Θοδωρής Παυλάκος (Pavel)

---

Ο Θοδωρής Παυλάκος είναι μέλος του MusicHeaven με το nickname Pavel.

---

Σάββατο 22 Σεπτέμβρη 2007 κάπου κοντά στην Πάρνηθα.

- Που με πας ρε;
- Κάτσε ρε καλλιτέχνη θα δεις .
- Ρε ταξιδεύουμε μίση ώρα τώρα..
- Υπομονηηηηηηη φτάνουμε.
- Άντε να δούμε.
- Να ρε φιλαράκι φτάσαμε .
- Βρε… βρε…καλώς τα παιδιά!!!!
- Γεια σας τι κάνετε;…Καλός σας βρήκαμε .
- Περάστε περάστε… καθίστε. Καφεδάκι για όλους ;
- Ναι ευχαριστούμε, ωραίο το σπίτι σου.
- Ναι καλό είναι λίγο άδειο αλλά είναι ζεστό .
- Άντε παιδιά να αρχίσουμε περνά η ώρα .
- Ναι όλα έτοιμα ; μικρόφωνα; κάμερα; Φωτογραφίες;
- Ναι όλα καλά …..όπα η μηχανή δεν έχει μπαταρίες Μισό…
- Έλα θα βρούμε μην κάνεις έτσι .
- Οκ
- Όπα παιδιά και στο recorder τελειώνουν .
- Άντε να δούμε σήμερα .
- Έλα ρε καλλιτέχνη θα τα φτιάξουμε όλα .
- Παιδιά πάρτε καφέδες και καθίστε να αρχίσουμε
- Έλα να γράψουμε πρώτα το video
- Ναι το Ακόμα σ’αγαπω πάμε;
- 3-2-1 Πάμε…..
ΝΤΡΙΙΙΙΝΝΝΝ

- φτου στοπ. Άντε πάλι.
- παιδιά τα κινητά, αν όχι να τα κλείσετε χαμηλώστε αν γίνεται, ευχαριστώ.

Και με εκείνα και με τα αλλά ξεκινήσαμε.

Πραγματικά δεν το κάνω πολύ καιρό, είναι μόλις η δεύτερη μου συνέντευξη και πραγματικά στην αρχή ένιωθα λίγο τρόμο, γιατί όταν απέναντι μου έχω έναν άνθρωπο που γράφει τόσο εσωτερικά και όχι εσωτερiστικα πραγματικά, δεν ξέρω τι να τoν ρωτήσω και εδώ με έσωσαν οι ερωτήσεις των μελών του ΜusicHeaven.


Hastaroth: Γιατί ενώ έχει αξιόλογο υλικό, μέρος του οποίου έχει δώσει και σε άλλους συνθέτες δεν θέλησε ο ίδιος να κάνει κάτι δισκογραφικά;
Δεν είναι ότι δεν θέλησα. Υπήρχαν εποχές που κυνήγησα πάρα πολύ τις δισκογραφικές εταιρείες, αλλά για πολλούς λόγους πάντα κάτι στράβωνε. Κάποια στιγμή απογοητεύτηκα, κατάλαβα ότι ήμουν σε άλλο μήκος κύματος εγώ και σε άλλο μήκος κύματος οι εταιρείες, οι οποίες ούτως ή άλλως είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Εγώ ήθελα να εκφράσω αυτό που είχα εγώ, εκείνοι το έβλεπαν διαφορετικά. Κάποια τραγούδια μου, βγήκαν από σπόντα και ακουστήκανε στον κόσμο. Το όλο θέμα ξεκίνησε να χαλάει γύρω στο 1981, όταν διάφοροι – διάφορες που κουβαλούσαν πολλά κιλά ψώνιο μέσα τους, ξεκίνησαν να πληρώνουν για να κάνουν δίσκο. Από εκεί και πέρα διαμορφώθηκε ένα καθεστώς σύμφωνα με το οποίο, ή θα έπρεπε να σε βοηθήσουν λιγο οι συγκυρίες ή θα έπρεπε να πληρώσεις. Δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και έτσι το καθεστώς είναι αυτό που είναι αυτή τη στιγμή.

Philippossm: Για να το πάρουμε από την αρχή το θέμα. Πότε ξεκίνησες; Πότε πρωτοασχολήθηκες με τη μουσική; Πόσο χρονών ήσουνα; Και ποιο ήταν το έναυσμα;
Pavel: Κατ’ αρχήν το έναυσμα ήταν οι καταβολές μου. Είχα πατέρα που έπαιζε μουσική. Παππού που τραγουδούσε. Η μητέρα μου είχε πολύ καλή φωνή. Άκουγα μουσική συνεχώς στο σπίτι. Με τη μόνη διαφορά ότι το ένα είδος με το άλλο δεν δένανε. Δηλαδή παλιό λαϊκό ο Πατέρας μου, Σμυρνεϊκά η γιαγιά μου, εμένα μου άρεσε να ακούω Ροκ. Όλα αυτά ήρθαν και έγιναν ένα συνολάκι το οποίο το φοράω ή με φοράει… δεν ξέρω. Ήμουν πολύ μικρός όταν συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να τραγουδάω και ήξερα να τραγουδάω σωστά. Σε ηλικία 5 – 6 χρονών το ήξερα ήδη, αλλά κιθάρα άρχισα να παίζω από καθαρά εσωτερική ανάγκη όταν πρώτο-άκουσα Beatles. Με συνεπήραν τόσο πολύ οι μελωδίες, που θεώρησα ότι αν δεν τις παίξω θα σκάσω και όλα έγιναν φοβερά γρήγορα. Αυτοδίδακτος είμαι, δεν πήγα ποτέ ωδεία και τέτοια, αυτό έγινε σε ηλικία 17 χρονών και 18 χρονών πρωτοτραγούδησα σε κόσμο.

Philippossm: Το ότι διάλεξες αυτό το είδος μουσικής, τι είπαν οι δικοί σου που είχαν λαϊκά ακούσματα; Δεν σε πίεσαν να αλλάξεις;
Pavel: Όχι. Θεώρησαν ότι ήταν κάτι που θα μου περάσει γρήγορα.

Philippossm: Εκείνη την εποχή το είδος της μουσικής, (Ροκ), ήταν ξενόφερτο και ήταν και λίγο απαγορευμένο
Ναι εντάξει. Αν το έβλεπες γενικά από κάποιες πολιτικές σκοπιές, θεωρείτο, ξενόφερτο, αμερικανοκρατία και δεν συμμαζεύεται κ.τ.λ. Αλλά όταν είναι να εκφράσεις αυτό που έχεις μέσα σου, δεν θα ασχοληθείς και με το τι λέει ο άλλος. Και όπως και προηγουμένως, δεν δέχθηκα πιέσεις, παρά μόνο για να μην σταματήσω τις σπουδές μου, τελικά με παράτησαν εκείνες και κάνω αυτό που κάνω.

Philippossm: Και το κάνεις καλά.
Από ότι λένε οι περισσότεροι.

Steppenwolf: Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Με αγκάλιασε πριν προλάβω να αποφασίσω .

