Ο Γιάννης Ζουγανέλης στο MusicHeaven

Για χάρη τον παρεβρισκομένων, 2 τραπέζια υπάρχουν μονο. Στο ένα κάθονται: Τάνια Κικίδη, Βαγγέλης Πατεράκης, Ανδρέας Αποστόλου, Σπύρος Κατριβάνος....Στο άλλο ο υποφαινόμενος. Ο Γιάννης Ζουγανέλης μπαίνει φορώντας ενα καπέλο! Με χαιρετάει, χαιρετάει τους υπόλοιπους και καθόμαστε παρέα...Στον εξώστη του Ζυγού, ο ηχολήπτης και ο υπεύθυνος φωτισμού δοκιμάζουν μικρόφωνα κ φώτα αντίστοιχα. Ο Γιάννης μονολογεί κ χαμογελά: «Η φωνή του θεού» για τον ηχολήπτη...και αφου λέμε λίγα πράγματα για το λόγο που άργησε 10 λεπτά με αφήνει να πατήσω το REC στο μαγνητόφωνο...Και τότε:

Βασίλης Χαρδαλιάς (Β): Ο Γιάννης Ζουγανέλης λοιπόν για το MusicHeaven. Καλησπέρα Γιάννη!
Γιάννης Ζουγανέλης (Γ): Καλησπέρα, ευχαριστώ πάρα πολύ. Θέλω να πώ πολλά αλλά....(κοιτάει πάνω τον ηχολήπτη που φωνάζει στο μικρόφωνο και κάνει μια χαρακτηρίστική γκριμάτσα)... Επισκέπτομαι συνεχώς το MusicHeaven, ενημερώνομαι, αλλα καταλαβαίνω κιόλας, μια και το ιντερνετ ειναι μια κατάκτηση των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, με το γρήγορο ιντερνετ κλπ, ειναι πάρα πολυ ωραίο, να μπορούν οι άνθρωποί να επικοινωνούν με ανθρώπους που ψάχνονται. Γιατι το πρόβλημα της κοινωνίας ειναι αυτό: οτι οι άνθρωποι δεν ψάχνονται και είμαστε υποχρεωμενοι εμεις να «προβληθούμε», τι σημαίνει δηλαδή αυτο: να φανούμε δηλαδή ( «φαίνομαι» σημαίνει: αφήνω να πέσει το φώς επάνω μου) έχοντας την επίγνωση του τι κάνεις. Διοτι ο μπούσουλας μας, εμάς δεν είναι να δημοσιοποιηθούμε σαν προσωπικότητες. Είναι να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους και απο αυτή την επικοινωνία να βγούν κάποια συμπεράσματα. Να βγούν στοιχεία ζωής.

Β: Το καταφέρνετε;
Γ: Το καταφέρνω με πόνο ψυχής - δε φοβάμαι τον πόνο - με τίμημα και θα στο εξηγήσω αυτό. Το «καταφέρνω» είναι λίγο εγωιστικό, το καταφέρνουμε γιατι και εγώ είμαι μέρος αυτής της χημείας της επικοινωνίας. Μπορεί να είμαι ο μοχλός για αυτά που δημιουργώ εγώ αλλά το ότι δημιουργέι κανείς ειναι το κλειδί. Ο καλλιτέχνης δεν είναι τίποτε διαφορετικό απο τον μπακάλη η τον γιατρό η σκουπιδιάρη. Προσφέρει κ αυτός έργο. Δεν είμαστε κάτι διαφορετικό. Γιατί όμως το είπα αυτο; Εδω πρέπει να με επαναφέρεις διοτι εγώ πάσχω κ απο καταιγισμό σκέψεων!!! (γέλια) Η τέχνη κ η ζωή προχωράει απο τον αποδέκτη, κ όχι τον δημιουργό. Ο Μπάχ πχ μεγάλος δημιουργός, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, οι Κατσιμιχαίοι, τα Κίτρινα Ποδήλατα...ο αποδέκτης ειναι αυτός που τους προχωράει κ τους κάνει μεγάλους και να αποκτούν ευρύτητα

Β: Μιλάς για το κοινό;
Γ: Εγώ δε χρησιμοποιώ ποτέ, σπάνια θα με ακούσεις να το λεώ, τη λέξη «κοινό». Αυτή η λαίλαπα. Αυτο το ισοπεδωμένο που λέμε «κοινό». Προτιμώ το «κοινού ενδιαφέροντος». Μόνο έτσι. Ο κόσμος και μάλιστα ο κόσμος που αποτελείται απο ανθρώπους. Ο άνθρωπος δηλαδή που έχει μια ξεχωριστή, σημαντική οντότητα και όχι ο μαζικοποιημένος άνθρωπος που τον θέλουν έτσι, τα κόμματα, οι θρησκείες, η μόδα, η μάζα.

Β: Είναι πολύ σημαντική κουβέντα αυτή. Έχω όμως να σου πώ το εξής: Όταν είπα στο site, στα παιδιά εκει οτι ο Γιάννης Ζουγανέλης δέχτηκε να μας μιλήσει κλπ, ακολουθείται ενας «κανονισμός». Βγαίνω λοιπόν 2 εβδομάδες πρίν και το προαναγγέλω. Είχα φτιάξει εγώ 8 ερωτήσεις, 9 με μία που σκέφτηκα εδώ στο Ζυγό, και μπαίνω στο site να μαζέψω τις ερωτήσεις των παιδιών και μου βγαίνουν 3,5 σελίδες με πράγματα που θέλουν τα παιδιά να μάθουν για σένα (του δείχνω τις 3,5 αυτές σελίδες)
Γ: Ωωω! Ευχαρίστω πάρα πολύ. Ευχαρίστως να απαντήσω και ξέρεις τι; Εμένα με ενδιαφέρει να σε γνωρίσω...Θές ένα καφέ να πιείς κάτι;

Β:Ένα καφέ
Στο σημείο ο τύπος μου λέει: «Μια Σπράιτ;» Ο Γιάννης του λέει: «Όχι, καφέ» και ο τύπος γελάει!!!
Γ: Πήγε να την κάνει γυριστή! (γέλια) Να σου πώ μια κ έτυχε και για το τίμημα που σου είπα πρίν. Εγώ πληρώνω το τίμημα της δυσιποστασίας, κανείς δε με παίρνει στα σοβαρά. Θα σου πώ και μια ιστορία που δεν την έχω πεί και θα είναι ωραίο να την διαβάσουν... Κάποτε έκανα ενα δίσκο στην Ευρώπη, τις Χορδές Ψυχής. Και το βγάζω με το δικό μου label και με στέλνει ο παραγωγός σε έναν ευπρεπή κύριο που θα έβαζε λεφτά να διαφημιστεί η δουλειά. Και μιλάμε στο τηλέφωνο και γέλαγε συνεχώς αυτός, και να βρεθούμε και έλα να μιλήσουμε κλπ κλπ. Με το που με είδε « Ώ Γιάννη μου, είναι σα να σε ξέρω χρονια» και σκάει στα γέλια...μου λέει «βάλε να δούμε» λέω «τί να δούμε, δε σας ενημέρωσαν;» «Ναι μωρε, βάλε να δούμε τώρα...» Λέω, «όχι να δούμε, να ακούσουμε» και σκάει στα γέλια. Τελειώνει η ιστορία του λέω «Είμαι μουσικός» του λέω και σκάει στα γέλια «Ρε πώς τα λες» κλπ κλπ. Τέλος πάντων βάζω να ακούσουμε , τ’ακούει και ξαναγελάει και μου λέει μην ανησυχείς εγώ θα την κάνω τη χορηγία σα να μή πίστευε οτι ειναι δικό μου και οτι του έφερα κάτι άλλο για να αποσπάσω την χορηγία.

