Οι 10 καλύτεροι δίσκοι του 2012

Χωματόδρομος

Καλλιτέχνης: Βαγγέλης Κορακάκης

Μου άρεσε γιατί: α) Είναι τραγούδια γραμμένα με μεράκι ερμηνευμένα από έμπειρες λαϊκές φωνές (Μαρία Σουλτάτου, Άλκης Μαύρος) αλλά και από νέες φωνές (Ανατολή Μαργιόλα,  Ελένη Καπηλίδου, Θοδωρής Στούγιος, Βασίλης Κορακάκης).  

β) Το εξώφυλλο πρόκειται για φωτογραφία τραβηγμένη από πλανόδιο φωτογράφο στην Καισαριανή το 1937. Εικονίζεται ο παππούς του συνθέτη, ο γαλατάς Βαγγέλης, και στην άμαξα τα δυο του ανίψια Βασίλης και Μιμίκος.

γ) Οι μικρές ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες (ΔΙΚΤΥΟ) μπορούν να κάνουν σημαντικές παραγωγές, παρά τις συνθήκες κρίσης όπου οι μεγάλοι δισκογραφικοί κολοσσοί μονοπωλούν όλο και περισσότερο τη δισκογραφία.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος κατά τη γνώμη μου. Είναι όπως πρέπει.

β) Ίσως σε ακροατές που δεν έχουν εντρυφήσει στο λαϊκό τραγούδι η θεματική σε ορισμένα τραγούδια να τους φανεί λίγο παλαιομοδίτικη. Απλά ας ακούσουν προσεκτικότερα, μιας και λαϊκό τραγούδι δεν είναι μόνο η καψούρα.

Τελική αίσθηση: Ποικιλία ρυθμών (ζεϊμπέκικα, ρούμπα, βαλς, χασάπικα) με θεματική που πηγάζει από τη μεγάλη πηγή της αγάπης, της μοναχικότητας αλλά και από το κοινωνικό γίγνεσθαι με άκρως επίκαιρες αιχμές. Στον αντίποδα των επικριτών για το «παλιό καλό λαϊκό τραγούδι», ο Βαγγέλης Κορακάκης κυκλοφόρησε ένα δίσκο που επιβεβαιώνει πως το καλό τραγούδι είναι ζωντανό, αρκεί να το ψάξει κανείς αφού δεν διαφημίζεται.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Ο έρημος διαβάτης

Σταύρου Ξαρχάκου Β’ ανάγνωση με το Μανώλη Λιδάκη

Καλλιτέχνης: Μανώλης Λιδάκης

Μου άρεσε γιατί: α) Άκουσα πολύ αξιόλογα τραγούδια από την εποχή που η ελληνική τραγουδοποιία ήταν σημαντικό στοιχείο του πολιτισμού.

β) Οι ενορχηστρώσεις του Αχιλλέα Γουάστωρ εκτελεσμένες από την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής που ανανεώνουν τραγούδια άνω της 30ετίας, ώστε να είναι πιο προσιτές ακόμη και στους νέους ανθρώπους.

γ) Το θάρρος του Μανώλη Λιδάκη να ερμηνεύσει σε β’ εκτέλεση τραγούδια σημαδεμένα από την ερμηνεία των Νίκου Ξυλούρη, Βίκυς Μοσχολιού, Σταμάτη Κόκοτα, Νίκου Δημητράτου και άλλων.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Οι ερμηνείες του Μανώλη Λιδάκη είχαν περισσότερο νεύρο. Είναι ελαφρώς υποτονικές σε σχέση με την στέρεα και γεμάτη ένταση σε ύφος ενορχήστρωση, με εξαίρεση το τραγούδι «Ο μαύρος ήλιος» & «Κλάψτε ουρανοί & αστέρια».