Steppenwolf: Ποιοι ήταν οι πρώτοι στίχοι σου, που έγιναν τραγούδι; Και πως προέκυψαν;
Κάθε τραγούδι είναι μια μικρή προσωπική ιστορία. Έτσι δεν μπορώ να πω για κάθε τραγούδι, αλλά το πρώτο μου τραγούδι είναι το Είμαι Εντάξει που έκανε τη μουσική ο Βασίλης Παπακωσταντινου και είναι στο δίσκο Χαιρετίσματα. Εγώ έγραψα τους στίχους, όταν ήμουν 21 και είναι ένα τραγούδι φύγεις από τον έρωτα μέσω του ιδίου του έρωτα.
Από εκεί και πέρα, έγραφα συνεχώς. Το πρώτο τραγούδι που βγήκε σε δίσκο ήταν αυτό. Έκανα Κανά εξάρι χρόνια να το ακούσω και ήταν μια στιγμή έκστασης για μένα. Είχα στηθεί από το πρωί στο δισκάδικο…


Steppenwolf: Ποιους στίχους που τελικά μελοποιηθήκαν είτε από εσένα είτε από άλλον, ξεχωρίζεις και για ποιο λόγο; Μιας και βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια.
Είναι κομμάτι δύσκολο να τα θυμηθώ ένα – ένα, γιατί μπορεί να έχω κάνει αρκετά τραγούδια δισκογραφικά. Αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα, που το καθένα έχει τη δική του ιστορία. Κανένα από αυτά δεν είναι κάτι το φοβερό. Είναι καθημερινές ιστορίες που συμβαίνουν γύρω μας, απλώς κάποιος τις παίρνει χαμπάρι, κάποιος ερεθίζεται από αυτά και γράφει. Κάποιος άλλος τα περνάει αδιάφορα. Δεν νομίζω να θυμηθώ για καθένα ξεχωριστά. Εάν με ρωτήσεις για κάποιο συγκεκριμένο θα σου πω.

Philippossm: Όλα τα τραγούδια σου, είναι ιστορίες προσωπικές - βιωματικές;
Όχι δεν μπορεί να είναι βιωματικά όλα τα τραγούδια. Γιατί τότε ο καθένας θα έγραφε άλλος 5, άλλος 10, άλλος 7, μπορείς να δανειστείς κάτι που συμβαίνει σε ένα φίλο σου, κάτι που βλέπεις, να επινοήσεις μια ιστορία και να την υιοθετήσεις μέσα σου.

Philippossm: Σε τι στιγμές γράφεις; Πότε σου έρχεται ο οίστρος;.
Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν ορίζεται. Πάντως σε καμία περίπτωση, μέρα με κόσμο. Συνήθως νύχτα και απομονωμένος.

Steppenwolf: Όταν ξεκινάς ένα τραγούδι. Τι γράφεις πρώτα; Τους στίχους ή τη μουσική;
Σχεδόν πάντα τους στίχους, γιατί όταν έχεις ένα ερέθισμα, είναι πολύ εύκολο να πάρεις ένα χαρτί και ένα στυλό και να γράψεις και εξαιρετικά δύσκολο να βρεις εκείνη την στιγμή μια κιθάρα και να ηχογραφήσεις.

Gusfunn: Ποια είναι η αγαπημένη σου ώρα για να παίξεις μουσική;
Δεν υπάρχει αγαπημένη ώρα. Εντάξει, υπάρχει μια τάση αυτό να είναι βράδυ, διότι η μέρα έχει τους δικούς της ρυθμούς, που συνήθως είναι αποτρεπτικοί στο να εκδηλωθείς μουσικά.

Gusfunn: Τους καλλιτέχνες τους θεωρούν ευαίσθητους ανθρώπους. Τι σημαίνει ευαισθησία για σένα;.
Τι είναι καλλιτέχνης, είναι σχετικά τεράστιο ερώτημα. Τώρα ευαισθησία… Τι ευαισθησία… Είναι να σε αγγίζει αυτό που συμβαίνει γύρω σου. Αλλά και να μπορείς να αναγνωρίζεις τις λεπτότερες πτυχές του εαυτού σου.

Vasilis23: Εφόσον δεν έχεις κάνει κάτι έως τώρα. Γιατί δεν δοκιμάζεις να κάνεις κάτι τώρα δισκογραφικά; Πιστεύω πάρα πολύ στη φωνή σου αλλά και στιχουργικά.
Ο κόσμος νομίζει ότι είναι θέμα απόφασης να κάνεις ένα δίσκο. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Εκτός εάν αποφασίσεις να πληρώσεις για να κάνεις ένα δίσκο χωρίς να σε ενδιαφέρει εάν τον αγοράσεις μόνο εσύ και οι συγγενείς σου. Δηλαδή μου λένε γιατί δεν κάνεις ένα δίσκο; Μα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Για να κάνεις ένα δίσκο ή θα πρέπει να τον πληρώσεις εσύ, οπότε δεν ξέρεις κατά πόσο θα σε προμοτάρει η εταιρεία ή θα πρέπει να σε επιλέξει η εταιρεία, πράγμα που δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα. Το να κάνω ένα δίσκο και να τον μοιράσω στους φίλους μου, δεν μου λέει τίποτα. Πάντως δεν είναι θέμα επιλογής δικής μου.

Mprizas: Υπάρχει κάποιο τραγούδι που σε ακολουθεί ανελλιπώς σε όλες τις εμφανίσεις που έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια; Αν υπάρχει ποιος είναι ο στίχος μέσα σε αυτό που σε συγκινεί και σε κάνει να το επαναλαμβάνεις;
Έκατσα και σκέφτηκα, το έψαξα και στο παρελθόν, ότι κάποια τραγούδια, μου δημιουργούν μια εμμονή να τα λέω. Κατά καιρούς αλλάζουν αυτά. Πιστεύω ότι το Πριν το τέλος, είναι το τραγούδι που έχω πει περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα. Ο στίχος που με τσάκισε είναι: πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη. Επίσης, ο στίχος του Ν. Καββαδία που: γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω σε προδίνω και του Μαρκόπουλου Χρώματα και αρώματα.

Mprizas: Όταν γράφεις ένα τραγούδι για κάποιον ή για κάποια σου αρέσει να απομυθοποιείς το είναι του/της ή να τον/την ανεβάζεις ένα σκαλί πιο πάνω; Και αν το κάνεις για τις ανάγκες του τραγουδιού ή για μια εσωτερική σου ανάγκη;
Δεν θεωρώ σωστό ούτε να ανεβάζεις ούτε να υποβιβάζεις, γιατί τότε είναι ψέμα. Επίσης πιστεύω ότι είναι λάθος για τις ανάγκες ενός τραγουδιού να παραποιείς πράγματα. Γιατί τότε μιλάς για ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα από αυτό που ξεκίνησες να γράφεις. Θεωρώ ανέντιμο να υποβιβάζεις για οποιοδήποτε λόγο, τον άνθρωπο που σου γέννησε την επιθυμία να γράψεις κάτι για εκείνον και προσπαθώ να το αποφύγω όσο μπορώ.

