Live review: Η Αφροδίτη Μάνου στην Τεχνόπολη

Γράφει η Δέσποινα Κ. (despinakontogianni)
122 άρθρα στο MusicHeaven

Η Μπουμπού μας, η Αφροδίτη Μάνου που για μεγάλο χρονικό διάστημα απείχε από τα μουσικά δρώμενα, επανεμφανίστηκε λέγοντας: 

«Το αίμα νερό δεν γίνεται. Αυτή είναι η δουλειά μου. Να τραγουδάω αυτά που βλέπω και ζω. Πια, δεν έχει μέρος να κρυφτώ και να μηρυκάζω τις προσωπικές μου αδυναμίες. (..) Είμαι αυτόπτης μάρτυρας, πρέπει να καταθέσω αυτά που είδα, να βοηθήσω να βρούμε τον δολοφόνο της παρατεταμένης εφηβείας μας αλλά και της αληθινής, της βαθιάς μας εθνικής αξιοπρέπειας. Αυτό νομίζω μπορώ να το κάνω, μαζί με όλους βέβαια». 

Δυναμική, ατμοσφαιρική κι αισθαντική όπως πάντα υποδέχτηκε τους φίλους της, τα φιλαράκια της, παλιά και νέα στην Τεχνόπολη, για σαράντα τραγούδια. Πριν ξεκινήσει η συναυλία, η οποία ήταν σε καλλιτεχνική επιμέλεια Μ. Ρέππα και Θ. Παπαθανασίου, ο Ρέππας διάβασε ένα κείμενό του, γραμμένο αποκλειστικά για τη συγκεκριμένη περίσταση. 

Το τραγούδι που άνοιξε τη "γιορτή" δε θα μπορούσε να είναι άλλο παρά το "Γκάζι-Ταύρος", θυμίζοντας στην ερμηνεύτρια τη μητέρα της, την αδελφή της, την παλιά της γειτονιά (τον Ταύρο) και το Γκάζι, που για εκείνη ήταν πάντα το σύνορο με την Αθήνα, το κέντρο όλων. 

Πρώτος καλεσμένος ήταν ο Σταμάτης Κραουνάκης, με τον οποίο αφιερώσαν το τραγούδι "Μαμά", που είχε αρκετά χρόνια να ακουστεί σε κάποια ζωντανή εμφάνιση, το "Πήρα κόκκινα γυαλιά" κι άλλες επιτυχίες του συνθέτη, παρέα με την Ηρώ Σαΐα, η οποία ας πούμε πως είναι το νέο πρόσωπο στην παρέα της Μάνου. Φορώντας τα κόκκινα γυαλιά της, η Αφροδίτη, δε δίστασε να αυτοσαρκαστεί και να αστειευτεί με τα χρόνια της, λέγοντας σα συμβουλή στο κοινό: "Το να γερνάς είναι υπέροχο. Αυτή η χαλάρωση του σώματος, οι ρυτίδες κλπ..είναι φανταστικά. Το μόνο κακό είναι η πρεσβυωπία και χρειάζεσαι γυαλιά για να δεις τους στίχους! Θα καταλάβετε το πόσο υπέροχο είναι, όταν έρθετε στη θέση μου". Να σημειωθεί πως με το Σταμάτη Κραουνάκη ήταν η πρώτη φορά που συναντιούνται στη σκηνή και κάνουν κάτι από κοινού.

Ακολούθησε ο Γιάννης Κότσιρας, που φλερτάρωντας μαζί με την Αφροδίτη, είπαν ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ποτέ ως τραγουδίστρια, αλλά κι ένα από τα πιο παθιάρικα κομμάτια του ελληνικού ρεπερτορίου. Φυσικά κι είναι το "Σαν με κοιτάς" του Γ. Σπανού, από την ταινία "Εκείνο το καλοκαίρι". 

Η Ευαγγελία Μουμούρη κι η Ηρώ Σαΐα, στη συνέχεια, μας έδωσαν μία γεύση από το πρόγραμμα του περασμένου χειμώνα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, προετοιμάζοντας το έδαφος για το Γιάννη Μηλιώκα. Το "Ροζ" είναι ένα κομμάτι σταθμός γι' αυτό το μουσικό ζευγάρι, στο οποίο προστέθηκαν αρκετές παραστατικές πινελιές, κάνοντας το κοινό να γελάσει και κάποιους να θυμηθούν πόσο τους είχε λείψει αυτή η συνεργασία! 

