Ένα βράδυ, ένα όνειρο

Ο ένας μιλούσε, ο άλλος άκουγε, ο τρίτος ούτε μιλούσε,ούτε άκουγε...
'Επλεε ώρα τώρα, κάτω, βαθιά στο βυθό. Εξερευνούσε ένα ναυάγιο.
Αργές κινήσεις,απουσία βαρύτητας,υδάτινο σεληνιακό τοπίο.
Σιγαλιά κι έξαφνα,ακούστηκε το καμπανάκι της βάρδιας.Σχόλασε το τσούρμο στο κουρσάρικο,
στη τιμονιέρα μόνος ο μονόφθαλμος,σκελετός μνήμης. Στην επιφάνεια του νερού μικρές
ταχύπλοες φυσαλίδες αέρα,μαρτυρούσαν την υπόγεια αγωνία.Βραχύβιες φυσαλίδες,που χάνονταν γεμάτες φώς,φόβο,μοναξιά και θάνατο,γιατί ως γνωστό, οι φυσαλίδες πεθαίνουν γρήγορα πάνω
στα καθαρά νερά.
-Πνίγηκε λές?
-Ναί ,μάλλον πνίγηκε...
Έτριξαν οι ψάθινες καρέκλες,στο φευγειό των επιζώντων.
Αγκαλιάστηκαν ,ήταν λιοπύρι μα οι δυό τους ήταν παγωμένοι.
Δυό ζευγάρια ίχνη στην άμμο, που απομακρύνονται.
Δυό ένοχοι έσχατης προδοσίας,τρία άδεια ποτήρια στο τσίγκινο τραπεζάκι κι αποτσίγαρα.
Έφυγαν κι εγώ τους κοίταζα απ΄το βυθό,όπως κοιτούν οι μόνοι τους και οι πνιγμένοι,
εκεί κάτω απ΄το βυθό.Τη ζωή μας τη διέπουν οι αριθμοί,δύο αυτοί ,μία εγώ,τη ζωή μας
τη διέπουν οι αριθμοί,ακόμη και στα όνειρα.