Τελική αίσθηση: Κυκλοφόρησε στις αρχές Δεκεμβρίου με αποτέλεσμα να αποτελεί ένα πολύ ωραίο μουσικό σύντροφο για τις πιο χαλαρές ημέρες των εορτών, όπου υπάρχει ίσως περισσότερος χρόνος για ακρόαση. Μια πολύ καλή ευκαιρία για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι τι εστί καλό τραγούδι, έμμετρος λόγος με ουσία και γενικώς να επαναπροσδιορίσουμε λίγο τις μουσικές μας εκτιμήσεις.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Ο μαύρος ήλιος

Αφετηρία

Καλλιτέχνης: Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Οδυσσέας Ιωάννου

Μου άρεσε γιατί: α) Ήταν πρωτότυπος ο τρόπος επιλογής της μουσικής που έντυσαν τους στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου στα 7 από τα 12 τραγούδια του δίσκου, αφού επιλέχθηκαν οι μελοποιήσεις από άγνωστους μουσικούς που εστάλησαν στους Παπακωνσταντίνου και Ιωάννου μέσω διαδικτύου.

β) Οι στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου επιβεβαιώνουν ακόμη μία φορά την ικανότητα του να γράφει έμμετρα αποτελώντας άξιο συνεχιστή προγενέστερων που αφοσιώθηκαν με συνέπεια στην ελληνική στιχουργική.

γ) Δεν απουσιάζουν τραγούδια κοινωνικού προβληματισμού, χαρακτηριστικό στοιχείο όλης της δισκογραφικής πορείας του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Είχαν επιλεχθεί ενορχηστρώσεις πιο ανατρεπτικές «μουσικά».

β) Αν ήταν πολυσυλλεκτικός όχι μόνο σε επίπεδο νέων συνθετών, αλλά και σε μουσικό ύφος για να αναδείξει περισσότερο το μεγάλο ερμηνευτικό εύρος ενός σπουδαίου έλληνα τραγουδιστή.

Τελική αίσθηση: Για τους σταθερούς ακροατές του Παπακωνσταντίνου, είναι ένας ακόμη κλασσικός δίσκος στο ύφος και στα μέτρα του, αφού περιέχει όλα τα «παπακωνσταντινικά» «κλισέ». Είναι βεβαίως θετικό ότι μία φωνή από τις καλύτερες που διαθέτουμε, στα 62 του χρόνια διατηρεί ακόμη διάθεση νεότητας για να δημιουργεί.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Θα πάμε

 

 

Μαγγανείες

Καλλιτέχνης: Γιάννης Χαρούλης – Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Μου άρεσε γιατί: α) Η φωνή του Γιάννη Χαρούλη ωριμάζει από δίσκο σε δίσκο, αναδεικνύοντας τον σε άξιο ερμηνευτή της γενιάς του.

β) Οι μελωδίες που πατάνε στα γερά θεμέλια της παράδοσής μας εμποτισμένες με πιο σύγχρονο ύφος

γ) Ακούγοντας κάθε τραγούδι στη σκέψη μου έφτιαχνα ένα καινούριο σκηνικό εικόνων.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Τραγουδούσα εγώ!! Αστειεύομαι! ! ! Με κάλυψε πλήρως ο δίσκος.

Τελική αίσθηση: Μια ολοκληρωμένη συνεργασία του Θανάση Παπακωνσταντίνου με το Γιάννη Χαρούλη ήταν επιβεβλημένη, μιας και τα προηγούμενα χρόνια, όλο το γυρόφερναν σε κάτι διάσπαρτες δισκογραφικές συνεργασίες, πολύ περισσότερο δε σε συναυλιακές συμπράξεις. Επιτέλους, έγινε πραγματικότητα τη χρονιά που μας πέρασε με ένα αποτέλεσμα που έκανε την αναμονή να αξίζει.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Οδοιπόροι

Ημερολόγιο ονείρων

Καλλιτέχνης: Σταύρος Λάντσιας

Μου άρεσε γιατί: α) Έδωσε μια διαφορετική άποψη στο τραγούδι «Μες σ’ αυτή τη βάρκα» του Μάνου Χατζιδάκη.

β) Δεν άκουσα κάτι πιο λυρικό τη χρονιά που πέρασε. Στοιχεία κλασσικής μουσικής με τζαζ αποχρώσεις, πασπαλισμένα με περάσματα κρητικής λύρας όπου και όσο χρειαζόταν.

