Ιστορικές Μπάντες: Rolling Stones (Α' Μέρος)

Είναι σύμβολα καθιερωμένα και μάλιστα με τεράστια προσφορά στην υπόθεση της μουσικής. Οι τυχόν αντιρρησίες, θα πρέπει να ανοίξουν τα αυτιά τους όχι τόσο για να ακούσουν, αλλά κυρίως για να αφουγκραστούν πίσω από τις νότες του Keith και πίσω από τα στιχάκια του Mick. Τα παιδιά αυτά, έχουν πολλά περισσότερα πράγματα να μας πουν, εκτός από τον ήχο τους που τον ξέρουμε πια απ’ έξω κι’ ανακατωτά.

*** ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

-Οι Rolling Stones μαζί με τους Beatles, είναι οι δύο μεγαλύτερες μπάντες του Rock που έχουν υπάρξει ποτέ. Οι Stones είναι το “yin” δίπλα στο “yang” των Beatles. Ναι έτσι είναι. Είναι/ήταν τα “κακά παιδιά” του Rock δίπλα στα “καλά”. Γιατί έχουμε πει πολλές φορές, ότι δεν γίνεται να υπάρξει το ένα δίχως το άλλο. Για αρκετούς λόγους και χωρίς καμία αμφιβολία, είναι μία πολύ μεγάλη, σπουδαία και ιστορική μπάντα.

-Πρώτον, υπήρξαν πρωτοπόροι. Πριν από το ντεμπούτο album τους, το Rock'n'roll στη Βρετανία ήταν δύσκολη υπόθεση και οι Stones το άλλαξαν αυτό για πάντα.

-Δεύτερον, υπήρξαν (και είναι ακόμα) επαγγελματίες. Από τότε που ξεκίνησαν μέχρι και σήμερα, το rhythm section της μπάντας, ξεκινώντας από τον ταλαντούχο Brian Jones με τις άριστες ικανότητες στα έγχορδα, τον στακάτο ρυθμό του Charlie Watts στα τύμπανα, μέχρι τα κιθαριστικά riffs του Keith Richards, κάνουν τους Rolling Stones να είναι μία “non stop music machine”, ανεξάρτητα από το ότι ο Brian εδώ και πάρα πολλά χρόνια, παίζει στην Μπάντα του Ουρανού.

-Τρίτον, υπήρξαν (και είναι) θαυμάσιοι τραγουδοποιοί. Αν οι τραγουδοποιοί σε όλο τον πλανήτη είναι τρεις, οι Stones είναι μέσα στην τριάδα. (Οι άλλοι δύο είναι φυσικά οι Beatles και ο μεγάλος Bob Dylan). Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Oldham τους έκλεισε σε ένα δωμάτιο και τους είπε: “Δεν θα βγείτε από δω μέσα, εάν δεν γράψετε ένα τραγούδι. Πρέπει να μάθετε να γράφετε τραγούδια όπως οι Beatles”. Βγήκαν σε μερικές ημέρες με το “As Tears Go By”. Το πρώτο τραγούδι που έγραψαν ποτέ ο Mick και ο Keith.

-Τέταρτον, χρειάζεται να καταρρίψω μερικούς μύθους γύρω από αυτή τη Σπουδαία Ιστορική μπάντα και θα το προσπαθήσω γιατί ξέρετε τι συμβαίνει; Υπάρχουν μερικά πράγματα στα οποία δεν χωράει το “μου αρέσει” ή το “δεν μου αρέσει”. Και οι Stones είναι ένα απ’ αυτά. Είναι σύμβολα καθιερωμένα και μάλιστα με τεράστια προσφορά στην υπόθεση της μουσικής. Οι τυχόν αντιρρησίες, θα πρέπει να ανοίξουν τα αυτιά τους όχι τόσο για να ακούσουν, αλλά κυρίως για να αφουγκραστούν πίσω από τις νότες του Keith και πίσω από τα στιχάκια του Mick. Τα παιδιά αυτά, έχουν πολλά περισσότερα πράγματα να μας πουν, εκτός από τον ήχο τους που τον ξέρουμε πια απ’ έξω κι’ ανακατωτά.

* Μύθος 1:
"Η χρυσή περίοδος των Stones, ήταν ανάμεσα στα 1968 και 1972 (δηλαδή μεταξύ του Beggars Banquet και του Exile on Main St.) και όλο το υπόλοιπο υλικό τους πριν και μετά από αυτή την περίοδο, είναι υποβαθμισμένο".

-Ναι το Beggar's Banquet είναι ένα πραγματικά σπουδαίο album, όπως και το Let it Bleed, το Sticky Fingers και το Exile on Main Str. και η περίοδος 1968-1972, είναι πολύ αξιόλογη για το γκρουπ. Αλλά οι Stones δεν είναι μόνο αυτή η περίοδος και δεν είναι μόνο αυτά τα albums. Έχουν αποδείξει ότι μπορούν και ξέρουν να είναι πάντοτε αξιόλογα παρόντες και όποιος δεν το βλέπει, είναι προκατειλημμένος. Και ρωτάω: Το 'Satisfaction' γράφτηκε το 1968 ή το 1972; Τα '19th Nervous Breakdown', 'The Last Time', 'Play With Fire', 'Ruby Tuesday', 'Let's Spend The Night Together', 'Lady Jane', 'Under My Thumb', 'Mother's Little Helper', 'Heart Of Stone', 'She's A Rainbow', ‘2000 Light Years From Home’, ‘Angie’,‘Waitin’ on a Friend’, ‘Out of Control’ γράφτηκαν το 1968 ή το 1972; Ακούω απαντήσεις παρακαλώ…..

* Μύθος 2:
"Οι Beatles ήταν ιδιοφυείς στιχουργοί και οι Who ήταν αληθινοί Rockers. Οι Stones αντίθετα, ήταν fake. Όλη τους η δράση ήταν και είναι ακριβώς μία παράσταση.”

-Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος: Γιατί όταν ο Roger Daltrey τραγουδάει χοροπηδώντας και ουρλιάζοντας σε ένα κλαμπ του Λονδίνου είναι original ενώ ο Mick όταν τραγουδάει με το γνωστό χορευτικό του στυλ, σε ένα άλλο κλαμπ λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, είναι fake? Γιατί όταν ο Pete Townshend σπάει την κιθάρα του είναι original και ο Keith που επαναπροσδιόρισε την διδασκαλία της κιθάρας είναι fake? Ακούω απαντήσεις παρακαλώ…..

* Μύθος 3:
"Αν εξαιρέσουμε το 'Satisfaction' άντε και το 'Jumping Jack Flash', τι άλλο έκαναν οι Stones που να αξίζει";

-Ας πούμε ότι οι Stones δεν έκαναν το ντεμπούτο album τους. Οκ!!! Τότε το Rock'n'roll θα είχε πάρει άλλο δρόμο. Δεν θα ήταν αυτό που ξέρουμε. Εντάξει, θα μου πείτε ότι κάποιοι άλλοι θα έκαναν κάτι άλλο. Το παραδέχομαι. Όμως το γεγονός είναι εδώ και αυτό είναι κάτι που το έκαναν οι Stones. Και τι είναι αυτό δηλαδή; Είναι Rock μουσική. Απλά είναι τα πράγματα. Χωρίς τους Rolling Stones, δεν θα είχαμε ούτε Kinks, ούτε Who, ούτε Rock. Θα είχαμε κάτι άλλο. Διαφωνείτε; Ακούω απαντήσεις παρακαλώ……..
Α, μισό λεπτό: Πριν απαντήσετε ακούστε το 'Who's Been Sleeping Here' από το ξεχασμένο album “Between The Buttons” του 1967.

* Μύθος 4:
"Έχουν περάσει τα 60. Τι θέλουν και βγαίνουν ακόμα στη σκηνή;"

-Αν αυτό το συγκρίνουμε με μέλη από άλλες μπάντες που έχουν διαλύσει ποια είναι η διαφορά; Δεν συνεχίζουν να ηχογραφούν αυτοί οι καλλιτέχνες; Ο McCartney δεν βγαίνει ακόμα στη σκηνή; Ο Ray Davies, ο Bob Dylan και ο Van Morrison δεν είναι ακόμα δραστήριοι; Γιατί δεν λένε και γι’ αυτούς το ίδιο; Έχει σημασία αν παράγουν μόνοι τους ή με γκρουπ; Αν δηλαδή οι Stones είχαν διαλύσει θα μπορούσαν να έχουν ακόμα καλλιτεχνικές δραστηριότητες (ο καθένας μόνος του) και τότε θα ήταν εντάξει; Σε όλους αυτούς που ισχυρίζονται αυτό το πράγμα, συνιστώ να πάνε σε ένα live των Stones. Και κάτι ακόμα: Ποιος είναι αυτός που τραβάει τη γραμμή και λέει ότι μέχρι εδώ επιτρέπεται να ροκάρεις; Ποιος; Ακούω απαντήσεις παρακαλώ…..

* Μύθος 5:
"O Brian Jones αν ζούσε, θα ήταν αυτός ο αρχηγός των Stones...."

-Κατ’ αρχήν η ιστορία δεν γνωρίζει “Αν”. Δεν κάνει δηλαδή υποθέσεις. Κατά δεύτερο λόγο, νοιώθω ……..κολακευμένος να το λένε αυτό, γιατί ο Brian ήταν ο αγαπημένος μου Stone. Όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ήταν συνιδρυτής, αλλά όχι αρχηγός. Πρώτα απ’ όλα δεν έγραφε. Ήταν ταλαντούχος, έπαιζε καμιά δεκαπενταριά όργανα, αλλά δεν ήταν αρχηγός. Οι Stones δεν κατέκτησαν τυχαία τη μία από τις δύο πρώτες θέσεις στην ιστορία. Την κατέκτησαν με την αξία τους και ναι ο Brian πρόσφερε σ’ αυτό. Δεν ήταν όμως αρχηγός.

*** Η ΙΣΤΟΡΙΑ:

Σχηματίστηκαν: 25 Μαίου 1962 στο Λονδίνο.
Μέλη: Mick Jagger, Keith Richards, Brian Jones, Charlie Watts, Bill Wyman, Mick Taylor, Ron Wood, Ian Stewart.