Β: Να σου πώ τώρα και το πιό περίεργο. Πρόσεξε εδώ τώρα: Ρωτάει ο THEOG. Ο δίσκος "Χορδες Ψυχης" τι πρόσφερε στον ίδιο και τι θα ήθελε να προσφέρει στο κοινό που τον άκουσε.
Γ: Λοιπόν, οι Χορδές Ψυχής, ειναι πραγματικά χορδές της Ψυχής. Οχι της ψυχής μου, αλλα της Ψυχής. Και όχι των ψυχών, διοτι αυτο μου θυμίζει λίγο ψυχοΣάββατο. Είναι 9 μουσικές διαδρομές πάντοτε με μπούσουλα την Ελλάδα. Με ενδιαφέρει ο τόπος, με ενδιαφέρει ο ήχος με ενδιαφέρουν οι Έλληνες, με ενδιαφέρει το παρελθόν. Είμαι ταυτισμένος με την Ελληνική παιδεία και προσπαθώ συνεχώς να την μελετάω και φτάνω να διαβάζω πάλι πράγματα που έκανα στο Λύκειο. Διοτι η Ιστορία μας ειναι τρομερή, μη κοιτάς πως τα έχουμε κάνει. Οι χορδές ψυχής ειναι μια κατάθεση απο την δικιά μου τη μερια. Είναι οργανική μουσική. Να σου πω πως προέκυψε αυτό: Εγώ ειμαι γενικά τυχερός άνθρωπος αλλα αυτο δεν πρέπει να ειναι μόνο του, έχει να κάνει και με το πώς προκαλέις την τύχη σου. Ήταν περίπου στα 1981, εγώ τώρα είμαι 50 χρόνων, έχοντας σπουδάσει μουσική απο μωρό. Και καλούμαι να δουλέψω στη Ρόδο σε ένα μαγαζί οπου πήγα καθαρά για λόγους βιοπορισμού. Και πήγα, με τη βοήθεια της συζύγου μου, της Ισιδώρας ή οποία τραγούδαγε. Πήγα με βαριά καρδιά όμως πάω σε ένα χώρο στην παλιά πόλη, γνωρίζω ένα μπουζουξή τον Γρηγόρη τον Τζιστούδη που μετέπειτα έκανε κ άλλα πράγματα, και γενικά γνωρίζω εξαιρετικούς μουσικούς και έπαθα πλάκα. Και μου λέει ο Γρηγόρης, ανάπηρος όντας, που είχε κάνει καριέρα στις Σκανδιναβικές χώρες, οτι θα ήθελε να παίξει μια άλλη έναρξη στην παράσταση όχι, Θεοδωράκη η Χατζιδάκι, και του γράφω ένα μουσικό κομμάτι για την έναρξη της παράστασης. Το κομμάτι παίζεται εξαιρετικά απο τους μουσικούς και βρίσκομαι σε μια πολύ ευχάριστη και συγκινητική θέση. Η λέξη συγκίνηση χρησιμοποιείται εσφαλμένα στις μέρες μας. Συγκίνηση σημαίνει κινούμαστε εγώ κ εσύ μαζί. Όπως και το «συγνώμη». Παίζουμε λοιπόν στην πρεμιέρα, και ο Γρηγόρης τυχαίνει μιας τεράστιας υποδοχής. Εγώ εκεί έπαιζα πιάνο κ δεύτερο μπουζούκι που το αγαπώ πολύ αυτο το όργανο. Απο τις σκάλες λοιπόν αριστερά μας απο το πάλκο, ακουγα ένα «ντουκ» «ντουκ» και ήταν οι πατερίτσες του και οι περισσότεροι Σκανδιναβοί χειροκροτάγανε. Παίζουμε στην παράσταση και μερικά απο μερικές μέρες έρχεται κάποιος κύριος Nτάκ Έκβιστ και μου λέει: «ξέρεις αυτο το πράγμα μας ενδιαφέρει, και άρεσε και στον Γκίλμουρ» λέω, «ποιόν Γκίλμουρ», λέει «στον Γκίλμουρ!!!» και πάω και βλέπω τον Γκίλμουρ απο τους Pink Floyd πού έκανε στη Ρόδο διακοπές και μετά κάναμε παρέα. Και κάνουμε τελικά το 1982 τον δίσκο «όπου κ αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» που στην Σκανδιναβική έκδοση έχει εξώφυλλο του Φασιανού και σημείωμα του Γκίλμουρ για τις στιγμές που περάσαμε στη Ρόδο.

Β: Ιστορικά ντοκουμέντα...
Γ: Δε το έχω πεί πουθενά αυτο. Ο δίσκος αυτός ήταν η αφορμή να μπώ στη διαδικασία των ευρωπαικών εκδόσεων. Με καλεί μετα ο Ντάκ στην Στοκχόλμη και μου ζητάει να δώσω το «όπου κ αν ταξιδέψω» και να γράψω και μερικά άλλα κομμάτια για το Νόμπελ του 1997. Και βγάζουμε έτσι τις Χορδές Ψυχής που είναι μια μεγάλη παραγωγή και να ξέρεις οτι δύσκολα μπαίνουμε πια στη διαδικασία μιας μεγάλης παραγωγής. Διοτι μιλάμε για μεγάλους μουσικούς, κλασσικούς, συνδυασμούς φυσικών και ηλεκτρικών ήχων. Και μου άνοιξε πολλούς δρόμους μια και μετά έκανα πολλά πράγματα με κυριότερο το The light of Flame για τους παραολυμπιακούς αγώνες του 2004.

Β: Ομολογώ οτι το διάβασα στη δισκογραφία σου, αλλα δε περίμενα τέτοιες προεκτάσεις πίσω απο ένα δίσκο. Με παραξένεψε πάρα πολύ οτι οι πληροφορίες που έχω τις βρήκα απο φόρουμ, την Wikipedia η απο αναφορές στο θείο σου που σου μαθαίνει τούμπα. Και ρωτάει ο andreasgr: Παίζει πολλά μουσικά όργανα αν δεν κάνς λάθος. Σε ποιό από τα όργανα που παίζει προτιμάει να συνθέτει και αν υπάρχει κάποιο όργανο που έχει ιδιαίτερη σημασία για αυτόν...μου είπες το μπουζούκι...
Γ: Εκτιμώ πολύ το όργανο αυτό...για να ανακαλύψω δρόμους. Η σύνθεση του τραγουδιού ειναι πολύ ευκολο πράγμα. Το τραγούδι όμως δεν είναι σύνθεση. Μουσική σύνθεση είναι όταν δεν υπάρχει λόγος. Αυτό είναι δύσκολο. Και γι αυτό οφείλω τα πάντα στον δάσκαλό μου το Νίκο Μαμαγκάκη ο οποίος με δέχτηκε πιτσιρικά μου άνοιξε τις πόρτες του και μου άλλαξε τον κόσμο μου τον πνευματικό. Διοτι απο μια γειτονιά, του Αγίου Νικολάου Αχαρνών, βρέθηκα να κάνω παρέα με ποιητές όπως ο Ρίτσος, ο Εγγονόπουλος, ο Εμπειρίκος, ο Βάρναλης που κάναμε κ ένα δίσκο μαζί...Να φανταστείς οτι ξεκίνησα τη δισκογραφία στα 15 και μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί πάνω απο 60 cd. Αγαπώ την κιθάρα και το πιάνο. Την κιθάρα περισσότερο διοτι την παίρνεις μαζί σου κλπ αλλα και το πιάνο. Περισσότερο όμως αγαπώ τον ήχο. Αγαπώ πάρα πολύ τον ήχο και θέλω να βγάζω ήχο απο παντού. Θυμάμαι στη Σφεντόνα με τον Βασίλη που εβγαλα ενα κομμάτι χρησιμοποιώντας αλυσίδες και βαρέλια. Με ενδιαφέρει περισσότερο ο ήχος λοιπόν.

Β: Να περάσουμε σε λίγο πιο κλασσικές ερωτήσεις. Τί γίνεται τα δύο τελευταία χρόνια εδω μέσα. Σε είδα πέρυσι...με την Τάνια, το Λαυρέντη το Σάκη...θα σε δώ και φέτος οπου το σχήμα γίνεται πιο «ρόκ»
Γ: Πιο ηλεκτρικό... Να ξέρεις οτι κάνουμε πλάκα. Τους λέω να κάνουμε ενα διαφημιστικό με μια φωτογραφία και απο κάτω να μή λεει οι βασιλιάδες, να λέει «οι Βαρώνοι του Ροκ και λοιπά». Εδώ είναι μια συνέχεια μιας επεξεργασμένης ιστορίας...εσύ είσαι μικρός βέβαια. Εγώ μαζι με το Βασίλη και την Ισιδώρα τότε ξεκινήσαμε το «Αχ Μαρία». Το Αχ Μαρία κράτησε 10 χρόνια εγώ ήμουν τα 8 χρόνια εκεί. Μέχρι που το Αχ Μαρία άλλαξε χαρακτήρα. Ειναι μια επαφή με τον κόσμο που στηρίχτηκε στην αλήθεια. Εγώ φιλοσοφικά πιστεύω στην αλήθεια και καθόλου στην πραγματικότητα. Δηλαδή πιστεύω πως η πραγματικότητα είναι το μεγαλύτερο ψέμα και η αλήθεια ειναι διαφορετική στον καθένα. Και προσπαθούμε να μπούμε στη διαδικασία της αλήθειας του καθενός εδώ. Υπάρχουν βέβαια και πολύ ωραία τραγούδια γιατι τα κουβαλάνε πάνω τους οι προσωπικότητες αλλα λειτουργούμε και ψυχαγωγικά. Αγωγή της ψυχής, δε ντρέπομαι να το πώ. Διασκεδαστικά. Για να ακούει ο άλλος κάτι, να κουνηθεί αλλα και να μπει στη διαδικασία του γέλιου. Διοτι το γέλιο ειναι θεραπευτική ιστορία. Όπως το σάκχαρο μπορει να προκληθεί απο στεναχώρια έτσι και το γέλιο μπορει να ειναι θεραπευτικό. Βέβαια κακά τα ψέμματα έχουν δυσκολέψει τα πράγματα κ οικονομικά. Διοτι εμας μας τιμούν οι άνθρωποι που θα έρθουν εδώ και με την επιλογή τους αλλα και με τα λεφτά τους. Που είναι η μεγαλύτερη δυστυχία της ζωής, ετσι; Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε ανοιχτοί...και να παίζουμε τζάμπα...