γ) Ακούγοντας κάθε τραγούδι στη σκέψη μου έφτιαχνα ένα καινούριο σκηνικό εικόνων.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Τραγουδούσα εγώ!! Αστειεύομαι! ! ! Με κάλυψε πλήρως ο δίσκος.

Τελική αίσθηση: Ακούγοντας το δίσκο του Σταύρου Λάντσια, ο ακροατής έχει τη δυνατότητα να ενδύσει το προσωπικό του ημερολόγιο ονείρων με μελωδίες άκρως κινηματογραφικές. Ένα ολοκληρωμένο soundtrack συναισθημάτων, έντασης, λιτότητας και ταξιδιών από τη δύση ως την ανατολή.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Ανησυχία

 

 

Πέρασες

Καλλιτέχνης: Γιώργος Σταυριανός

Μου άρεσε γιατί: α) Ενθάρρυνε ως αποτέλεσμα την πεποίθησή μου ότι η ελληνική τραγουδοποιία είναι αστείρευτη.

β) Ήταν μία από τις λίγες πλέον δισκογραφικές δουλειές που βγαίνουν με μπροστάρη το δημιουργό-συνθέτη και όχι τον ερμηνευτή.

γ) Αν και αποτελείται από μπαλάντες με την κλασσική συνταγή περί έρωτος, αγάπης, φιλίας και γενικώς ανθρωπίνων σχέσεων, ωστόσο αποδίδονται με απλό και άμεσο - για τον ακροατή - τρόπο.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) το ύφος των τραγουδιών δεν ήταν τόσο υποτονικό ώστε οι ερμηνευτές που όλοι είναι εξαιρετικοί, χάριζαν περισσότερη δυναμική με την εμπειρία και την ικανότητα τους στα τραγούδια

Τελική αίσθηση: Ένας δίσκος που πιθανότατα δεν ακούστηκε πέραν των ακροατών του Σταυριανού και με όσους ασχολούνται με το έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Ο Κώστας Παρίσης που ανέλαβε την ενορχήστρωση, επέλεξε απλά σχήματα για μπαλάντα με ορισμένα λαϊκότροπα στοιχεία και απέδωσε έτσι ένα ομοιογενές σμίξιμο στίχων και μελωδίας.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Της μοναξιάς το μυστικό

Χρυσαλλίδα

Καλλιτέχνης: Κ Βήτα

Μου άρεσε γιατί: α) Ήταν μουσικά από τους πιο ανοιξιάτικους και φωτεινούς δίσκους του Κ Βήτα.

β) Τον άκουγα εν ώρα δουλειάς με ακουστικά στον η/υ και η ώρα κυλούσε με νέργεια και λιγότερη βαρεμάρα.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Δεν έλειπαν τόσο τα μελαγχολικά και νωχελικά στοιχεία που μας έχουν συνηθίσει οι τελευταίες δισκογραφικές του δουλειές.

Τελική αίσθηση: Ο Κ Βήτα μας χάρισε με το νέο του δίσκο Electronica μπολιασμένη με ντίσκο και Funk πινελιές από τη δεκαετία του 70 σε 13 τραγούδια με το γνώριμο ποιητικό ύφος του και τη θεματολογία του πηγάζουσα από τις εσωστρέφειες και εξωστρέφειες του σύγχρονου ανθρώπου της πόλης.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Βασικό ένστικτο

 

 

 

Ξένοι σ’ ένα τόπο που αλλάζει

Καλλιτέχνης: Μιλτιάδης Πασχαλίδης

Μου άρεσε γιατί: α) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της μουσικής πολυσυλλεκτικότητας τους Πασχαλίδη να γράφει από ροκ, μπαλάντες μέχρι και λαϊκά τραγούδια.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Ήταν λίγο πιο έντονο το παραδοσιακό στοιχείο σε σχέση με τον ηλεκτρισμό, αφού η φωνή του Πασχαλίδη είναι ιδανική για να μεταφέρει το πνεύμα της παράδοσης στη νέα γενιά.

