Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Ο Boy George συστήνεται ως ένα παρεξηγημένο φρικιό που συναντά τον καθολικό χλευασμό...
Το «Do You Really Want To Hurt Me» περιλαμβάνεται στον πλατινένιο δίσκο «Kissing To Be Clever», που κυκλοφόρησε το 1982.
Το τραγούδι το έγραψαν τα τέσσερα μέλη των Culture Club (Roy Hay, Boy George, Mikey Craig και Jon Moss), με τον τραγουδιστή Boy George να γράφει τους στίχους.
Πιασάρικο, αν και λυπητερό, το «Do You Really Want To Hurt Me» είναι ένα πολύ ώριμο, ήσυχο, εσωστρεφές απαλό τραγούδι. Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του είναι το ισχυρό μελωδικό μπάσο. Επιπλέον, τα τύμπανα είναι απαλά με ως επί το πλείστον χτυπήματα στο χείλος του ταμπούρου, δημιουργώντας έναν ήχο calypso ή κάποιας άλλης νησιώτικης μουσικής. Η αντήχηση δίνει στη φωνή του Boy George έναν ονειρικό και ρετρό ήχο, σαν ενός τραγουδιστή της δεκαετίας του 1940 ή του 1950.
Αυτή η πανέμορφη Pop/R&B μπαλάντα φέρει τα δακτυλικά αποτυπώματα από τις καλύτερες δουλειές του Smokey Robinson στη Motown και μία ελαφρά Reggae επιρροή στην ελικοειδή μπασογραμμή του Mikey Craig. Ο μπασίστας Mikey Craig έφερε έναν αέρα Καραϊβικής στον ήχο του συγκροτήματος κι έτσι το συγκρότημα κατέληξε σ’ αυτόν το soft Reggae ρυθμό με στοιχεία new wave και λευκής Soul. Το τραγούδι πήρε την τελική του μορφή στον λίγο ελεύθερο χρόνο που είχε το συγκρότημα κατά τη διάρκεια ηχογράφησης για την εκπομπή του Peter Powell στο BBC Radio One.
Οι στίχοι είναι λυπητεροί και μελαγχολικοί, επικαλούμενοι συναισθήματα σκληρότητας και πόνου. Σύμφωνα με τον Boy George, οι στίχοι αναφέρονται στους πόνους του ρομαντισμού και στον τρόπο που οι ερωτευμένοι άνθρωποι φέρονται σκληρά ο ένας στον άλλο. Το τραγούδι βασίζεται στις εμπειρίες του Boy George από τη σχέση του με τον drummer του συγκροτήματος, Jon Moss –σύμφωνα με τον Boy George αυτή ήταν η έμπνευση για τα περισσότερα τραγούδια τους. Είχαν σχέση για περίπου 6 χρόνια, η οποία κρατήθηκε κρυφή από το κοινό, και ο Boy George αισθανόταν πληγωμένος και ευσυγκίνητος. Οι στίχοι του «Do You Really Want To Hurt Me» δεν έχουν αντωνυμίες με γένη, καθιστώντας την αφήγησή του πιο προσιτή στους γκέι ακροατές.
Το τραγούδι στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην απίστευτη συναισθηματική ερμηνεία του Boy George, αλλά κατά κάποιο τρόπο είναι ιδανικό και για ατελείωτες ραδιοφωνικές ακροάσεις. Η Gospel εισαγωγή δίνει μία παράξενη, αριστοκρατική ατμόσφαιρα, κι ενώ μπαίνει ο ρυθμός Reggae, ο Boy George δεν χάνει σε κανένα σημείο αυτό το συναίσθημα. Έτσι, το τραγούδι είναι μεν ευαίσθητο αλλά κινείται ζωηρά.
Στην ηχογράφηση, η οποία έγινε τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1982, έπαιξαν ο Mikey Craig (μπάσο), ο Jon Moss (drums, κρουστά) και ο Roy Hay (κιθάρα, πλήκτρα, πιάνο), με τον Boy George στη βασική φωνή και την Helen Terry στα πρόσθετα φωνητικά, τα οποία ηχογραφήθηκαν στις 24 Μαΐου του 1982. Παραγωγός και μηχανικός ήχου ήταν ο Steve Levine, με βοηθό τον Gordon Milne. Τη μίξη την έκαναν ο Jon Moss και ο Steve Levine.
Jon Moss (drummer): Αυτό το τραγούδι το κάναμε τις πρώτες ημέρες που βγήκαν τα drum machines. Έβρισκες τον εαυτό σου να δουλεύει μ’ ένα κουτί περίπου στο μέγεθος ενός πακέτου τσιγάρων και ένα εγχειρίδιο εννέα φορές μεγαλύτερο. Μια μέρα αρχίσαμε να παιδευόμαστε μ’ αυτό και μας ήρθε αυτός ο ρυθμός. Όλοι αγαπούσαμε τη Reggae και μετατράπηκε σ’ ένα Reggae τραγούδι. Όταν αρχίσαμε τη μίξη του, ήμουν τρομοκρατημένος –ήταν όλο ριζωμένο στο βαθύ τύμπανο καθιστώντας τον ήχο πολύ γερμανικό, και γι’ αυτό το αντέστρεψα και έκανα το άνω άκρο του κρουστού να ακούγεται δυνατότερα. Αν δεν το είχα κάνει, ίσως να μην γινόταν επιτυχία. Όταν το παίξαμε στη Virgin, όλοι στη συνάντηση σηκώθηκαν και άρχισαν να χειροκροτούνε. Ήταν προφανές ότι είχαμε μία τεράστια επιτυχία στα χέρια μας. Αυτό που ήταν παράξενο για το συγκρότημα, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ήταν ότι δεν είχαμε μάνατζερ. Αλλά ήξερα ότι όλα θα πήγαιναν καλά: τα αστέρια φαινόταν να ευθυγραμμίζονται. Για παράδειγμα, πήγαμε στην εκπομπή Top Of The Pops επειδή κάποιος άλλος ήταν άρρωστος –νομίζω ότι ήταν ο Shakin’ Stevens- και μ’ αυτό χωρίστηκε η Ερυθρά Θάλασσα και λύθηκαν όλα τα προβλήματα που είχαν παρουσιαστεί. Φαντάζομαι ότι το τραγούδι είναι για μένα. Νομίζω ότι τα περισσότερα τραγούδια είναι. Καλώς ή κακώς, ήμουν η μούσα του Boy George. Υπήρχε πολύ υποκειμενικότητα στη γραφή του –«όλα σε μένα συμβαίνουν, δεν με πήρες τηλέφωνο»- λες και οι άλλοι άνθρωποι δεν έχουν τα δικά τους προβλήματα. Αλλά τώρα είμαστε όλοι πολύ μεγαλύτεροι. Με βόλεψε πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια το να είμαι η έμπνευση για κάποιον.
