Σταγόνες δροσιάς

Νιφάδες χιονιού, πέφτουν στα μάτια σου,
δροσοσταλιές καθάριες, λευκής νηνεμίας.
Κούνα τα μαύρα σου βλέφαρα, τίναξέ τες,
είναι τα πιόνια σου, στη σκακιέρα της φύσης.

Δεν θέλω να νιώσω, στάλες να’είναι λύπης,
να κλαίς παγωμένες, σταγόνες μοναξιάς.
Εσύ που έμαθες, στα πάντα να κερδίζεις,
μη φοβηθείς λίγα δάκρυα, στο παιχνίδι της ζωής.

Δροσοσταλιές είναι, χορεύουν στα μάτια σου,
μικρά σαν διαμάντια, πολύτιμα δάκρυα.
Μη τα σκουπίζεις, νερό θ’απογίνουν,
άστα να ζήσουνε, λίγο πρίν να κυλήσουν.

Τι να’ναι αλήθεια, αυτά τα διαμάντια,
νιφάδες χιονιού, για δάκρυα χαράς?
Διαύγεια έχουνε, σαν κρύσταλλα λάμπουν,
και ρέουν στα χείλη σου, φιλί να γευτούν.

Μονάχα να νιώσω, πως δεν κλαίς με θλίψη,
και στάζουν τα μάτια σου, σταγόνες δροσιάς.
Εσύ που έμαθες, στα πάντα να κερδίζεις,
κούνα τα πιόνια σου, στη σκακιέρα της φύσης.