Β: Καταρχήν για το Αχ Μαρία...Ο john_kornhlia: Γιαννη σε θαυμαζουμε σαν ανθρωπο,σαν καλιτεχνη,σαν προσωπικοτητα.Θαμωνες στο Αχ Μαρια,μας λειπει ο χωρος και η καλη παρεα εκεινης της εποχης.Συνεχισε να τα λες χυμα ειμαστε μαζι σου.Φοβερος στο Κατρακειο,να το κανετε πιο συχνα.
Γ: Πρώτα απ’ολα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που μπήκαν στη διαδικασία να με ρωτήσουνε κάτι, μου ανεβάζει το σεβασμό απέναντι σε όλους τους αυτούς τους ανθρώπους. Και επειδή για μένα το μέτρο της ζωής ειναι η ευγένεια, να γίνω χαλί να με πατήσουνε. Έτσι αισθάνομαι σαν άνθρωπος. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Για το Αχ Μαρία. Το Αχ Μαρία δε μπορεί να υπάρξει πια. Μπήκαμε σε μια διαδικασία χωρις να ξέρουμε αν θα πληρωθούμε, επιβάλαμε μια οικονομική πολιτική ωστε να μπορει ο κόσμος, και ιδιαίτερα οι φοιτητες να έρχονται να μας βλέπουνε. Για να δημιουργήσουμε φίλους. Και το καταφέραμε αυτο. Αλλα κυρίως καταφέραμε να εκφραστούμε. Διοτι ειναι πολύ σημαντικό αυτο. Και γι αυτό πιστευω στη μοναδικότητα της έκφρασης του καθενός, διοτι η έκφραση η δική μου ειναι μοναδική και δεν υπάρχει αλλού όπως και η δική σου όπως και του Γιάννη που ρωτάει. Ειναι μοναδική. Πρέπει να απομαζικοποιηθούμε. Γι αυτο δεν μπορώ τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πιστεύω στους ανθρώπους και στον θεό που κουβαλάνε μέσα τους. Τότε όλα αυτα τα κάναμε γιατι βρισκόμασταν και είμασταν παρέα. Και ξέρεις τι; Ο πολιτισμός στην Ελλάδα ειναι θέμα καθαρά ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Τώρα δε μπορει να γίνει ενα Αχ Μαρία. Τότε δουλέυαμε μια τεράστια σεζόν. Αυτό τί προυπέθετε: Να μπορείς να κάνεις σκηνικά, όργανα, να φτιάξεις ήχο...να μπορεί να πάρει ο άλλος ένα ποτό και να μη κοστίζει. Ενώ τώρα δε μπορεις να βάλεις το πότο όσο θές γιατι υπάρχει κ η εφορία...Το κόστος λοιπόν ειναι δυσβάσταχτο. Γι αυτό πηγαίνουμε σε μεγαλύτερους χώρους οπου χάνεται η επικοινωνία, δουλεύουμε 40-45 μέρες απο τις 12 Οκτωβρίου μέχρι τις 6 Ιανουαρίου. Τότε μπήκαμε σε μια διαδικασία αναζήτησης επειδή ο κόσμος το επέβαλέ. Τώρα ο κόσμος αποδέχεται ότι του παρουσιάζεται. Και μερικά απο αυτά που παρουσιάζονται ειναι καλά. Τα περισσότερα όμως ειναι κάκκιστα. Και το καλό πράγμα πρεπει να το αναζητήσεις. Νά λοιπον ο ρόλος του αποδέκτη που είπαμε προηγουμένως. Προάγγελος του Αχ Μαρία ήταν το Σούσουρο στην πλάκα που το ξεκίνησα εγώ με τον Νικόλα τον Άσιμο. Απο το Αχ Μαρία εκεί πέρασε όλο το ελληνικό ροκ της εποχής. Γιοκαρίνης, Τουρνάς, Λάκης Παπαδόπουλος...ουσιαστικά μεγέθη. Η Αφροδίτη Μάνου, ο Γιάννης Κούτρας, ο Κώστας ο Καράλης, οι Φατμέ, η Σοφία Βόσσου

Β: Ερώτηση του delta66: Θυμασαι το ανεκδοτο που ελεγες στο "Αχ Μαρια" για τη θεριζοαλωνιστικη μηχανη; Θα μας το πείς;
Γ: Δεν ήταν ανέκδοτο, ήταν κείμενο. Πολλά απο τα κείμενα μετά κυκλοφόρησαν ως ανέκδοτα. Κείμενα γράφουμε και τώρα με το Σάκη. Όπως η εξομολόγηση που το θεωρώ κορυφαίο. Νομίζω οτι στο συγκεκριμένο ήταν ενας τύπος που πήγαινε να αγοράσει κάτι...δε το θυμάμαι ρε γμτ...Ρε Μήτσοοοοο; Και ο Μήτσος ο Κοζανίδης ήτανε στο Αχ Μαρία. Ρε συ, θυμάσαι αυτο για την θεριζοαλωνιστική μηχανή στο Αχ Μαρία; «Οχι ρε»...Ήταν ενας τύπος που ήθελε να αγοράσει μια μηχανή και ρώταγε κ καλά τι κάνει αυτή η μηχανή...Θερίζει πχ, μαζέυει το στάχυ πχ...και αφου ρωτάει κάμποσα ρωτάω: Πίπες κάνει; Οχι...καλά θα πάρω εργάτρια (γέλια!!!!) Αλλα ήτανε κείμενο...

Β: Τα γράφατε αυτά;
Γ: Ναι.

Β: Πόσο καιρό πριν μαζευόσαστε;
Γ: Για το Αχ Μαρία...2 μήνες πριν κάναμε πρόβες. Τώρα δε μπορείς να κάνεις 1 μήνα πρόβα διοτι πρέπει να πληρώνονται οι πρόβες. Οι μουσική είναι οι πιο αδικημένοι έχε υπόψη σου...

Β: Να λοιπόν η επόμενη ερώτησή μου. Ρωτάει ο deathminor88 πού πιστεύεις ότι οδεύει η ελληνική μουσική στις μέρες μας, και ποια πιστεύει ότι είναι η λύση για να σταματήσουν να "πεινάνε" τόσοι έλληνες μουσικοί και καλλιτέχνες που απλά δεν θέλουν να βρίσκονται, και δεν τους αρέσουν τα μπουζούκια, και η μουσική βιομηχανία που στηρίζεται γύρω απ αυτά;
Γ: Βεβάιως. Κοίταξε. Την μουσική βιομηχανία μπορούμε να την δούμε απο 2 πλευρές και αυτό πάλι ειναι κάτι το σχετικό. Είναι απο αυτή που παρουσιάζεται που μέρος αυτού που παρουσιάζεται αξίζει τον κόπο πχ έντεχνο που έχει καλούς εκπροσώπους (Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Τσαλιγοπούλου) αλλα και απο την άλλη που το υπόλοιπο που παρουσιάζεται είναι χυδαίο. Ειναι η εκμετάλευση των ανθρώπων με αναπηρία που τους βάζουνε σε κανάλια σε εκπομπές που εκμεταλεύονται την φωνητική η την σωματική τους ευπάθεια. Εγώ δεν πιστεύω καθόλου στο χαβαλέ. Πιστεύω στην επικοινωνία. Γελάνε οι Έλληνες με τον τυφλό με τον κουτσο. Γελάνε με τον τυφλό που κουτουλάει στην κολώνα που είναι βέβαια αστείο αλλα όχι χαβαλετζίδικο. Υπάρχουν όμως και άλλες αξίες που πρέπει να αναδειχτούν και πρέπει να βοηθήσετε και εσείς όσο μπορείτε, να αγνοήσετε την δημοτικότητα...που οδηγει στις παραχαραγμένες προσωπικότητες. Το σύστημα προβάλει αυτό που αντιλαμβάνεται. Επιφανειακά. Απο μέσα όμως τι γίνεται; Απο τον καιρό που γεννήθηκα ακούω «κρίση στο θέατρο, στο τραγούδι...» Δεν υπάρχει καμία κρίση. Υπάρχει κρίση στον άνθρωπο, στους παρουσιαστές, σε όλους όσους σταμάτησαν να ψάχνονται, διοτι η τέχνη ειναι το τρένο για να πάει η ζωή μπροστά. Πρέπει να ψάξουμε, και το Ιντερνετ πρεπει να βοηθήσει...

