Η κόρη του Αλλάχ (Μονόλογος)

Δεν ξέρω πόσα χρόνια είναι που πάνε
Είν’ τα παράθυρα χτιστά, δεν μαρτυράνε
Συνήθισα την σκοτεινιά και δεν πληγώνει
Μα το κορμί μου αρχινάει να σκεβρώνει

Είναι στιγμές, που δεν μπορώ κάτω να κάτσω
Κι έτσι γυρνώ, λιγάκι να πλαγιάσω
Κλείνουν τα τσίνορα και το σκοτάδι ανάβει
Και περπατώ σε τόπο, που σταυρώνουν με λιβάνι

Η πανοπλία μου κατάλευκη, γυαλίζει
Κι η μαύρη μπέρτα μου, στην πλάτη ανεμίζει
Έχουν οι λόφοι μου, κοντό, πυκνό γρασίδι
Η μέρα λαμπερή, γλυκιά, θαρρείς πως ψιθυρίζει

Γέρνω ταπεινά, το ένα γόνατο λυγίζω
Και τ’ άλλο χαμηλά, κάτω στη γη αγγίζω
Οι απαλάμες μου σκεπάζουν το χορτάρι
Την πρώτη παπαρούνα για να δω…
μικρή, μα έχει χάρη…

Μικρή κι αγνή… κι ας είχε αιμάτου χρώμα
Όχι σαν ‘κείνη τη λευκή, που μ’ έριξε σ' αυτό το χώμα
Για δύο μάτια λαμπερά, ήπια, τη χάρη να τους κάμω
(Μα τ’ ¶γιο Δισκοπότηρο…)
σαν έφθασε πρωί, απά στη μάχη... χάνω!!!

Μια κόρη του Αλάχ, ντυμένη σαν το Χάρο
μια παπαρούνα μου 'δωκε, λευκή για να φουμάρω
Και το χρυσάφι το 'χασα, τις δάφνες και το ¶γιο
Σε ξένο τόπο, τώρα θα ταφώ, μες το κελί το άδειο...

30/08/05