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου ήταν κι εκείνη εκεί ερμηνεύοντας το "Φθινοπωρινό Σκύλο" ένα από τα κοινώς παραδεχτά καλύτερα κομμάτια της τραγουδοποιού, αλλά και το "σουξεδάκι", θα λέγαμε, από το "Κλάμα βγήκε απ' τον Παράδεισο" "Όπως ένα αστέρι πέφτει". Όπως μάθαμε, οι δύο κυρίες είχαν συναντηθεί πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη μαζί με το Γ. Νταλάρα, το "θείο", κι η φωνή της Τσαλιγοπούλου ("μπέμπα" τη φωνάζαν τότε) ήταν για την Μπουμπού η φωνή της Ελλάδας εκείνη την περίοδο. 

Μετά από κάποιες επιτυχίες της, στη σκηνή ανέβηκε "η αντρική της φωνή" (όπως έχει πει στο παρελθόν) Βασίλης Παπακωνσταντίνου, δίνοντας μια πολύ τρυφερή ερμηνεία, ανάλογη του φεγγαριού που ήταν πάνω από την Τεχνόπολη, το "Πάρε με", μα και το κλασσικό κι αγαπημένο "Χαιρετίσματα". 

Ένας άλλος φίλος από τη μεταπολίτευση, ο Κώστας Θωμαΐδης, με τον οποίο κάνανε το "καλύτερο χορωδιακό ντουέτο ever", όταν κι οι δύο τραγουδάγανε μαζί με το Θεοδωράκη, είπαν μαζί το "Τί να πω". Ο επόμενος καλεσμένος-κι ο τελευταίος- ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος, με το "Μαχαίρι" του, το σολίστα των πνευστών Θύμιο Παπαδόπουλο και τη φανερή κι ουσιαστική απουσία της Μαρίας Δημητριάδη, της Μαίρης, αδερφής της καλλιτέχνιδος, που μας άφησε πριν από τρία χρόνια. Αν ζούσα σήμερα, σίγουρα θα ήταν η κύρια καλεσμένη αυτής της συναυλίας. Προς τη μνήμη της ακούστηκε το "Αυτούς τους έχω βαρεθεί", κομμάτι που είπε πρώτη η Δημητρίαδη σε ποίηση του Βολφ Μπίρμαν και μελοποίηση του Μικρούτσικου. Αυτό ήταν και το άνοιγμα για να παιχτούν κομμάτια με πιο έντονο πολιτικό περιεχόμενο, όπως το "Ελένη" και για το "Ποια Ελλάδα ρε γαμώτο" (η Μάνου, το είχε γράψει, σε μία εποχή πιο δύσκολη-όπως δηλώνει-από τη σημερινή, το 1992, με αφορμή τη νίκη της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης). Η συναυλία έκλεισε με το "Αριστερά στην Εδέμ" κι ένα κατενθουσιασμένο κοινό. 

Τα "up" της βραδιάς: Το "Πάρε με" αγκαλιά με το Βασ. Παπακωνσταντίνου, το "Μια μέρα μιας Μαίρης" και το "Μήλο", που θα μπορούσε να είναι μια νύχτα της ίδιας μέρας, θυμίζοντάς μας το πόσο καλά κατέχει αυτή η γυναίκα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και πόσο όμορφα την αποδίδει καλλιτεχνικά. Και, βέβαια, το όμορφο κοινό κάθε μα κάθε ηλικίας. Συγκερκιμένα μπροστά από τη σκηνή υπήρχαν μικροί θαυμαστές όχι πάνω από δέκα ετών. Το αξιοθαύαστο κι αξιοπρόσεχτο ήταν πως δεν ήταν τυχαία εκεί, μα γνωρίζανε φαρσί (κι εδώ κυριολεκτούμε) όλους τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών.

Τα "down": Δεν ξέρω τί θα μπορούσε να μετρήσει ως αρνητικό στοιχείο σε μια τέτοια πλήρη βραδιά. Ίσως αν υπήρχε στο πρόγραμμα το "Γης Μαδιάμ" ή αν το "Ο Βασιλιάς κι εγώ" ή το "Φθινοπωρινός Σκύλος" να το έλεγε η ίδια η Μάνου κι όχι κάποιος guest. Ή αν στη συναυλία συμμετείχε κι ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης, του οποίου η απουσία έκανε αίσθηση (όπως ακούστηκε από σχόλια και μουρμουρητά στο κοινό). 

*Θα ακολουθήσει μια mini περιοδεία της Αφροδίτης Μάνου και της Η. Σαΐα. Ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα.

Πηγή φωτογραφίας: inews.gr