Astron: Έχω παρατηρήσει ότι η ερμηνεία σου είναι δυνατή και εσωτερική ανεξάρτητα από τον κόσμο που βρίσκεται από κάτω. Ποιο είναι το μυστικό σου; Πως καταφέρνεις να μένεις πάντα μέσα στο τραγούδι και να μη σε νοιάζει τι γίνεται από κάτω; Υπήρξαν στιγμές ή περιστατικά που σε έκαναν να το χάσεις αυτό;
Είναι εσωτερική ανάγκη το τραγούδι. Και όταν το νοιώθεις έτσι, δύσκολα επηρεάζεσαι από τους γύρω σου. Αλλά έχω κάποιο τρικ. Είναι κάτι ανάμεσα τρικ και ανάγκης. Όταν νοιώθω δύσκολα τα πράγματα, πάντα βρίσκω μια άδεια καρέκλα, κάπου στο βάθος, κάπου απέναντί μου και επινοώ τον άνθρωπο για τον οποίο θα ήθελα να τραγουδήσω. Θεωρώ ότι είναι εκεί και τραγουδώ για εκείνον.

Philippossm: Υπάρχει αυτός ο άνθρωπος; Ή υπήρξε; Που να μην χρειασθεί να τον επινοήσεις απλώς να τον έχεις απέναντί σου και να τον βλέπεις..

Φυσικά. Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένος διαφορετικα. Αλλά έχω υπάρξει ΚΑΙ ευτυχής.

Astron: Πόσο σημαντική θεωρείς την ερμηνεία σε ένα τραγούδι; Επειδή έχεις δώσει δικά σου τραγούδια και σε άλλους καλλιτέχνες θα ήθελα να σε ρωτήσω εάν θεωρείς ότι τα δικά σου τραγούδια μπορούν να τα ερμηνεύσουν άλλοι καλύτερα από εσένα; Ή μήπως ο δημιουργός είναι τελικά ο ιδανικός ερμηνευτής;.
Συνήθως ο δημιουργός καταφέρνει και τα ερμηνεύει με έναν πολύ εσωτερικό τρόπο, γιατί συμβαίνει ενίοτε να στερείτε φωνητικών δυνατοτήτων. Απλά ξέροντας τι θέλει να πει, τονίζει τα σημεία που θέλει να τονίσει. Αλλά ταυτόχρονα ένας ερμηνευτής καλλιτέχνης μπορεί να δώσει σε ένα τραγούδι σου μια άποψη που και εσύ ο ίδιος δεν την είχες φανταστεί. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε ότι τα τραγούδια, όταν τα δίνεις, παύουν να είναι δικά σου. Όταν τα περνάς στον κόσμο, ανήκουν στον κόσμο. Από αυτή την άποψη, υπάρχουν χιλιάδες τραγουδιστές που θα μπορούσαν να πουν τα τραγούδια μου καλύτερα από εμένα. Όπως και εγώ θα μπορούσα να πω καλύτερα κάποιων άλλων.

Ο Θοδωρής Παυλάκος (Pavel)

Astron: Ποιο τραγούδι άλλου καλλιτέχνη θα ήθελες να είχες γράψει εσύ ο ίδιος και γιατί;
Η απάντηση είναι χιλιάδες τραγούδια. Είναι σαν να ρωτάς ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι μέσα από ένα σύνολο χιλιάδων τραγουδιών. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό. Οποιοσδήποτε άνθρωπος που γράφει θα ζήλευε τραγούδια – αριστουργήματα.

Tziamourani: Αν και θα έπρεπε να ρωτήσουμε τους άλλους καλλιτέχνες, ποιο τραγούδι του Θοδωρή Παυλάκου, θα ήθελαν να έχουν πει;
Σε σχέση με τους άλλους καλλιτέχνες συμβαίνει το εξής. Η μεγαλύτερη παράμετρος η οποία βαραίνει ανελέητα είναι το κατά πόσο ένα τραγούδι περνάει στον κόσμο. Αυτός είναι ο φόβος και ο τρόμος κάθε ανθρώπου που γράφει και επειδή έχω λίγο προσωπικό ύφος, νομίζω ότι κάποιοι με έχουν αντιμετωπίσει κάπως κρατημένα, λίγο κλειστά σε σχέση με τα γραπτά μου. Δεν δέχομαι εύκολα παρεμβάσεις. Είναι λίγο σκοτεινά ίσως. Κάποιες φορές αδιαφορώ για το εάν είναι εύπεπτα. Αλλά αυτό είμαι… τι να κάνουμε;

Philippossm: Υπάρχει κάποιος μουσικά, που θα ήθελες να είναι το έτερον σου ήμισυ. Δηλαδή υπάρχει κάποιος τραγουδοποιός, που θα ήθελες να δουλεύεις μαζί του; ή να έχετε κοινή πορεία; Υπάρχει κάποιος που ταυτίζεσαι μουσικά;
Ταυτίζομαι μουσικά με το Μίλτο τον Πασχαλιδη. Λίγο διαφοροποιούμεθα στο ότι εκείνος έχει κάποιες καταβολές λίγο πιο παραδοσιακές, δηλαδή εκφράστηκε σε αυτό πολύ καλύτερα από εμένα. Εγώ εκφράζομαι λίγο καλύτερα σε ότι αφορά μια Δυτικότροπη άποψη της σύνθεσης. Αλλά στην αρχή ήμασταν σε ένα πολύ ευρύ πλάνο. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο αυτή τη στιγμή.

Melkat06: Πως ξεκίνησε η επαγγελματική σου επαφή με το χώρο; Και εάν υπάρχει κάποιος που σε βοήθησε ουσιαστικά;
Η επαγγελματική μου επαφή με το χώρο ξεκίνησε από κάτι πολύ μικρά μαγαζιά, πολύ απόμερα, πολύ απόκεντρα και δεν θα έλεγα ότι η επαφή μου με το χώρο είναι αυτή που αφορά στο βιοποριστικό μέρος. Επαφή με το χώρο δεν θεωρώ ότι θα πάω σε ένα μαγαζί, να δουλέψω, να πληρωθώ και να φύγω. Αυτό δεν είναι επαφή, είναι διεκπεραίωση. Η επαφή μου με το χώρο είναι το γράψιμο. Και το γράψιμο δεν είναι κάτι που μπορείς να το πεις επάγγελμα. Κάποτε είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Δήμου Μούτση και έλεγε ότι Εγώ είμαι διάσημος. Στο διπλανό διαμέρισμα σε ένα δωματιάκι μέσα είναι ένας φοιτητής, που γράφει κάτι, το οποίο δεν θα το διαβάσει ποτέ κανείς. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι ένα αριστούργημα. Ποιος είναι καλλιτέχνης από τους δύο;. Υποθέτουμε τώρα, ότι ο Μούτσης δεν είναι ο Μούτσης ο μεγάλος, αλλά είναι ένας μειωμένων δυνατοτήτων στιχουργός. Ο φοιτητής όμως γράφει δίπλα το αριστούργημα, ποιος είναι ο επαγγελματίας; Γι’ αυτό δεν δέχομαι το επαγγελματική επαφή με το χώρο.

