Η Ελληνική Μουσική Κοινότητα από το 1997
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #3298 / 11.11.2005, 00:32 / Αναφορά ¨οχι, να μη το χάσουμε το λεωφορείο για Μπραχάμι, και να τον πιούμε και τον φραπέ, διότι άνευ... δύσκολα, βγαίνει η μέρα.... και πίνοντας τον καφέ.... και μέσα στο λεωφορείο.... να σκεφτόμαστε πού και που.... καλό κάνει!!!! Για τα της συνέπειας στον άνθρωπο και στην συνείδησή του, μεγάααλη συζήτηση.... και πονάει! Μετάφραση: Μου άρεσε.... περισσότερο από αρκετά... πολύ!! Ιδίως το σελοφάν!!!! :-) |
| #3301 / 11.11.2005, 09:30 / Αναφορά Άστα να πάνε Χρυσόστομε....Αυτός ο ωχαδερφισμός του φραπέ, καταπίνει επαναστάσεις και Πολυτεχνεία ολόκληρα. Τουλάχιστον μας τα είπες, τα είπαμε κι εμείς από μέσα μας κι εκτονωθήκαμε παρέα. Σ' ευχαριστώ που μας ταρακουνάς που και που και μας ξυπνάς μνήμες ζωντανές, που νεκρώθηκαν από το λήθαργο της ρουτίνας και του εφησυχασμού μας. |
| #3302 / 11.11.2005, 09:33 / Αναφορά Χρυσόστομε , πολύ συχνά νιώθω οτι τελικά για κάποιο λεωφορείο νοιάζομαι και εγώ και όχι για τα τσαλακωμένα όνειρα σε σελοφάν. Και κάθε φορά που το νιώθω αυτό ντρέπομαι. Και τότε αποφασίζω να πάω με τα πόδια αυτήν την διαδρομή , μπας και ξεμουδιάσω λιγάκι , μπας και αγγίξω τις εικόνες της διαδρομής όχι μόνο με τα μάτια αλλα και με τις υπόλοιπες αισθήσεις. Και εκεί καταλαβαίνω οτι τελικά δεν φταίει το "λεωφορείο" για τη λήθη. Φταίει η ψευδαίσθηση που ζούμε και που νομίζουμε οτι είναι πραγματική. Αλλα στη βόλτα αυτή με τα πόδια , όλο και κάποιον βρίσκεις να συμπορευτείς , να ανταλλάξεις μια δυο λέξεις, πραγματικές. |
| #3303 / 11.11.2005, 09:40 / Αναφορά μου αρέσει που τα λέμε κυρίως για αυτά που λέτε με το μοναδικό σας τρόπο! |
| #3304 / 11.11.2005, 11:12 / Αναφορά Το είχα διαβάσει και πιο παλιά -από τις Ιστοσελίδες- το ποίημα σου Χρυσόστομε. Ήταν ευχάριστη έκπληξη να το ξαναβρώ δημοσιευμένο εδώ στο ΜΗ. Να είσαι καλά. |
| #3305 / 11.11.2005, 12:28 / Αναφορά Υπάρχουν στιγμές όπου πιάνω τον εαυτό μου να θέλει απεγνωσμένα να προλάβει το λεωφορείο,και όπως είπε και ο φίλος μου ο ραψωδος πραγματικά ντρέπομαι, και τότε νομίζω πως κάτι δεν κάνω σωστά.Νιώθω μια "σαπίλα" να με κυριεύει και αναρωτιέμαι πως κατάντησα έτσι.Γι'αυτό λοιπόν κλείνομαι λιγάκι στον εαυτό μου και τον ρωτάω που πήγαν τα ιδανικά μου? Κι αυτός άλλες φορές σωπαίνει και άλλες με βάζει στη θέση μου. Να'σαι καλά! |
| #3306 / 11.11.2005, 14:27 / Αναφορά Χρυσόστομε,ξέρω ότι δεν έχεις την ανάγκη να ακούσεις κανένα μπράβο. Αισθάνομαι πολύ βαθειά μέσα μου ότι έχεις ήδη κερδίσει τον σεβασμό ,την αγάπη,την αναγνώριση μας. Ενα μόνο σε παρακαλώ-ΣΥΝΕΧΙΣΕ! Σε χρειαζόμαστε! Δεν θέλουμε απλά ταρακούνημα ,δυνατό ηλεκτοσόκ θέλουμε για να ξυπνήσουμε... |