Β:Μιλούσαμε για τις αξίες
Γ: Πολύ ωραία κουβέντα για ένα νέο παιδί. Μπράβο σου.

Β: Ξέρεις τι θέλω να μάθω; Το γέλιο και το χιούμορ τι ρόλο παίζουν σε όλο αυτο τον άναρχο χορό των αξιών;
Γ: Το γέλιο ειναι πολύ σοβαρο πράγμα. Ειναι μεγάλη ανάσα της ζωής. Ειναι τρομερή υπόσταση. Έχω ερωτηθεί απο δημοσιογράφο «Αυτο που θα παίξετε κύριε Ζουγανέλη ειναι σοβαρό η κωμικο;» Πρόσεξε να δείς οξύμωρο σχήμα. Η σοβαρότητα ειναι ανεξάρτητη απο την κωμικότητα. Ειναι πολυ σοβαρό για κάποιον να μπορεί να αυτοσαρκάζεται, να μπορει να κάνει τον άλλο να αισθανθεί ευχάριστα, δηλαδή το ευ στη χαρά και στο γέλιο. Όχι το χάχανο, όχι το χαβαλεδιάρικο. Και πώς προκαλείται; Οταν μπείς στην καθημερινότητα του άλλου. Πιστεύω πολύ στην καθημερινότητα. Και στο παρόν, στο τώρα. Ήδη αυτο που σου είπα έγινε παρελθόν. Όλοι προσδοκάμε οτι άυριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα και φιλοσοφούμε. Βεβαίως πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της σοφίας μας διοτι μπορεί να παρθενογεννήσουμε πράγματα. Η σοφία ειναι σαν τα μαθηματικα...δεν έχει τέλος.

Β: Στα παιδικά σου χρόνια με τί γελούσες;
Γ: Εγώ είμαι γόνος μιας οικογένειας που το γέλιο το αντιλαμβανούμουνα πολύ ανοιχτά διοτι μπορούσα να κάνω οτιδήποτε χωρίς να με πάρουν χαμπαρι οι γονείς μου μια και ούτε ακούγανε ούτε μιλάγανε. Και αυτό για ένα παιδί ειναι μια αφορμή να κάνει τις μικρές του επαναστάσεις. Γέλαγα πολύ με τους κωφάλλαλους που αγαπώ και εκτιμώ. Γέλαγα πολύ με αυτά που άρθρωναν και με τους τρόπους που προσπαθούσαν να δείξουν οτι είμαστε ίσοι γιατι στην Ελλάδα υπάρχει πολυ αυξημένος κοινωνικός ρατσισμός. Έχω ενα φιλο που έχει προβλημα στην καρδιά και δε το λεει...Οι κωφάλαλλοι ειναι κοινωνικά ρατσιστές. Γέλαγα πολύ με τους ανθρώπους που πουλούσαν μούρη...με τους γιατρούς που είχαν τουπέ...Επίσης γέλαγα με τους ανθρώπους της αγοράς...με τον ψαρά...με τους τσιγγάνους...Γελούσα πάρα πολύ με τις φάρσες στους καλλιτέχνες. Θυμάμαι ο Σάκης έκανε το Σταυρίδη και είχε πάρει τηλέφωνα και είχε καλέσει έξω απο ένα θέατρο όλο το ελληνικό θέατρο της εποχής για να κλείσει μια δουλειά...και είμασταν εμείς απέναντι και είχαμε τρελαθεί στα γέλια. Γελάω και στις κηδείες...μέχρι και στην κηδεία του πατέρα μου γελούσα...έκλαψα μέσα μου αλλα έξω μου βγήκε γέλιο διοτι κατάλαβα οτι όταν φύγει η ψυχή απο τον άνθρωπο η σωρός μένει σωρός. Και όταν ήρθε ο Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ να με συλληπηθεί εγώ του είπα «Και στα δικά σου» είναι και προληπτικός αυτός....σταυροκοπιότανε, καταλαβαίνεις...Και η μάνα του Λάκη, έλεγε τί καλό παιδί που είμαι που θα θάψω τον πατέρα μου στο πρώτο νεκρόταφείο, ενω εσύ αχαίρευτε δεν έχεις πάρει ένα τάφο...(γέλια)

Β: Αυτα ανήκουν στα κωμικά (γέλια)
Γ: Μα η αριστοφανική αντίληψη της κωμωδίας ειναι σημαντική, γιατι μεγαλύτερη κρίση στην εξουσία δεν έχει κάνει άλλος απο τον Αριστοφάνη.

Β: Σάκης Μπουλάς.
Γ: Σάκης Μπουλάς. Αδερφός μου, είναι μέσα στο βίωμα μου ο Σάκης. Έχουμε συνυπάρξει μαζί, έχουμε γελάσει. Τον γνώρισα στο λύκειο σε μια οντισιόν του Χατζιδάκι εδώ στην Πλάκα.

Β: Μπορείς να θυμηθείς την καλύτερη σου στιγμή, ώς αναφορα στο γέλιο, με τον Σάκη;
Γ: Είναι τόσες πολλές...Μια φορά ήτανε χούντα και όταν βλέπαμε μπάτσους ξεκινάγαμε και τρέχαμε οτι και καλά είμαστε ύποπτοι...ακούγονταν γύρω «ΣΤΟΠ» «ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ» και τρέχαμε βολίδα και οι μπάτσοι ψαχνόντουσαν...κίνούσε υποψία το τρέξιμο και επειτα καθόμαστε στην Πλατεία Συντάγματος και ψέλναμε και κάναμε διαγωνισμο 18 χρονών και μας κοιτάγανε και κάνανε το σταυρό τους....

Β: Τη χούντα πως τη βιώσατε;
Γ: Ήταν νομίζω το χειρότερο πράγμα που πέρασε ποτέ η Ελλάδα...χειρότερο κ απο την Γερμανική κατοχή

Β: Απο άποψη καταπίεσης;
Γ: Απο καταπίεση, στέρηση ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα...ήμουν 16 χρονών οταν έφυγε η χούντα και μπήκα στο πολυτεχνείο τότε. Θυμάμαι τη σκηνή στο 8ο γυμνάσιο αρρένων, ένα πολύ καλό σχολείο και είχα μια καταπληκτική φιλόλογο και μας είχε συστήσει να αγοράζουμε εξοσχολικά βιβλιά....εγώ δεν είχα διαβάσει πολλά πράγματα και πήγα και αγόρασα την Οδύσσεια και απο τη χαρά μου που αγόρασα εγώ ένα βιβλίο και όπως το έβγαλα απο την τσάντα και το διάβαζα στο δρόμο...και απο το πουθενά έρχεται ένας μπάτσος με πιάνει με κάνει τόπι και παίρνει το βιβλίο και το τσακίζει. Εγω δεν έιχα καταλάβει γιατί...μετά όταν διάβασα Καζατζάκη κατάλαβα γιατί το έκανε ο μπάτσος αυτό και ποιοί μας κυβερνάνε.

Β: Ποιοί μας κυβερνάνε τώρα;
Γ: Τώρα μας κυβερνάει η αντανάκλαση μας. Μας κυβερνάνε οι επιλογές μας. Ο ατομισμός, η έλλειψη ιδεών χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει κυβερνητική...

