Cargeze

Τα λόγια του κενού"

Μ' έχει μολύνει με ζωή εκείνο το τραγούδι
Που άκουσα μια εποχή, μακριά στην Κορσική
Πέρασα θάλασσες ,στεριές, μα έμεινε το χνούδι
Από ακατάλληλες σκηνές σε κλήση δοτική

Μέτρησα ανέμους και δροσιές μα πάντα εκεί ριγούσα
Σε κάτι λόγια τροπικά μέσα απ' τις φυλλωσιές
Κάτω απ' τον ήλιο το σταχτή, ηφαίστεια ξυπνούσα
Μα όταν γυρνούσα απ' το βαθύ, μετρούσα ταραχές

Μες στης καρδιάς το παλμικό, το ανίδεο σεργιάνι
Στου κόσμου τις ανηφοριές, κοιτούσα την κορφή
Έψαχνα θάνατο παχύ και ρυπαρό ποτάμι
Για να κατέβω με βροχή, στης πύλης τη σιωπή

Ιογενής η ενοχή και ένα ακόμη πάθος
Με οδηγεί εκ του ασφαλούς, σε μια διαγωγή
Του έρωτα το ασταθές, είναι το μόνο λάθος
Ή το παράδοξο είναι απλώς, αυτό που οδηγεί;

Βλέπω αστέρινο χορό, να σχίζει τη σελήνη
Σ' ένα λιμάνι ξεδιψώ με ανύπαρκτους Θεούς
Μες στου Καργκέζε περπατώ, την εύθραυστη γαλήνη
Καθώς τα όνειρα πετώ, κι αλλάζω τους χρησμούς

Στη μέση αυτού του ταξιδιού, δονήσεις και σκοτάδι
Ακούγοντας μες στην ηχώ, κάποιο ερωδιό
Να λέει επάνω στο κλαδί για ένα παλιό σημάδι
Τα λόγια εκείνα του κενού κι εγώ παραληρώ

Μ' έχει μολύνει με ζωή του Αζάκιο το γινάτι
Κι η συμμαχία της στιγμής έχει κατασχεθεί
Με μια γαλέρα ξεκινώ στου Monte την Ενάτη
Ξανά να υπερασπιστώ του όρμου το χακί

Κι ίσως αμόλυντος να βγω μέσα απ' τη δυστυχία
στων Οίτυλών την εμμονή να κάνω υπομονή
στις καταλήξεις της γραφής να βρω την ησυχία
και στις ενδείξεις της αφής, να γράψω αναμονή.

Μ' έχει μολύνει με ζωή εκείνο το τραγούδι
Που άκουσα για ξαστεριά, κάπου στην Κορσική
Εγκαταλείπω την οργή, που έχω γι' αγγελούδι
Καταπραΰνω την ορμή και λέω ανακωχή.