| #3307 / 11.11.2005, 20:04 / Αναφορά "...Στα νεκροταφεία συνθημάτων τα εγκαταλειμμένα πανό Κι εκείνα τα τσαλακωμένα απ τις ερπύστριες όνειρα τυλιγμένα σε σελοφάν..." Φίλε Χρυσόστομε, σήμαντρο η άξια πένα σου κι ηχηρό χαστούκι στον εφησυχασμό κάθε βαλτωμένης συνείδησης. |
| #3308 / 12.11.2005, 19:17 / Αναφορά Εμένα δεν μου άρεσε. Είναι γεμάτο κοινοτοπίες... (νεκροταφεία συνθημάτων...). Ατυχής και η απόπειρα να δημιουργηθούν ενοχές στον αναγνώστη... Αντίθετα, εμένα μου δημιουργήθηκε μια συμπάθεια γι' αυτόν που πίνει βιαστικά το φραπέ για να μη χάσει το λεωφορείο για το Μπραχάμι και δε δίνει δεκάρα για την ιστορία και την επέτειο και τα τανς... Σήμερα, μου φαίνεται ηρωικό να τρέχεις να προλάβεις το λεωφορείο για το Μπραχάμι μέσα στη σκληρή πραγματικότητα της Αθήνας. Πιο ηρωικό πάντως από την απλή αναφορά σε ονόματα και δρόμους ποτισμένους, άλλοτε, με αίμα και ιδρώτα. Ναι να θυμόμαστε το Πολυτεχνείο, αλλά νομίζω ο φίλος δεν διάλεξε τον πιο έξυπνο τρόπο. |
| #3309 / 13.11.2005, 05:18 / Αναφορά ...είναι πράγματι χάρισμα να μπορείς να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου με ένα τόσο ξεχωριστό τρόπο όπως είναι ο δικός σας, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο του μηνύματος μια που αυτό μπορεί να βρει αποδέκτες ή αντιρρησίες ... όταν ο γραπτός λόγος φτάνει σε επίπεδα να δημιουργεί συναισθήματα στον αναγνώστη και την ανάγκη αυτά να τα επικοινωνήσει έστω και με ένα απλό σχολιασμό αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μαγεία στην πένα σας ... κύριε Χρυσόστομε σας ευχαριστούμε που μας ξυπνάτε τα συναισθήματά μας ... συνεχίστε!!! |
| #3310 / 13.11.2005, 11:02 / Αναφορά Ευχαριστώ από καρδιάς, όλους εσάς, που μέσα από την αδεξιότητα των στίχων μου, κοινωνήσατε των Αχράντων καταθέσεων ψυχής, έτσι σαν θύμηση τιμής των Νεκρών του τριήμερου Μεσολογγίου της γενιάς τους, μα και των άλλων, των ταπεινών κι ανώνυμων ηρώων εκείνης της Νύχτας, που ταπεινοί, αφανείς κι ανιδιοτελείς, περιφέρονται ανάμεσά μας, κουβαλώντας από ψυχή σε ψυχή το μήνυμα του πολυτεχνείου και σαν υπενθύμιση στους νεώτερους, ότι υπάρχουν ακόμα στιγμές και άνθρωποι που ό,τι κι αν, δεν το κάνουν μόνο και μόνο για να γίνουν σουξέ. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Ph (έτσι σκέτα θέλει να τον ξέρουμε) και του ζητώ συγνώμη, που του χάλασα τη διάθεση. Λυπάμαι λιγάκι, αγαπητέ Ph, που δεν σου άρεσε ο λόγος μου, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα, είναι βλέπεις και θέμα γούστου. Θα λάβω όμως σοβαρά υπ’ όψη τις παρατηρήσεις σου και κοινότυπες εκφράσεις όπως «νεκροταφεία συνθημάτων», «τσαλακωμένα απ’ τις ερπύστριες όνειρα», «Πολυτεχνείο» κλπ, δεν θα