-Από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι Rolling Stones είχαν ήδη κερδίσει τον τίτλο της “Τhe World's Greatest Rock & Roll Band”. Ο Mick Jagger είχε ήδη γίνει το πρότυπο του Rock frontman, ανεβάζοντας τη θερμοκρασία με το τραγουδιστικό του σώου, καθώς οι “δαιμονισμένες” νότες από τις κιθάρες του Keith Richards και του Brian Jones έγραφαν την ιστορία μόλις λίγα μέτρα πιο πίσω, με support το μπάσο του Bill Wyman και τα τύμπανα του Charlie Watts Οι Stones έγιναν Η Μπάντα της Βρετανικής Blues-Rock σκηνής, αφήνοντας πίσω άλλες σύγχρονες μπάντες, όπως οι Animals του Eric Burdon και οι Them του Van Morrison. Στην πραγματικότητα, δεν εγκατέλειψαν ποτέ το Blues, αλλά με το που κέρδισαν τη δημοτικότητα του κοινού, άρχισαν την μουσική εξερεύνηση της Βρετανικής Rock όπως έκαναν οι Beatles, οι Kinks και οι Who. Η καριέρα τους ποικίλλει. Φλερτάρισαν ακόμα και με την ψυχεδέλεια, χωρίς να πάψουν ούτε στιγμή να είναι ένα Rock κουιντέτο. Πέρασαν και μεγάλες δυσκολίες. Έχασαν έναν συνιδρυτή και φίλο (Brian Jones), πριν ακόμα να προλάβουν να συνειδητοποιήσουν ότι λίγες ημέρες πρωτύτερα, τον είχαν απολύσει λόγω των a la Syd Barrett προβλημάτων του. Εκτός αυτού, λίγους μήνες αργότερα στη συναυλία του Altamont, οι Hell’s Angels σκότωσαν έναν ακροατή της συναυλίας μπροστά στα μάτια τους. Κι’ όμως, 43 χρόνια τώρα ηχογραφούν, κάνουν συναυλίες και εξακολουθούν να είναι δημοφιλείς και παραγωγικοί. Προσέφεραν (και προσφέρουν) πολλά. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Ποια μπάντα έχει αντέξει τόσο; Δέχτηκαν επιρροές από το Αμερικανικό Blues και επηρέασαν με τη σειρά τους, άλλες σύγχρονες και μεταγενέστερες μπάντες. Η Καρδιά και το Μυαλό των Stones, είναι (και παραμένουν) ο Mick Jagger και ο Keith Richards.
Οι Glimmer Twins, συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Dartford Maypole County Primary School. Χάθηκαν για μερικά χρόνια και συναντήθηκαν ξανά γύρω στο 1960 μέσω ενός κοινού τους φίλου, του Dick Taylor που ήταν στην ίδια Σχολή Καλών Τεχνών με τον Keith. Εκείνη την εποχή, ο Mick σπούδαζε οικονομικά και έπαιζε μαζί με τον Taylor σε μία Blues μπάντα, τους Little Boy Blue and the Blue Boys, στην οποία πολύ σύντομα έγινε μέλος ο Keith. Παράλληλα με όλα αυτά, ο Brian Jones που είχε μόλις επιστρέψει από τη Σκανδιναβία (το είχε σκάσει από τα 16 του γιατί είχε δύο παιδιά εξώγαμα), έπαιζε με τους Ramrods, αλλά πολύ σύντομα μεταπήδησε στη μπάντα Blues Inc του Alexis Korner. Έψαχνε όμως να βρει μέλη, γιατί ήθελε να φορμάρει τη δική του μπάντα και είχε ήδη στρατολογήσει τον πιανίστα Ian Stewart. Έπαιζαν στο Ealing Blues Club με την Blues Inc. του Alexis Korner και ο Brian έβγαινε σαν Elmo Jones. Στα τύμπανα ήταν ο Tony Chapman και μερικές φορές ο Charlie Watts. Στα τζαμαρίσματα έπαιρναν συχνά μέρος οι Mick & Keith με τους οποίους ο Brian έγινε φίλος και πολύ σύντομα άρχισαν να παίζουν με τους Taylor & Stewart. Ο Mick ανέλαβε το πόστο του τραγουδιστή και με τη βοήθεια του drummer Tony Chapman, έκαναν ένα demo που όμως απορρίφθηκε από την EMI. Μετά την απόρριψη του demo, ο Taylor έφυγε και αργότερα φορμάρισε τους Pretty Things. Λίγο πριν την αποχώρηση του Taylor, το γκρουπ είχε ήδη αρχίσει να χρησιμοποιεί το όνομα Rolling Stones. Ήταν μία ιδέα του Brian Jones, που δανείστηκε τον τίτλο ενός τραγουδιού του Muddy Waters. Έπαιξαν για πρώτη φορά στο Marquee Club στις 12 Ιουλίου του 1962 έχοντας στη σύνθεσή τους, (εκτός από τον πυρήνα Jagger, Richards, Jones) τον Ian Stewart στο πιάνο, τον Dick Taylor στο μπάσο (που επανήλθε για πολύ λίγο) και τον Mick Avory στα τύμπανα. Λίγες εβδομάδες μετά από το live αυτό, ο Taylor αποχώρησε ξανά και αντικαταστάθηκε από τον Bill Wyman που ήρθε από τους Cliftons. Ο Avory, άφησε επίσης το γκρουπ (προσχώρησε στους Kinks) και οι Stones προσέλαβαν τον Tony Chapman, που απεδείχθη …..ανεπαρκής για το πόστο του ντράμερ. Έτσι μετά από μερικούς μήνες, προσέλαβαν τον Charlie Watts, που είχε παραιτηθεί από την Blues Inc. Στα 1963, η σύνθεση είναι πλέον η ……γνωστή και ξεκινούν ένα οχτάμηνο συνεργασίας με το Crawdaddy Club, όπου αποκτούν πλέον το δικό τους κοινό, αλλά ταυτόχρονα αποσπούν και την προσοχή του μάνατζερ Andrew Loog Oldham, ο οποίος τους ετοιμάζει ένα συμβόλαιο με την Decca Records και “απομακρύνει” τον Stewart από την επίσημη σύνθεση του γκρουπ. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά!!!

Ας τους δούμε έναν-έναν.

*** ΤΑ ΜΕΛΗ:

* MICK JAGGER:
(Michael Philllip Jagger - 26 Ιουλίου 1943, Dartford) Τραγούδι, Φυσαρμόνικα, Κιθάρα (έμαθε ……..μετά). Το πρόσωπο των Stones και ένα από τα πολλά πρόσωπα των ‘60’s. Η βιτρίνα και η καρδιά της μπάντας. Ο στιχουργός που παντρεύει τα στιχάκια του, με τις μελωδίες του……

* KEITH RICHARDS:
(18 Δεκεμβρίου 1943, Dartford) Ρυθμική κιθάρα, Σόλο κιθάρα, Πλήκτρα, Τραγούδι (ναι το κάνει κι’ αυτό μερικές φορές). Ναι λοιπόν. Αυτός ο άνθρωπος έγραψε το riff του "Satisfaction" και μάλιστα στον …..ύπνο του. Ο Riffmaster. Έτσι τον αποκαλούν. Με φάτσα Μεφιστοφελή μετά από hangover, ο Keith είναι μέσα του ένα ατέλειωτο παιδί. Το μυαλό των Stones.

* Charlie WATTS:
(2 Ιουνίου 1941, Islington) Τύμπανα. Όχι δεν είναι ο καλύτερος ντράμερ του κόσμου, αλλά είναι σωστός επαγγελματίας με αλάνθαστο τέμπο. Διαθέτει μάλιστα και την προσωπική του τζαζίστικη μπάντα. Την Charlie Watts Jazz Band.

* BILL WYMAN:
(24 Οκτωβρίου 1936, Λονδίνο) Μπάσο. Ήταν για δεκαετίες κολλητός με τους Stones, αλλά ξαφνικά το 1993, ακριβώς πριν τις ηχογραφήσεις του Voodoo Lounge παραιτήθηκε. Οι Stones δεν τον αντικατέστησαν ποτέ με έναν βασικό μπασίστα. Το πόστο του το ανέλαβε ο Darryl Jones αλλά δεν είναι επίσημο μέλος της μπάντας. Οι Stones όμως, "πονάνε" στη δεύτερη κιθάρα.

* BRIAN JONES:
(Lewis Brian Hopkins Jones – 28 Φεβρουαρίου 1942, Cheltenham – 3 Ιουλίου 1969, Λονδίνο) Ο αγαπημένος μου Brian ήταν δυνατό και σημαντικό βαγόνι στο τραίνο των Stones. Είχε όμως τα ίδια προβλήματα που είχε και ο Syd Barrett. Πνίγηκε τον Ιούλιο του 1969. Τον αντικατέστησε ο……..

* MICK TAYLOR:
(17 Ιανουαρίου 1948, Hertfordshire) Στόλισε τον ήχο των Stones με τα a la Clapton/Page σολιστικά του μέρη και τους έβαλε δυνατά στη δεκαετία του 70. Παραιτήθηκε το 1975 και αντικαταστάθηκε από τον…….

* RON WOOD:
(1 Ιουνίου 1948, Λονδίνο) Πολύ καλός κιθαρίστας παρ’ όλο που ο ήχος του, δεν είναι πάντα αυτό που λέμε "ο ήχος των Stones". Όπως και να το κάνουμε, τους Stones θα τους θυμόμαστε για τον Brian Jones και όχι για τον Ronnie. Πιστεύω όμως ότι έχει “δέσει” μαζί τους (ίδια φάτσα με τον Keith).

* IAN STEWART:
Ο Ian παρέμεινε αφανής Stone. Έπαιζε στις ηχογραφήσεις των albums και στα lives μέχρι το 1985 που πέθανε. Ήταν ο έκτος Rolling Stone.