Β:Τι σημαίνει πολιτική, ξέρουμε;
Γ: Όχι γιατι δεν είμαστε πολίτες. Ειναι ελάχιστοι οι ¨Ελληνες που να κουβαλάνε την έννοια του πολίτη, που σημαίνει παλεύω για τις ιδεές, βρίσκω άλλους που να τις επεξεργαζόμαστε, κάνω κριτική στην εξουσία που ασκείται ή έχω θέση και θέλω μια άλλη εξουσία...Ακομα το ρουσφέτι το θεωρώ θεμιτό για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να βιοπορευθούν και πηγαίνουν απο εδώ και απο κεί «το παιδί μου» κλπ. Βέβαια θεωρώ μιζερο να ρουσφετολογείς για μια θέση στο δημόσιο σε ότι πιο απαρχαιωμένο πράγμα σε αυτή τη ζωή. Βεβαίως ασκείται «πολιτική» αλλα δεν είναι πολιτική οταν δε μιλάει για την αγάπη για την σύμπνοια για τον έρωτα, για την αντιπαράθεση των ιδεών, αλλα μιλάει μόνο για την αντιπαλότητα. Ειναι υποκριτές οι άνθρωποι...εγώ που μένω στην Πεντέλη με ρωτάγανε «Γιαννη κάηκε το σπίτι σου;» Οχι, έλεγα εγώ «Α, εντάξει»...Μα κάηκε του αλλουνού...τι σημασία έχει

Β:Ποιές ήταν οι σκέψεις σου -ως καλλιτέχνη και ως ανθρώπου- για τα όσα συνέβησαν στις πυρόπληκτες περιοχές;
Γ: Κοίταξε να σου πώ...η σκέψη μου είναι οτι έχουμε ευθύνη απέναντι σε αυτό που έγινε...είμαστε το κράτος με τις περισσότερες χωματερές, τα περισσότερα μπάζα παντού...οι φωτιές είναι ιδίωμα της νεοελληνικής περιόδου άσε που υπάρχει ένα οξύμωρο σχήμα γιατι όσο θυμαμαι η ελλάδα δεν έχει πράσινο και κάθε καλοκαίρι η Ελλάδα καίγεται

Β: Προτού περάσουμε στα μουσικά...Ρωτάει η Δήμητρα στη σημερινή εποχή οι ανθρώποι κρινονται πρωτα απο την εμφάνιση τους,εσυ/εσεις πως και δεν πήρες την αποφαση να αλλάξεις;
Γ: Να αλλάξω τι; Δεν έχω περιθώριο πια...τα μαλλιά μου δε μπορώ να τ’αφήσω μακριά πίσω που έχω λίγα δε μου αρέσει καθόλου...να αλλάξω την εμφάνιση; Το χειρότερο πράγμα στον άνθρωπο ειναι να ειναι νάρκισσος...αλλα ασχημο ειναι να απαξιώνεις τον εαυτό σου. Πώς αλλάζεις; Προσπαθώ να αλλάζω ιδέες. Και έχω κατηγορηθεί για αυτό

Β: Άρα πρέπει να αλλάζει ο άνθρωπος;
Γ: Ναι πρέπει να αλλάζει...δε πιστεύω στην προσαρμογή γιατι κρύβει την μαζικοποίηση. Πιστεύω στον ανθρωπο που έχει το διάολο μέσα του...αυτός που έχει το διάολο μέσα του ειναι απροσάρμοστος. Μπορεί να έχει το σθένος να προκαλέσει τα πράγματα και να αφυπνήσει την κοινωνία.

Β: Εδώ και πάρα πολλά χρονιά προσφέρει εθελοντική εργασία σε παιδιά που το έχουν ανάγκη. Θεωρεί ότι στην χώρα μας η έννοια του εθελοντισμού έχει προωθηθεί αρκετά κι ότι σαν λαός είμαστε ευαισθητοποιημένοι σχετικά; Και αν όχι, τι φταίει;
Γ: Νομίζω οτι ένα μικρό ποσοστό έχει μπεί στην διαδικασία του εθελοντισμού. Ένα μικρό ποσοστό. Αλλα συνήθως τα μεγάλα πράγματα γίνονται απο μικρές ομάδες. Η ζωή πάει μπροστά με τους λίγους.

Β: Πιστεύεις στο θεό; Το λέω γιατι μου είπες οτι πιστεύεις στον θεό που κρύβει ο κάθε άνθρωπος.
Γ: Δεν ειμαι τόσο γνωστικός για να μην έχω ανάγκη την πίστη στο θεό. Όμως δεν πιστεύω καθόλου στις θρησκείες. Καμιά θρησκεία δεν έχει φροντίσει τον ανθρωπο. Δεν πιστεύω οτι ειμαι δούλος κανενός θεού. Όμως η διαδικασία της μάνας μου να κανει τον σταυρό της και να προσευχηθεί δεν με αφήνει αδιάφορο. Όταν πάω στην Παναγία της Τήνου, σέβομαι τη χάρη που δημιουργεί αυτό το μαγνητικό πεδίο που κρατάει τους ανθρώπους εκει, στην ούρα να περιμένουν την λύτρωση. Θα μου άρεσε οι άνθρωποι να ανακαλύψουν πολιτισμικά τις θρησκείες και να αφαιρέσουν την θρησκοληψία

Β: Υπάρχει θρησκοληψία στην Ελλάδα;
Γ: Είναι πολύ εντονο το φαινόμενο και δυστυχώς έχει μπει και μέσα στο κράτος. Πού ειναι η Εκκλησία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα; Πού συμπαραστάθηκε; Που στέλνει για τις εντυπώσεις στους σεισμούς 5 φορτηγά Νουνού; Που παίρνουν τα αποφώρια μας και τα δίνουν στους άλλους, που το λάδι που περισσέυει απο τα καντήλια το μοιραζουν στους άπορους; Αυτό ειναι;

Β: Μεγάλη κουβέντα. Θέλω να ανοίξω όμως ένα νέο κεφάλαιο, σχετικά μικρό βλέποντας τις ερωτήσεις...και είναι η τηλεόραση...Ο John Lennon ειπε οτι καλλιτέχνης ειναι αυτός που μας κάνει να βλέπουμε αυτό που είναι μπροστά μας, με απλά λόγια. Συμφωνείς
Γ: Ο John Lennon αναφερότανε στους τραγουδιστές, αυτό έχει να κάνει με την απλότητα.

Β: Πρέπει η τέχνη να είναι απλή;
Γ: Όχι. Πρέπει να ειναι και απλή και σύνθετη. Τέχνη δεν ειναι μόνο ψυχαγωγία αλλα και έρευνα. Δηλαδή ο Γιάννης Ξενάκης έκανε πολύ σοβαρά πράγματα γιατι μπήκε στη διαδικασία της έρευνας.

Β: Ξεκινάω λοιπόν την ενότητα τηλεόραση, με το εξής. Ρωτάει ο Carnivorus: Τι πιστεύεις είναι αυτό που έκανε τα Κουφώματα τόσο γεμάτα ενέργεια και δύσκολα να συγκριθούν με οποιαδήποτε άλλη κοινωνική σάτυρα στην Ελληνική τηλεόραση.
Γ: Ήταν η πρώτη φορά στην τηλεόραση, πριν πολλά χρόνια στην ΕΤ2. Στην Ελλάδα το χιούμορ πηγάζει απο κειμενογράφους αλλα και απο τους ηθοποιους τους μεγάλους που έχουν περάσει...Όταν έκανα εγώ τηλεόραση, δεν ήθελα να πατήσω εκεί. Πήγαμε να κάνουμε μια ανατροπή, αυτοανατροπή και το καταφέραμε με πολύ πενιχρά μεσα και με έλλειψη εμπιστοσύνης. Τα Κουφώματα ξεκίνησαν απο εμένα και το Νίκο το Ζερβό. Πρωτοεμφανίστηκαν στα Κουφώματα, ο Μπουλάς, ο Μπονάτσος...πολύς κόσμος. Ξεκινήσαμε το 83-84. Πρίν απο αυτό υπήρχε και το «Γκράφιτι» αλλα λίγα πράγματα σώζονται.

Β: Θα ξαναγύριζες στην τηλεόραση με μια κωμική – σατυρική εκπομπή
Γ: Δεν έχω την πολυτέλεια να λείπω απο την τηλεόραση. Και πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να απαντήσει σε αυτό που θέλει ο κόσμος. Γιατι είμαι άνθρωπος της κοινωνίας. Το τελευταίο δικό μου πραγμα ηταν το «Γιαννάκη ομορφόπαιδο» στον ALTER. Θέλω να κάνω πράγματα, αλλα επειδη βλέπω αυτά που έχω κάνει να επαναλαμβάνονται δε θέλω να επαναληφθώ εδω...