ξαναχρησιμοποιήσω στα γραφτά μου. Εύκολο αυτό. Πώς όμως να διαλέξω «πιο έξυπνο τρόπο» για να το κάνω, όταν από γεννησιμιού μου, δεν είμαι δα και ιδιαίτερα ευφυής ; Ως εδώ,λοιπόν, στο μέρος που αφορά την αδεξιότητα των στίχων μού, οι σημειώσεις σου σωστές και με τις παρατηρήσεις σου συμφωνώ.. Διαφωνώ όμως κάθετα, με την άποψη σου ότι υπήρξε «απόπειρα» από μέρους μου «να δημιουργηθούν στον αναγνώστη ενοχές». Αντοχές, αποπειράθηκα να όπλισω, τις αντοχές μου, στις μέρες τούτες τις πονηρές, τις αντοχές μας, κόντρα στην άνευ όρων παράδοση στην παγκοσμιοποίηση των συνειδήσεων και «του φραπέ» τον εφησυχασμό. Εφησυχασμό, ο οποίος αν διακατείχε τότε, τους Ανώνυμους εκείνης της Νύχτας -αυτούς, που κι «η απλή αναφορά ονομάτων και δρόμων» που τρέξαν ματωμένοι, προκαλεί ρίγη συγκίνησης και κάποιες νύχτες ξυπνά κι εφιάλτες-, ίσως, λέω ίσως, ακόμα και σήμερα, «να ‘τρεχες» να προλάβεις το τανκ και όχι το λεωφορείο για Μπραχάμι. |
| #3314 / 14.11.2005, 15:37 / Αναφορά kai... to Politehnio ZEI!!! Omorfa ta grapsate leei i psihi mou :) |
| #3321 / 15.11.2005, 02:02 / Αναφορά Οι φωνές σαν τις δικές σου δεν είναι λίγες ...Μόνο που οι περισσότερες στρέφονται προς αυτό το τόσο βολικό «μέσα μας» ... Και τελικά από φωνές γίνονται ψίθυροι και χάνονται. Επομένως, απλά το ότι μιλάς λίγο πιο δυνατά, ταρακουνάς, λες γι αυτό το κάτι άλλο της ψυχής σου, αξίζει το μπράβο του, είναι αυτό που κάποιοι θέλουν. Χορδές αγγίζει η κάθε ποίηση, το τι μελωδίες θα βγάλει ο καθένας στη συνέχεια ειναι δικό του θέμα. Κάποιοι άλλοι αναζητούν εκφραστικές τελειότητες για τους δρόμους που θα οδηγούν στην «ανάμνηση» του πολυτεχνείου ... και επισημαίνουν κοινοτυπίες .. Ω ναι .. ίσως είναι συναισθηματικά φορτισμένος ο λόγος σου ... Τι κακό ... τι ξεπερασμένο ... Δεν είμαστε για τέτοια ... Οι προθέσεις των οπαδών του «σήμερα» σίγουρα είναι καλές .. (τουλάχιστον κάποιες ...). Και η στάση τους ενδεχόμενα να είναι ριζοσπαστική, ανατρεπτική, δημιουργική. Αλλά κάτι μου χαλάει τη συνταγή .. Όταν οι σεμνές φωνές όπως η δική σου προκαλούν συσχετισμούς της σημερινής ηρωικής προσπάθειας του «σύγχρονου ανθρώπου», με τις προσπάθειες εκείνων που στη καλύτερη περίπτωση έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας .. (συγνώμη για την έκφραση). Είχε ενδιαφέρον που προκάλεσες αντιδράσεις ... Η γνωστή λογική του «κοιτάμε μπροστά .. βλέπουμε το σήμερα .. ξεκόλλα από το χτες ..