*** H ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

1964: The Rolling Stones
1964: 12 Χ 5
1965: The Rolling Stones Now
1965: The Rolling Stones No. 2
1965: Out Of Our Heads
1965: December's Children (And Everybody's)
1966: Aftermath
1966: Got Live If You Want It
1967: Between The Buttons
1967: Flowers
1967: Their Satanic Majesties' Request
1968: Beggar's Banquet
1968: Rock And Roll Circus
1969: Let It Bleed
1970: Get Yer Ya-Ya's Out
1971: Sticky Fingers
1972: Jamming With Edward
1972: Exile On Main St.
1973: Goats Head Soup
1974: It's Only Rock'n'Roll
1975: Metamorphosis
1976: Black And Blue
1977: Love You Live
1978: Some Girls
1980: Emotional Rescue
1981: Tattoo You
1982: Still Life
1983: Undercover
1986: Dirty Work
1989: Singles Collection: The London Years
1989: Steel Wheels
1991: Flashpoint
1994: Voodoo Lounge
1995: Stripped
1997: Bridges To Babylon
1998: No Security
2002: Forty Licks
2004: Live Licks
2005: A Bigger Bang
2005: Rarities

*** TA STUDIO ALBUMS:

“The Rolling Stones” (1964, το επαναστατικό)

- Ένα φανταστικό ντεμπούτο. Τα περισσότερα τραγούδια εδώ, είναι διασκευές. Οι Glimmer Twins δεν έχουν εξελίξει ακόμα την τέχνη και το ταλέντο της τραγουδοποιίας και ο Andrew Loog Oldham δεν τους έχει κλείσει ακόμα στην κουζίνα. Ο ήχος τους μοιάζει σαν να ηχογράφησαν όλα τα τραγούδια μέσα σε μία σπηλιά αλλά έχουν ένα μοναδικό στυλ. Πάρτε το 'I'm A King Bee' που το κοπιάρανε από την εκτέλεση του Slim Harpo. Είναι διαφορετικό. Δεν είναι ο μαύρος που τραγουδάει Blues, αλλά ένας λευκός. Δεν έχει σημασία εάν οι στίχοι είναι λάγνοι ή ειρωνικοί. Δεν είναι ο μαύρος που καυχιέται με καλύτερο τρόπο (επειδή βιώνει την καταπίεση των λευκών) μέσα από τα στιχάκια μεταφέροντας ελπίδα στους μαύρους ακροατές του. Τώρα είναι 5 λευκοί που τραγουδούν Blues και το κάνουν με διαφορετικό τρόπο. Τα κοινωνικά δεδομένα και το κοινωνικό κατεστημένο που θέλει τη λευκή φυλή “ανώτερη”, δίνουν έναν άλλο αέρα και μία άλλη ατμόσφαιρα στα κλασικά Blues. Τώρα το Blues δεν είναι θλιμμένο και πονεμένο. Τώρα είναι “βρώμικο”, δυνατό και οι Rolling Stones το κάνουν αυτό πάρα πολύ καλά. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, ο Mick, είναι cool πίσω από το μικρόφωνο και σχεδόν παρακαλάει την lady. Ο Charlie, δεν κάνει τίποτα έξτρα, αλλά δεν χάνει ούτε ένα χτύπημα. Ο Bill, επιβεβαιώνει τη φήμη του εκφραστικότερου Βρετανού μπασίστα που θα τον ακολουθήσει και ο Brian, βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του άλμπουμ. Μόνο ο Keith “χάνει” λίγο, αλλά στους πρώιμους Rolling Stones, τα slow Blues, ήταν υπόθεση του Mick και του Brian. Ο Keith έχει πάντα μία Rock καρδιά και βρίσκεται στα καλύτερά του στα 'Route '66' & 'Carol'. Δεν χάνει ούτε μία νότα και για κάθε στιχάκι του Mick, έχει μία διαφορετική φράση για να απαντήσει με την κιθάρα του. Oι Αμερικάνοι θέλοντας να δείξουν ότι αυτές οι “φάτσες” κάνουν hits στην Αγγλία, το ονόμασαν “England’s Newest Hitmakers”.
* Καλύτερο Τραγούδι: I’m a King Bee

“12X5” (1964)
- Εδώ η μπάντα στοχεύει όχι μόνο τους teenagers, αλλά και τις ………μητέρες τους. Σκληρός και δύσκολος άθλος, καθώς ο Oldham γνωρίζει ότι αυτές δεν θα έκαναν ούτε 300 μέτρα για να αγοράσουν albums των Rolling Stones. Έπειτα είναι και η φωτογραφία του album που ………….προσφέρει σ’ αυτό!!! Πρόσωπα με σκοτεινές σκέψεις στο μυαλό (οι Stones δεν χρειάστηκαν πολλά για να βγάλουν προς τα έξω την εικόνα των "κακών παιδιών") που μοιάζουν σαν να έρχονται κατ’ ευθείαν από γκανγκστερική ταινία. Θα πουλήσουν στην αγορά αυτοί οι ………τύποι; Αποκλείεται!!!!!!! Εδώ έχουμε “ήσυχα” κομμάτια. Το "Under The Boardwalk", των Drifters δεν θα είχε καμία τύχη αν δεν το κόπιαραν οι Stones. Εξακολουθεί να είναι ήσυχο, αλλά βγάζει μια “σκοτεινιά” και οι Stones είναι ικανοί να την προσφέρουν. Μπορούν. Στο "Confessin' The Blues", ο Mick είναι ένας υπέροχος Blues τραγουδιστής. Το "Suzie Q" είναι δυστυχώς πολύ μικρό. Δεν διαρκεί ούτε δύο λεπτά, είναι ήσυχο και φυσικά δεν γίνεται λόγος σύγκρισης με την μετέπειτα χορταστική εκτέλεση των Creedence. Μία πολύ καλή Rock'n'roll στιγμή του άλμπουμ, είναι το "Around And Around". Οι Stones εδώ, είναι το αρχέτυπο του Rocker. Το πιο ενδιαφέρον όμως κομμάτι του δίσκου είναι το "It's All Over Now". Πιστοποιεί ότι αυτές οι “φάτσες”, αυτά τα “κακά παιδιά”, ήρθαν για να μείνουν. Εντυπωσιακό κομμάτι.
* Καλύτερο Τραγούδι: It's All Over Now

“The Rolling Stones NOW!” (1965)
- Αμερικάνικη έκδοση με κομμάτια από τα “12X5” & “Rolling Stones, Νo. 2” που ακολουθεί.

“ROLLING STONES, ΝO. 2” (1965)
-Επιστροφή στα “σκοτεινά”, αλλά για λίγο. Ένα βήμα και μία τελευταία ματιά προς τα πίσω. Τι θα αφήσουν; Το “μαστόρεμα” των δικών τους τραγουδιών μπαίνει σιγά-σιγά σε ένα μονοπάτι και το πιο σημαντικό εδώ είναι ότι οι Glimmer Twins έρχονται όλο και πιο κοντά. Δεν είναι που κλείστηκαν στην κουζίνα για να μάθουν να γράφουν τραγούδια. Είναι που σιγά-σιγά δεν χρειάζεται να το κάνουν αυτό. Μπορούν να γράφουν τραγούδια στο σπίτι του ενός ή του άλλου και αυτό τους δένει. Γίνονται αχώριστοι. Εντάξει, δεν τους αποκαλούν ακόμα Glimmer Twins, αλλά δεν θα αργήσει η …………..ταμπέλα. Κοιτάζουν λοιπόν προς τα πίσω, κάνοντας ένα test, αλλά τα tests δεν πετυχαίνουν πάντα. Τα τραγούδια τους είναι “Τσακμπερικά” ('Off The Hook', 'Surprise, Surprise' & 'What A Shame') και η φαντασία τους δεν έχει αρχίσει ακόμα να οργιάζει. Από την άλλη μεριά, το 'Heart Of Stone' δείχνει ότι αυτά τα παιδιά θα γίνουν σπουδαίοι στο μαστόρεμα των τραγουδιών. Παρ’ όλο τον μισογυνισμό του, οφείλω να πω ότι είναι πολύ σπουδαίο τραγούδι.
* Καλύτερο Τραγούδι: Heart Of Stone

“OUT OF OUR HEADS” (1965)
-Περιέχει τραγούδια της 'Satisfaction' εποχής και δεν μπορώ φυσικά να μην σχολιάσω το συγκεκριμένο τραγούδι. Αν δεν πρόκειται για ΤΟ Rock τραγούδι όλων των εποχών, πρόκειται σίγουρα για ΤΟ Rock τραγούδι ολόκληρης της δεκαετίας του 60. Δεν είναι πολύ γρήγορο, δεν είναι πολύ δυνατό και δεν είναι πολύ επαναστατικό. Τι είναι τότε; Το 'Satisfaction' είναι ένα τραγούδι διαχρονικό. Είναι ένα τραγούδι “εφαρμογή” που εφαρμόζεται θαυμάσια στο σήμερα και θα εφαρμόζεται θαυμάσια και στο αύριο. Για σκεφτείτε λιγάκι τα στιχάκια του. Για την πλύση εγκεφάλου των διαφημίσεων μιλάει. Δεν λείπει βεβαίως και η αναφορά στο sex. Βρίσκεται στο τρίτο κουπλέ. Είναι ειρωνικό, αλλά με τα χρόνια να περνάνε, ο Mick από αντικαθεστωτικό σύμβολο έγινε ακριβώς το αντίθετο. Κι’ αν σήμερα δεν του εφαρμόζουν οι υπόλοιποι στίχοι, τότε καλά θα κάνει να βρει μια γυναίκα που να τον ικανοποιεί, για να πάψει πια εκείνο το “I can’t get no Satisfaction” να βρίσκει εφαρμογή. (Αστειεύομαι Mick. Το ξέρεις ότι σ’ αγαπώ!!!) Όσον αφορά λοιπόν στο περίφημο riff του τραγουδιού, ο Keith το ονειρεύτηκε. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι ολόκληρο πακέτο το θέμα. Είναι ο ήχος, ο τόνος, το fuzz, και αυτό το κυκλικό riff έφερε την επανάσταση. Πριν από το 'Satisfaction', το Rock ήταν περιορισμένο στο πρωτόγονα πανκικό 'You Really Got Me' του Ray Davies αλλά το 'Satisfaction' άνοιξε τις πόρτες για όλους. Από τους Who μέχρι τους Led Zeppelin και τους Black Sabbath. Ο Bob Dylan δήλωσε ότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να γράψει κάτι σαν το 'Satisfaction', ενώ οι Stones δεν θα μπορούσαν ποτέ να γράψουν κάτι σαν το 'Like A Rolling Stone'. (Αχ Δάσκαλε γιατί με στεναχωρείς; Ο Keith σηκώθηκε με την τσίμπλα στο μάτι και για να μην το χάσει από το μυαλό του έτρεξε κατευθείαν στην κιθάρα και αμέσως μετά τηλεφώνησε στον Mick. Έπειτα, ο καθένας έχει τον τρόπο του όπως και εσύ έχεις το δικό σου τρόπο να επικοινωνείς με το ………υπερ-μετα-φυσικό. Έτσι δεν είναι; Τα παιδιά αυτά είναι πολύ σπουδαία για τα μουσικά πράγματα, όπως κι’ εσύ βέβαια). Έχουμε όμως και άλλο ένα κυκλικό riff σε αυτό το δίσκο. Είναι στο 'The Last Time'. Ένα τραγούδι όχι τόσο πολυπαιγμένο, αλλά οπωσδήποτε πάρα πολύ καλό. Και ναι, οι Glimmer Twins κέρδισαν επάξια τον τίτλο των τραγουδοποιών αφήνοντας πολλά χρόνια πίσω άλλες μπάντες του Blues και του Rock όπως οι Animals (Να με συμπαθάνε οι θαυμαστές τους, αλλά έτσι έχει το πράγμα). Εδώ λοιπόν η μπάντα κεντάει. Εδώ υπάρχει και το περίφημο 'Play With Fire'. Περίφημο επειδή συνδυάζει την ακουστική κιθάρα με το αρπίχορδο του Jack Nietzsche και τα κοινωνικά σχόλια που κάνει στα στιχάκια του ο Mick. Ε λοιπόν, για να ξαναγυρίσουμε στον Dylan, το 'Play With Fire' είναι στιχουργικά ισοδύναμο με το 'Like A Rolling Stone'. Ναι!!!!! Ναι!!!!! Παρ’ όλο που ο Dylan είναι αποτελεσματικός στιχοπλόκος, στο 'Play With Fire' ο Mick θίγει πάνω-κάτω τα ίδια θέματα και μάλιστα το κάνει αυτό λίγους μήνες νωρίτερα από την κυκλοφορία του 'Like A Rolling Stone'. Είναι σχεδόν ένα proto-goth Rock τραγούδι, αλλά και αν απαραίτητα δεν είναι τέτοιο, πρόκειται αδιαφιλονίκητα για ένα σημαντικό βήμα στο βαθμιαίο μετασχηματισμό της Rock μουσικής σε μία 'high art' φόρμα. Για ακούστε το. Ακούστε το και πείτε μου. Υπάρχουν και μερικά “ανώδυνα” τραγούδια εδώ, όπως το 'The Under Assistant West Coast Promotion Man' ή το 'One More Try'. Υπάρχει το βαρετό 'The Spider And The Fly', το 'Good Times', αλλά εκεί που ο Mick κάνει το τραγούδισμα της ζωής του, είναι στο 'That's How Strong My Love Is' και ας μην έχει την τεχνική να τραγουδάει σαν ένας αληθινός μαύρος. Είναι καταπληκτικός και μοναδικός. Αξεπέραστος. Σε αυτό λοιπόν το άλμπουμ οι Glimmer Twins, καθιερώνονται σαν τραγουδοποιοί.
* Καλύτερα Τραγούδια: Satisfaction & Play With Fire

