Στερνό αντίο

Μέσα στον ύπνο μου δεν μπόρεσα να καταλάβω αν βλέπω όνειρο ή είναι πραγματικότητα όμως η παρουσία της μητέρας μου στην πόρτα πρόδιδε το κακό μαντάτο.

Πέντε το πρωί έσβησες στο νοσοκομείο ύστερα από μεγάλη ταλαιπωρία. Τότε τα δάκρυα κυλήσαν καυτά στο προσωπό μου και η καρδιά μου σφίχτηκε με μιας. Άναψα ένα τσιγάρο και χάθηκα για λίγα λεπτά μέσα σε εικόνες δικιές σου και αναμνήσεις του παρελθόντος. Ξέρω, ότι δεν μιλάγανε οι οικογένειες μας και ήταν δική σου επιλογή αλλά εμείς τα παιδιά συνεχίσαμε και κάθε φορά που σε έβλεπα ήσουν το ίδιο γλυκειά όπως τότε που παίζαμε τα καλοκαίρια στην αυλή του σπιτιού σου.

Στην κουζίνα με τον φραπέ και τα τσιγάρα προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου αλλά μάταια. Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι και βλέπω την μητέρα μου που θέλει να με αγκαλιάσει αλλά δεν μπορεί..και φεύγει.

Μια βόλτα με το αμάξι και το ράδιο να παίζει. Ξεσπάω.. ακόμα δεν το πιστεύω.. και η σκέψη ότι το βράδυ θα ρθω σπίτι σου και εσύ θα λείπεις με τρομάζει.

Η κηδεία είναι αύριο το πρωί και όλοι θα είμαστε εκεί για να σε αποχαιρετήσουμε. Λυπάμαι πολύ..αλλά ελπίζω να λυτρώθηκες από τον πόνο όπως είπε και το παιδί σου.

Αν με ρώταγε κάποιος γιατί τα γράφω όλα αυτά θα ήταν ίσως γιατί δεν πρόλαβα να σε δώ μια στερνή φορά.

Καλό ταξίδι. Να προσέχεις.