Το Συμφέρον

Μα το χιόνι δεν ερχόταν κι ένας σκέφτηκε να ζεστάνει κόκκινο κρασί, του βάλαμε μέλι και λίγη κανέλα, κι αρχίσαμε να πίνουμε σιγά σιγά κοιτάζοντας συχνά το παράθυρο. Σπάσαμε και καρύδια, ακούσαμε και τραγούδια, μα χιόνι δε βλέπαμε.

Ήταν περασμένες δύο, παρόλη την κούρασή μας κανένας δεν έλεγε να φύγει, ώσπου ένας από τους καλούς φίλους μας, που μάλιστα είναι συνήθως λιγομίλητος, πρότεινε να μας πει μια ιστορία.

Στρωθήκαμε όλοι κοντά του και τον παροτρύναμε να αρχίσει τη διήγηση. Εκείνος ήπιε μια γερή γουλιά κρασί και μας είπε:

Ήμουν συμφοιτητής με έναν τύπο, από το Μέτσοβο, Δημήτρη τον έλεγαν, ήταν ορφανός και πάμφτωχος. Μάλλον ο πιο φτωχός άνθρωπος που έχω συναναστραφεί. Δεν του έφτανε το χάλι του, μα η μικρούλα που είχε δεσμό μαζί της έμεινε έγκυος κι ο αθεόφοβος δε δίστασε να την παντρευτεί κρυφά από τους δικούς της. Σπούδαζε και δούλευε όπου εύρισκε για να τα βγάζει πέρα.

Μόλις τελειώσαμε τις σπουδές μας, μπόρεσε να τρυπώσει σε μια καπνοβιομηχανία σε πολύ χαμηλή θέση, μα με σταθερό μισθό. Το μεγάλο αφεντικό ήταν ένας σοβαρός και αυστηρός άνθρωπος που όμως δούλευε το ίδιο σκληρά με τους υπαλλήλούς του. Γνώριζε τα πάντα για τους πάντες και ήταν πολύ δίκαιος με όλους.

Μετά από λίγους μήνες, έτυχε να πάρει σύνταξη ο βοηθός του και τότε όλοι περίμεναν πως τη θέση του θα έπαιρνε ο άντρας της κόρης του, που δούλευε μαζί του.

Όμως έγινε κάτι που τους ξάφνιασε. Το μεγάλο αφεντικό, έβγαλε μια ανακοίνωση και ζητούσε από εργαζόμενους που τους ενδιέφερε αυτή η θέση να δηλώσουν το ενδιαφέρον τους, γιατί ήθελε να εξετάσει όλες τις περιπτώσεις, ώσπου να καταλήξει. Ο γαμπρός του, φούντωσε για τα καλά. ¶φησε μάλιστα να εννοηθεί πως όλα αυτά ήταν κουραφέξαλα, στάχτη στα μάτια των άλλων για να κάνει τον καλό. Ήταν σίγουρος πως είχε τη θέση στο τσεπάκι του.

Ο μόνος που τόλμησε να εκδηλώσει το ενδιαφέρον του ήταν ο Δημήτρης, κι ας ήξερε πως κινδύνευε αν τελικά έπαιρνε τη θέση ο άλλος να είναι στην μπούκα του κανονιού.

Το αφεντικό, τους εξέπληξε για άλλη μια φορά. Είπε πως θα δοκίμαζε και τους δύο νέους στην ίδια θέση για ένα μήνα και μετά θα έκανε την επιλογή του.

Ο μήνας πέρασε ώσπου να πεις νεράκι. Το τελευταίο μεσημέρι του στο γραφείο, ο Δημήτρης μετρώντας τα καθαρά έσοδα που θα έδινε στο αφεντικό του, βρήκε πως περισσεύανε 2000 ευρώ. Λογάριαζε ξανά και ξανά τα χαρτιά και τα χρήματα του μα πουθενά δε μπορούσε να δικαιολογήσει αυτή τη διαφορά. Κάποια στιγμή, σαστισμένος έμεινε ακίνητος να κοιτάζει τα χαρτονομίσματα, κάνοντας διάφορες σκέψεις.

Μετά τα έβαλε σε ένα φάκελο και πήγε στο γραφείο του αφεντικού του. Ντροπαλά του εξήγησε τι είχε συμβεί και του ζήτησε συγνώμη για την ανικανότητά του να εξηγήσει αυτό το περίσσευμα.

Εκείνη την ώρα άνοιξε η πόρτα και μπήκε φουριόζος, ο γαμπρός του επιχειρηματία, άφησε μερικά τιμολόγια και ένα πάκο λεφτά στο γραφείο του πεθερού του κι έκανε να φύγει. Τότε ο πεθερός του σηκώθηκε απότομα όρθιος και του έκλεισε το δρόμο.

Ζήτησε και από τους δύο νέους να καθίσουν, άναψε ένα τσιγάρο και τους είπε πως είχε κρυφά βάλει στα ταμεία τους το ίδιο περίσσευμα. Ο Δημήτρης έντιμος καθώς ήταν έσπευσε να το επιστρέψει, ενώ ο άλλος το κράτησε για τον εαυτό του. Μάλιστα με θράσος υποστήριξε πως θα έπρεπε να χαίρετε ο πεθερός του γιατί ήταν τολμηρός και κοιτούσε τόσο το δικό του όσο και το συμφέρον της κόρης του, αφού μαζί θα έτρωγαν τα λεφτά.

Ο πεθερός του δεν του έριξε ούτε ένα βλέμμα, απλά γύρισε προς το Δημήτρη και τον ρώτησε αν σκέφτηκε να κρατήσει τα λεφτά. Εκείνος ειλικρινά απάντησε πως το σκέφτηκε, γιατί τα είχε πραγματικά μεγάλη ανάγκη για τη γυναίκα και το μωρό του, μα τελικά ομολόγησε, πως με το δικό του τρόπο, κοίταξε κι εκείνος το συμφέρον του. Έκανε αυτό που θεωρούσε σωστό. Έτσι κέρδισε τη θέση με ένα πολύ καλό μισθό. Και τώρα ζει ευτυχισμένος με την οικογένειά του.

Αυτή ήταν η ιστορία που είχα να σας πω, είπε ο φίλος και κούνησε λίγο τα ξύλα στο τζάκι. Ο καθένας μας βυθίστηκε στις σκέψεις του. Το πειραχτήρι της παρέας ρώτησε:
- κι αν ήταν πιο πολλά τα λεφτά;

Σκάσαμε στα γέλια και τον πλακώσαμε στις καρπαζιές. Τότε άρχισε να χιονίζει αγκαλιαστήκαμε χαρούμενοι πίσω από το παράθυρο και περιμέναμε πια να το στρώσει και να βγούμε για χιονοπόλεμο.