Melkat06: Με ποια ιδιότητα συστήνεσαι και ποια θεωρείς ότι σε αντιπροσωπεύει (εάν είναι διαφορετικές), του στιχουργού, του συνθέτη ή του τραγουδοποιού;
Αν και έχει σηκώσει πολλή κουβέντα η λέξη, θα έλεγα του τραγουδοποιού.

Melkat06: Σε ποιόν καλλιτέχνη, που δεν έχεις συνεργαστεί, θα ήθελες να χαρίσεις ένα τραγούδι και γιατί;.
Στο Δημήτρη Μητροπάνο. Γιατί θαυμάζω τον τρόπο που τραγουδά και δεν κρύβω ότι χρόνια προσπαθώ να γράψω ένα τραγούδι που – πίστευα εγώ – ότι θα του ταιριάζει κάπως.


Melkat06: Την πρώτη φορά που είδες τυπωμένο το όνομά σου σε ένα δίσκο, ποια ήταν τα συναισθήματα που σε κατέκλυσαν;
Χαρά. Το τέλος μιας εποχής ανυπομονησίας που έληξε με πανηγυρικό τρόπο. Καλώς ή κακώς μια νότα ματαιοδοξίας. Αλλά πάνω απ’ όλα έκσταση. Ξέρεις είναι λίγο περίεργο συναίσθημα, όταν γράφεις κάτι δεν το γράφεις για να μπει σε δίσκο, αλλά ξαφνικά συμβαίνει. Είναι το δικό σου μικρό μυστικό. Κανείς δεν ξέρει τι εννοείς εσύ, για ποια το έγραψες, πότε το έγραψες, σε τι κατάσταση ήσουνα, κ.τ,λ. και ακούς ανθρώπους να το τραγουδάνε. Πώς να νοιώσεις; Όμορφα.

Apataggelos: Η έμπνευση έρχεται ευκολότερα στη χαρά ή στη θλίψη;
Χωρίς συζήτηση στη θλίψη. Δεν το συζητώ. Όταν είμαι χαρούμενος δεν έχω καμία διάθεση να κάτσω να γράψω. Θέλω να πάρω τηλέφωνο τους φίλους μου, να βγούμε στην πλατεία, να γελάσουμε, να πιούμε, να μοιραστούμε ο ένας τη χαρά του άλλου. Αλλά για να γράψεις… στη θλίψη….

Termite: Μια και ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι η αιτία που ανακάλυψα τον Pavel, θα ήθελα να μου κάνει ένα σχόλιο για το Μίλτο και πως προέκυψε η συνεργασία τους;
Τα σχόλιά μου για το Μίλτο περιττεύουν γιατί κατ’ αρχάς θα μπορούσα να θεωρηθώ προκατειλημμένος. Απλά θα πω ότι είναι από τους καλύτερούς μου φίλους. Τον θεωρώ εξαιρετικά σεμνό για το χώρο που κινείται παρά το ότι ίσως θα έπρεπε να είναι –κατά άλλους – πιο εγωκεντρικός. Αλλά ο τρόπος που γνωριστήκαμε πραγματικά χρήζει μιας αναφοράς. Εγώ γνώριζα από το στρατό, ένα φίλο το Βασίλη – καλή του ώρα όπου και να είναι – και κάναμε κάποια συνεργασία, μου έδωσε τα τραγούδια του, του έδωσα τα δικά μου, μπας και κάνουμε κάτι αργότερα. Κάποια στιγμή τον έχασα. Ζούσε στην Κρήτη ο Βασίλης αλλά είχε τα τραγούδια μου στα χέρια του.

Μια μέρα μετά από 3 -4 χρόνια, χτυπάει το τηλέφωνο, και μου λέει μια φωνή: γεια σου φίλε, δεν με ξέρεις, με λένε Μίλτο Πασχαλίδη και θα ήθελα να συναντηθούμε να σου πω κάτι. Δίνουμε ένα ραντεβού, γνωρίζω το Μίλτο και μου λέει ότι στην Κρήτη γνώρισε τον Βασίλη και του πάσαρε τα τραγούδια μου ως δικά του, με σκοπό να τον προωθήσει και να του κάνει δίσκο. Κάνανε πρόβες, έμαθε τα τραγούδια μου εκείνος, ως τραγούδια του Βασίλη όμως. Κάποια στιγμή κατεβαίνουν οι Λαθρεπιβάτες στην Κρήτη. Ο Μίλτος δεν ήταν καν στους Χαϊνηδες ακόμα. Τους λέει ότι ετοιμάζεται να κάνει ένα δίσκο με τραγούδια του Βασίλη. Και τους παίζει κάποια τραγούδια και του λέει ο Παντελής ο Θαλασσινός συγνώμη αυτά που παίζεις είναι του φίλου μας του Θοδωρή του Παυλάκου από τον Πειραιά, τι Βασίλης μας λες;. Παθαίνει ο Μίλτος ένα σόκ, δεν είναι δυνατόν! Τρία χρόνια ζούσε στο ψέμα.

Του δίνουν το τηλέφωνό μου και με παίρνει τηλέφωνο και συναντιόμαστε και μου λέει το εξής καταπληκτικό: Φίλε εγώ έχω βγάλει λεφτά από τα τραγούδια σου… Καλά, του απαντάω, κέρνα το πρώτο ποτό τότε. Έτσι γνωριστήκαμε.

Deos: Με τι θα ήθελες να είχες ασχοληθεί εάν δεν ήταν η μουσική προτεραιότητα στη ζωή σου;
Με πολλά. Αλλά αυτό που με κεντρίζει, θα ήθελα να ήμουν Αρχαιολόγος.

Deos: Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Διάβασμα πολύ. Φίλους. Και μου αρέσει να πειράζω φωτογραφίες στο P.C..

Tren: Μπορεί μια εικόνα, ένα βιβλίο, μια ταινία και γενικά κάτι στο οποίο δεν έχεις πάρει μέρος ή δεν έχεις βιώσει ο ίδιος, να γίνει αφορμή και έμπνευση για κάποιο τραγούδι; Σου έχει συμβεί ή εκφράζεσαι καθαρά βιωματικά;
Αν και νομίζω ότι αναφερθήκαμε και προηγουμένως. Θα δώσω μια απάντηση. Νομίζω ότι σαφώς μπορεί μια εικόνα, ένα βιβλίο, μια ταινία, να χρησιμεύσει σαν έναυσμα. Από την άποψη ότι το υιοθετείς εσύ σαν δικό σου. Διαφορετικά θα είχε γράψει από 5 – 7 διαφορετικά τραγούδια ο καθένας και θα τελείωνε η ιστορία. Δεν είναι θέμα μόνο δικών σου βιωμάτων άρα πρέπει να δανειστείς παραστάσεις, που στην ουσία δεν το κάνεις θεληματικά, κάποια πράγματα σε εντυπωσιάζουν θέλοντας και μη. Σε αγγίζουν με ένα διαφορετικό τρόπο, απ’ ότι το μέσο αυτό που κινείται. Το θέμα είναι κατά πόσο είσαι ανοιχτός ή κλειστός.