Boy George: Πολλοί άνθρωποι θεωρούσαν ότι το «Do You Really Want To Hurt Me?» αναφερόταν στον σαδομαζοχισμό, αλλά ήταν για τον drummer των Culture Club, Jon Moss, που ήταν ο σύντροφός μου εκείνη την εποχή. Όχι μόνο για τον Jon αλλά για όλους τους τύπους με τους οποίους έβγαινα όλη εκείνη την εποχή της ζωής μου. Πάντα είχα αυτές τις άβολες σχέσεις, που γίνονταν δύσκολες μόνο όταν εμπλέκονταν άλλοι άνθρωποι. Ο Jon ήταν μια χαρά όταν με πηδούσε μέχρι που με γνώρισε η μαμά του. Ζούσε σ’ ένα σικ σπίτι στο Hampstead και προσκλήθηκα για δείπνο. Η μαμά του βγήκε στην πόρτα κι έκανε «Ω!». Κατέληξα να τρώω με τους υπηρέτες στην κουζίνα. Παρόλο που είπα εκείνη την εποχή την περίφημη φράση ότι προτιμώ ένα φλιτζάνι τσάι από το σεξ, η σεξουαλική μου ζωή ήταν πραγματικά πολύ αχαλίνωτη. Αλλά είχα ανατραφεί πιστεύοντας ότι είναι βρώμικο και λάθος και να μην το δημοσιοποιώ. Έτσι, έχεις να κάνεις με πολλά πράγματα –όχι απλά με τις απόψεις άλλων ανθρώπων, αλλά και με τις δικές σου ανασφάλειες. Κατά κάποιο τρόπο, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα πράγματα μπορεί να έχουν αλλάξει επιφανειακά, αλλά όλοι είναι ακόμα νευρικοί.
Στην αρχή ο Boy George δεν ήθελε να το κυκλοφορήσει σε single επειδή γι’ αυτόν ήταν ένα πολύ προσωπικό τραγούδι. Τον Σεπτέμβριο του 2008, ο Boy George είπε στο περιοδικό Q: Τα δύο πρώτα μας singles απέτυχαν. Αυτό το single ήταν η τελευταία μας ευκαιρία. Αλλά απείλησα ότι θα αποχωρήσω αν (η δισκογραφική) το κυκλοφορούσε. Δεν νομίζω ότι ήμασταν εμείς. Δεν ήταν μουσική για club. Δεν θα μπορούσε να αντέξει στους Spandau Ballet. Αλλά έκανα λάθος. Ήταν τόσο προσωπικό μ’ έναν τρόπο που τα άλλα τραγούδια μας δεν ήταν. Ήταν για τον Jon. Όλα τα τραγούδια ήταν γι’ αυτόν, αλλά ήταν πιο διφορούμενα.
Στο βιβλίο «1000 UK #1 Hits» των Jon Kutner και Spencer Leigh, ο Boy George είπε: Το «Do You Really Want To Hurt Me» είναι ένα πραγματικά πολύ καλοφτιαγμένο τραγούδι. Είναι ίσως το μόνο σωστό τραγούδι που κάναμε, με σωστή ακολουθία συγχορδιών και αλλαγές στα πλήκτρα. Είναι πολύ μουσικό. Τα πιο δυνατά τραγούδια στον κόσμο είναι τα ερωτικά. Αφορούν όλους – και ειδικά τα παιδιά που ερωτεύονται και ξε-ερωτεύονται περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο. Στο τέλος της ημέρας, όλοι θέλουν να είναι επιθυμητοί.
Τον Ιούλιο του 2000, σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Symbol, ο Boy George είπε: Η πιο προχωρημένη ερμηνεία που έχω ακούσει ποτέ για το «Do You Really Want To Hurt Me?» είναι ότι πρόκειται για ένα τραγούδι-ύμνο στον σαδομαζοχισμό. Ομολογώ ότι με διασκέδασε πολύ.
Το «Do You Really Want To Hurt Me» κυκλοφόρησε σε single στις 6 Σεπτεμβρίου του 1982, εισάγοντας τον κόσμο στη φωνή και στην προκλητική εικόνα του Boy George. Ήταν το τρίτο single που κυκλοφόρησαν οι Culture Club στην Ευρώπη και το πρώτο που κυκλοφόρησαν στις Η.Π.Α. και τον Καναδά. Σε πολλές χώρες, η β’ πλευρά συμπεριλάμβανε μία Dub version του τραγουδιού με τη συμμετοχή του Pappa Weasel. Σύμφωνα με τον Boy George ήταν η τελευταία τους ευκαιρία για να συμφωνήσει η δισκογραφική εταιρία στην κυκλοφορία ενός άλμπουμ.
Εκείνη την εποχή κανένας δεν ήξερε ποιοι είναι οι Culture Club και πολύ λιγότερο ποιος, ή μάλλον… πώς είναι εμφανισιακά ο Boy George. Λέγεται ότι ένας ραδιοφωνικός παραγωγός του BBC αφού έπαιξε το πρωτότυπο single που έφερε λευκή ετικέτα, είπε: «Αυτή η κυρία έχει απίστευτη φωνή», μία γκάφα που μετατράπηκε σε θρύλο τις πρώτες μέρες του συγκροτήματος.
Στην αρχή το τραγούδι συνάντησε σχεδόν τον καθολικό χλευασμό. Έγινε όμως επιτυχία μετά την εμφάνιση του Boy George στην τηλεοπτική εκπομπή του BBC «Top Of The Pops», όπου με ανδρόγυνο στυλ και πρόσωπο γεμάτο make up, φορούσε κάτι που έμοιαζε με λευκό νυχτικό με πολύχρωμες κορδέλες. Η επακόλουθη φρενίτιδα των εφημερίδων με τα πρωτοσέλιδα που υπογράμμιζαν τη σεξουαλική αμφισημία του τραγουδιστή, με ερωτήματα του τύπου «Είναι αγόρι ή κορίτσι;», έδωσε στο τραγούδι όλη τη δημοσιότητα που χρειαζόταν για να εκτοξευθεί στην κορυφή των charts. Μάλιστα το συγκρότημα κλήθηκε να εμφανιστεί στο «Top Of The Pops» το προηγούμενο βράδυ από την παράσταση μόνο επειδή αποσύρθηκε ο Shakin’ Stevens.
Boy George: Στην πραγματικότητα το ανακαλύψαμε ότι επρόκειτο να βγούμε στο «Top Of The Pops» τη νύχτα πριν από την παράσταση. Μας το ζητήσανε μόνο επειδή αποσύρθηκε ο Shakin’ Stevens. Έμεινα όρθιος όλη τη νύχτα προσπαθώντας να αποφασίσω τι να φορέσω επειδή το «Top Of The Pops» ήταν τότε μεγάλη υπόθεση. Όντως χρησιμοποίησα πολύ make-up και πραγματικά φρίκαρε κόσμο. Ο κόσμος δεν μπορούσε να προσαρμοστεί με τη σεξουαλική μου ενέργεια όταν με συναντούσε και μου άρεσε αυτό. Ήταν έργο ζωής για μένα. Υπήρχαν πρωτοσέλιδα εφημερίδων την επόμενη ημέρα λέγοντας πράγματα όπως «Είναι αγόρι ή κορίτσι;» αλλά η αντίδραση του κοινού ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνη του Τύπου και της βιομηχανίας. Ήμουν στο Notting Hill την επόμενη μέρα κι όλοι ερχόντουσαν και μου έλεγαν «Ήσουν σπουδαίος!» και ήταν υπέροχο. Ήταν ο Τύπος και το Radio 1 που έλεγε «Τί είναι αυτό το πράγμα;».