Β: Ξέρεις τι θέλω να ρωτήσω: Βλέπεις τα Κουφώματα πια; Αν είχες ευκαιρία θα τα ξανάβλεπες; Αν τα έβλεπες έχεις σκεφτεί ποτέ τι συναισθήματα θα είχες;
Γ: Καλώς η κακώς είμαι ο πρώτος άνθρωπος που έκανε σάτυρα στην τηλεόραση. Είδα πολλά πράγματα που δεν εκτιμήθηκαν τότε, να επαναλαμβάνονται τώρα και να εκτιμούνται τώρα. Χαίρομαι μερικές φορές και είναι κάτι που θέλω να το ξέρεις, δεν πιστεύω καθόλου στη ματαιοδοξία. Και ένας απο τους λόγους που θέλω να κάνω site ειναι για να παρουσιάσω αυτό ακριβώς. Να προσφέρω αυτα ακριβώς...

Β: Και για να τελειώσω την ενότητα τηλεόραση...ρωτάει ο συνονόματος μου: Ένας άνθρωπος σαν τον Γιάννη που είναι τόσο καλός κωμικός, πώς και δε συνηθίζει να παίζει δραματικούς ρόλους;
Γ: Έχω κάνει...έχω παίξει στο Βασιλιά του Νίκου Γραμματικού εναν κακό εργολάβο οικοδομών...Απλώς τι γίνεται: Όταν ο κόσμος σε ταυτίζει με κάτι...

Η Νατάσσα έρχεται και κάθεται κοντά μας μετα απο παράκλησή μου...

Β: Νατάσσα άκου αυτό. Ρωτάει το μέλος Kavadioplikth: Είναι αστείρευτο το χιούμορ του Γιάννη και γι' αυτό θα ήθελα να του θέσω εξ' ίσου χιουμοριστικές ερωτήσεις! Αν θέλει ας απαντήσει! Τελικά η Νατάσσα σε ποια πόλη πουλούσε φθηνότερα το Cd; μας καταμπέρδεψες!!! Εκτός από τα κινέζικα και τα ρώσικα σε ποιές άλλες γλώσσες κυκλοφορεί το τραγούδι που μας έλεγες; Ευχαριστούμε για τις μοναδικές στιγμές που μας πρόσφερες δίπλα στο Βασίλη! Δυστυχώς δεν μπόρεσα να έρθω να σε απολαύσω στην Αθήνα δίπλα στην Τάνια!
Γ: Η Νατάσσα είναι μια μεγάλη πλάνη. Σε όλες τις πόλεις πουλάει φθηνά το cd αλλα οι πόλη που το πούλησε φτηνότερα ειναι η πόλη που δεν πήγε για να το πουλήσει

Ν: Περιμένεις σοβαρή απάντηση; Γ: Όσο για την γλώσσα παρατηρώ πολύ την προφορά...και επειδή έζησα στη Γερμανία χωρίς να ξέρω γρί Γερμανικά γνωρίζοντας την προφορά έκανα ερασιτεχνικές συναυλίες οπου τραγουδούσα γερμανικό ζειμπέκικο, χασάπικο και τρελαινόντουσαν απο κάτω οι Γερμανοί.

Β: Πως νιώθεις για το τραγούδι σου "Στέλλα", στη σημερινή -πια- εποχή. Τόσο ως συγκυρία των καιρών, όσο και ως απόσταση από την περίοδο που το έγραψες...
Γ: Νομίζω οτι χωρίς να το λέω ματαιοδοξικά, η Στέλλα και το Φοβάμαι, μένουν και απο το στίχο τους. Να τραγούδια που προκύπτουν απο εικόνες. Και φυσικά ειναι διαχρονικά γιατι ακόμα γεμίζουν οι πλατείες με πολυκατοικίες. Όπως και τα κομμάτια των αγίων της Ελληνικής μουσικής...να και το κόμπλεξ της εκκλησίας που δεν έχει αγιοποιήσει κανέναν άνθρωπο του πολιτισμού...τον Τσιτσάνη, το Βαμβακάρη...το Μπαγιαντέρα...

Γ: Ήρθε κ ο γέρος (αναφερόμενος στην παρουσία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο τραπέζι μας)...
Β: Ωωωω
Βασίλης Π: Τι γίνεται καλά;
Γ (Δείχνοντας εμένα): Φίλος απο το ιντερνετ που σ’αγαπάει...

Β (Προς τον Βασίλη Π): Θα μου πείτε κάτι για τον συνομιλητή μου;
Γ: Τι να σου πεί, αφου αγαπιόμαστε...μόνο καλά λόγια θα σου πει...να σου πώ εγώ για τον Βασίλη πάρα πολλά
Βασίλης Π: Ιδιαίτερη και πολυποίκιλη προσωπικότητα...
Γ: Νά τα! Δε στά ‘λεγα; (γέλια)

Βασίλης Π: Παρουσιάζεται στα ελληνικά καλλιτεχνικά πράγματα πάρα πολυ νωρίς σε πολύ μικρή ηλικία. Η εξέλιξη του μέσα στον χωροχρόνο τον έφτασε σε εκείνο το σημείο που να μας έχει δώσει τραγούδια που έχουν γράψει την δική τους ιστορία. Τραγούδια που σήμερα τραγουδιούνται δίνοντας κουράγιο σε αυτούς που αγωνίζονται ακόμα και κυρίως στους αγώνες των φοιτητών και των μαθητών. Απο την άλλη μεριά, τραγούδια για εκείνους που ερωτεύονται ακόμα και δεν είναι θυματα της προτεινόμενης απο το σύστημα καψούρας. Ο Γιάννης συνεχίζει με τον ίδιο τίμιο, ευθύ και καθαρό τρόπο μέσα στους δρόμους της υψηλής αισθητικής. Αυτά!
Γ: Ειναι κολακευτικά να τα ακούω...δε μου αρέσει (γέλια)

Β: Ευχαριστούμε πολύ
Γ: Ο Βασίλης τι να πεί τώρα...να πεί κακά λόγια;

Β: Να σε ρωτήσω κάτι που δεν περίμεναν οτι θα μου ζητάγανε να στο ρωτήσω; Ρωτάει ο Jimy. Εάν πιστεύεις και κατά πόσο η κλασσική μουσική στην Ελλάδα πρέπει να πάρει την θέση που της αξίζει μιάς και ο ίδιος κατέχεις την θέση του λέκτορα στην Γερμανία.
Γ: Ναι, δεν είμαι λέκτορας, είμαι καθηγητής...αλλά να σου πώ. Είμαι επίτιμος καθηγητής στην μεγαλύτερη μουσική ακαδημία στον κόσμο. Στη μουσική ακαδημία του Μονάχου, η σχολή που έκανε ο Καρλ Όρφ. Και είναι η απόρροια της αποτυχίας να στήσουμε με το Ελληνικό Κράτος έδρα ελληνικής μουσικης. Γιατι για να γίνει αυτο χρειάζεται κόσμο...γραμματεία...άνθρωποι που να καταγράφουν την έρευνα...τα διδακτορικά...όλα. Πηγαίνω εκεί κατα καιρούς και επικοινωνώ θέματα της ελληνικής μουσικής, της βυζαντινής που ειναι απόρροια της αρχαίας ελληνικής μουσικής...Ακομα και για τον ήχο και τις συχνότητες ο πρώτος που μίλησε ήταν ο Πυθαγόρας.

Β: Η κλασσική μουσική ειναι εδώ που της αξίζει;
Γ: Όχι, δεν είναι, δεν είναι. Διοτι η κλασσική μουσική ειναι κλασσική μουσική και δε θα πάει γιατι χρειάζεται παιδεία. Και εχουμε στην Ελλάδα μερικούς μεγάλους κλασσικούς συνθέτες, τον Σκαλκώτα πχ, τον Καλομοίρη, αλλα έχουμε κ άλλους όπως την Μίκη Θεοδωράκη, τον Μάντζαρο, τον Μαμαγκάκη το δάσκαλό μου. Ο Σκαλκώτας όμως ειναι μεγάλο μέγεθος. Ειναι η εξέλιξη της κλασσικής μουσικής. Και η κλασσική μουσική δε θα πάει μπροστά γιατι εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ του θεαθήναι...Ειναι ολόκληρη ιστορία. Ενας λαός που δεν ψάχνεται δε θα εκτιμήσει την κλασσική μουσικη. Εμείς μιμούμαστε το Fame Story.

