Ποιος να απαλύνει τον πόνο

Ένα μικρό κείμενο για την φρίκη του πολέμου.

"Έργον ηρώων", αν σφάξητε
αδύνατα παιδία.
"Έργον ηρώων", αν πνίξητε
τας τρυφεράς γυναίκας
και τα γερόντια."

-Α. Κάλβος

Αρκεί να σταθείς και να κοιτάξεις την αλήθεια στα μάτια:
Αίματα, σταγόνες που κυλούνε στα βλέφαρα, στα μάτια, στην καρδιά, στην καρδιά της γης. Δεν αντέχει άλλο ο Θεός, δεν αντέχει άλλο ο νους του ανθρώπου, δεν αντέχουν τα πουλιά, δεν αντέχει, κρύβεται η άνοιξη.
¶νθρωποι που φωνάζουν, πονάνε… «Έλεος, έλεος!» μα κανείς δεν είναι εκεί να βοηθήσει... Πώς να παρηγορηθεί ο νεκρός όταν με θλίψη κλείνει τα μάτια στην τελευταία της οδύνης του ώρα; Πώς να παρηγορηθεί η γη που βλέπει τα τέκνα της να θυσιάζονται σε έναν αγώνα βασισμένο στον πόνο…
Κι ένα κοριτσάκι κρατάει μια άσπρη σημαιούλα, ζητώντας ειρήνη, ζητάει εκείνη την ζωή που της αρνήθηκαν, τη ζωή που δεν της ήταν γραφτό να ζήσει. Επειδή είναι σκληροί οι νέοι κυρίαρχοι.
Είναι πολύ σκληροί. Γεμίζουν τα ποτήρια τους με θλίψη αδιάκοπα και μεθούν. Κι άλλο ποτήρι, κι άλλο ποτήρι…
Κι εμείς, «ανυποψίαστοι κι ωραίοι», μπροστά στον δερμάτινο καναπέ ή στα κόμματα ή στα συνθήματα για ειρήνη και ειρήνη. Μα εκείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν ανάμεσα στη φλόγα και τον πόνο ποιος θα βρεθεί να τα κηδέψει; Ποιος μπορεί να τα αλαφρώσει έστω και με μια μοναδική στιγμή γαλήνης πριν πεθάνουν;

Ν’ απαλύνω τον πόνο! Να τον απαλύνω…
Να πονέσω εγώ, να τον καταναλώσω.
Δάκρυα στις φλέβες
ποτάμια πένθους και οδύνης.

Πώς να αντέξεις;
Πώς να ξαναχαμογελάσεις;
Πώς μπορείς να αντέξεις τόσο πόνο, τόση φρίκη, τόσο αίμα χαραμισμένο στα δόντια του θανάτου;

Πόσες καταστροφές ακόμα για να επαναστατήσει η Γη;
Να μας αποτινάξει, να μας κάνει λίπασμα για άλλες εποχές.

Όλα λέξεις, όλα νοήματα.
Μα ο κόσμος ακόμα πονά και άδικα πεθαίνει.

Και πικρά ανασαίνει η γη… και στον ψίθυρό της κλέβω τούτο εδώ το νόημα:
Όλοι ευθυνόμαστε και όλοι θα πληρώσουμε.