κλπ κλπ .. » .. Από μόνη της δεν είναι κατακριτέα, αλλά, πολλές φορές με παραπέμπει στο «παμε για άλλα» .. που τόσο εύκολα θα βρούμε, τόσο εύκολα θα φαμε (χάψουμε) και τόσο εύκολα θα χωνέψουμε ... Δεν πειράζει. Ο κόσμος δεν ξεκίνησε από σήμερα δυστυχώς, οι άνθρωποι, οι κοινωνίες έχουν μνήμες, όχι μόνο σαν πληροφορία, αλλά και σαν συναίσθημα. Και αυτό είναι ίσως το καλύτερο όπλο για να ζήσει κανείς το σήμερα. Το κακό είναι πως όταν κάποιες από τις μνήμες αυτές είναι ζόρικες, σύνθετες, απαιτητικές, απλές, άτακτες, ε.. τότε γίνονται και ενοχλητικές. Δύσκολο να τις κουμαντάρεις .. εδώ έχουμε τόσα και τόσα .. Άφησες τη ψυχή σου να μιλήσει Σήμερα .. για το Χτες ... και αυτό ήταν υπέροχο.... |
| #3352 / 16.11.2005, 16:08 / Αναφορά Από τις¨"κοινοτυπες" στο internet λέξεις σου θα διαλέξω και θα βάλω σε εισαγωγικά "Ενα χρυσάνθεμο" για να "στολίσω τη μέρα" σου "ανώνυμε" και "ανιδιοτελή" "εκείνης της Νύχτας". "Πεισματικά κατάλευκο" σαν τη "ψυχή" σου.. |
| #3355 / 16.11.2005, 20:50 Σεμνααααά. Που ξέρεις μπορεί κι εγώ να 'μουν με τους εφησυχασμένους, στον δερμάτινο καναπέ του "Άγνωστου πόλεμου". Με την ευκαιρία να επισημάνω ότι, στη δομή του λογου, ευαισθησία και συγκινησιουργό δύναμη, τα σχόλια σας, ΟΛΑ, ξεπερνούν κατα πολύ το σχολιαζόμενο. Σας ευχαριστώ. |
| #5053 / 06.07.2006, 13:32 / Αναφορά Πάντα ήτανε δύσκολο για μας που δεν έχει η γενιά μας να επιδείξει επαναστάσεις,να νιωσουμε το ρίγος εκείνων των στιγμών που δυο αγκαλιές παιδιά πήραν στα χέρια τους τη μοίρα.Πως εσύ να νιώσεις πως κάθε σου ελεύθερη ανάσα,κάθε σου ελεύθερη σκέψη χρωστάει την ύπαρξη της σ'εκείνα τα παιδιά που διάλεξαν να χαραμίσουν τη ζεστασιά του καθίσματός τους για να ριχτούν σε μια μάχη δίχως σίγουρο πεπρωμένο;Δε σ'αδικώ,ούτε εγώ είμαι ικανή να το νιώσω σ'όλο του το μεγαλείο.Βλέπεις σήμερα Πολυτεχνείο σημαίνει πανεπιστήμιο,αργία στις 17 του Νοέμβρη,δυο τρία ποιήματα κι έξω απ'την πόρτα.Όταν όλοι εμείς καταλάβουμε πως το Πολυτεχνείο δεν είναι για να το θυμόμαστε,ίσως μόνο τότε ν'αλλάξει η το μέλλον της ιστορίας αυτού του τόπου!Αυτά τα λίγα.Επίσης το ποίημα σας είναι πολύ όμορφο και νομίζω πως κάθε προσπάθεια για αφύπνιση γεμάτη από πικρία για ένα άδικο παρόν,δε γίνεται για να γεμίσει ο αναγνώστης ενοχές.Θα 'θελα ακόμα να σας πω να κάνετε υπομονή,έχει κι αυτή η γενιά τα δικά της όνειρα που θα ταράξουν περισσότερους.Μιας κι όλοι νομίζουν πως θα τ'αφήσουμε όλα να περάσουν τόσο εύκολα...Υπομονή κι εμείς δουλεύουμε,μόνο που δουλεύουμε "στα κρυφά"... |
Σοφία Αργυροπούλου: Το ''Απόψε Θέλω Να Πιω'' είναι η ζωή μου σε 76 λέξεις
Σταύρος Σιδεράς: Όταν είσαι καλλιτέχνης, έχεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι!
Η ιστορία του «Dub Be Good To Me» των Beats International
Björk: Fossora 
Ο Τόνυ Κονταξάκης αφηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών του
Ένα σχόλιο για το bullying
Υπέροχα κατάμαυρο
Βήματα στη βροχή
Al-Andalus: Ένα ιπποτικό μυθιστόρημα φαντασίας - του Γιώργου Μπιλικά (Orfeus)
Ρατσισμός
