσιαστικά δεν έχω μετανοιώσει για κάτι. Άρα λοιπόν ας γενικεύσουμε την ερώτηση και ας σου πω ένα τρελό πράγμα που έχω κάνει. Έχω ξεκινήσει να πάω για μπάνιο στη Βουλιαγμένη και βρέθηκα στην Αμοργό. Πριν απο 6 χρόνια περίπου η λεωφόρος Συγγρού είχε ανάποδα τοποθετημένους τους δρόμους στο τελείωμα της .Πήγα και εγώ να βγω για Γλυφάδα αλλά βγήκα Πειραιά. Αυτο το θεώρησα σημάδι γιατί πριν απο λίγη ώρα εκείνη τη μέρα είχα δεχτεί ένα τηλεφώνημα απο ένα φίλο που ήταν στην Αμοργό. Είπα μέσα μου λοιπόν πως το συμβάν δεν ήταν τυχαίο και πως πρέπει να πάω όπως και πήγα. Είμαι υπερβολικά αυθόρμητος αλλά θέλω να έχω τη βάση μου.

Ο Νίκος Αδέσποτος όπως τον έχω γνωρίσει είναι ένα άτομο με ενέργεια και τρέλα πάνω στη σκηνή, όρεξη και χιούμορ. Σε προσωπικό επίπεδο, όταν κλείνουν τα μικρόφωνα και οι ενισχυτές εξακολουθεί να υπάρχει ο ίδιος Νίκος ή αλλάζει;

Βασικά είναι το ίδιο άτομο λίγο περισσότερο πιωμένο και λίγο λιγότερο μεθυσμένο.... χαχαχα... Όταν παίζω live δεν πίνω καθόλου...Μεθάω όμως απο την ενέργεια του κόσμου. Αυτό που θέλω να κάνω είναι να χαμηλώσω τη σκηνή και να γίνουμε ένα με τον κόσμο κι ο κόσμος ένα με εμάς. Έρχονται καλλιτέχνες που συμμετέχουν. Συχνά στις παραστάσεις στο Trova έρχονται οι ίδιοι άνθρωποι. Γιατί; Γιατί τους δίνουμε ρόλο. Στο παλαμάκι, στη θέση που θα κάτσουν. Είναι πολύ σημαντικό. Όταν βλέπω καινούργιους στο πρώτο τέταρτο τους βάζω να κάνουν κάτι όπως να φωνάξουν όλοι μαζί για να δούμε πόσο ομαδικά μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα. Εγώ ουσιαστικά είμαι καθρέφτης. Όπως είμαι πάνω στη σκηνή έτσι είμαι και κάτω. Το πρώτο πράγμα που θα κάνω κατεβαίνοντας είναι να σε αγκαλιάσω γιατί ήρθες ξανά και σε είδα.

Κάποιος μου είχε πει κάποτε οτι παίζει μουσική γιατί το αισθάνεται πρώτα ως εσωτερική ανάγκη. Αρχικά παίζει μουσική για να εκφραστεί ο ίδιος και μετά να διασκεδάσει ο κόσμος. Εσένα ποιός είναι ο στόχος σου;

Όταν εκτείθεσαι σε μια σκηνή η εσωτερική σου ανάγκη εξωτερικεύεται και τίποτα πια δεν ειναι το ίδιο . Εκείνη τη στιγμή προσπαθείς να λειτουργήσεις διαδραστικά και να πιάσεις τον κόσμο. Το ιδανικό είναι να εκφράζεσαι εσύ και ταυτόχρονα να περναει καλά και ο κόσμος, κάτι που νομίζω πως συμβαίνει στην περίπτωση των a des potes. Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς τους ακροατές σου. Κατά το δείξε μου το φίλο σου να σου ποιός είσαι, εδώ ισχύει το δείξε μου τους ακροατές σου να σου πω ποιός είσαι. Αυτοί που σε ακούνε είσαι εσύ. Πιστεύω πάντως πως ένας δημιουργός πρέπει να αφορά και άλλους και αυτό να είναι κάτι που καλύπτει μέρος της εσωτερικής του ανάγκης για δημιουργία. Αυτό είναι αναγκαίο γιατί αλλιώς δεν σε ενδιαφέρει να παίξεις για κόσμο. Εμείς θέλουμε να παίζουμε για κόσμο... Μπες, άκου και αν σ’αρέσει μείνε. Δεν έχουμε είσοδο για αυτό το λόγο. Γιατί θέλουμε να δώσουμε ελευθερία στον ακροατή.

Θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς τη μουσική; Τραγουδάς παντού και πάντοτε;

Όχι...Αυτή είναι και η φράση που κλείνει το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Δεν ζεις χωρίς τη μουσική. Ίσως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που έχω πει ποτέ σε τραγούδι. Παλαιότερα την είχα παντού γύρω μου ενώ τώρα είναι μέσα στο κεφάλι μου. Ακόμα και να μην ακούγεται κάτι, συχνά ακούω μουσική όπως την φτιάχνω στο μυαλό μου. Να σου πω κάτι; Έχω βαρεθεί να πάιζει μουσική...Οξύμωρο αλλά είναι ωραίο να υπάρχει σιγή. Και είναι οι λίγες στιγμές σιγής μες στο μυάλο μου, που αρκούν για να δημιουργήσω ένα καινούργιο τραγούδι.