Philippossm: Παίζει ρόλο πως θα το πλασάρεις αυτό που έχεις φτιάξει;
Ναι. Παίζει ρόλο ανάλογα με τα κίνητρα. Το να πλασάρεις, είναι μια λέξη που δηλώνει δούναι και λαβείν. Επί τόπου πάμε στο καθεστώς του κατά πόσο περνάει κάτι στον κόσμο. Εγώ δεν έχω αυτό το κριτήριο – ποτέ δεν το είχα - , αν τύχει να περνάει και στον κόσμο ακόμα καλύτερα.

Tren: Τι πιστεύεις για το μέλλον του Ελληνικού τραγουδιού; Θεωρείς ότι υπάρχει γενική παρακμή στην ελληνική έντεχνη σκηνή ή διακρίνεις κάποιο φως στην άκρη του τούνελ; Αν ναι ποιους νέους καλλιτέχνες βλέπεις να στέκονται εκεί;
Σε σχέση με το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού. Κατά πρώτον δεν πιστεύω ότι υπάρχει ελληνικό τραγούδι στο φάσμα που προβάλλεται. Αυτό δεν είναι ελληνικό τραγούδι. Το τι είναι ελληνικό τραγούδι ας το κρίνουν άλλοι. Είναι ένας αχταρμάς από ξενόφερτα ακούσματα. Ελληνικό δεν είναι. Τραγούδια από Έλληνες καλλιτέχνες ίσως να ήταν πιο σωστό. Και η λέξη καλλιτέχνες πάλι είναι μεγάλη κουβέντα. Μέλλον για να υπάρξει θα πρέπει να αλλάξει η γραμμή των δισκογραφικών εταιρειών και κατά δεύτερον να αυξηθεί το επίπεδο της παιδείας από την πλευρά του κόσμου. Αυτό όπως καταλαβαίνετε δεν είναι και τόσο εύκολο. Το να το χαλάσεις είναι πιο εύκολο. Αλλά σαφώς μέσα σε όλα αυτά βλέπω και την παρακμή, δεν είναι δυνατόν να μη τη δει κανείς. Που είναι τα μεγαθήρια που είχαμε; Ποιος έχει βγει να τους αντικαταστήσει; Και αν θα βγει κάποιος, θα πάρει την αναγνώριση μέσα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης; Θα πάρει το χρίσμα του εκλεκτού;. Μήπως θα πρέπει να είναι οσφυοκάμπτης; Και αν είναι οσφυοκάμπτης, τι είδους καλλιτέχνης είναι αυτός;

Άμα κάνεις πολλές υποκλίσεις… τότε αρχίζουν να αμφιβάλλουν ιδιαίτερα για το κατά πόσο είσαι καλλιτέχνης. Είσαι απλά πολύ καλός στην τεχνική; Τώρα όσον αφορά στους νέους καλλιτέχνες πάλι μπαίνουμε στα Μ.Μ.Ε. Τα νέα είδωλα της εποχής είναι κατά βάσει αυτοί που έχουν βγει από τα “Reality” με τραγούδια που είναι γραμμένα σε μουσικές φόρμες, που είναι κατακλεμμένες, από φωνή προσωπικά, δεν μου λένε τίποτα, μιλάω σαν ακροατής, στιχουργικά και μουσικά δεν βλέπω τίποτα. Αλλά αναμφίβολα, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πολύ όμορφα και δημιουργικά πράγματα. Εγώ πιστεύω στη δυνατότητα των δημιουργών, όμως αυτοί που πραγματικά αξίζουν, αμφιβάλλω ιδιαίτερα εάν τελικά θα φτάσει μέχρι τον κόσμο η δουλειά τους. Αν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα μπορούσα να πω για φως στην άκρη του τούνελ.

Tren: Θα εμφανίζεσαι κάπου φέτος το χειμώνα;
Σαφώς και κάπου θα εργάζομαι. Αλλά μόνο όταν κρίνω ότι εμφανίζομαι κάπου θα το δημοσιοποιήσω. Έχει μια διαφορά, για μένα, το δουλεύω τραγουδώντας και παίζοντας μουσική με το εμφανίζομαι κάπου, που σημαίνει ότι παρουσιάζω εμένα. Τότε ναι θα το δημοσιοποιήσω.

Tren: Έχει έρθει η στιγμή που να έχεις τόσο πικραθεί από το χώρο σου που να πεις: Αυτό είναι τα παρατάω;.
Εδώ έχουμε ένα δισκελές ερώτημα. Εάν θεωρούμε χώρο τη μουσική σαν εργασία, σαφώς και έχω πικραθεί πάρα πολλές φορές γιατί, ειδικά αυτοί που ασχολούνται βιοποριστικά, με τη μουσική, το θέατρο, κ.τ.λ. επειδή υπάρχει υπέρ-προσφορά στο χώρο, καμιά φορά ο συναγωνισμός γίνεται αθέμιτος με αποτέλεσμα να γίνονται διάφορα ευτράπελα τα οποία δεν θα ήθελα να αναφέρω, ούτε θα ήθελα να ανακατεύομαι σε αυτά. Και πολλές φορές έχω πει: Δεν αντέχω άλλο. Αλλά εάν θεωρούμε χώρο το γράψιμο, ε, όχι δεν μπορεί να γίνει, γιατί δεν έχεις το περιθώριο να πεις σταματάω. Τι πάει να πει σταματάς; Αφού σου βγαίνει από μέσα σου. Το πολύ –πολύ να μην τα δίνεις πουθενά, αλλά τα γράφεις όμως.

Philippossm: Έχεις γράψει πολλά τραγούδια;
Ναι πάρα πολλά. Πρέπει να έχω στο συρτάρι, γύρω στα 100 έτοιμα τραγούδια και γύρω στους 200 έτοιμους στίχους. Και μέσω του Blog μου στο MusicHeaven (http://blogs.musicheaven.gr/pavel, βγάζω κάποια από αυτά. Δεν μου αρέσει να τα κρατάω κλειδωμένα. Κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να τα διαβάσει.

Movflower: Πόσο αγαπάς το τραγούδι Ακόμα σ’ αγαπώ; μπορείς να μας διηγηθείς πως ποιήθηκε αυτός ο στίχος;
Το τραγούδι αυτό το αγαπώ όσο αγαπώ και τα υπόλοιπα. Μου είπε κάποιος παλιότερα ότι όταν γράφεις τραγούδια τα θεωρείς όλα παιδιά σου. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις. Αλλά ο στίχος ποιήθηκε όταν διάβασα σε ένα βιβλίο το εξής: ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που έχει αγαπηθεί τόσο. Και πολύ απλά αυτό περιγράφω. Ότι ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει. Και ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει. Από εκεί και πέρα, όσο και αν φαίνεται παράξενο, μου πήρε 5 λεπτά να μεταφέρω στο χαρτί τη σκέψη. Και έτσι πήρα το Μίλτο τηλέφωνο και του λέω άκουσε το. Και με παίρνει μετά από 10 λεπτά και μου λέει άκουσε το με μουσική. Τόσο γρήγορα έγινε.