Ο Huey Lewis, των Huey Lewis And The News, περιέγραψε την πρώτη φορά που άκουσε το τραγούδι: Πήγα στο γραφείο του Les Garland (από τα σημαντικά ονόματα στο χώρο της τηλεοπτικής μουσικής ψυχαγωγίας, με σημαντικές θέσεις στο MTV, VH1 κ.α.) και μου έπαιξε το «Do You Really Want To Hurt Me?». Όλοι νομίζανε ότι ήταν μια γκόμενα. Μου είπε: «Πιστεύεις αυτές τις μαλακίες; Θα γίνει τεράστια επιτυχία!».
Πράγματι, το «Do You Really Want To Hurt Me» αποδείχθηκε τεράστια και αναπάντεχη επιτυχία για το βρετανικό new wave συγκρότημα των Culture Club. Στις 17 Οκτωβρίου του 1982 έριξε από την κορυφή το «Pass The Dutchie» των Musical Youth και ανέβηκε στο Νο 1 της Μεγάλης Βρετανίας. Αυτό ήταν το πρώτο Νο 1 των Culture Club, μετά τις δύο πρώτες κυκλοφορίες τους, το «White Boy» και το «I’m Afraid Of Me», που έφτασαν μέχρι το Νο 114 και το Νο 100 αντίστοιχα.
Το «Do You Really Want To Hurt Me» έφτασε επίσης στο Νο 2 των Η.Π.Α. (μένοντας για 3 εβδομάδες πίσω από το «Billie Jean» του Michael Jackson), ενώ έγινε Νο 1 στην Αυστραλία, Αυστρία, Βέλγιο, Γερμανία, Ελβετία, Ιρλανδία, Καναδά και Σουηδία, Νο 2 στη Δανία, Ιταλία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία και Ολλανδία, Νο 7 στην Ισπανία, Νο 16 στη Γαλλία και Νο 23 στην Ιαπωνία.
Το βίντεο του «Do You Really Want To Hurt Me» δίνει μία ευρύτερη ερμηνεία στους στίχους: η κοινωνία στο σύνολό της κακομεταχειρίζεται τον Boy George λόγω του τρόπου με τον οποίο εκφράζεται ο ίδιος και, εμμέσως, επειδή είναι ομοφυλόφιλος. Ο Boy George γίνεται αρχέτυπο θύμα διώξεων και μισαλλοδοξίας και οποιοσδήποτε έχει αισθανθεί αταίριαστος θα μπορούσε να δει τον εαυτό του στην παράσταση του Boy George.
Ταυτόχρονα, όμως, ο Boy George παίζει με –και στρατηγικά οικειοποιείται- την ιδέα του να είναι κλόουν ή φρικιό. Υπάρχει κάτι περισσότερο από έναν υπαινιγμό στον Stepin Fetchit (διάσημο μαύρο ηθοποιό που γνώρισε δόξα τη δεκαετία του 1930). Σε κάποιο βαθμό, ο Boy George θέτει τον εαυτό του σκόπιμα εκτός για να γίνει περίγελος και να αποκομίσει τα κέρδη τού να είναι η μοντέρνα γκέι έκδοση ενός στερεότυπου μαύρου. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η καρτουνίστικη επιδεικτικότητα του Boy George διαιωνίζει τα στερεότυπα των ομοφυλόφιλων ως κωμικών παλιάτσων των οποίων οι τραγωδίες είναι πιο άξιες εμπαιγμού παρά συμπάθειας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το ήξερε σίγουρα ο Boy George και μάλιστα ενστερνίστηκε την ιδέα να γίνει ένα αστείο της Pop κουλτούρας. Ωστόσο, η πολυπλοκότητα των στίχων και οι σκούρες αποχρώσεις της μουσικής μετριάζουν την γελοιοποίηση, εξανθρωπίζοντας την persona του Boy George –κάτι σαν τον κλαυθμό του κλόουν.
Το παιχνιδιάρικο video clip σκηνοθέτησε ο Julien Temple, ένας από τους πιο παραγωγικούς έμπειρους σκηνοθέτες στα πρώτα χρόνια του MTV. Ο Julian Temple έχει σκηνοθετήσει πολύ γνωστά μουσικά βίντεο όπως τα «Smooth Operator» (Sade), «Absolute Beginners» (David Bowie), «I’m Your Baby Tonight» (Whitney Houston), «Alright» (Janet Jackson) κ.α.
Το «Do You Really Want To Hurt Me» είναι ένα πολύπλοκο και ακριβό βίντεο για ένα νέο συγκρότημα. Όπως και η μουσική των Culture Club, το βίντεο είναι εξευγενισμένο, επιδέξιο και προσεκτικά εκτελεσμένο. Έχει εντέχνως υποτονική δουλειά στην κάμερα και προσοχή στη λεπτομέρεια. Επειδή αυτό ήταν το πρώτο βίντεο των Culture Club, ο Boy George συστήνεται προσεκτικά στο κοινό για την πρώτη φορά, ως ένα παρεξηγημένο φρικιό που απορρίπτεται, περιφρονείται και διώκεται άδικα από την κοινωνία.
Το βίντεο δημιουργεί συμπάθεια για τον Boy George. Το θέμα της δίωξης απεικονίζεται στην αρχή του βίντεο, την οποία οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν δει ποτέ, γιατί κόπηκε από το MTV. Είναι μία σκηνή σε μία αίθουσα δικαστηρίου όπου ο Boy George εμφανίζεται ως κατηγορούμενος ενώπιον ανθρώπων που φοράνε μαύρο μακιγιάζ. Αυτή ήταν μία σοκαριστική εικόνα για το αμερικανικό κοινό, το οποίο για πολύ καιρό συνδύαζε αυτή την εικόνα με τον ρατσισμό, αλλά στην Αγγλία ήταν πολύ πιο αποδεκτή ως μέρος της παράδοσης των καμπαρέ.
Ο Boy George υποδύεται τον παρείσακτο, που τον διώχνουν από διάφορα μέρη σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους, με αναδρομές σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης του 1936 και σ’ ένα κέντρο ευεξίας του 1957. Φοράει μία τεράστια μπλούζα που θυμίζει φόρεμα, όπου διακρίνεται η εβραϊκή γραφή «תַּרְבּוּת אֲגֻדָּה», μία κυριολεκτική μετάφραση των μεμονωμένων λέξεων «πολιτισμός» και «οργάνωση» σε γραμματικά λανθασμένη σειρά. Ένα μέλος του συγκροτήματος, ο Mikey Craig, δεν ήταν παρών στο γύρισμα και αντικαταστάθηκε από τον αδελφό του, Greg.