"DECEMBER'S CHILDREN" (1965)
-Δεν ξέρω γιατί ονόμασαν έτσι αυτό το άλμπουμ. Ένας συλλογισμός που κάνω, είναι ο εξής: "Δεκέμβριος" = "Χριστούγεννα". "Χριστούγεννα" = "ο κόσμος ψωνίζει". " ο κόσμος ψωνίζει " = "ο κόσμος θα μπει και στα δισκάδικα". "ο κόσμος θα μπει και στα δισκάδικα" = "ο κόσμος θα αγοράσει και δίσκους των Stones". Κυνικό; Μπορεί, αλλά λειτουργεί …..πάντα!!!! Πρόκειται για το πιο “αδύνατο”, -θα ‘λεγα- άλμπουμ των Stones παρ’ όλο που αποτελείται από μία καλή συλλογή κομματιών. Ένα άλλο περίεργο που συμβαίνει εδώ, είναι ότι το άλμπουμ αυτό, “κλέβει” το εξώφυλλο του Out Of Our Heads. Ανοίγει με το “She Said Yeah” και κλείνει με το 'I'm Moving On'. Περιέχει το 'Get Off Of My Cloud' που έγινε μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν χρειάζεται βέβαια περισσότερα σχόλια από το 'Satisfaction'. Άλλωστε έχει περισσότερο μουσικό ενδιαφέρον, παρά στιχουργικό. Όλο του το μήνυμα επικεντρώνεται στο “two ’s a croud”. Ένα τραγούδι που κάνει contrast με το 'Get Off Of My Cloud', είναι το 'As Tears Go By' που οι Glimmer Twins το έγραψαν όταν ο Oldham τους κλείδωσε στην κουζίνα. Έχει ειπωθεί ότι είναι το 'Yesterday', των Stones. Χμμμμμ……. Το τραγούδι αυτό, γράφτηκε -όπως ανέφερα- στην κουζίνα του σπιτιού του Mick, για την Marianne Faithful. Όχι δεν συμφωνώ με την άποψη περί “Yesterday” κλπ. Κατά τη δική μου γνώμη, πρόκειται απλά για ένα τραγούδι που προαναγγέλλει το μεγαλοπρεπές και μεσαιωνικό 'Lady Jane' που ήρθε αργότερα. Στο 'I'm Free', εκείνο το 'hold me, love me' μας παραπέμπει κατ’ ευθείαν στο 'Eight Days A Week' των Beatles και όσο για τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ, είναι παραπομπές σε πράγματα που έχουμε ακούσει ξανά από τους Stones και μάλιστα τα έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα.
* Καλύτερο Τραγούδι: Get Off Of My Cloud

“AFTERMATH” (1966, A …….Bang!!!!)

-Και να το πρώτο “Bang” της μπάντας 40 χρόνια πριν από το Bigger. Το original Βρετανικό album περιέχει 14 τραγούδια των Glimmer Twins και παρ’ όλο που οι Αμερικάνοι το κυκλοφόρησαν με 11 τραγούδια, αφήνοντας απ’ έξω τα: "What To Do", "Out Of Time", "Mother's Little Helper" & "Take It Or Leave It", προσθέτοντας το "Paint It Black", εξακολουθεί να παραμένει (και το Αμερικάνικο) μία αξιοσέβαστη επιλογή τραγουδιών και αξίζει 10 αστέρια. Τα περισσότερα τραγούδια εδώ, είναι “πρώτης ποιότητας” και αν κάποιος σας πει ότι το πρώτο κορυφαίο album που έκαναν οι Stones ήταν το Let It Bleed, μην τον πιστέψετε γιατί ήταν το τελευταίο. (Εννοώ το τελευταίο που να αξίζει 10 αστέρια). Η παραγωγή έχει τη γνωστή “σκοτεινιά” των πρώιμων Stones, αλλά οι μελωδίες, τα στιχάκια και τα όργανα είναι ανεπανάληπτα. Το "Lady Jane" είναι ότι καλύτερο έκανε ποτέ του ο Mick σε Tudorian ατμόσφαιρα. Μοιάζει να έρχεται κατ’ ευθείαν από την αυλή του Ερρίκου του 8ου. Ο Jack Nitzsche παίζει ένα καταπληκτικό αρπίχορδο και επίσης καταπληκτικά παίζει το μεσαιωνικό dulcimer ο Brian Jones. Στο "I Am Waiting" έχουμε μία ατμόσφαιρα 'gothic'. Οι Beatles δεν έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο. Και οι Rockers πού είναι; Οι Rockers είναι εδώ και ροκάρουν οδηγούμενοι από το μπάσο του Wyman και τα πλήκτρα του Stewart. O Keith με τον Brian, είναι στην πρώτη γραμμή και ο Charlie όπως πάντα, αλάνθαστος και σταθερός. Να και δύο πολύ σπουδαία τραγούδια εδώ. Το 'Paint It Black' που είναι ότι πιο καταθλιπτικό, παραπονιάρικο και παρανοϊκό έκαναν ποτέ οι Mick, Keith & Brian, (γιατί ο Brian προσφέρει πάρα πολλά εδώ με το σιτάρ), και το 'Under My Thumb' που το ερωτεύεσαι αμέσως από το σόλο της εισαγωγής (I ‘m in love with it). Παρ’ όλο το μισογυνισμό του, είναι ένα σπουδαίο τραγούδι (και να προσθέσω εδώ, ότι όταν οι Mick, Keith & Brian ήταν στη φυλακή (1967), οι Who το ηχογράφησαν μαζί με το 'Last Time', σαν 'tribute' στους Stones και του έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη δημοτικότητα). Είναι πάρα πολύ σπουδαίο album και αποτελεί μία πολύ μεγάλη πρόκληση για αυτούς που λένε ότι οι Stones άξιζαν μόνο στην περίοδο 1968-72. Μην ακούτε αυτούς. Ακούστε το album!!!!
* Καλύτερα Τραγούδια: Paint It Black, Lady Jane & Under My Thumb

“BETWEEN THE BUTTONS” (1967, το ξεχασμένο)

-Άδικα ξεχασμένο, ακόμα και από τους ίδιους τους Stones, που πολύ σπάνια παίζουν κομμάτια από αυτό το album (εκτός βεβαίως από το 'Let's Spend The Night Together', που σημειώνω ότι η Βρετανική έκδοση δεν το περιέχει). Δεν υπάρχουν μεγάλες επιτυχίες, ούτε “all time classics” εδώ. Ακόμα και αν το “Satanic”, θεωρείται 'cult' αλλά υποτιμημένο, το Buttons που στέκεται επάξια δίπλα του, ούτε που καν αναφέρεται. Κι’ όμως, είναι ένα σπουδαίο album. Πρόκειται για το πιο …………Βρετανικό album των Stones και φέρει μάλιστα στις αποσκευές του επιρροές από Kinks & Dylan. Οι επιρροές από Kinks είναι ορατές στα 'Cool, Calm And Collected', & 'Miss Amanda Jones', με τη διαφορά ότι απεικονίζουν Βρετανικούς γυναικείους χαρακτήρες σε αντίθεση με τον Ray Davies που απεικονίζει και σατιρίζει στα τραγούδια του την Βρετανική κοινωνία και το Βρετανικό κατεστημένο. Οι επιρροές από Dylan είναι ορατές στο Ντυλανικό 'Who's Been Sleeping Here', του οποίου οι σεξουαλικές αναφορές ίσως να μην ενθουσιάζουν τον Bob, αλλά πάλι ………..δεν παίρνω όρκο γι’ αυτό. Πρόκειται για καταπληκτικό κομμάτι. Μπράβο Mick!!!! Υπάρχουν όμως ένα σωρό καλά πράγματα εδώ. Υπάρχει το single 'Let's Spend The Night Together/Ruby Tuesday', που οι Αμερικάνοι τα πλάσαραν στην πρώτη πλευρά του album, με ένα θαυμάσιο πιάνο στην εισαγωγή του πρώτου και ένα καταπληκτικό Mellotron στο δεύτερο που κατά τη γνώμη μου είναι από τις πιο όμορφες μπαλάντες που έγραψε ποτέ ο Mick και θα έλεγα ακόμα ότι τo single αυτό, είναι το αποκορύφωμα της 'Pop' περιόδου για τους Stones. Προσθέστε το “σκοτεινό” τραγούδισμα του Mick στο 'She Smiled Sweetly', προσθέστε τα 'My Obsession', 'Complicated', 'All Sold Out', 'Connection', 'Something Happened To Me Yesterday' και το 'Yesterday's Papers' και έχετε ένα τέλειο album.
* Καλύτερα Τραγούδια: Let's Spend The Night Together, Ruby Tuesday & Who's Been Sleeping Here