Movflower: Πόσο δύσκολη ήταν η μέχρι τώρα πορεία σου και πως βλέπεις το μέλλον σου στο χώρο;
Η πρώτη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω είναι: Ποια εννοείς πορεία; η δεύτερη Τι είναι το μέλλον; και η τρίτη Χώρο; Ποιο χώρο;. Πιστεύω όμως θα τα καταφέρω να περάσω σε μεγαλύτερη μερίδα κόσμου κάποια στιγμή .

GL: Η λέξη Κάρπαθος τι αναμνήσεις σου φέρνει στο μυαλό;
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω αυτό το νησί. Αναμνήσεις… χαρμολύπη μου φέρνει. Ανάμεικτα συναισθήματα.Και όλα πολύ έντονα . Δεν θέλω να επεκταθώ γιατί μπαίνει σε προσωπικά πλαίσια.

Zefuros: Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες σε καθένα από τα 5 κόμματα της Βουλής;
Σε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα της Βουλής θα αφιέρωνα τον Πολιτευτή του Δ. Σαββόπουλου. Ειδικά για τον Πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα ήθελα να αναφέρω την αρχαία ρύση Δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται.

Emaki: Υπάρχει κάποιο από τα τραγούδια που έχεις γράψει που να του έχεις ιδιαίτερη αδυναμία; Και εάν ναι, ποιο και γιατί;
Σε όλα μου τα τραγούδια έχω αδυναμία. Αλλά έχω δύο που τα ξεχωρίζω. Το ένα είναι το Σαν Τραγουδάκι γιατί διαφοροποιήθηκε μέσα μου, τη στιγμή που το τραγούδησα στο Θέατρο ΒΡΑΧΩΝ και όταν χαμήλωσα τη φωνή άκουσα τον κόσμο να το τραγουδάει. Ήταν τόσο μαγικό το συναίσθημα της μοιρασιάς που αυτομάτως το τραγούδι πήγε κάποια σκαλιά πιο πάνω μέσα μου. Και το δεύτερο τραγούδι που έχω γράψει και του έχω ιδιαίτερη αδυναμία είναι το Όστρακο, έχει μια μικρή περίεργη ιστορία. Ήταν ένα βράδυ που έχω κάτσει ατελείωτες ώρες με ένα στυλό και ένα χαρτί και προσπαθώ να βάλω στίχους στη μουσική ενός φίλου, το χαρτί παρέμενε άδειο. Πέρασε ένα τετράωρο. Ξαφνικά κοιτώντας τελείως αλλού, πήρα το στυλό και άρχισα να γράφω, χωρίς να ξέρω στην ουσία τι έγραφα. Ένα είδος αυτόματης γραφής. Όταν τελείωσα και το διάβασα, και μέχρι και σήμερα, θεωρώ ότι είναι ο πιο πυκνός μου στίχος.

Gate: Πιστεύεις στη ρύση που λέει ότι η μουσική που εκφράζει έναν λαό, στην πλειοψηφία του είναι ο καθρέπτης του;
Ναι πιστεύω στη ρύση αυτή. Σαφώς και η μουσική που εκφράζει έναν λαό είναι και ο καθρέπτης του.

Gate: Ποιος πρέπει να είναι ό στόχος ενός καλλιτέχνη; Τι πρέπει να έχει πετύχει για να νοιώσει ότι μπορεί να πεθάνει ήσυχος γιατί έκανε το χρέος του; Ή μήπως δεν έχει κανένα χρέος;
Έχει χρέος. Το βασικό και κύριο χρέος ενός καλλιτέχνη είναι να μπορεί να διαφυλάξει την αγνότητά του. Για να μπορεί να συνεχίσει να είναι καλλιτέχνης. Από εκεί και πέρα, ότι μπορεί να δώσει, λίγα ή πολλά θα του τα υπαγορεύσει το ταλέντο του. Εάν η ερώτηση αφορά στην λεγόμενη στρατευμένη τέχνη, εγώ προσωπικά δεν το δέχομαι. Η τέχνη δεν στρατεύεται εκφράζεται ελεύθερα, και αν οι εποχές και οι συγκυρίες είναι φορτισμένες τότε αυθόρμητα θα έρθει και το τραγούδι διαμαρτυρίας. Μπορείς να θέσεις μόνος σου την τεχνική. Η τέχνη είναι μια διαρκής προσπάθεια έκφρασης που ποτέ δεν σταματά. Δεν μπορεί να σκοπεύει σε τελικά αποτελέσματα.

Gate: Ποιες σκέψεις σε έσωναν από διάφορες καλλιτεχνικές απογοητεύσεις, που γνωρίζουμε πως όλοι όσοι ασχολούνται με αυτόν τον χώρο περνάνε, είτε από συναδέλφους, είτε από κατεστημένες συνθήκες με τις δισκογραφικές με τις μουσικές σκηνές, με τα πρόσωπα των μέσων και των δικτύων;
Οι σχέσεις μου με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ποτέ δεν ήταν καλές. Με τις δισκογραφικές εταιρείες το ίδιο. Τώρα τελευταία διαφαίνεται κάποια βελτίωση και αυτό από σπόντα. Λόγω κάποιων ανθρώπων που με πιστεύουν και με εμπιστεύονται. Όσο για συναδέλφους, άστο καλύτερα. Και όταν λέω συναδέλφους, μιλάω για τη δουλειά μου ως μουσικός και τραγουδιστής. Η απάντηση στην ερώτηση είναι απλά η αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω.

Gate: Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι σήμερα στο χώρο της μουσικής, τι θα άλλαζες;
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στο χώρο της μουσικής. Εάν δεν αλλάξει το επίπεδο της παιδείας και της αισθητικής των Ελλήνων. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε και μόνο τότε οι εταιρείες δίσκων θα μυρίζονταν την αλλαγή και θα την ακολουθούσαν. Επί του παρόντος όσο υπάρχουν άνθρωποι που ακούν Βας, βας ο Παρασκευάς, όσο ουρλιάζουν και παραληρούν οι πιτσιρίκες, στη θέα των τεκνών που βγήκαν από τα Μ.Μ.Ε. όσο οι στίχοι είναι επιεικώς φρικαλέοι και όσο γράφονται 800 τραγούδια στην ίδια μελωδία – που είναι και κλεμμένη συνήθως – δεν βλέπω τι είναι εκείνο που θα μπορούσε να αλλάξει κάποιος.

Gate: Πως ακούς το γεγονός ότι η ίδια εταιρεία που κυκλοφορεί τα τραγούδια του Κάτμαν και του Βας Βας, κυκλοφορεί και τη μουσική του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκι;
Κατά πρώτον, οι εταιρείες δίσκων είναι εξ’ ορισμού κερδοσκοπικές επιχειρήσεις, κανείς δεν μπορεί να τις κατηγορήσει γι’ αυτό. Οι ίδιες επιλέγουν τι θα προωθήσουν και τι όχι. Μέσα στο πλαίσιο της αγοράς όπως την αντιλαμβάνονται. Αλλά σε κάθε περίπτωση στερούνται παντελώς την ηθική της επιλογής τους, καθώς αντιμετωπίζουν το όλο θέμα, εισπρακτικά και μόνο. Έτσι λοιπόν ρίχνουν στο μπλέντερ της αγοράς εντελώς ετερόκλητα πράγματα. Εξομοιώνοντας τις λούτσες με τις βούρτσες και μάλιστα δεν διστάζουν να τα διαφημίζουν το ένα μετά το άλλο. Βλέπεις για παράδειγμα διαφήμιση για το δίσκο του Ορφέα Περίδη και αμέσως μετά όποιον απίστευτο ή απίστευτη μπορείς να σκεφτείς. Δηλαδή σκέτη φρίκη.