Ο Julien Temple είχε την ιδέα του δικαστηρίου με τους ενόρκους που είναι βαμμένοι μαύροι. Στο βιβλίο των Craig Marks και Rob Tannenbaum «I Want My MTV: The Uncensored Story Of The Music Video Revolution» (2011), ο Julien Temple εξηγεί:
- Το «Do You Really Want To Hurt Me» αναφερόταν στο να είσαι ομοφυλόφιλος και να θυματοποιείσαι για την σεξουαλικότητά σου, όπου ο George ήταν κάτι σαν εμβληματική μορφή. Μου φάνηκε σκόπιμο στο βίντεο να τον βάλω να κρίνεται από δικαστές βαμμένους μαύρους για να τονίσω τη μισαλλοδοξία και να επισημάνω την υποκρισία πολλών ομοφυλόφιλων δικαστών και πολιτικών στο Ηνωμένο Βασίλειο που θέσπισαν νόμους κατά των ομοφυλόφιλων.
Με τους «μαυροπρόσωπους», το βίντεο υπαινίσσεται τον παραλογισμό της δίκης την οποία βιώνει ο Boy George (απλά και μόνο επειδή είναι διαφορετικός και επειδή ενοχλεί τα συντηρητικά πρότυπα ενδυμασίας και συμπεριφοράς). Επίσης προκαλεί τη σύγκριση μεταξύ του μαύρου μακιγιάζ ως πολιτισμική πρακτική και της υπερβολικής μεταμφίεσης του Boy George που κρύβει το φύλο και τη σεξουαλικότητά του. Η αυτοπαρουσίαση του Boy George έχει σίγουρα μία ποιότητα στο πως παίζει με τα στερεότυπα για τους γκέι. Η κοινωνία το 1982 ανέμενε τους gay να είναι φρικιά κι έτσι ο Boy George κατασκεύασε μία persona που είναι η ενσάρκωση του τι αναμένει η κοινωνία από αυτόν. Η θλίψη του τραγουδιού υπαινίσσεται τη θλίψη αυτών των πολιτιστικών πρακτικών και ανισοτήτων που παράγουν τέτοια τραγελαφικά στερεότυπα. Είναι καυστικό ότι κάθε μακιγιαρισμένο μέλος του δικαστηρίου είναι στην πραγματικότητα μαύρο, τονίζοντας τον παραλογισμό του blackface ως πρακτική (blackface: το μακιγιάζ που χρησιμοποιείται από έναν μη μαύρο ερμηνευτή που υποδύεται ρόλο μαύρου. Ο ρόλος που υποδύεται είναι κατά κανόνα κωμικός ή μουσικός και συνήθως θεωρείται προσβλητικός).
Δεδομένης της διαφορετικής ιστορίας των δύο χωρών σχετικά με τη δουλεία και τον διαχωρισμό, το μαύρο μακιγιάζ δεν θεωρείται προσβλητικό στη Μεγάλη Βρετανία όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην πραγματικότητα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, υπήρξε μία δημοφιλής εκπομπή με blackface στη βρετανική τηλεόραση. Όμως στις Ηνωμένες Πολιτείες το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα εξάλειψε οποιαδήποτε νοσταλγία για blackface έξω από τους κύκλους της Κου-Κλουξ-Κλαν και στη δεκαετία του 1980 οποιαδήποτε χρήση μαύρου μακιγιάζ στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης –ακόμα και τα σατιρικά- ήταν απαράδεκτη. Το MTV δέχθηκε πολύ σκληρή κριτική που δεν έπαιζε video μαύρων καλλιτεχνών την πρώτη του χρονιά και δείχνοντας ένα βίντεο με blackface θα επιβάρυνε το πρόβλημά του κι έτσι η εισαγωγή του «Do You Really Want To Hurt Me» ψαλιδίστηκε. Αν και αυτό βοήθησε το MTV να αποφύγει άλλη φυλετική διαμάχη, η παράλειψη στέρησε στο βίντεο μερικές από τις σοβαρές πολιτικές του νύξεις. Ως αποτέλεσμα, το ύφος του βίντεο είναι πιο κωμικό χωρίς την εισαγωγή. Ο Boy George φαίνεται λιγότερο σαν θύμα και περισσότερο σαν παλιάτσος. Βλέποντας το blackface ως ένα είδος οπτικού χαστουκιού στο πρόσωπο, ξαφνιάζει σίγουρα το αμερικανικό κοινό και προκαλεί τον θεατή να αναρωτηθεί γιατί υπάρχει και ποιο σκοπό εξυπηρετεί.
Κατά τη διάρκεια αυτής της εναρκτήριας σκηνής, ο Boy George στέκεται ενώπιον του δικαστηρίου, με αρκετούς μαύρους τραγουδιστές πίσω του με αφρικανική ενδυμασία (και όχι με μαύρο μακιγιάζ). Η κάμερα κάνει πλάνο στον Boy George και ο δικαστής κουνάει το κεφάλι του με βλοσυρό ύφος. Οι ένορκοι με μαύρο μακιγιάζ ταλαντεύονται μπρος-πίσω σε τακτοποιημένες σειρές, φορώντας λευκά γάντια και παπιγιόν, μαύρα πουκάμισα, χρυσά αστραφτερά γιλέκα και ομόχρωμα καπέλα. Ο Boy George βάζει ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και βλέπουμε ότι η λευκή μακριά μπλούζα του έχει εβραϊκά γράμματα, υπονοώντας (δεδομένης της σύνθεσης του δικαστηρίου) το διωγμό των Εβραίων και υπαινισσόμενος πιθανές συνδέσεις των ιστορικών διακρίσεων εις βάρος των Εβραίων και των ομοφυλόφιλων. Επίσης, ο Boy George φοράει ένα μαύρο γείσο καπέλο –και πάλι υπονοώντας τον Εβραϊσμό- το οποίο έχει σπρώξει προς το πίσω μέρος του κεφαλιού του και στηρίζεται σε μία μπαντάνα.