“FLOWERS” (1967)
-Πρόκειται για Αμερικάνικη έκδοση. Οι Αμερικάνοι θέλησαν να καλύψουν με αυτό, τα κενά που άφησαν στα Aftermath & Between The Buttons, αλλά τα κομμάτια ήταν λιγότερα. Πρόσθεσαν λοιπόν ξανά τα 'Mother's Little Helper' & 'Lady Jane' από το Aftermath και τα 'Let's Spend The Night Together' & 'Ruby Tuesday' από το Buttons και νάτο το album. Υπάρχουν εδώ τα 'Out Of Time', 'Take It Or Leave It', 'Backstreet Girl', 'Please Go Home', 'Have you seen your mother baby standing in the shadow', 'My Girl', 'Ride On Baby' και το 'Sitting On A Fence'. Σ’ αυτό το album υπάρχει μία ομοιομορφία και τα κομμάτια μοιάζουν σαν bonus από τα Aftermath & Buttons. Δεν είναι άσχημο.
* Καλύτερα Τραγούδια: Out Of Time & Backstreet Girl

“THEIR SATANIC MAJESTIES' REQUEST” (1967, το υποτιμημένο)

-Από τους πλέον υποτιμημένους δίσκους στην ιστορία της Rock δισκογραφίας. Είναι ψυχεδελικό, κυκλοφόρησε στη μέση του “Καλοκαιριού της Αγάπης” αμέσως μετά την κακόφημη περιπέτεια των Stones με τα ναρκωτικά και στάθηκε δίπλα στο Sergeant Pepper των Beatles. Αυτό αληθεύει εν μέρει γιατί δεν έχουμε μόνο το Sergeant Pepper αυτή την περίοδο. Έχουμε και το Disraeli Gears των Cream, ή οτιδήποτε έκαναν οι Jefferson Airplane ή οι Doors ή όποια άλλη μπάντα εκείνη την εποχή. Αυτό που θα έπρεπε να σημειώσουμε, είναι ότι κανείς δεν περίμενε ένα ψυχεδελικό album από τους Stones, αλλά πάλι τι άλλο θα περίμενε κανείς στα 1967; Όλοι με την ψυχεδέλεια ασχολούνταν και όποιος δεν το έκανε αυτό, πιθανότατα θα ήταν σε ανάρρωση από ατύχημα με τη μηχανή του. Εκτός από το τρισδιάστατο εξώφυλλο και το τραγούδι 'On With The Show' που έχει να κάνει με το θέμα/ιδέα 'μπάντα μέσα σε μπάντα' δεν έχει καμία άλλη ομοιότητα με το Sgt. Pepper. Το Between The Buttons αντίθετα, ήταν πολύ πιο κοντά στο Pepper, τουλάχιστον μουσικά. Το Satanic είναι ένα “τριπαρισμένο” θα ‘λεγα album με στρώματα και υποστρώματα 'κοσμικής συνείδησης' και εμένα τουλάχιστον, μου θυμίζει περισσότερο τους πρώιμους Pink Floyd παρά τους Beatles. Ας δούμε λοιπόν την πραγματική μουσική του αξία. Ανοίγει με το 'Sing This All Together' που έχει μία μελωδία που σου μένει και που δεν διαφέρει από την Pop ατμόσφαιρα προηγουμένων τραγουδιών τους. Το 'Citadel' είναι μία παραπομπή στο Beggar’s Banquet (που θα έρθει σε λίγο) και το 'In Another Land' που είναι σύνθεση του Bill Wyman (το τραγουδάει ο ίδιος), είναι ρομαντικό και ευγενικό και δεν έχει καμία σχέση με τα Disco albums (άκουσον-άκουσον) που έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος. To '2000 Man', ίσως να μην είναι τόσο καλό, αλλά θα ήταν η καλύτερη επιλογή για τους Βρετανούς σαν τραγούδι για την αλλαγή της χιλιετίας, αντί για το επιλεγμένο 'It's Only Rock'n'Roll'. Διαθέτει άλλωστε και τον πανέξυπνο στίχο 'having an affair with a random computer'. Το σχεδιάζει άραγε αυτό ο Mick? Το “βρώμικο” του album είναι η 8λεπτη επανάληψη του 'Sing This All Together' που είναι ένα ψυχεδελικό collage ήχων. Πολύ καλό είναι το 'Gomper' όπως και το μυστικιστικό με ανατολικούς χρωματισμούς 'The Lantern'. Δίπλα σε όλα αυτά, βρίσκονται δύο αριστουργήματα. Το a la Mozart πιανιστικό 'She's A Rainbow' και το αστρο-θεματικό '2000 Light Years From Home', το οποίο για να είμαι ειλικρινής το προτιμώ πολύ περισσότερο από τους Pink Floyd των 60’s κυρίως επειδή μπορώ να το ακούσω οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Το τραγούδι αυτό, είναι μία απόδειξη ότι οι Stones έδωσαν το χέρι τους στις μελλοντικές γενιές των Rockers ακροατών και το κέρδισαν. Εύγε!!!!
* Καλύτερα Τραγούδια: She's A Rainbow & 2000 Light Years From Home

“BEGGAR’S BANQUET” (1968, A Big …….Bang!!!!))

-Να ένα “Big …….Bang” εδώ!!!! Ξεχάστε την Pop και την psychedelia (αυτό δεν σημαίνει ότι το Satanic ήταν άσχημο), γιατί οι Glimmer Twins επέστρεψαν στο παρόν και παρ’ όλο που είναι εστιασμένοι στην δημιουργική στασιμότητα των ψυχολογικών προβλημάτων του Brian, απαντούν με αυτό το album. Είναι πολύ καλύτερο από το Aftermath και για πολλούς είναι το ξεκίνημα των πραγματικών Rolling Stones. Απαλό κατά το ήμισυ, αλλά με πικρή, σκοτεινή και ακουστική 'country' ατμόσφαιρα και ηλεκτρικά Rock κατά το άλλο μισό. Ένα album επιστροφή στις ρίζες που το συγκρίνουν με το White Album των Beatles (τι μανία πια με αυτές τις συγκρίσεις), ακριβώς επειδή όπως εκείνο έτσι και αυτό, ικανοποιεί όλα τα γούστα. Λίγο Blues, λίγο Rock, λίγο samba, λίγο folk, λίγο country. Απ’ όλα έχουμε εδώ!!! Οι Rockers μας εδώ είναι σκληροί. Πολύ σκληροί και περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Το Bluesy 'Parachute Woman' κλωτσάει με όλη του τη δύναμη. Πρώιμο τραγούδι τους, αλλά τοποθετημένο μέσα σε μία καινούργια εποχή με αρκετά κόλπα στην παραγωγή του. Το 'Stray Cat Blues', βίαιο και με πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα:

'you see another friend,
now she's wilder than you
why don't you bring her upstairs?
if she's so wild she can join in two'.

Το φινάλε μοιάζει με το fade out του 'Helter Skelter' των Beatles, αλλά κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ ανώτερο. Το 'Jig-Saw Puzzle' είναι ένα εξαιρετικό επικό Rock κομμάτι που κλείνει με κρυστάλλινο ήχο από ακουστική κιθάρα και με μία super slide κιθάρα που ίσως είναι το μόνο πράγμα που έκανε ο Brian εδώ. Όλοι γνωρίζουν το 'Street Fighting Man' που ήταν (και είναι) το αγαπημένο των lives. Το απαλό 'No Expectations' γίνεται απαλότερο με την τρυφερότητα της φωνής του Mick, τα 'Dear Doctor', 'Factory Girl' & 'Prodigal Son' έχουν έντονη country γεύση και το μόνο “πεσμένο” στην όλη υπόθεση είναι το 'Salt Of The Earth' που κλείνει το album και που είναι και η πρώτη απόπειρα του Mick να φτιάξει ένα τραγούδι, σαν διεθνιστικό ύμνο με επαναλαμβανόμενους στίχους βασισμένους σε μία απλή μελωδία. Άφησα τελευταίο το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και αυτό, δεν είναι άλλο από το 'Sympathy For The Devil'. Έχετε ακούσει καλύτερη φράση απ’ αυτή; Καταχθόνιο και διαβολικό κομμάτι, τοποθετημένο μέσα σε Latin ρυθμό, με bongos, congos, dongos, maracas, 'hoo-hoo' και ότι ζητάει η ψυχή σας. Με ένα εξαιρετικά σατανικό (στην κυριολεξία) σολάρισμα από τον Keith και με τους καλύτερους στίχους που έγραψε ποτέ ο Mick. Την ανάλυση του τραγουδιού μπορείτε να τη διαβάσετε [URL=http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=427]Εδώ!![/URL]. Για πολλούς (και για μένα) είναι το καλύτερο τραγούδι που έκαναν ποτέ οι Stones, ενώ για άλλους (…..ανόητα ευτυχισμένους), αποτελεί απόδειξη ότι οι Stones είναι …..σατανιστές!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Sympathy For The Devil

“LET IT BLEED” (1969, το καλύτερο)