Β: Γιατι δεν έγραψες έγραψε πολλά λαϊκά τραγούδια ενώ θα μπορούσες άνετα να γράψεις και το λέω αυτό γιατί είχες γράψει μια πολύ ωραία λαϊκή μουσική στην τηλεοπτική σειρά της ερτ «Θειος Μίμης» με τον αείμνηστο Μίμη Φωτόπουλο.
Γ: Έχω γράψει λαικά τραγούδια Απλώς δε τα ξέρει ο κόσμος οτι είναι δικά μου. Σκέψου οτι μου εμπιστέυτηκε κομμάτια ο Ζαμπέτας να τα τραγουδήσω στη δισκογραφία, τον Γιαννάκη, το Κοκοράκι. Αλλα έχω γράψει ας πούμε τον Μακρυμάλλη...τί ποιο λαικό

Β: Τι σημαίνουν αυτα τα τραγούδια;
Γ: Ο Μακρυμάλλης ειναι η χαρά των καραφλών, το Γιαννάκη το είπε πρώτα ο Ζαμπέτας στην ταινία...Τι σημαίνουν....οταν ο Σακελλάριος γράφει το Μακρυμάλλη για μένα, για να το πώ...τι τον θές τον Μακρυμάλλη τώρα...το έχω πεί και σε συνέντευξη άλλη. Με σταματάνε οι καραφλοί και μου λένε «Γειά σου ρε Γιάννη, μας έκανες ανθρώπους» (γέλια)

Β: Με ποια αφορμή έγιναν οι ''Ατρείδες'';; Γιατί ένα έργο σαν τους ''Ατρείδες'' δεν κυκλοφορεί σε cd;
Γ: Οι Ατρείδες ειναι βινύλιο...γιατι δεν κυκλοφορεί σε cd είναι θέμα εταιρειών. Έγινε cd βέβαια αλλα 1000 κομμάτια πούλησε τέλος. Οι Ατρείδες...1979 Παπακωσταντίνου, κορυφαίος του χορου στο θέατρο του Δημήτρη Βοταμίτη σε μια εξαιρετική παράσταση όπου έγινε ενας νέος μύθος των Ατρειδών και απο τους τρείς τραγικούς.

Β: Μου είπες για αρκετούς Έλληνες καλλιτέχνες που σε έχουν επηρρεάσει. Ποιοί ξένοι καλλιτέχνες σε έχουν επηρρεάσει;
Γ: Πάρα πολλοί...Εγώ άκουγα Μπιτλς και Καζαντζίδη...Ρόλινγκ Στόουνς και Πάνο Γαβαλά. Αλλα η σκληρότητα των Deep Purple η αυθεντικότητα τους θα μου μείνει. Όπως και οι Led Zeppelin, αλλα και μουσικοί, οργανοπαίχτες όπως ο Jimmy Hendrix…

B: Κάτι που επίσης δε γνώριζα και με ενδιαφέρει, το ονομα Γιαννης Χαλκιας σου λεει κατι; Και στη συνέχεια θα θελα να του θυμισω το cd που εκανε την παραγωγη με τιτλο...."4"(Τεσσερα) Αληθεια, εκεινα τα τραγουδια εκεινων των παιδιων.....τι απεγιναν; Ερώτηση του μέλους GL.
Γ: Τίποτα. Δεν έγιναν τίποτα. Δεν τα υποστήριξε ούτε η εταιρεία ούτε τα ίδια τα παιδιά. Μια παραγωγή που την στήριξα αλλά που δεν πήγε καλά. Ειναι κάποια απο τα τραγούδια που τα αγαπάω πολύ και θα ήθελα να τα δώσω στο διαδίκτυο.

Β: Δεδομένου ότι έχεις γράψει μερικά από τα πιο γνωστά και εμπνευσμένα κομμάτια της ελληνικής ροκ σκηνής, έχεις εξασφαλιστεί σε όρους βιοπορισμού;
Γ: Ναι, ναι. Παρ ότι μπήκα στη διαδικασία της ζωής πάρα πολυ αυτόνομα οφείλω να πώ ενα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο που με έκανε και πέρασα τα όποια βιοποριστικά προβλήματα. Βέβαια δεν είμαι ανθρωπος που τιμώ το χρήμα ούτε αποταμιέυω. Για τους αυτοδημιούργητους η οικονομία ειναι μια φιλοσοφία.

Β: Πιστευεις οτι υπαρχει αξιολογο νεο ¨αιμα¨;Με την εννοια οτι υπαρχει η γενια των Κατσιμιχα, Παπακωνσταντινου, Μαχαιριτσα, Τσακνη που φτανει μεχρι και το Δεληβορια,τον Πασχαλιδη, το Θηβαιο και αλλους βεβαια εξαιρετικα αξιολογους η οποια εξακολουθει να κανει πολυ καλα πραγματα, αλλα μετα δε βλεπουμαι να υπαρχει το ρευμα που υπηρχε παλια!
Γ: Υπάρχουν πάρα πολλοί...έχω να σου πώ πάρα πολλούς. Ο Βασίλης Μπαμπούνης, τα 7 μποφώρ. Και σου μιλάω μόνο για αυτούς που τυχαίνει να βοηθάω εγώ. Υπάρχει πολύ καλό αίμα αλλα δεν είναι προβεβλημένο. Πρέπει να κάνουν προσωπικό αγώνα βέβαια οι άνθρωποί γιατι οι πόρτες είναι κλειστές. Οι πόρτες ανοίγουν μόνο στους «επώνυμους» η στις δημοσιοποιημένες παραχαραγμένες προσωπικότητες. Πίο εύκολα θα βρει μαγαζί να τραγουδήσει ο Χατζηνικολάου, παρά εσύ που ξέρεις μουσική.

Β: Καλησπερα κ.Γιαννη ειμαι φλαoυτιστας και θελω να ασχωληθω με την μoυσικη αλλα εδω στην ελλαδα δυστιχως με τo φλαoυτo δεν μπoρω να βρω καπoιo σχημα και δυστιχως δεν εχω και πoλες γνωριμιες στoν μoυσικo κυκλo.Τι μπορω να κανω για αυτο; Θελω να ασχοληθω με την μoυσικη γιατι ειναι η ζωη μoυ. Εχω τελειωσει σε ωδειο και εχω πτυχιo ειδικoυ αρμονιας και διπλωμα φλάoυτoυ.
Γ: Λοιπόν, να προχωρήσει κ άλλο στις σπουδές του. Να εξασκείται και να μελετάει. Του θυμίζω οτι ένα απο τα εμπορικότερα συγκροτήματα στον κόσμο ειναι οι Jethro Tull που έπαιζε ο Ιαν Άντερσον αυτό το φλάουτο και θα τον συμβούλευα να μάθει και σαξόφωνο και κλαρίνο αν και έχουν διαφορετικό φύσημα. Να βρεί το ύφος του και να χτυπήσει τις επαγγελματικές πόρτες. Εγώ πήγα 15 χρονών και χτύπησα την πόρτα του Διονύση Σαββόπουλου και μου φέρθηκε πάρα πολυ ωραία. Του είπα οτι θέλω να εκφραστώ και οτι έχω ανάγκη απο ένα μεροκάμματο. Δεν είναι ντροπή να ζητάς δουλειά. Οι πόρτες ειναι κλειστές και πρέπει να βρεις το κλειδί να τις ανοίξεις. Υπόμονή χρειάζεται και αγώνας.

Β: Απο μουσική και καλλιτεχνική άποψη τι συμβουλευεις την κορη σου στην προσπαθεια που κανει;
Γ: Να μην ακούει τους γονείς της (γέλια). Να τους σέβεται αλλα να αποκοπεί απο τον ομφάλιο λώρο. Να αποκτήσει την δική της προσωπικότητα. Σεβασμός στους γονείς όμως.

Β: Θα τις πάρω με τη σειρά ειναι οι ερωτήσεις που απευθύνονται στον άνθρωπο Γιάννη Ζουγανέλη. Η παρουσία του τόσα χρόνια στα καλλιτεχνικά πράγματα χαρακτηρίζεται από χιούμορ αλλά και ευαισθησία. Μαζί του,άλλοτε έχω λυθεί στα γέλια κι άλλοτε έχω δακρύσει από συγκίνηση. Ποιο από τα δύο πιστεύει ότι τον εκφράζει περισσότερο σαν άνθρωπο; Του μέλους margo
Γ: Και τα δύο το ίδιο. Γιατι άμα συγκινηθείς πολύ και άμα γελάσεις πολύ, και στις δύο περιπτώσεις θα σου φύγουν δάκρυα.