Διακρίνονται, επιπλέον, τα περίεργα και πολύχρωμα extensions. Ένα τσουλούφι μαλλιών πέφτει μπροστά από το ένα του μάτι και είναι εμφανές ότι φοράει κραγιόν, αν και όχι τόσο πολύ όσο θα φόραγε τα επόμενα χρόνια. Σε αυτό το στάδιο της καριέρας του, ο Boy George φαίνεται λίγο περισσότερο αρσενικός απ’ ό,τι θηλυκός αλλά η αίσθηση του ανδρόγυνου είναι ισχυρή –θα μπορούσε δυνητικά να είναι μία αρσενική γυναίκα. Το βίντεο δείχνει ένα πολύ σφιχτό κοντινό πλάνο στο πρόσωπό του και στην αντανάκλαση των στρογγυλών γυαλιών του (που παραπέμπουν στον John Lennon) βλέπουμε κόκκινο φως μέσα στο σκοτάδι και κάτι που μοιάζει με ντίσκο μπάλα. Η λήψη παγώνει στο πρόσωπό του και τότε η ντίσκο μπάλα στα γυαλιά του ζωντανεύει με το πρόσωπό του παγωμένο. Είναι ένα πετυχημένο εφέ που αποδεικνύει την αφηγηματική δομή της αναδρομής αυτού του βίντεο. Το μεγαλύτερο μέρος του βίντεο αποτελείται από αναπαραστάσεις της κατάθεσής του στο δικαστήριο, δείχνοντας τρεις σκηνές από διαφορετικές εποχές και τόπους όπου η παρουσία του Boy George παραλίγο να προκαλέσει ταραχές. Φαίνεται να δικάζεται για διασάλευση της ειρήνης και διατάραξη της κοινής ησυχίας και της αίσθησης της ομαλότητας των ανθρώπων καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Η έκδοση του MTV ξεκινά με το κοντινό πλάνο στο πρόσωπο του Boy George, ακολουθούμενο από το beat του τραγουδιού καθώς αρχίζει (η εισαγωγή ήταν a capella). Ένα γραφικό στην οθόνη γράφει «Gargoyle Club, Soho, 1936», μεταφέροντάς μας στη σκηνή του πρώτου υποτιθέμενου εγκλήματος (ή θυματοποίησης, από την πλευρά του Boy George). Ο Boy George τραγουδάει σ’ ένα μικρό κομψό νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Φοράει την ίδια μακριά λευκή μπλούζα που φορούσε στη σκηνή του δικαστηρίου, ενώ τα μέλη του συγκροτήματος παίζουν πίσω του φορώντας σμόκιν. Η σκηνή θυμίζει Marlene Dietrich: γοητευτικός αλλά ανατρεπτικός και άφυλος. Χορεύει κουνώντας απαλά τους αγκώνες και τους γοφούς του στο ρυθμό του τραγουδιού και καθώς περνά γύρω από τα μικρά στρογγυλά τραπέζια, όπου κομψοί άνθρωποι τρώνε και πίνουν, αρχίζουμε να παρατηρούμε τις αντιδράσεις τους στον Boy George: σοκ, αποδοκιμασία και αηδία. Το μονόκλ ενός άντρα πέφτει από το μάτι του, άλλοι δείχνουν νευρικοί και φοβισμένοι, και τότε δύο άντρες με λευκά σακάκια τον σέρνουν από τη σκηνή και τον πετάνε έξω. Ο Boy George συνεχίζει να τραγουδά, κοιτώντας την κάμερα και ρωτώντας τους θαμώνες (κι εμάς), αν πραγματικά θέλουμε να τον πληγώσουμε και αν συνειδητοποιούμε τον πόνο που του προκαλούμε κοροϊδεύοντάς τον, περιθωριοποιώντας τον και μένοντας σοκαρισμένοι απ’ αυτόν.
Ανάμεσα στις σκηνές εχθρότητας και διωγμού, υπάρχει ωστόσο ένα περίεργο κρυφό νόημα. Οι θαμώνες που είναι τόσο προσβεβλημένοι από τον Boy George φαίνεται να είναι κι οι ίδιοι ομοφυλόφιλοι. Στο πρώτο κοντινό πλάνο, για παράδειγμα, βλέπουμε σαφώς μία γυναίκα ντυμένη με αντρική επίσημη ενδυμασία μοιάζοντας με μία vintage λεσβία από τη δεκαετία του 1930. Αυτή δίνει το πρώτο βλοσυρό ύφος, με τα φρύδια της να υψώνονται καθώς ο Boy George τραγουδάει προς το μέρος της. Σε ένα άλλο τραπέζι, ένας κομψός μεγαλύτερος σε ηλικία κύριος κάθεται με ένα αγόρι, προφανώς συνοδό, εικόνα που υπαινίσσεται ανδρική πορνεία. Ένα ζευγάρι μοιάζει ελαφρά με δύο γυναίκες, αν και είναι δύσκολο να το πει κανείς με σιγουριά. Πιθανόν οι Culture Club να χρησιμοποιήσανε φίλους τους ως κομπάρσους στο βίντεο (πολύ συχνό φαινόμενο εκείνη την εποχή), οπότε πολλοί από αυτούς μπορεί να είναι gay που υποκρίνονται στο βίντεο τους σοκαρισμένους. Είναι μία περίεργη και ακούσια στιγμή της πραγματικής προβολής των gay στα πρώτα χρόνια του MTV: μία ομάδα ομοφυλόφιλων ανθρώπων μεταμφιέζεται με τον Boy George για το πρώτο σημαντικό βίντεο του συγκροτήματος ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στην πραγματική γκέι υποκουλτούρα που βοήθησε στη δημιουργία της new wave μουσικής.
Αφού πετάνε τον Boy George έξω από το νυχτερινό κέντρο της δεκαετίας του 1930, το βίντεο επιστρέφει στην αίθουσα του δικαστηρίου –ή, στην έκδοση του MTV, δείχνει το δικαστήριο για πρώτη φορά. Ο δικαστής και οι ακροατές κουνούν τα κεφάλια τους με βλοσυρό ύφος αποδοκιμάζοντας τον Boy George καθώς τραγουδάει κοιτώντας κατ’ ευθείαν στην κάμερα και στον θεατή. Δεν είναι ειδικά ή ανοιχτά μία έκκληση για ανοχή στους γκέι, διαφορετικά το βίντεο ποτέ δεν θα είχε προβληθεί από το MTV, αλλά αυτό φαίνεται σαν μία προφανή ερμηνεία που δόθηκε μέσα στο πολιτικό κλίμα του ριγκανισμού στις Η.Π.Α. και του θατσερισμού στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Boy George βάζει πίσω τα γυαλιά ηλίου και πάμε στη δεύτερη σκηνή: στο Dolphin Square Health Club το 1957. Βλέπουμε ένα ζευγάρι σε μία εσωτερική πισίνα. Όλα έχουν ένα φωτεινό μπλε, σαν χολιγουντιανή technicolor ταινία της δεκαετίας του 1940. Στη γωνία της πισίνας, βλέπουμε τον Boy George να βγαίνει έξω από το νερό (με αντίστροφη λήψη) σχεδόν μαγικά. Φαίνεται πως μεταπηδά ελεύθερα στο χρόνο, δίνοντάς του έναν απόκοσμο χαρακτήρα και στο βίντεο μια πινελιά μαγικού ρεαλισμού, σαν τον Michael Jackson στο «Billie Jean».
Ο Boy George παριστάνει κάποια αιώνια έννοια επιθετικότητας, έναν αιώνιο επαναστάτη. Χορεύει γύρω από την πισίνα, με τον τρόπο που το έκανε και στο νυχτερινό κέντρο, και οι αντιδράσεις είναι οι ίδιες: σοκ και αηδία, αλλά και περίεργη γοητεία, σαν να απωθούνται από αυτόν αλλά δεν μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από πάνω του. Το πλάνο-κλειδί δείχνει μία μεσήλικη γυναίκα που κάθεται σε έναν βατήρα ακούγοντας ραδιόφωνο και τότε, σε αργή κίνηση, πέφτει προς τα πίσω στην πισίνα βλέποντας τον Boy George. Το σκηνικό της πισίνας προσφέρει μία ερωτική φόρτιση στη σκηνή, καθώς πολλοί θαμώνες (σε δυσανάλογο βαθμό άνδρες) φορούν λίγα ρούχα. Ο Boy George είναι μακράν ο πιο ντυμένος και ως εκ τούτου φαίνεται εντελώς εκτός τόπου. Τελικά δύο εύσωμοι άνδρες (ναυαγοσώστες;) πλησιάζουν τον Boy George –και μοιάζουν με τους ίδιους δύο άνδρες που τον πέταξαν έξω από το νυχτερινό κέντρο της δεκαετίας του 1930. Αλλά αυτή τη φορά, καθώς πλησιάζουν, ξαφνικά παγώνουν, ο Boy George εξαφανίζεται (και πάλι όπως ο Michael Jackson στο «Billie Jean») και οι δύο άνδρες κοιτάζουν ο ένας τον άλλο, του τύπου «Πού πήγε;».