Τελική αίσθηση: Σίγουρα είμαι κάπως προκατειλημμένος τόσο σε σχέση με τον Μίλτο Πασχαλίδη όσο και με τον Οδυσσέα Ιωάννου. Ακριβώς γι΄αυτό το λόγο, περίμενα πολλά από μια ολοκληρωμένη δισκογραφική συνεργασία τους και τα βρήκα. Κι αν ακόμη ο τόπος μας αλλάζει – κι ελπίζω να αλλάξει προς τη σωστή κατεύθυνση – χαίρομαι που οι δυο δημιουργοί έχοντας – μάλλον - βρει την πορεία αν όχι τον προορισμό, συνεχίζουν σταθερά να βαδίζουν στα χνάρια της.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Βαριές κουβέντες

Out of Heaven

Καλλιτέχνης: Minor Mine

Μου άρεσε γιατί: α) Είναι από τις αρτιότερες ντόπιες παραγωγές σε αγγλόφωνο στίχο που έχω ακούσει. Τόσο καθαρός ήχος που νομίζεις ότι δεν είναι ελληνική παραγωγή.

β) Οι Minor Mine γράφουν τραγούδια εμπνευσμένα από τις επιρροές τους (Nick Cave & the Bad Seeds, Sonic Youth, Tindersticks) αλλά με διαμορφωμένο το προσωπικό τους ύφος.

γ) Ατμόσφαιρα, λυρικότητα, ένταση, καλοκουρδισμένη μπάντα.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Έφτιαχνε και καφέ! Απλώς δισκάρα!

Τελική αίσθηση: Αυτά τα παλληκάρια από τη Θεσσαλονίκη στο δεύτερο δίσκο τους, έκαναν πράξη αυτό που προμηνύει ο τίτλος του και με ταξίδεψαν πέρα από τον ουρανό. Κιθάρες, πλήκτρα, ντραμς, μπάσο, πνευστά όλα δομημένα στη σωστή δόση και αρμονία. Θέματα βγαλμένα από τη σύγχρονη μεγαλούπολη, δοσμένα με εικόνες εντέχνως ψυχεδελικές. Σε μια εποχή τόσο δύσκολη και δικαιολογημένα αρνητική, είναι ελπιδοφόρο να υπάρχουν νέοι άνθρωποι με τόση δημιουργικότητα που τολμάνε.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Ι can’t wait anymore

 

 

Όσο κι αν δέρνει ο άνεμος

Καλλιτέχνης: Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης)

Μου άρεσε γιατί: α) Το σμίξιμο δύο σημαντικών Κρητικών μουσικών και δύο εκπροσώπων της ελληνικής εναλλακτικής ροκ σκηνής δεν ήταν παράταιρο, αποδεικνύοντας ότι η μουσική δεν έχει στεγανά.

β) Με έφερε σε κοντινότερη επαφή με μία μουσική παράδοση που όσο την ανακαλύπτω, τόσο βρίσκω ρίζες με το μέσα κόσμο μου.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερο αν: α) Γιατί θα έπρεπε να γίνει καλύτερο άραγε; Δεν ξέρω. Ας μιλήσει κάποιος άλλος γι’ αυτό.

β) Δεν ενδείκνυται για ακροατές που δεν έχουν συνηθίσει τον ήχο της κρητικής μουσικής.

Τελική αίσθηση: Ένας δίσκος όπου είναι υπόδειγμα σεβασμού στη μουσικότητα των συμπραττόντων. Από το τσέλο, τις κιθάρες τη λύρα, το λαούτο όλα είναι αρμονικά και ζυγιασμένα. Όχι πάντα ισομερώς, αλλά με τέτοια δοσολογία που το τελικό αποτέλεσμα να είναι ικανό να σε ταξιδέψει από τις ζεστές καλοκαιρινές ακρογιαλιές της Κρήτης ως τα ψηλά κορφοβούνια του Ψηλορείτη.

Τραγούδι που ξεχωρίσατε: Σαν το νερό του ποταμού