Ένα μικρό διήγημα φιλίας

Ο ηλιος ηταν στη μεση της διαδρομης του οταν ο Γιωργος κοιταξε το ρολοι του.
-Διαολε ακομα να ερθει το αναθεματισμενο συλλογιστηκε.
Περιμενε αλλη μια ολοκληρη ωρα ωσπου να φτασει η αμαξοστοιχια 911 απο Θεσσαλονικη.
Η ανυπομονησια του ηταν μεγαλη, βλεπετε μαζι με το τρενο θα εφτανε και ο παιδικος του φιλος Κωστας, τα ιχνη του οποιου ειχε χασει απο την στιγμη που η καταραμενη δουλεια του τον εφερε στην πρωτευουσα. "Στο 'χα πει να μην σεργιανιζεις σαν φυσουν τα ρευματα γιατι βλεπει ο καιρος τα βηματα σου και γρεμιζει τα ονειρα σου". Θεε μου ποσο μισουσε αυτην την δουλεια που του στερησε ολα τα παιδικα του ονειρα.

Στο σταθμο Λαρισης δεν μπορουσες να σταθεις ορθιος απο το κοσμο. Λογης λογης ανθρωποι και αναμεσα τουσς μικροπωλητες , ζητιανοι και κλεφτρονια παλευοντας ο καθενας με τον τροπο του για το επιουσιο. Ολοι μαζι διναν εναν σουρεαλιστικο πορτραιτο προσμονης. Μολις ομως εφτασε το τρενο και ανοιξαν οι πορτες αρχισαν τα πρωτα αγκαλιασματα και τα χαμογελα και ο χωρος φωτισε ευτυχια.

-Τι ωραιο που ειναι να περιμενεις καποιον σκεφτηκε ο Γιωργος και αμεσως σκοτεινιασε προσπαθωντας να θυμηθει το επιθετο του φιλου του.

Αληθεια πως ειναι δυνατον να ειχε ξεχασε; Μαζι δεν ηταν που χρονια πριν σαλπαρανε καθε βραδυ με τα καραβια που φευγανε απο το λιμανι, που απλωνοντας τα χερακια τους φταναν ως τ' αστερια και τα αγκαλιαζαν, που σαν μικροι Μαρκο Πολο εξερευνουσαν το συμπαν αν και γι' αυτους συμπαν ηταν η γειτονια τους.

Πριν προλαβει ομως να τελειωσει τις σκεψεις του νατος μπροστα του ο παιδικος του φιλος να χαιρετα.

-Μα πως ειναι δυνατον φωναξε ο Γιωργος κοιτώντας τον φιλο του,
Μικρο παιδι με την σφεντονα στην πισω τσεπη να τον κοιταει και λυπημενα να του λεει με ξεχασες φιλε μου και μονο στα ονειρα σου μπορουμε πλεον να βρεθουμε.

Τον πηραν τα δακρυα τον Γιωργο και μεσα στους λυγμους του ξυπνησε και αμεσως στην μανα του πηρε τηλεφωνο.
-Μανα τον θυμασαι το Κωστα που εμενε στην γειτονια μας στη Θεσσαλονικη παλια; μηπως θυμασαι το επιθετο του;