Πίσω στο δικαστήριο, ο δικαστής χτυπά το σφυρί και ανακοινώνει την απόφαση. Ο Boy George συνοδεύεται έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου, μορφάζοντας και κλείνοντας το μάτι στην κάμερα καθώς περπατάει, ως ένα λαμπερό θύμα. Οι ένορκοι με το μαύρο μακιγιάζ κουνούν το κεφάλι τους με συμπάθεια και στην επόμενη σκηνή ο Boy George εμφανίζεται να κάθεται στο κρεβάτι ενός κελιού φυλακής. Κατά τη διάρκεια του ορχηστρικού break πριν το τελευταίο ρεφρέν του τραγουδιού, εμφανίζονται στην πόρτα του κελιού του οι τρεις βοηθητικές τραγουδίστριες. Καθώς οι γυναίκες χορεύουν εκτός κάμερας, ο Boy George σηκώνεται και περπατά έξω από την πόρτα του κελιού του (τα μέτρα ασφαλείας είναι προφανώς χαλαρά σ’ αυτή τη φυλακή) και τελικά επαναλαμβάνει τις χαρακτηριστικές κινήσεις του, ενώ τραγουδά σε play back το τελευταίο ρεφρέν στα σκαλιά της φυλακής περιτριγυρισμένος από τα άλλα μέλη του συγκροτήματος και τις τραγουδίστριες. Ποτέ δεν εξηγείται γιατί περπατά απλά έξω από το κελί της φυλακής τόσο ανέμελα. Ίσως να ελευθερώθηκε από τη δύναμη της μουσικής. Ίσως κάποιος να πλήρωσε την εγγύηση ή ίσως επειδή είναι σαν φάντασμα. Πάντως για κάποιον λόγο, είναι ελεύθερος. Το συγκρότημα παίζει με ένα ανάλαφρο στυλ κι αυτή είναι μία ευτυχής κατάληξη σε μία καταπιεστική κατάσταση, που υποδηλώνει ίσως ότι με το πέρασμα του χρόνου, το πνεύμα της εξέγερσης, της ριζοσπαστικής αυτο-έκφρασης, της ομοφυλοφιλίας, ή οποιοδήποτε μήνυμα επιλέγουμε να περάσουμε, ποτέ δεν πεθαίνει, ποτέ δεν περιορίζεται και, στο τέλος, πάντα θα θριαμβεύει έναντι των αποπνικτικών συντηρητικών ιδεών.
Δεδομένου του χαρακτήρα που είχε η κουλτούρα της δεκαετίας του 1980 τόσο στις Η.Π.Α. όσο και στην Αγγλία, το βίντεο αξίζει τα εύσημα για την απεικόνιση, έστω και έμμεσα, της πραγματικής δίωξης των ομοφυλόφιλων δείχνοντας τον Boy George στη φυλακή και απεικονίζοντας μία άδικη δικαστική διαδικασία, παρόλο που το βίντεο πλαισίωσε αυτή την καταπίεση κάπως ευρύτερα, ως απλή διαφορετικότητα και όχι ειδικά ως καταπίεση των ομοφυλόφιλων. Το βίντεο δείχνει τις βλαβερές συνέπειες της υστερίας και του φόβου. Έτσι, ενώ ο Boy George απολαμβάνει να είναι «φρικιό» και καλλιεργεί τις σοκαρισμένες αντιδράσεις που καταδικάζει, μετριάζει το στερεότυπο «ο γκέι σαν φρικιό» ζητώντας την ανοχή και την κατανόηση του κοινού. Αυτό είναι ίσως το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει κανείς τη δεκαετία του 1980. Πρόκειται για μια διαμαρτυρία ενάντια στην ομοφοβία εκείνης της εποχής –μία αδύναμη, υποτονική και έμμεση διαμαρτυρία αλλά μία διαμαρτυρία παρόλα αυτά- και μία απόδειξη ότι όχι μόνο υπήρχαν ομοφυλόφιλοι αλλά και ότι υποφέρανε από την άγνοια και την προκατάληψη. Τώρα που ο Boy George είναι πλήρως εκδηλωμένος και κάτι σαν επίσημος εκπρόσωπος των γκέι, το θέμα της ομοφυλοφιλίας του βίντεο είναι πολύ πιο εύκολα αποδεκτό.
Το 1983, οι Culture Club πραγματοποίησαν περιοδεία στις Η.Π.Α. για να τραβήξουν την προσοχή της αμερικανικής αγοράς. Στο ραδιόφωνο οι περισσότεροι ακροατές δεν είχαν ιδέα ότι ο τραγουδιστής ντυνόταν σαν κορίτσι. Όταν ξεκίνησε το MTV, το ρεπερτόριό του αποτελούνταν κυρίως από βρετανικά συγκροτήματα κι έτσι εγκλιμάτισε το αμερικανικό κοινό στους μακιγιαρισμένους τύπους. Στη Μεγάλη Βρετανία, ο Boy George διατήρησε μία ανησυχητική ποιότητα, που θύμιζε τη νυχτερινή ζωή του Λονδίνου, τους τραβεστί, την γκέι τέχνη και τον κόσμο της μόδας.
Στην Αμερική, όμως, έφτασε στο κοινό μέσα από παιχνιδιάρικα βίντεο όπου ο Boy George στα μάτια των Αμερικανών φαινόταν ως ένα είδος καλοπροαίρετου εξωγήινου, ένας Pop E.T. Οι Culture Club δεν τους σόκαραν τόσο πολύ και μάλιστα το συγκρότημα απέκτησε ένα τεράστιο ακροατήριο νέων ανθρώπων, στους οποίους άρεσαν τόσο ο ήχος όσο και η εμφάνιση.
Η εμφάνιση ήταν αυθεντική: ο Boy George φορούσε μακιγιάζ και γυναικεία ρούχα από τον καιρό που πήγαινε σχολείο και, ενώ υπερέβαλε για τη δημοσιότητα, αυτό ήταν το στυλ που προτιμούσε. Σε μία συνέντευξή του στο περιοδικό Trouser Press, το 1983, ο τραγουδιστής εξήγησε:
- Έκανα τα μαλλιά μου έτσι για να φαίνεται το πρόσωπό μου μακρύτερο, το καπέλο μου επειδή με κάνει να φαίνομαι ψηλότερος, μαύρα ρούχα γιατί με δείχνουν πιο αδύνατο και μακιγιάζ επειδή με κάνει να φαίνομαι πιο όμορφος.