Β: Η Νίνα λέει: Θα ήθελα πάρα πολύ να του μεταφέρετε τον απεριόριστο θαυμασμό μου! Τον χειμώνα τον είδα στο θέατρο και είχα την χαρά να τον συναντήσω από κοντά για πρώτη φορα στο καμαρίνι. Θα ήθελα να του ξαναπώ ότι είναι ο πιο πολυτάλαντος άνθρωπος στην χώρα μας, αλλά είναι αυτό που εκπέμπει, η ψυχή του, η προσωπικότητά του , ο πολιτισμός που τον διακρίνει, που με κάνουν να χαίρομαι που είμαστε συνέλληνες! Το ταλέντο του είναι τόσο πολύπλευρο και τόσο πολύ που η όποια αναφορά ίσως το αδικήσει. Η παρουσία του στο θέατρο στην παράσταση του Φασουλή λειτούργησε θεραπευτικά για μένα στην χειρότερη περίοδο της ζωής μου. Τον ευχαριστώ. Ακόμα θυμάμαι τα αστεία από τα "ιστορικά" για την ελληνική τηλεόραση Κουφώματα τόοσα χρόνια πριν (οι ανάλογες εκπομπές της ιδιωτικής TV παριστάνουν ότι ανακάλυψαν την Αμερική οπτικοποιώντας χιλιοειπωμένα ανέκδοτα). Πάνω απ'όλα θα ήθελα να του μεταφέρετε ότι φέτος που ευτύχησα να τον δω από κοντά είδα στο βλέμμα του ακριβώς την ίδια αγνότητα που εξέπεμπε σε όλα εμάς τα τότε παιδιά (και με το όλα κυριολεκτώ ,διότι τα παιδικά προγράμματα της τότε ΕΡΤ "κτυπούσαν" απίστευτες θεαματικότητες) όταν μας χαιρετούσε στο τέλος του" Γύρω-γύρω όλοι"! Το βλέμμα αυτό εκείνη την βραδιά στο θέατρο με έκανε πολύ ευτυχισμένη.
Γ: Νίνα, ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ. Μακάρι να φανώ αντάξιος της τοποθέτησης σου. Σε ευχαριστώ πάρα πολυ και πάλι. Με έχεις συγκινήσει. Το μόνο που θα πώ ειναι εύχομαι να σε ξανασυναντήσω και να σε θυμηθώ απο κοντά. Τι άλλο να πώ...

Β: Επόμενη: Αγαπητέ φίλε Γιάννη, μετά απο 27 !!!! χρόνια, θα ήθελα να μάθω επιτέλους, τί σημαίνει "Μπαλωμένος Νορμάλ"... Με αγάπη και εκτίμηση, Θοδωρής Παυλάκος. Να' σαι πάντα καλά....
Γ: Χα! , Μάλιστα...Μπαλωμένος Νορμάλ. Ενα τραγούδι που έγραψα εγώ και τραγούδησε η Ισιδώρα. Κοίτα να δείς. Ο νορμάλ ειναι ενας άνθρωπος μπαλωμένος. Οι στίχοι ειναι του Διονύση Σαμαρτζή. Απευθυνότανε στον τύπο που δεν μπορούσε να ξεφύγει απο την καθημερινότητα. Και το λέω εγώ που αγαπώ την καθημερινότητα, δε τη χαιδέυω αλλα νομίζω οτι είναι η ζωή μας. Δεν υπάρχει νορμάλ χωρίς μπάλωμα. Και το μπάλωμα ειναι κάτι που φαίνεται.

Β: Κρυβεις τη θλίψη σου μέσα στο γέλιο που μας μεταδίδεις;
Γ: Θλίβομαι πάρα πολλες φορές, αλλα εκείνη την απαντάω με γέλιο. Σκέψου οτι έχω κάνει πάρα πολλες παραστάσεις σε ψυχιατρεία που εκει η θλίψη και η μελαγχολία ειναι η κύρια τάση. Η οποία ειναι μεταδοτική. Αλλα εκεί είμαστε υποχρεωμένοι να μετατρέψουμε την κατάθλιψη σε δύναμη σε φώς. Τη μελαγχολία σε δράση, γιατι η μελαγχολία αφήνει τον άλλον αδρανή. Ακόμα και την σχιζοφρένεια να την αμβλύνουμε.

Β: Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 10 χρόνια. Σε ρωτάω γιατι είπαμε πρίν οτι αυτό που μου λές τώρα έγινε παρελθόν. Το μέλλον;
Γ: Σε 10 χρόνια, θα ηθελα να ειμαι...επειδή έχω συμπλέγματα και επειδή δε μπορω να το βγάλω έυκολα. Να σου πώ τι συμπλέγματα έχω. Παίζω σε ένα σήριαλ και μου προτείνανε να είμαι ο πατέρας της Σμαράγδας Καρύδη. Διάβασα το σενάριο και επειδή ειναι και φίλος μου ο Θοδωρής Αθερίδης λέω να το κάνω....αλλα ρε γμτ, μου βάλανε και εγγονάκι. Αυτό σημαίνει οτι θέλω να δημιουργώ εντυπώσεις νεανίζοντα. Εγω θέλω να αποδεχτώ τον χρόνο και να έχω υγιεία. Και να ξέρεις οτι δεν υπάρχει υγίεια σε εσένα αν δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο. Όπως και η ελευθερία. Έυχομαι να μου επιτρέψει η ζωή να έχω αυτα τα 10 χρόνια. Και να μπώ στη διαδικασία της επικοινωνίας καλύτερα και δυνατότερα.

Β: Γίνεται η ποίηση τραγούδι;
Γ: Ναι. Γίνεται αλλα ποιός την παίρνει να την κάνει τραγούδι;

Β: Έχεις ελεύθερο χρόνο;
Γ: Ναι. Ο χρόνος του ελεύθερου χρόνου ειναι ο επικοδομητικός. Δηλαδη δεν είναι ελεύθερος χρόνος επειδή μιλάμε;
Β: Πως τον αξιοποιείς;
Γ: Με την ελευθερία! (γέλια)

Β: Θέλω να κλείσουμε την κουβέντα μας με αυτό. Όταν πέρυσι η Τάνια τραγουδούσε «Για δε μ’αφήνετε ήσυχο, άστε με ήσυχο όλοι, θέλω να ζήσω ελέυθερος...» μπορεί κάποιος στις μέρες μας να ζήσει ελεύθερος;
Γ: Όχι μόνος του. Πρέπει να ειναι η κοινωνία ελεύθερη. Η ελευθερία ειναι συνάρτηση πολλών πραγμάτων. Έχει να κάνει με τη διαθεσιμότητα απέναντι στον άνθρωπο, στην δημοκρατία, στη γνώση. Η ελευθερία θέλει φτερά, πρέπει να βγάλουνε φτερά οι άνθρωποι...γιατι κ η κότα έχει φτερά αλλα δε πετάει. Η ελευθερία ειναι και η έλλειψη του ατομισμού. Είμαστε οι άνθρωποι με την απόλυτη ιδιοκτησία. Το παιδί μου, η γυναίκα μου, η γκόμενα μου, ο πατέρας μου...λες και ο άλλος δεν έχει πατέρα. Ελεύθεροι άνθρωποι ειναι αυτοί που μπήκαν στην διαδικασία ελευθερίας του πνεύματος. Αυτοί που μπήκαν στην διαδικασία να καταλαβουν την ιδιαιτερότητα του άλλου. Να είσαι Έλληνας αλλα όχι αντι-Αλβανός. Μην είσαι παγκοσμιοποιημένος. Θα πρέπει όλοι οι λαοί του κόσμου να προσεύχοναι να είμαστε καλά για να μπορούμε να τους υπενθυμίζουμε την αρχαιοελληνική σοφία. Και στους Έλληνες να αφήσουν τα αστεία και να μπούν στην διαδικασία της παιδείας. Που σημαίνει αγώνας για γνώση.

Β: Νομίζω οτι ειναι ο καλύτερος τρόπος να κλείσουμε
Γ: Άντε γιατι έχουμε κ δουλειές (γέλια)

Β: Εγω θέλω να σου πώ ενα τεράστιο ευχαριστώ απο καρδιάς για την κουβέντα μας
Γ: Εγώ Βασίλη θέλω να σου πώ να είσαι καλά να μή χαθούμε, να βοηθήσουμε την ανάδειξη της καλής μουσικής. Και μην ξεχάσεις να με βοηθήσεις με το site!

Β: Να είσαι καλά.
Γ: Κι εσύ.