-Σκοτεινό, αλλά υπέροχο!!! . Ύμνοι, μπαλάντες και φόνοι μέσα σε απίστευτα υπέροχες μελωδίες. Εντάξει. Αφού αιμορραγεί, ας το αφήσουμε να αιμορραγεί. Έπειτα…. έπειτα αιμορραγεί τόσο έντονα, που κερδίζει την ψήφο μου σαν το καλύτερο album που έκαναν ποτέ και ας λείπει από μέσα ο αγαπημένος μου Brian (μόνο άρπα πρόλαβε να παίξει στο 'Midnight Rambler') και ο Mick Taylor δεν έχει ακόμα καλά-καλά ενσωματωθεί μαζί τους. Εννέα τραγούδια έχουμε λοιπόν εδώ και το καθένα από αυτά, είναι ένας μικρός ανεξάρτητος κόσμος. Είναι ακόμα καλύτερο από το Beggar's Banquet. Τα μεγάλα τραγούδια δεν είναι βαρετά, τα μικρά δεν είναι τραβηγμένα για να ξεχειλώσουν, το σέξυ …..σώου απουσιάζει και οι μελωδίες του, είναι περισσότερο επεξεργασμένες από το Banquet! Πρώτα απ’ όλα, φιγουράρουν εδώ, δύο από τα πιο σκοτεινά και θλιβερά τραγούδια όλων των εποχών. Το 'Gimme Shelter' από τη μια μεριά, είναι ένα τραγούδι για θύελλες και πλημμύρες και ο καθένας (τότε), το εξέλαβε σαν αντιπολεμικό λόγω Vietnam. Το φοβισμένο τραγούδισμα του Mick μαζί με το gospel-ικό της Mary Clayton και τις αλά κυκλώνα κιθάρες του Keith, του δίνουν έναν επικό χαρακτήρα. Το 'Midnight Rambler' από την άλλη, είναι ένα επτάλεπτο καθαρής αγωνίας, που έχει να κάνει με έναν μανιακό δολοφόνο. Περιέχει ένα υπέροχο παίξιμο άρπας από τον Brian που οδηγεί σε ένα slow ιντερμέτζο για να σπηντάρει ξανά και να τελειώσει με τη φράση: '...I'll stick my knife in your throat baby and it HURTS!' Αν έχετε πρόβλημα με την καρδιά σας, τότε σας συνιστώ να αποφύγετε να ακούσετε αυτό το κομμάτι γύρω στα …….μεσάνυχτα!! Πάμε στις μπαλάντες τώρα. Το 'Love In Vain' το ξέθαψε ο Keith από τα αρχεία του Robert Johnson και πρόκειται για μία σπουδαία διασκευή. Δεν έχω ακούσει ποτέ το original, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Τα παιδιά εδώ κάνουν τόσο πολύ σπουδαία δουλειά που νομίζεις ότι είναι ένα Blues απ’ αυτά που μόνο αυτοί ξέρουν και μπορούν να κάνουν. Σ’ αυτό το album, έχουμε και το τραγουδιστικό ντεμπούτο του Keith. Ναι!!! Τραγουδάει στο 'You Got The Silver' και είναι υπέροχος. Στο 'Live With Me', έχουμε απλούς αλλά ………παλαβούς στίχους: 'my best friend he shoots water rats/And feeds 'em to his geese', (αναφέρεται στον Keith και στις συνήθειες που έχει όταν βρίσκεται στο κτήμα του στο Redlands). Έχει ακόμα, για πρώτη φορά σαξόφωνο από τον Bobby Keyes που από δω και πέρα, θα τον συναντάμε συχνά στις παραγωγές και στην παρέα των Stones. Οι στίχοι του 'Monkey Man', ταιριάζουν καλύτερα στο Satanic, αλλά δεν πειράζει που βρίσκονται εδώ. Ο Ronnie Wood δήλωσε ότι το riff του 'Monkey Man' είναι το αγαπημένο του από όλα τα riffs του Keith. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσω μαζί του. Ούτε κι’ εσείς βέβαια. Καταλαβαίνω όμως γιατί το λέει. Μπορεί ο Ronnie να μην είναι ακόμα ένας Stone, αλλά βρίσκεται κάπου τριγύρω και βιώνει από πρώτο χέρι τη μετατροπή του Keith σε μία riff machine. Έχουμε όμως και κοινωνικά σχόλια εδώ και τα έχουμε στο ομότιτλο τραγούδι και στο 'You Can't Always Get What You Want' που είναι υπέροχο. Αλλά έχουμε και άλλο ένα πολύ σπουδαίο τραγούδι εδώ. Έχουμε το re-mastered 'Honky Tonk Women' που παρουσιάζεται country (στην πραγματική του δηλαδή version) και είναι πραγματικά πολύ όμορφο, παρ’ όλο που την κιθάρα την αντικαθιστά το βιολί. Με αυτό το album συμβαίνει κάτι περίεργο συγκριτικά με τα προηγούμενά τους, αλλά και με τα επόμενά τους. Κανένα τραγούδι απ’ αυτά που βρίσκονται εδώ, δεν επισκιάζει το άλλο. Όταν λες για παράδειγμα Beggar's Banquet, σκέφτεσαι αμέσως το 'Sympathy For The Devil'. Όταν λες Sticky Fingers, σκέφτεσαι το 'Brown Sugar' ή όταν λες Exile, σκέφτεσαι το 'Tumbling Dice'. Βλέπετε… τα τραγούδια αυτά συμβολίζουν ένα ολόκληρο album, ενώ όταν λες Let It Bleed, δεν ξέρεις ποιο να πρωτοσκεφτείς. Με το album αυτό οι Stones έκλεισαν μία ολόκληρη δεκαετία, τη δεκαετία του 60 και εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα, ένα σπουδαίο δισκογραφικό, αλλά και μουσικό επίτευγμα. Δεν πρέπει να λείπει από καμιά δισκοθήκη.
* Καλύτερο Τραγούδι: Όλα!!!

“STICKY FINGERS” (1971, το πεμπτουσιακό)

-Το album που έβαλε δυνατά τους Stones στη δεκαετία του 70 και ταυτόχρονα έφερε ένα ευχάριστο νέο, αλλά και ένα δυσάρεστο. Το ευχάριστο νέο αφορά στην επισημοποίηση του Mick Taylor στο line up της μπάντας. Η “καυτή” ατμόσφαιρα του Ya-Ya's, εδώ είναι στουντιακή και συγκρατημένη, αλλά “δεμένη” υποδειγματικά. Το δυσάρεστο νέο αφορά στην καθιέρωση της δικής τους ετικέτας, όπου ο Jagger, είναι πλέον ελεύθερος να χρησιμοποιεί στα στιχάκια του άσεμνες λέξεις, ενώ στο εξώφυλλο φιγουράρει ένα jean με πραγματικό φερμουάρ που το κάνει ….λάγνο!!!!! Δείτε: Δεν το θέτω πουριτανικά το θέμα και δεν είμαι συντηρητικός. Εξ άλλου, θεωρώ ότι το Sticky Fingers είναι ένα πάρα πολύ καλό album. Απλά πιστεύω ότι δεν είχαν ανάγκη να κάνουν κάτι τέτοιο. Στο φινάλε, το Let It Bleed δεν είχε καμιά διαφορά από αυτό και ήταν πολύ πιο έξυπνο να “κρύβονται” τα υπονοούμενα πίσω από μεταφορές. Όλα αυτά τα 'empty places in my parking-lot' & 'brain-bell janglers', ηχούσαν υπέροχα. Με το Sticky Fingers, εγκαινίασαν μία “βρώμικη” σειρά από albums για να φτάσουν στο αποκορύφωμα με το Undercover. Ασφαλώς καταλαβαίνω ότι ένοιωσαν την ανάγκη να ανεβάσουν το image τους και να προσαρμοστούν στα standards της νέας δεκαετίας, ειδικά αργότερα με την έκρηξη του Punk. Έπρεπε όμως να μετατοπίσουν τις προτεραιότητές τους τόσο δραστικά; Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου ΤΟ σοβαρό ερώτημα και όχι τα “κουτσομπολίστικα” ερωτήματα / μύθοι που αναφέρω στην εισαγωγή. Τέλος πάντων. Το album χωρίζεται στο 'hard' και στο 'soft' μέρος με το 'hard' να είναι εξαιρετικό. Το κλασικό 'Brown Sugar' με την υπογραφή του Keith στα riffs, το 'Sway' με το εμφαντικό τραγούδισμα του Jagger και το δαιμονικό σολάρισμα του Mick Taylor, το 'Can't You Hear Me Knockin' με το a la Santana σολάρισμα του Taylor, το 'You Gotta Move' με τις πιο παράξενες ακουστικές κιθάρες που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ και το 'Bitch' που διαθέτει το καλύτερο riff του album. Δυνατό και δεμένο με εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις και έξοχη ατμόσφαιρα. Το 'soft' μέρος είναι γοητευτικό. Διαθέτει το 'Wild Horses' που είναι ότι καλύτερο έκαναν σε επίπεδο μπαλάντας στις δεκαετίες του 70 και του 80 (τα 90 ‘s τα …..αφήνω), με τον Mick σε στιγμή πολύ σπουδαίου τραγουδίσματος (το τραγούδι είναι αφιερωμένο στην Marianne Faithfull και στην επιστροφή της στη ζωή μετά από κώμα), το 'Sister Morphine' που είναι ότι πιο ανατριχιαστικό έχουν κάνει (μπορεί να φοβίζει το 'Gimme Shelter', αλλά αυτό φοβάσαι ακόμα και να το ακούσεις). Άμα ακούσετε αυτό, δεν έχετε κανένα λόγο να ακούσετε το ανόητο Undercover ξανά. Πιστέψτε με. Η ατμόσφαιρα είναι ανατριχιαστική. Το χαλάρωμα έρχεται με το 'Dead Flowers' και ας μιλάει κι’ αυτό για θανάτους, σύριγγες και τάφους. Το album κλείνει με το υπέροχο 'Moonlight Mile', αφού όμως έχει προηγηθεί το στομφώδες 'I Got The Blues', που είναι ένα tribute στους μεγάλους μαύρους μουσικούς του παρελθόντος. Πολύ καλό album. Δεν είναι καλύτερο από το Let It Bleed, αλλά είναι πολύ καλό. Καθορίζει μια εποχή και προκαλεί. Είναι όμως η αρχή του τέλους. Και ξέρετε κάτι; Δείχνει και τον βαθμό που οι Stones ήταν μουσικά εξαρτημένοι από την κιθάρα του Taylor. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Με την αποχώρηση του Taylor, η μουσική τους άρχισε να φθίνει.
* Καλύτερα Τραγούδια: Brown Sugar, Wild Horses, Can't You Hear Me Knocking, Sister Morphine & Dead Flowers

“EXILE ON MAIN STR.” (1972, το αμφιλεγόμενο)