Ο Boy George εξέπληξε πολλούς ανθρώπους που τον συνάντησαν δια ζώσης, καθώς το μη αμελητέο μέγεθός του και η ανδροπρεπής φωνή του διέψευδαν τη θηλυκή του εμφάνιση. Τουλάχιστον ένας στίχος σ’ αυτό το τραγούδι αναφέρεται στο πώς οι αντιλήψεις μπορούν να είναι λανθασμένες. Τον Οκτώβριο του 1983 είπε στο περιοδικό Musician:
- Υπάρχει ένας στίχος από το «Do You Really Want To Hurt Me» που λέει ‘‘Everything's not what you see’’, που είναι βασικά αυτό που πιστεύω. Είναι κάπως βαρετό όταν τα πράγματα είναι ακριβώς αυτό που είναι.
Το «Do You Really Want To Hurt Me» ήταν υποψήφιο για βραβείο Grammy καλύτερης φωνητικής Pop ερμηνείας από συγκρότημα ή ντουέτο.
Ζωντανή απόδοση του τραγουδιού περιλαμβάνεται στο βίντεο «A Kiss Across The Ocean» (1984), από συναυλία που δόθηκε τον Δεκέμβριο του 1983 στο Hammersmith Odeon στο Λονδίνο.
Στις 26 Ιουλίου του 1985, οι Culture Club ερμήνευσαν το τραγούδι στην επεισοδιακή συναυλία που έδωσαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο στο πλαίσιο του Rock In Athens. Ωστόσο, ορισμένοι πέταξαν γιαούρτια, αναψυκτικά και άλλα αντικείμενα στη σκηνή. Ένα μέλος του συγκροτήματος, πήδηξε, άρπαξε ένα από αυτά και το ξαναπέταξε στον κόσμο. «Αν δεν ήμουν κυρία, θα σας έδειχνα τον κώλο μου!», ήταν η απάντηση του Boy George, που ειρωνικά είπε ότι κάποιοι «είναι και πολύ άνδρες». Ακολούθησε ένας «μικρός χαμός» μεταξύ συγκροτήματος και θεατών. Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες τον αποκαλούσαν «βρωμόστομο αγόρι». Όταν δε ρωτήθηκε ο τραγουδιστής των Clash πώς του φάνηκε το γεγονός είπε: «Θα ήθελα να ήμουν μαζί τους και να πετώ πέτρες»!
Τον Ιούνιο του 2000, σε μία συνέντευξή του στην εφημερίδα Το Βήμα, ο Boy George είπε για εκείνη τη συναυλία στην Αθήνα:
- Ήταν μία εξαιρετικά επώδυνη και βίαιη εμπειρία για μένα. Το σκέφθηκα πολύ να έλθω ξανά. Η αλήθεια είναι ότι την ώρα που βρισκόμουν στη σκηνή και μου εκσφενδόνιζαν πέτρες και μπουκάλια με άμμο πίστευα ότι ήταν μία αντι-γκέι βιαιοπραγία. Ίσως γιατί τότε ήμουν παρανοϊκά ευαίσθητος ως προς αυτό το θέμα. Θυμάμαι βέβαια και τον Dave Gahan από τους Depeche Mode που είχε εισπράξει μπουνιά από έναν άγνωστο την ώρα που περπατούσε στο κέντρο της Αθήνας! Τελικά όμως διαπίστωσα ότι τα επεισόδια ήταν θέμα κακού τάιμινγκ. Κάποιοι τύποι ήθελαν να μπουν στο στάδιο χωρίς εισιτήριο. Έτυχε εκείνη την ώρα να βρισκόμαστε εμείς πάνω στη σκηνή. Η τέλεια αφορμή για να διαλύσουν τη συναυλία.
Το 1998 οι DJ Quivver και Kinky Roland έκαναν ένα remix του «Do You Really Want To Hurt Me» για μία συλλογή των Culture Club με τίτλο «Greatest Moments» και το single «I Just Wanna Be Loved». Το τραγούδι παρουσιάστηκε επίσης το 2002 σε remix στο box set των Culture Club μαζί με την αρχική εκδοχή του demo. Επανακυκλοφόρησε ως ρεγκετόν remix στη Γαλλία, όπου έγινε Top 20 επιτυχία το καλοκαίρι του 2005.
Το 2015, ο Boy George ερμήνευσε ξανά το τραγούδι στην Αθήνα –χωρίς παρατράγουδα αυτή τη φορά- στη συναυλία που έδωσε στην Τεχνόπολη.
Την ίδια χρονιά, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Guardian, ο Boy George έδωσε άλλη εκδοχή για την έμπνευση του τραγουδιού: Ο Jon Moss δεν ήταν η μούσα μου. Το έγραψα για έναν άλλον πρώην σύντροφό μου, τον Kirk Brandon. Αλλά όταν γράφεις τραγούδια για άλλους ανθρώπους, στην πραγματικότητα είναι για τον εαυτό σου έτσι κι αλλιώς. Πολλά από αυτά τα πρώτα τραγούδια, όπως το «Time» και το «Victims», ήταν όλα «τι συμφορά με βρήκε». Έπαιξα όντως το θύμα. Αυτός ήταν ο ρόλος που πήρα: «Αχ, γιατί μου το κάνεις αυτό;». Τότε ξόδεψα πολύ χρόνο προσπαθώντας ν' αλλάξω τους ανθρώπους με τους οποίους ήμουν ερωτευμένος, και όχι προσπαθώντας ν’ αλλάξω ο ίδιος. Θυμάμαι που το έγραφα σ’ ένα διαμέρισμα στο κεντρικό Λονδίνο. Οι φίλοι του Jon κάπνιζαν χόρτο και τότε σχηματίστηκε η ιδέα. Έγραψα πρόχειρα κάποιους στίχους σ’ ένα κομμάτι χαρτί και το έβαλα στην τσέπη μου. Το εναρκτήριο μέρος, το οποίο είναι ένα πολύ ψηλό falsetto, το τραγούδησα μόνο μία φορά, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης. Όταν το έκανα, ήξερα ότι ποτέ δεν θα το ξανακάνω. Όταν έσπασε η ταινία, είπανε να το ξανακάνω. Είπα όχι, φτιάξτε την ταινία. Πίστευα ότι το τραγούδι ήταν πολύ προσωπικό για να γίνει επιτυχία και δεν ήθελα να βγει σε single. Πήγα στη Virgin, πάτησα πόδι και έκατσα στα σκαλιά λέγοντας: «Θα μου καταστρέψετε την καριέρα πριν καν αρχίσει!». Το κοινό χρειαζόταν κάτι για να χορέψει και το «Do You Really Want To Hurt Me» ήταν πολύ αργό, πολύ προσωπικό, πολύ μεγάλο σε διάρκεια. Τα πάντα σ’ αυτό ήταν λάθος. Η επιτυχία του, λοιπόν, ήταν μεγάλο μάθημα για μένα: έμαθα ότι τα προσωπικά θέματα ήταν το κλειδί για να αγγίξεις τους ανθρώπους. Υπάρχουν δύο ιστορίες σχετικά με την εμφάνισή μας στο Top Of The Pops. Η μία είναι ότι ο Shakey δεν αισθανόταν καλά για να εμφανιστεί και η άλλη ότι αρνήθηκε ο Elton John. Οπότε πρέπει να ευχαριστήσουμε είτε τον Shakey είτε τον Elton που είμαστε ακόμα εδώ. Ήμουν ξυπόλυτος σ’ εκείνη την εμφάνιση, ως φόρος τιμής στη Sandie Shaw. Της το είπα πρόσφατα και έμεινε έκπληκτη. Όταν είσαι 19, έχεις πολύ ομορφότερα πόδια.
