Με τα μάτια της πάνω μου

Πέρασα χωριά προσφύγων,με ασβεστωμένες αυλές,ανθισμένα τοπία σαν ουτοπία,τσαντίρια γύφτων
ντέφια, μουσικές νυχτωμένες βαθιά στα πάθη,ποτάμια με φωλιές αποδημητικών,γεμάτες ελπίδες
για τους νεοσσούς που θα ζήσουν και αύριο.
Οι λίμνες βαθιές σα διαψευσμένες θάλασσες,μ΄όλο το φως της μοναξιάς τους μέσα τους,πέρασα και μοναστήρια με το σταυρό τους ψηλά να καρτερούν τους νεόπιστους για ένα κερί ή μιά ευχή στο
Γνωστό μας Θεό.
Δε μπορούσα να μη νιώσω την ευφορία της Ομορφιάς!
Το άρωμά της μαζί με τα χρώματα της Άνοιξης-που περιγελούσε -αναιδώς-το καμπούρη χειμώνα
και το κουτσό φθινόπωρο μεκαναν ευτυχισμένη,με τρόπο γλυκερό,ένα τρόπο τον οποίο είχα θάψει
απο καιρό,μπορεί από τότε που ήμουν ερωτευμένη,αίώνες πρίν δηλαδή.
Έτρεχα υπερβαίνοντας τα όρια,ακολουθώντας τις σκέψεις μου ή ακολουθούμενη απ΄αυτές...
Στο δρόμο αυτόν που ακολουθούσα,από Σαλονίκη προς ανατολάς,το αισθανόμουν ότι θα Τη
συναντούσα! Και να τώρα! Δωρικά φύλα κι ο φύλαρχος Μακεδών,ορμούν στη citroen, καταλαμβάνουν
χωρίς κόπο,ελλείψει αντίστασης , το είναι μου ολόκληρο! -"Είσαι Μακεδόνισσα,ιστορικά αποδεδειγμένα."
-Ναί, είμαι,εδώ γεννήθηκα,εδώ γέννησα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών μου άλλα παιδιά κι είχαμε
όλοι τον ίδιο προπάππο ,τον αξιομνημόνευτο ως Κυρ΄Αλέξανδρο, τον Μέγα"ψέλλισα κι έκοψα ταχύτητα
να ιδώ,καλά τα πρόσωπά τους.
Πολεμόχαροι,ματωμένοι ακόμη απ΄τις μάχες τους,ως πέρα στις μακρινές Ινδίες,λάφυρα κουβαλούσαν και χοντρά ημερολόγια,για τη καταγραφή των κατακτήσεων.
Τώρα,μ΄ακολουθούν φιλότιμα,σα σωματοφυλακή εθελοντική, ως τα χαλάσματα των Φιλίππων φθάσαμε!
Περιπλανήθηκα μετρώντας τις πληγές των χρόνων που πέρασαν και της παλιάς αίγλης των μαρμάρων.
Αστερόσκονη από μνήμες,πάνω μου, δόξας λαμπρής.Ο ήλιος με στραβώνει,έχει ανέβει καβάλα στο μεσημέρι του και βαράει,μαστιγώνει, αλύπητα.Η Φύση πανέμορφη,αγκομαχάει κι αυτή, ιδρωτας καυτός στα μάρμαρα και ξάφνου,Νάτη!(photo 1)
Με παρακολουθούσε κι έτρεχε πίσω μου,παίζοντας κρυφτούλι,όπως πάντα!
-"Εσύ,που παραδίδεσαι στους δυνατούς,εσύ που πλαγιάζεις με τους νικητές, εσύ που τους
αφήνεις να σε πλάθουν κατα πως τους βολεύει,πόρνη εσύ Ιστορία".Τη βρύζω κατάμουτρα,χαμογελάει.
Τη χαστουκίζω αλύπητα, χαμογελάει,τη φτύνω,τη ξορκίζω να φύγει,να χαθεί κι αυτή με κοιτάει
αγέρωχη.
-Εσύ να μη παραπονιέσαι, μου φωνάζει περιπαιχτικά,πίσω απ΄τους κίωνες,κάτω απ΄τις καμάρες.
-Εσύ κι οι πρόγονοί σου.Μακεδόνισσα θα υπάρχετε όσο υπάρχω.
-Ημουν καλή μαζί σας και δίκαιη ως τα τώρα! Μα να προσέχεις! Τα πάντα ρει κι οι ισορροπίες
ευμετάβλητες,μου τα χαλάτε τώρα στα στερνά και τί να γράψω τώρα:
'Εσκυψα το κεφάλι.Εχει δίκιο,σκέφθηκα και γύρισα να φύγω.
-Να προσέεεεεεχεις!
Η φωνή της γραπώθηκε στή μνήμη μου,όπως κι η εικόνα της!
Εκεί,πίσω απ΄τα μάρμαρα των Φιλίππων,κάτω απ΄τις καμάρες,μέσα στη ψηχή μου.