Parateristas: Μήπως τελικά η αναγνώριση της καλλιτεχνικής σου αξίας από ανθρώπους που θαυμάζεις είναι πιο σημαντική από μια θετική απάντηση των άσχετων πλέον κακών εμπόρων κατά την πλειοψηφία της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας;
Ο Κώστας είναι εξαιρετικό παιδί και πολύ καλλιτέχνης. Έτσι ακριβώς όπως τα λέει είναι. Και σαφώς η αναγνώριση κάποιας καλλιτεχνικής αξίας από ανθρώπους σαν και αυτόν που θα αναφέρω, παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από διάφορες επιμέρους και κατά συνθήκη αποδοχές. Υπάρχει ένας δίσκος που δεν πούλησε – για διάφορους λόγους – στον οποίο εγώ και ο Παντελής Θαλασσινός έχουμε γράψει τραγούδια για μια τραγουδίστρια από την Κρήτη. Εγώ μελοποίησα Μάνο Ελευθερίου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Μάνος Ελευθερίου στο τηλέφωνο, για να μου δώσει συγχαρητήρια ένιωσα κάτι που δεν μπορεί να μου το προσφέρει κανένας παραγωγός καμίας εταιρείας.

Steppenwolf: Σε ένα τραγούδι τι βαραίνει πιο πολύ ο στίχος ή η μελωδία; Υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός;
Υπάρχει διαχωρισμός. Πολλές φορές ο στίχος είναι καταπληκτικός και η μελωδία είναι απλά συμβατική ή και αντίστροφα. Όμως αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι αυτό λειτουργεί μειωτικά για το τραγούδι το ίδιο. Εγώ έχω μια περίεργη άποψη, εάν δηλαδή ο στίχος πρέπει να ακουστεί, δεν μπορείς να τον στολίσεις με πολλές φιοριτούρες. Θα πρέπει να γίνει περισσότερο ο στίχος βίωμα ή αντίστοιχα η μουσική. Όταν τώρα συμβαίνει, το σπάνιο γεγονός, και τα δύο να κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα, τότε μιλάμε για τραγούδια / δίσκους που έχουν γράψει ιστορία.

Steppenwolf: Βιβλία διαβάζεις; Ποιους συγγραφείς ξεχωρίζεις, ξένους και Έλληνες;
Έχω διαβάσει ανελέητα πολύ. Αλλά αυτό έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια. Ειδικά από το σημείο που διαμόρφωσα προσωπική γραφή. Στην εφηβεία μου ήμουν βιβλιοφάγος. Ασχολήθηκα με την ξένη λογοτεχνία, αλλά σε ένα πολύ περίεργο πλαίσιο, διάβαζα Μποντλέρ, Μαλαρμε Ρεμπώ, Εντγκαρ Άλαν Πόε, και διαφόρους άλλους. Ασχολήθηκα από τον υπερρεαλισμό και το Νταντά ως τον ΕσσεΑλα και τον ΛαοΤσε. Περισσότερο όμως με την ελληνική λογοτεχνία όπου είχα τα 3 αγαπημένα μου Κ, τον Καρυωτάκη, τον Καββαδία και τον Καβάφη. Στην κορυφή όλων το 4ο Κ ο Καζαντζάκης. Αυτόν δεν μπορώ να τον αλλάξω με τίποτα. Όσες φορές και να τον διαβάσω πάντα ανακαλύπτω πράγματα. Θεωρώ επίσης ότι όλοι γνωρίζουν την αξία ενός Σεφέρη, ενός Ελύτη. Έχω διαβάσει πάρα πολύ Τσιφόρο, εξού και ένα περίεργο χιούμορ που βγάζω μερικές φορές. Επί του παρόντος δεν θέλω να διαβάσω άλλο, έχω στομώσει από πληροφορίες που προσπαθώ να τις ταξινομήσω μέσα μου.

Steppenwolf: Ποια είναι η διαφορά ενός ποιητή και ενός στιχουργού;
Η διαφορά είναι στην τεχνική κατ’ αρχήν, στα κριτήρια κατά δεύτερον. Ο ποιητής γράφει με τη δική του φόρμα, με τα δικά του αισθητικά κριτήρια και ανάγκες. Ο στιχουργός όμως οριοθετεί τη δουλειά του με βάσει τι πρέπει να γράψει. Ένα τραγούδι έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο γραφής. Έχει τα κουπλέ, τα ρεφρέν, έχει μια συγκεκριμένη δομή, δεν μπορεί να υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο μέγεθος, έχεις μια οριοθέτηση ούτως ή άλλως. Βέβαια ο στιχουργός πρέπει να έχει βασικό του γνώμονα, το κατά πόσο είναι εύγλωττος και κατανοητός, πράγμα το οποίο στον ποιητή δεν υφίσταται. Μια ρύση που είχα ακούσει για μένα είναι: Θοδωρή σαν ποιητής είσαι μάλλον στιχουργός, αλλά σαν στιχουργός είσαι ποιητής.

Fantasma: Πως προέκυψε η γνωριμία με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου;
Η γνωριμία με το Βασίλη προέκυψε από το Αχ Μαρία, ήταν μια καταπληκτική εποχή το 1981. Εγώ πήγαινα ως θαμώνας και σιγά – σιγά γνωριστήκαμε.

Fantasma: Πόσος καιρός πέρασε για να ξεκολλήσεις από ένα στιχάκι, που είχες γράψει μέχρι να το συνεχίσεις και να το κάνεις και αυτό άσμα; Και ποιο είναι αυτό;
Πέρασαν κάποιοι μήνες όταν είχα γράψει το Σπάνε οι Χορδές μου, αυτό το έγραψα το 1982, βγήκε σε δίσκο πρώτα από τους Νορμάλ Υπάρχει και η φαντασία και κατόπιν στη Σφεντόνα του Β. Παπακωνσταντίνου, όπου κάποια στιγμή με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει θέλω ένα τετράστιχο ακόμα. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις έγκειται στο ότι είναι πολύ δύσκολο να μπεις στην ταυτότητα ενός τραγουδιού που έχεις γράψει πριν από 7 χρόνια και να γράψεις ένα τετράστιχο που να μην φαίνεται ότι είναι μπάλωμα. Να φαίνεται ομοιογενές με όλο το υπόλοιπο. Μου πήρε 4 μήνες για να γράψω 4 γραμμές. Και θυμάμαι ότι ένα βράδυ, ενώ προσπαθούσα ώρες, κατάφερα και έγραψα αυτό το τετράστιχο.

Fantasma: Μικρός τι ήθελες να πετύχεις στη ζωή σου;
Τη ζωή μου. Απλά δεν βρήκα κατάλληλο όπλο.