Πιστεύεις οτι η ησυχία ακούγεται;

Εννοείται. Η ησυχία ακούγεται. Είναι τα συναίσθηματα που έρχονται μέσα απο τη σιωπή. Η σιωπή είναι μέρος του λόγου. Αν για παράδειγμα καθίσουμε 5 λεπτά σιωπηλοί πιστεύω πως θα έχουμε πει πολλά περισσότερα απο όσα θα έχουμε πει με λέξεις. Ο Τόλης Καλτσάς, ο μπασίστας στο γκρουπ «Υπόγεια Ρεύματα» που έχει γράψει στο δίσκο μας είχε πει μια πολύ ωραία ιστορία σε ένα live του που μου άρεσε και την παραθέτω. Είχε πει πως σε ένα ταξίδι του κάπου στο Νείλο παρατήρησε ζευγάρια δίπλα στις όχθες του που κάθοταν πιασμένοι χέρι-χέρι και κοιτιόντουσαν επι ώρες χωρίς να λένε τίποτα , αφημένοι στη σιωπή και στα βλέμματά τους , κάτι το οποίο φαίνεται παράξενο σε εμάς.

Τι ισχύει και έχει αξία σε όλα τα είδη σχέσεων;

Το να είσαι αληθινός. Πρέπει να βάζεις όρια αλλιώς πρέπει να φεύγεις. Δεν είναι καλό να σε φθείρει μια κατάσταση με έναν άνθρωπο που δεν θέλεις να είσαι μαζί αλλά πρέπει. Μπορεί να είναι σύντροφος, φίλος, γνωστός, γονείς. Αν σε φθείρει η καθημερινότητα με τους γονείς σου πρέπει να φύγεις απο το σπίτι, αν σε φθείρει η καθημερινότητα με το φίλο σου πρέπει να αραιώσεις. Πρέπει να επιλέγεις και να συναστρέφεσαι με ανθρώπους χωρίς φθορά. Πρέπει να θέτεις τα ατομικά σου όρια. Να μην περνάς τις γραμμές. Όταν το κάνει ο άλλος κάνεις δυο βήματα πίσω και του δίνεις να καταλάβει πως έχει υπερβεί το όριο. Όταν ο άλλος όμως έρχεται συνεχώς, εσύ γυρνάς πλάτη και φεύγεις.

Κάθε Πέμπτη σας συναντά κανείς στο Nueva Trova, σε ένα μικρό μαγαζί στο Μοναστηράκι με ένα πρωτότυπο πρόγραμμα....Μίλα μας λίγο για αυτό.

Ο χώρος αυτός σε αγκαλιάζει...Είναι ένας κόλπος. Χωράει μέσα 100 ανθρώπους. Έχει πολύ καλή ενέργεια και μετά το πρώτο μας live εκει για την παρουσίαση του δίσκου, είπαμε απο το Σεπτέμβρη του 2010 να κάνουμε 6 παραστάσεις και φτάσαμε τελικά στις 40. Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Πέραν λοιπόν του ιδιέταιρου ύφους της μπάντας με το δεμένο ήχο και την απίστευτα καλή ενέργεια μεταξύ μας πράγμα που περναει στον κόσμο και τον παρασέρνει, αυτό που κάναμε είναι να βγάλουμε στην αιχμή του προγράμματος ένα διαφορετικό καλεσμένο κάθε φορά να παρουσιάσει δικά του κομμάτια με τη δικιά μας μπάντα, στο δικό μας κοινό. Οπότε αυτό θεωρώ πως εκάνε μέρος της διαφοράς. Υπάρχει και ο αυτοσχεδιασμός βέβαια. Στο τρίτο μέρος γίνεται το καλύτερο μπέρδεμα ...Τζαμάρισμα μέχρι το πρωί....

Ποιά είναι τα σχέδια σας για το φετινό χειμώνα;

Ξαναρχίζουμε στο Τρόβα από 22 Σεπτεμβρίου και για κάθε Πέμπτη. Θέλουμε να κυκλοφορήσουμε 1 digital single μεχρι το Φεβρουάριο και άλλο ένα αρχές Μαΐου. Παράλληλα θα ξεκινήσω να τρέχω ένα νέο project εντελώς συμπληρωματικό με τους α ντε ποτ που θα ονομαζεται "ολόγυμνος" και θα σου μιλήσω γι'αυτό σύντομα ...

Μίλησε μας λίγο για την φετινή καλοκαιρινή σας περιοδεία;

Το καλοκαιρι που μας περασε ήταν μαγικό... Αθήνα, Σχίνος, Κουρούτα,Κύθηρα και Σκύρος ήταν μερικά από τα μερη που μας φιλοξενησαν με μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο και ξέφρενα πάρτυ δίπλα στο κύμα ... μια δυνατή χρονια επισφραγίστηκε με τον καλύτερο τροπο... Τώρα τελειώνουμε τα καλοκαιρινά live με ενα δυνατό στο Γκάζι στην Τεχνόπολη στις 17 Σεπτεμβρίου στα πλαίσια ποδηλατικού φεστιβάλ. Μέχρι τότε πρόβες για ανανέωση του φετινού προγράμματος...

Σ'ευχαριστούμε για την όμορφη αυτή συνέντευξη...

Εγώ ευχαριστώ...

• http://www.jumpingfish.gr/aDesPotes
• http://www.myspace.com/adespotes

https://www.youtube.com/watch?v=WToGNShOLB4

Επιμέλεια/Ερωτήσεις: Joan Zikou