Η βεντάλια καλλονή

Γυναίκα αιθέρια
και παιδάκι αθώο,
βλέμμα κονιάκ
μυρίων αστεριών
και χείλη στητά παπαρούνας,
σχήμα
ένα,
σώμα
ένα,
ύπαρξη μία και αδιαίρετη.
Σύνθεση τέλεια
και μοναδική
–από όσο κόσμο έχω φανταστεί
και σεργιανίσει
με τις πέντε μου αισθήσεις.

Έπειτα το θαύμα
εξελίχθη
απροειδοποίητα,
θαρρείς σαν κολασμένη έξοδος
από το πεδίο βολής
του στρατάρχη χρόνου.

Το παιδάκι που φώτιζε
με το λιτό χαμόγελό του,
την σεμνή όρχηση της γυναικείας σου όψης,
έκανε έναν απαλό πήδο
–λες και έπαιζε ανέμελο
λάστιχο με τις συμμαθήτριες
ή μικρές του φιλενάδες–
αφήνοντας το γυναικείο σου κάδρο
αγκαλιά με το εφηβικό,
όσο μπορούσα, από μακριά,
να διακρίνω.

Μα τούτο το ζεύγος,
μπορώ να πω,
δεν κράτησε για πολύ.
Απλώνοντας τη δεξιά γάμπα
–γάμπα μόλις δεκαέξι κεριών και καρατίων–
το κορμί
που
ως χυμώδης δεσποινιδούλα
μοίραζες δώθε εκείθε
–κέρασμα ακριβό
της λολίτειας ομορφιάς σου–
απομακρύνθηκε από την αρχική του θέση
και εν τέλει εστάθη
με τη χυτή φουστίτσα σου
μαγνήτης του αιθέρα
και της ματιάς μου,
δύο μόλις πήδους απ’ το πλευρό μου.

Προτού προλάβω να κερδίσω
τον λογισμό μου εμπρός σε τούτο το μαγικό θέαμα
–που αλήθεια,
ποια δύναμη απερινόητη
τόσο ακαριαία και ντελικάτα σκηνοθετούσε–
ήρθες και με φίλησες
με έναν τρόπο
που ακόμη και μετά από χρόνια
δεν θα μπορούσα να ξεδιαλέξω
τη γλώσσα σου από τη δική μου
ως γεύση
της ενωμένης μας αναπνοής.
Με το που βρήκα το φως μου,
σε είχα χνώτο με χνώτο
απέναντι μου
έναστρη γυναίκα
με την προίκα του θάμπους
και της λαγνείας
στο βήμα τριών παλλόμενων δεκαετιών
–το περισσότερο.

Μου χαμογέλασες με έναν τρόπο,
που ποτέ μου δεν είχα την χάρη του
–ω ήσουν τόσο ήρεμη
μα και τόσο γενναιόδωρη
στο να με φιλέψεις
με το στερνό σου ταχυδακτυλουργικό.

Με κοιτούσες με δύο αστερίες
και ένα μπουκέτο βιολέτες
στο κάθε σου ανοιγόκλειμά
φέρνοντας το δεξί σου χέρι
πάνω στον νταουλιασμένο από το χτυποκάρδι
γυμνό μου στήθος.

- «Κοίταξε πάνω σου ή μέσα σου.
Tο ίδιο κάνει.
Και δες,
δες ποια,
στο τέλος τέλος θα βρεις!».

Ακολουθώντας τη φράση σου
συλλαβή προς συλλαβή
–ήχος εναρμόνιος με ύδατα
που ποτίζουν τα εδεμικά λιβάδια
του κάτω κόσμου–
εστράφη ολάκερος
χάνοντας κάθε ειρμό
που με κρατούσε στη ζωή σου,
στο ολάκερο τούτο θαύμα, θεατή:

Εσύ, ημίγυμνη,
σάρκα του λευκού πινέλου
–σαν καρυάτιδα πλήρης–,
με ένα πεινασμένο μωράκι,
περασμένο στο δεξί σου μαστό.

Καλωσήλθες νέα ζωή!






Σαλαμίνα 16/5/2004