-Υποτιμημένο στον καιρό του, αλλά υπερτιμημένο στο σήμερα. Το πρόβλημά του, είναι ότι είναι διπλό. Εδώ τα παιδιά, είχαν πρόβλημα να γεμίσουν ένα μονό album με καλά τραγούδια και πήγαν και έκαναν LP ……διπλό ; Δεν το καταλαβαίνω. Τέλος πάντων. Αναφέρεται συνήθως, ότι αυτό είναι το τελευταίο σπουδαίο album των Stones πριν από το κατρακύλισμα. Άλλοι συμφωνούν και άλλοι διαφωνούν με αυτή την άποψη. Ας πούμε καλύτερα, ότι ανάμεσα σε αυτό και στο Goats' Head Soup που θα ακολουθήσει, υπάρχει ένα ….βάραθρο!!! Θα μπορούσε να στέκεται ισάξια δίπλα στο Sticky Fingers, αλλά το πρόβλημά του είναι το μιξάρισμα. Η φωνή του Jagger πνίγεται μέσα στα όργανα και παρ’ όλο που περιέχει αρκετά όμορφα τραγούδια, είναι πραγματικά δύσκολο και κουραστικό να το απολαύσεις. Πού εξαφανίστηκε εκείνη η τελειότητα του Sticky Fingers και του Let It Bleed? Τι έκανε ο Jimmy Miller εδώ πέρα; Στο 'Rocks Off' ο Mick ακούγεται με το ζόρι, το 'All Down The Line' έχει περάσει στα κλασικά τους και ο Robert Johnson πρέπει να νοιώθει πολύ υπερήφανος για το 'Stop Breaking Down'. Ο Keith κάνει ένα ωραίο τραγούδισμα στο 'Happy' και αφού μιλάμε για διπλό album, είναι επόμενο να υπάρχουν και διαφορετικά μουσικά είδη. Θέλετε country? Πάρτε το πολύ καλό 'Sweet Virginia'. Θέλετε Blues? Πάρτε το 'Ventilator Blues' που είναι το πρώτο στο οποίο ο Taylor συμμετέχει επίσημα και σαν συνθέτης. Θέλετε gospel? Πάρτε το 'Shine A Light', αλλά προτιμήστε αυτό και όχι το μπασταρδεμένο του Stripped, όπου ο Ronnie Wood δεν μπορεί με τίποτα να πιάσει το καταπληκτικό σόλο του Taylor και αυτό είναι μία πραγματικότητα που την ξέρουν και οι ίδιοι. Άφησα κάτι απ’ έξω; Α ναι…… άφησα το all-time classic 'Tumbling Dice'. Λοιπόν….. έως εδώ, θα είχαμε ένα υπέροχο μονό album, που ανετότατα θα άξιζε όσο και το Sticky Fingers. Το album όμως είναι όπως είπα διπλό και έτσι, έχουμε στη συνέχεια το 'light-Blues' 'Shake Your Hips', το πολιτικό 'Sweet Black Angel', το γκοσπελικό 'Let It Loose', τα 'Casino Boogie', 'Torn And Frayed' & 'Loving Cup', το α-μελωδικό 'Soul Survivor' και το εντελώς γελοίο 'Just Want To See His Face'. Οφείλω να πω πάντως, ότι όποτε το ακούω, δεν παραλείπω κανένα τραγούδι εκτός από το 'Wanna See His Face'. Και δεν ξέρω, αλλά σκέφτομαι ότι εάν ο μόνος λόγος για να κάνουν διπλό LP ήταν για να συμπεριλάβουν τα 'Just Wanna See His Face', 'Soul Survivor' & 'Sweet Black Angel', τότε τα παιδιά εδώ, έκαναν μία παραλογία. Ε…. κατά περιόδους ίσως να συμβαίνει…….
* Καλύτερα Τραγούδια: Tumbling Dice, Sweet Virginia, Ventilator Blues, All Down The Line, Stop Breaking Down & Shine A Light

“GOAT'S HEAD SOUP” (1973)
-Και φτάσαμε στην αιχμή του δόρατος. Η καριέρα των Stones, δείχνει να τελείωσε εδώ και μάλιστα απότομα, αν και αυτό το album δεν είναι χειρότερο από το Exile. Για κάποιο όμως λόγο, η αγάπη των μουσικοκριτικών λες και εξατμίστηκε με το Goats' Head Soup. Ξαφνικά άρχισαν να τους κατηγορούν για "δεινοσαυρισμό" και διάφορα τέτοια παρόμοια. Λίγος –έστω- σεβασμός στο έργο τους δεν θα ήταν κακό. Δεν είναι τυχαίοι οι Stones. Μετά από την πολύ μεγάλη "roots-and-all" περίοδό τους, άρχισαν πάλι την εξερεύνηση και τους πειραματισμούς (γι’ αυτό άλλωστε το album αυτό ηχογραφήθηκε -κατά το μεγαλύτερο μέρος του- στη Jamaica). Όχι δεν υπάρχει πολύ Reggae εδώ. Εδώ “ψάχνονται” για 'black voodoo' ήχο και επειδή το ανέφερα, αυτό είναι το πραγματικά 'voodoo album' τους και όχι το Voodoo Lounge. Το 'Dancing With Mr D' που ανοίγει, έχει ένα καλό riff (που δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ανάποδο riff του 'Jumpin' Jack Flash'), αλλά δεν είναι και πολύ σπουδαίο τραγούδι. Ξέφυγαν εδώ από τη συνήθειά τους των τελευταίων χρόνων να ανοίγουν το album με ΤΟ τραγούδι ('Sympathy For The Devil', 'Gimmie Shelter', 'Brown Sugar'). Το 'Dancing With Mr D', δεν είναι σπουδαίο. Είναι θα έλεγα “σκοτεινό”. Ίσως να ταίριαζε περισσότερο στον Alice Cooper. Μία κακή συνήθεια πολλών ανθρώπων είναι να κρίνουν ένα album από το πρώτο τραγούδι και αν αυτό ισχύει εδώ, τότε οι Stones υπέγραψαν με αυτό, τον ίδιο τους το θάνατο. Το '100 Years Ago' που ακολουθεί, είναι ξεχασμένο και κλασικό. Είναι φυσικά πολύ καλύτερο από το 'Mr D', αλλά με βάζει σε σκέψεις. Γιατί σκέπασαν το σολάρισμα του Taylor? Γιατί το έκαναν fade out και δεν το άφησαν ολόκληρο; Τι φοβήθηκαν οι Glimmer Twins? Μήπως ο μικρός τους επισκιάσει; Θυμάμαι και εκείνη την αυστηρή ματιά που έριξε ο Jagger στον Taylor στο ντοκιμαντέρ Gimmie Shelter, όταν ο μικρός κουνήθηκε στο ρυθμό της κιθάρας του. Η ματιά του Jagger του τα είπε όλα!!!! “Εδώ μικρέ μου θα κάθεσαι φρόνιμα. Μόνο εγώ βγαίνω μπροστά. Το ‘πιασες;” Το 'Silver Train' είναι ένα λαμπρό boogie, και το 'Can You Hear The Music?' είναι το πιο “ταξιδιάρικο” από ολόκληρο το album. To κοινωνικών σχολίων 'Heartbreaker' είναι σκοτεινό και το 'Winter' είναι ότι πιο στομφώδες έχουν κάνει οι Stones ποτέ. Έχουμε και μερικά εμπορικά εδώ και πρόκειται για τα πιο γνωστά. Εννοώ βέβαια το 'Angie' που είναι ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια τους και το Τσακμπερικό 'Star Star' που ο πραγματικός του τίτλος είναι 'Starfucker', αλλά τον άλλαξαν. Έχουμε και το τραγούδισμα του Keith στα 'Coming Down Again' & 'Thru And Thru' που δεν μου αρέσει καθόλου και τα 'All About You', 'Sleep Tonight' & 'Thief In The Night' που είναι όλα μαζί ένα υλικό ……..δυσάρεστο!!! Στερούνται μελωδίας. Τελικά, δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο, αλλά βρίσκονται ακόμα αρκετά χρόνια μπροστά από τις συνηθισμένες μπάντες της δεκαετίας του 70. Με δέκα χρόνια λεπτολογίας, επαγγελματικών απαιτήσεων και πειθαρχία στις παραγωγές θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν κρουαζιέρα στη δισκογραφία βάζοντας μονάχα τον “αυτόματο πιλότο”. Τους πήρε επτά χρόνια ακόμα για να χάσουν τη δύναμη μέσα από τα χέρια τους. Συνεχίζω…...
* Καλύτερο Τραγούδι: 100 Years Ago

