Σχόλιο για τον Βαγγέλη Κορακάκη

Ο Βαγγέλης Κορακάκης αντιστέκεται με αξιοπρέπεια μπροστά στα μεγάλα ποσοστά καλλιτεχνικής ανοησίας των καιρών μας, πολεμώντας τα άσματα-μιάσματα που προβάλλουν με μεγάλη συχνότητα οι κολοσσοί των δισκογραφικών εταιρειών, με πανίσχυρό του όπλο την έμπνευση της μουσικής σπουδαιότητας, που σε συνάρτηση με τον απλό γνήσιο λαικό στίχο και τη λιτή αλλά και συνάμα αριστουργηματική μουσική του σύνθεση, αποδίδει αποτελέσματα - διαμάντια στο χώρο της μουσικής σκηνής.

Ο Κορακάκης, πιστός κληρονόμος μιας παράδοσης ετών, και με προκατόχους ιερά τέρατα της λαικής μας παράδοσης, ψάχνει στο μπαούλο του μουσικού θησαυρού της ψυχής του, για χρυσά φλουριά που προσφέρονται σε νότες και τέλια, για να δώσει στο κόσμο τη δική του εκδοχή για το πώς γλεντάει ο λαός σήμερα με γνήσια λαικά πρότυπα, υπαγόμενος εντούτοις σε μουσικές λαικές δοξασίες που δεν χάνονται ποτέ.

Πιστός απόγονος των θιασωτών του λαικού και του ρεμπέτικου τραγουδιού, γράφει σήμερα στίχους ρεαλιστικούς, αληθινούς που εκφράζουν την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία με έναν αξιοζήλευτο ρομαντισμό, μια αξιοπρέπεια, μια μαγκιά που τείνει να εξαλειφθεί σήμερα μέσα από τα ρηχά πρότυπα της σύγχρονης εμπορευματοποίησης της μουσικής. Γράφει δηλαδή με πρότυπα που πηγάζουν από έναν άνθρωπο εξευγενισμένο ηθικά, έναν άνθρωπο άλλων καιρών που όμως αναζητεί τη ταυτότητά του στη σημερινή εποχή μέσα από τέτοιους χαρακτήρες και άγραφους νόμους.

Έναν άνθρωπο λαικό, που γλεντά και αγαπά αυθόρμητα και παθιασμένα, που ζει τη κάθε στιγμή της ύπαρξής του ως τη τελευταία σταγόνα. Που ρουφά το μεδούλι της ζωής. Αλήθεια, πόσο ρομαντισμό και πόσο ανθρωπισμό κρύβει η ομορφιά του "Πρώτο φθινόπωρο" του Βαγγέλη Κορακάκη; Ουτοπική; Όχι, απλά η ανθρώπινη ψυχή είναι μπερδεμένη μέσα στη σύγχρονη συναισθηματική κενότητα που ωστόσο μάχεται αενάως για την ανάκτηση του ανθρώπινου χαρακτήρα της.