Τον Φεβρουάριο του 2016, ο Βαγγέλης Πολυδώρου ερμήνευσε το «Do You Really Want To Hurt Me» στο βρετανικό «The Voice», όπου εντάχθηκε στην ομάδα του Boy George. Μετά την ερμηνεία του, η οποία μάγεψε το βρετανικό κοινό, ο Boy George είπε:
- Θα σου πω μια αστεία ιστορία. Όταν η δισκογραφική εταιρεία ήθελε να το κυκλοφορήσει, ήμουν πραγματικά εναντίον της γιατί για μένα ήταν πραγματικά προσωπικό θέμα. Αναφερόταν σε μία σχέση και πίστευα ότι το τραγούδι ήταν πολύ αργό και πήγα στη δισκογραφική εταιρεία και τους είπα: «Αν το κυκλοφορήσετε αυτό, η καριέρα μου τελείωσε!». Που να ήξερα ότι αυτή ήταν η αρχή της καριέρας μου, γιατί όταν βγάζεις τραγούδια που είναι ειλικρινή και αληθινά, τότε είναι που συνδέεσαι πραγματικά με τους ανθρώπους. Αυτή ήταν η μαγεία του τραγουδιού, το ότι μου δίδαξε πολλά.
Εντυπωσιασμένος από την ερμηνεία του Πολυδώρου, ο Boy George είπε:
- Πραγματικά δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν μέχρι σήμερα να πει ένα τραγούδι μου τόσο καλά. Το να σ’ ακούω να τραγουδάς έτσι αυτό το τραγούδι ήταν δώρο, γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ πολύ.
Άλλες εκτελέσεις:
Επίσης, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2004 στο Λονδίνο, τρεις διαδηλωτές μασκαρεμένοι σε ελάφι, λαγό και αλεπού έκαναν ότι έπαιζαν το «Do You Really Want To Hurt Me» σε μια πλωτή διαδήλωση κατά του κυνηγιού.
Το «Do You Really Want To Hurt Me?» ακούγεται στις ταινίες «Ένας Τραγουδιστής Για Το Γάμο Μου» (The Wedding Singer, 1998, όπου το ερμηνεύει ο/η Alexis Arquette με πρότυπο σαφώς τον Boy George), «Σρεκ» (Shrek, 2001) και «Worried About The Boy» (2010, στο φινάλε). Επίσης, ακούστηκε στις τηλεοπτικές σειρές «Υπέροχα Πλάσματα» (2008, στην εκτέλεση της Karen Souza), «Δύο Και ½ Άνδρες» (Two And A Half Men, 2010) και καθώς και στο τηλεοπτικό παιχνίδι «Press Your Luck» (1983, ως sample στην παρωδία «Who Would Ever Hurt A Whammy?»). Επιπλέον, συμπεριλαμβάνεται στα video games Band Hero, Lips: I Love The ‘80’s, SingStar ‘80s, Rock Band 3, Rock Band 4 και Rock Band Blitz.
Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή στα κλασικά τραγούδια του χθες, το «Do You Really Want To Hurt Me» είναι ένα απλό αριστούργημα που αντηχεί με πόνο.
Τόσο η εμφάνιση του Boy George όσο και η ποιότητα της μουσικής των Culture Club, και ιδιαίτερα το «Do You Really Want To Hurt Me», έκανε τους Culture Club σούπερ σταρ. Αυτό το τραγούδι έγινε αποδεκτό ως ένα μικρό αριστούργημα ακόμα και από φίλους της ροκ μουσικής και μάλιστα κρατήθηκε όλα αυτά τα χρόνια πολύ καλύτερα από κάποια άλλα μαγικά επινοήματα που κυκλοφόρησαν οι Culture Club.
Σε ό,τι αφορά την προσωπική ζωή του Boy George, έχουμε μία κλασική περίπτωση που η ζωή μιμείται την τέχνη καθώς από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Boy George θύμιζε περισσότερο θλιμμένο κλόουν. Το Δεκέμβριο του 2008, ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος George O’Dowd (όπως είναι το πραγματικό ονοματεπώνυμό του) καταδικάστηκε για την παράνομη κράτηση ενός άνδρα. Λέγεται ότι τον έδεσε με χειροπέδες στον τοίχο του διαμερίσματός του στο Λονδίνο και τον χτύπησε με μεταλλική αλυσίδα. Σε μία φαινομενικά τυχαία νύξη στην επιτυχία του 1982, οι δικαστές ρωτήθηκαν: «Did he really have to hurt him?». Αυτή ήταν η δεύτερη καταδίκη του Boy George, καθώς στο παρελθόν είχε καταδικαστεί από αμερικανικό δικαστήριο επειδή σπατάλησε το χρόνο της αστυνομίας αναφέροντας ένα ανύπαρκτο έγκλημα. Μετά από όλα αυτά φαίνεται ειρωνικό το γεγονός ότι το βίντεο του «Do You Really Want To Hurt Me» διαδραματίζεται σε μία αίθουσα δικαστηρίου...
DO YOU REALLY WANT TO HURT ME – Culture Club
Give me time to realize my crime
Let me love and steal.
I have danced inside your eyes
How can I be real.
Do you really want to hurt me
Do you really want to make me cry
Precious Kisses words that burn me
Lovers never ask you why.
In my heart the fire is burning
Choose my color find a star
Precious people always tell me
That's a step a step too far.
Do you really want to hurt me
Do you really want to make me cry
(x2)
Words are few
I have spoken
I could waste a thousand years
Wrapped in sorrow, words are token
Come inside and catch my tears
You've been talking but believe me
If it's true you do not know
This boy loves without a reason
I'm prepared to let you go
If it's love you want from me
Then take it away
Everything's not what you see it's over again.
Do you really want to hurt me
Do you really want to make me cry
(x5)
Μουσικά Είδη:DubGospelPopReggaeRockSoulΜουσική Γενικά:ραδιόφωνοσυνέντευξηΚαλλιτέχνες:WeaselMichael JacksonDepeche ModeKissMarioSmokey RobinsonGrammyΜουσική Εκπαίδευση:ρυθμόςΕταιρίες:Roland
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Γιώργος Σταυρακάκης: PostScript (Μετρονόμος, 2024)
Η ιστορία του «Dress you up» της Madonna
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
Η ιστορία του «El Condor Pasa» των Simon & Garfunkel
Η ιστορία του «The Boys Of Summer» του Don Henley
Η ιστορία του ''Dust In The Wind'' των Kansas