“IT'S ONLY Rock 'N' ROLL” (1974)
-Και βέβαια It ‘s Only Rock'n'Roll, μόνο που σχετικά, βρίσκεται στο πιο χαμηλό σημείο. Λέω σχετικά, επειδή δεν υπάρχει κάποιο κακό τραγούδι εδώ (ίσως ένα), αλλά αν ψάχνετε για συναρπαστικές εμπειρίες, καλύτερα να κοιτάξετε στο παρελθόν. Βασικά οι Stones φαίνεται ότι θυμήθηκαν πως δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία καλή Rock'n'roll μπάντα. Ξεχάστε λοιπόν τα σκοτάδια, τα κοινωνικά μηνύματα και τις εξερευνήσεις. Εδώ έχουμε την γοητευτική απλότητα των τριών ακόρντων και τις πρωτόγονες μπαλάντες. Αν θεωρήσουμε το Goats' Head Soup σαν ένα ενδιαφέρον διάλειμμα στην καριέρα τους, τότε αυτό εδώ, είναι το μικρό αδελφάκι του Exile On Main St. Και πράγματι, εάν το Exile είχε έναν "roots-encyclopaedic" χαρακτήρα, το It's Only Rock'n'Roll ηχεί πανομοιότυπα αλλά δυνατότερα. Δείτε κάτι: Στο Exile, οι Stones ρόκαραν για πάρτη τους και δεν τους ένοιαζε κανείς άλλος εκτός από τους εαυτούς τους. Εδώ, θέλουν να αποδείξουν ΚΑΙ στους άλλους, ότι μπορούν να ροκάρουν ακόμα. Τα ουρλιαχτά του Jagger και οι δυνατές κιθάρες, έχουν να φανούν από το Beggar's Banquet. Οι Stones όμως, είναι οι Stones και έχουν ακόμα τη δύναμη και το ταλέντο στο τσεπάκι. Να συμπληρώσω ότι το It's Only Rock'n'Roll, είναι καλύτερο από οποιοδήποτε album των Aerosmith. Οποιοδήποτε!!!!! Και μη μου την …….πέσετε τώρα!!! Θα το ξαναπώ. Το It's Only Rock'n'Roll, είναι καλύτερο από οποιοδήποτε album των Aerosmith. Γιατί, τι είναι δηλαδή οι Aerosmith? Στο κάτω-κάτω ηχούν σαν υποκατάστατο των Stones. Έχετε αντίρρηση; Αν ναι, δώστε μου τα επιχειρήματά σας. Συνεχίζω…. Το 'If You Can't Rock Me', έχει μερικά εξαιρετικά riffs που θα μπορούσαν να αποτελούν μάθημα για τους μελλοντικούς κιθαρίστες και το 'Dance Little Sister' δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του. Το ομότιτλο είναι κλασικό. 'It's only Rock'n'roll, but I like it'. Τα παιδιά εδώ, λένε καθαρά και ξάστερα αυτό που κάνουν. Το highlight όμως, είναι το 'Fingerprint File' που κλείνει. Θα μπορούσε να είναι μία παρωδία του 'Midnight Rambler' αλλά ο Taylor το σώζει. Το album αυτό, είναι μία καλή ευκαιρία για να ακούσετε κιθάρα με wah-wah. Είναι η δεύτερη φορά που το κάνουν και δεν θα το επιχειρήσουν ξανά, παρά μόνο μετά από 23 χρόνια στο 'Out Of Control'. Επίσης εδώ, διακρίνεται και η τάση του Bill Wyman προς τη …….Disco!!!! Το υπόλοιπο υλικό, είναι μάλλον δεύτερης ποιότητας. Το 'Till The Next Goodbye' δεν τραβάει, το 'Time Waits For No One' ηχεί σαν παράγωγο του 'Winter', παρ’ όλο το a la Santana σολάρισμά του Taylor, το 'If You Really Want To Be My Friend' είναι ελαφρά καλύτερο, αλλά διαρκεί πολύ, το 'Short And Curlies' είναι …..κωμικό, το 'Ain't Too Proud To Beg' δεν είναι τίποτα το special και το Reggae 'Luxury', παρ’ όλο που δεν είναι άσχημο, το βαριέσαι κάπου εκεί στο τζαμάρισμα του φινάλε. Καλή είναι η ατμόσφαιρα του album, αλλά δεν μας πάει πουθενά και οι Stones είναι η μπάντα που πάντοτε πήγαινε κάπου και κατάφερναν να μας παίρνουν μαζί τους. Περιμέναμε κάτι καλύτερο από τους Rolling Stones. Ακόμα και με τον “αυτόματο πιλότο”, θα μπορούσαν να φτιάξουν καλύτερες μελωδίες. (Παρηγοριά στον άρρωστο………)
* Καλύτερο Τραγούδι: Fingerprint File

“BLACK AND BLUE” (1976, το διαφορετικό)

-Υποτιμημένο και αυτό το album. Δεν περιέχει καμία έννοια, δεν μεταφέρει κανένα μήνυμα και περιλαμβάνει μόνο 8 τραγούδια. Εντάξει…. οι Stones έχουν ήδη εγκαταλείψει τα "μηνύματα" εδώ και 2-3 albums πίσω, αλλά στο Black And Blue το πράγμα είναι πλέον οφθαλμοφανές. Μόνο το 'Hand Of Fate' και το 'Memory Motel' πάνε να πουν ……κάτι!!! Ηχογραφήθηκε το 1975, αμέσως μετά το “μήνυμα” που τους έστειλε ο Mick Taylor. Κρίμα!!!! Το πρόβλημα πάντως που δημιουργήθηκε με το κενό που άφησε ο μικρός Mick, ήταν τεράστιο. Στρατιές από κιθαρίστες άρχισαν να πηγαινοέρχονται για 'guitar audition'. Φίλοι τους όπως οι Harvey Mandel, Wayne Perkins, Jeff Beck και φυσικά ο Ronnie Wood (ο οποίος όμως δεν παίζει πολύ σε αυτό το album). Ακόμα και ο Eric Clapton ήταν υποψήφιος …..Stone!!! Ο Ronnie έγινε τελικά επίσημο μέλος της μπάντας, όταν οι Faces ανακοίνωσαν επίσημα τη διάλυσή τους. Οι κιθάρες λοιπόν βρίσκονται –προς το παρόν- στα χέρια του Keith, που συνθέτει κομμάτια όπως τα 'Hot Stuff', 'Melody' & 'Hey Negrita' τα οποία όμως δεν οδηγούν πουθενά. Είναι σαν να έχεις μία μπάντα που κάνει πλάκα μέσα στο στούντιο. Αυτή όμως, δεν είναι μία οποιαδήποτε μπάντα. Αυτή η μπάντα είναι οι Rolling Stones και καταφέρνουν μέσα από την πλάκα τους, να κάνουν ένα album άνετο και φτιαγμένο ……σπιτικά!!!! Είναι σαν να τους έχεις να τζαμάρουν σε μια γωνιά του καθιστικού σου και εσύ να κάθεσαι απέναντι και να τους κοιτάζεις. Δεν εννοώ πως είναι κακή παραγωγή. Όχι, καθόλου κακή. Τα πάντα βρίσκονται στη σωστή τους θέση και ο ήχος είναι τόσο καθαρός και κρυστάλλινος, που ακούς και την παραμικρή νότα από τις κιθάρες του Keith. Ακούς ακόμα και το πιο μικρό γρύλισμα που βγαίνει από το λαρύγγι του Mick. Με αυτό τον τρόπο, είναι σαν να μας επιτρέπουν να είμαστε κι’ εμείς παρόντες σ’ αυτές τις δημιουργικές τους δραστηριότητες. Θα έλεγα ότι το Black And Blue είναι το πλέον διαφορετικό album σε ολόκληρη την ιστορία τους και αυτό επειδή οι Glimmer Twins τζαμάρουν παντού και τζαμάρουν στην κυριολεξία. Το 'Hot Stuff' που ανοίγει το δίσκο, είναι η πρώτη τους εξόρμηση προς τη ……….Disco!!!! (Έλα ……….Χριστέ μου!!!). Το 'Hand Of Fate' έχει ένα εξαιρετικά παθιασμένο τραγούδισμα από τον Mick και ο Wayne Perkins αντικαθιστά περίφημα στις κιθάρες τον αποχωρήσαντα Mick Taylor. Στη συνέχεια έρχεται το Reggae 'Cherry Oh Baby' και αμέσως μετά, η επική μπαλάντα 'Memory Motel' με τους Mick & Keith στο πιάνο. Συγκινητικότατο κομμάτι. Στο 'Hey Negrita' συναντάμε για πρώτη φορά τους Keith & Ronnie να συνεργάζονται στις κιθάρες, στο 'Melody' τον Billy Preston στα πλήκτρα και στο 'Fool To Cry' τον ………….Barry Manilow!!!!! Όχι δεν είναι παρών αυτός. Το τραγούδι όμως αυτό, του πάει περίφημα. Το 'Crazy Mama' επίσης ταιριάζει καλύτερα στους Slade παρά στους Stones. Ένα album 'light' που δεν είναι κακό και ας έχει ……….Disco!!! Είναι το πρώτο της “μετά Taylor εποχής” και αξίζει να το έχετε.
* Καλύτερα Τραγούδια: Fool To Cry & Memory Motel

“SOME GIRLS” (1978)
-Ενώ ο Keith ασχολείται με τα προβλήματά του των ναρκωτικών, ο Mick αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα πρωτεία, επεξεργάζεται αυτό το album σε επίπεδο ………..επαγγελματικό και του δίνει την ταμπέλα του εμπορικού. Πρόκειται για ένα album αυτό-επιβεβαίωσης. “Ναι!!! Είμαστε ακόμα εδώ, γράφουμε ακόμα καλά τραγούδια και δεν είμαστε ………..δεινόσαυροι”. Το 'When The Whip Comes Down' πανκίζει και στα 'Lies' & 'Respectable' η συνεργασία των Keith & Ronnie είναι εξαιρετική. Οι Stones δεν είναι φυσικά Punk, αλλά νοιώθουν άνετα μέσα στην πανκική ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Αν πούμε ότι είναι επαγγελματίες του R'n'B, τότε ο συνδυασμός του R'n'B και του Punk, είναι σπουδαίος. Έχουμε και το 'Shattered' εδώ, που είναι ………Rap!!!!!! Είμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 70 και οι Stones με το Some Girls πιάνουν το σφυγμό της εποχής. Και Punk και Rap και Disco. Νομίζω ότι το καλύτερο κομμάτι εδώ είναι το 'Miss You' και το χειρότερο είναι το ομότιτλο με στίχους μάλιστα που δέχθηκαν πολλές επιθέσεις από τον τύπο:

'black girls just wanna get f u c k e d all night'.

Με το album αυτό, οι Stones (που μπαίνουν στην …….'silver age'), ελπίζουν να “reinstall” τις ελπίδες των θαυμαστών τους, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εγκωμιάζεται το Some Girls και αγνοείται το Black And Blue που είναι καλύτερο. Όποιος πιστεύει ότι το Some Girls είναι καλύτερο από το Black And Blue, τον συμβουλεύω να τσεκάρει την ερμηνεία της λέξης “καλύτερο” σε όλα τα λεξικά του κόσμου. Σαν να ………κρυώνω μου φαίνεται!!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Miss You

“EMOTIONAL RESCUE” (1980)
-They are …….'somegirling' again!!!! Δεν πιστεύω στα αυτιά μου!!!! Ανοίγουν με το α-μελωδικό 'Dance Pt. 1' που είναι Disco, αλλά του λείπει το καλό riff που είχε το 'Hot Stuff' και οι αρμονίες που είχε το 'Miss You'. Τα υπόλοιπα κομμάτια μπορεί να μην είναι άσχημα, αλλά εντάξει ρε παιδιά….. Mick άκουσε κάτι σε παρακαλώ… Είπαμε ήθελες να εξερευνήσεις όλα αυτά τα Punk, Rap, Reggae και Disco ε…… δεν ήταν αρκετά σε ένα album αυτά; Τι θέλεις τώρα δηλαδή; Μπα σε καλό σου…….. Σας αποκήρυξα!! Τέλος!!! Μόνο το 'Down In The Hole' σώζεται από την καταστροφή. Το Emotional Rescue πήγε στο Νο. 1 όπως όλα τους τα albums, αλλά αυτό δεν είναι προτίμηση σε ένα καλό album. Αυτό είναι ………….φανατισμός!!!! Το κρύο είναι ανυπόφορο!!!
* Καλύτερο Τραγούδι: Down In The Hole


(συνεχίζεται...)