Fantasma: Είσαι έτοιμος εάν τύχει να κάνεις ένα μεγάλο δισκογραφικό άνοιγμα;
Δεν ξέρω. Κάτσε να συμβεί πρώτα. Τώρα μου θύμισες μια φράση που είχε πει ο Knopfler από τους Dire Straits, ότι έχεις 18 χρόνια καιρό να φτιάξεις τον πρώτο σου δίσκο, και 6 μήνες το δεύτερο.

Fantasma: Θα συμβούλευες κάποιον πώς να γράψει στίχους; Το έχεις κάνει ποτέ;
Κοίταξε επειδή ο στίχος έχει κάποια πράγματα που πρέπει να τηρούνται, ναι σε φίλους που γράφουν, έχω δώσει τις συμβουλές μου.

Fantasma: Ποιους θεωρείς φίλους; Όχι ονόματα
Τους φίλους τους δείχνει ο χρόνος. Δεν μπορείς να βάλεις κριτήριο το ποιους θεωρείς φίλους. Ο χρόνος μόνο δείχνει. Γιατί εάν βάλουμε και στη μέση και τις λάθος επιλογές μας…

Fantasma: Σε ενοχλεί όταν τραγουδάς και κάποιοι δεν μένουν σιωπηλοί;
Με ενοχλεί όταν υπερβαίνουν κάποια μέτρα. Σαφώς και θα μιλήσει ο άλλος, αλλά το να με προσβάλλει, όχι απλά μη δίνοντας μου σημασία αλλά εμποδίζοντας και τους άλλους να ακούσουν, με ενοχλεί σφόδρα. Και εκεί μπορώ να γίνει εξαιρετικά προσβλητικός.

Fantasma: Τι σημαίνουν για σένα τα λόγια του Soldier of Fortune;
Τη γλυκόπικρη επαλήθευση μιας παράξενης εφηβείας, που συνεχίζεται αυτομακαριζόμενη.

Unick: Μιας και τα περισσότερα που έχω στο μυαλό μου έχουν τεθεί παραπάνω, θα ρωτήσω το ένα που μου απέμεινε. Είναι κοινή πεποίθηση ότι η μουσική είναι συνυφασμένη με τη νύχτα ή με τη νύχτα σαν ένα δύσκολο χώρο δηλαδή όπου κυριαρχεί το κυνήγι του κέρδους με ότι άλλο συνεπάγεται για τους καλλιτέχνες. Πως έχεις καταφέρει να επιβιώνεις σε έναν τέτοιο χώρο για τόσα χρόνια;
Κατ’ αρχάς να πω ότι η νύχτα και η νύχτα, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Με τη νύχτα ποτέ δεν τα πήγα καλά, γι’ αυτό αλληλο-ξεβραστήκαμε. Δεν με πάει και δεν την πάω. Με τη νύχτα, το πώς κατάφερα και επέζησα σε αυτό που περιγράφεις, είναι πολύ απλή η απάντηση: Πληρώνοντας το τίμημα. Τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο.

Sunnybeach: Υπάρχουν πράγματα που από μόνα τους δεν είναι επικίνδυνα, αλλά σε συνδυασμό γίνονται, π.χ. το νίτρο και η γλυκερίνη. Θέλω ένα σχόλιο πάνω σε αυτό.
Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα...


Faltsoo: Γιατί διαλύθηκαν οι ΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΓΕΛΟ ΜΠΑΝΤ;
Αυτοί είναι ένα συγκρότημα που πήγαμε να φτιάξουμε κάποτε. Διαλύθηκαν γιατί έκαναν τον κύκλο τους, μετά από τις 2 πρόβες που έκαναν……Άσε που μας χάλασε και το μπουγέλο .

Faltsoo: Ποια είναι η σχέση Sex και μουσικής;
Και τα δύο σε επεκτείνουν πέραν του ορατού.

Faltsoo: Νηστικός μπορείς να εμπνευστείς;
Μόνο νηστικός. Όταν είμαι φαγωμένος υπολειτουργώ σε όλα τα επίπεδα.

Philippossm: Είσαι πεσιμιστής στη ζωή σου;
Ξεκίνησα κάπως έτσι, αλλά όχι δεν θα με έλεγα πεσιμιστή. Έμαθα να παλεύω αλλά θα σου πω κάτι που διάβασα κάπου και μου φάνηκε αρκετά σοφό: Αισιόδοξος είναι εκείνος ο οποίος, πιστεύει ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ο καλύτερος που θα μπορούσαμε να ζούμε. Απαισιόδοξος είναι εκείνος που υποψιάζεται ότι δυστυχώς έτσι είναι.


Shakti: Έπεσες ποτέ στον πειρασμό να προσεγγίσεις τα ναρκωτικά;
Ποτέ των ποτών. Κατηγορηματικά.

Shakti: Έχεις μετανιώσει ποτέ για κάτι; Θα έπαιρνες κάτι πίσω;
Έχω μετανιώσει για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αλλά φοβάμαι ότι εάν θα μου έδινε κάποιος περιθώρια επιλογών και μου αφαιρούσε τη μνήμη είναι πολύ πιθανόν ότι θα έκανα πάλι τα ίδια.

Shakti: Ποιοι είναι οι φόβοι σου;
Ο κακός μου ο εαυτός. Και η λάθος εκτίμησή μου για τους γύρω μου.

Shakti: Ποια είναι η σχέση σου με το Χριστιανισμό;
Διερευνητική, εδώ και μια ζωή.

Shakti: Εάν μπορούσες να γνωρίσεις κάποια παγκόσμια προσωπικότητα, ανά τους αιώνες, ποια θα διάλεγες και γιατί;
Τον Σωκράτη.

Shakti: Θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις τον εαυτό σου με 5 λέξεις;
Εγώ όχι. Κάντε το εσείς. Μονολεκτικά.

Mprizas: Διονυσιακός.

Steppenwolf: Ευαίσθητος.

Melkat06: Τρυφερός άνθρωπος.

Deos: Μετριοπαθής.

Sunnybeach: Αναπάντεχος.

Shakti: Υδροχόος.

Philippossm: Ένας όμορφος άνθρωπος.


Ένα ευτράπελο: το 1981 δολοφονείται ο John Lennon. Ο Παυλάκος σε κατάσταση μαύρης απελπισίας, λόγω κωλύματος με τους Beatles.
Μπαίνει η μάνα μου στο σπίτι και με βλέπει σε μαύρα χάλια. Ακούω ειδήσεις…
- Τι έπαθες παιδάκι μου, με ρωτάει αγνοώντας το τι έχει γίνει.
- Σκοτώσανε τον Lennon, της λέω.
- Τι ήταν αυτός παιδάκι μου;
- Μουσικός μάνα.
- Να προσέχεις γιέ μου.


Ευχαριστούμε την Sunnybeach που μας κάλεσε στο σπίτι της για να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη. Επίσης ευχαριστούμε:

• Fotos – Steppenwolf
• Ποτά, γλυκά – Sunnybeach
• Παρέα μας ήταν: Deos, Mprizas, Melkat06, Shakti
• Απομαγνητοφώνηση – Chrysamm.